Μαραθώνιοι στην Ελλάδα. 4.

                                  Η κλασική διαδρομή. 1.

   Στους αρχαίους μύθους η ενηλικίωση, η εξιλέωση, η διεκδίκηση του δικαιώματος, περνούσαν και κερδίζονταν μέσα από δοκιμασίες. Η αναγνώριση και η ανταμοιβή απαιτούσαν ηρωισμούς, άθλους και στάσεις ζωής. Σήμερα δεν χρειάζεται να εκτεθούμε στην υπερβολή μυθικών άθλων, αλλά πιστεύω πως τρία πράγματα θα συνιστούσαν στάση ζωής για κάθε Έλληνα που θέλει να βλέπει τον εαυτό του ως τέτοιο.

Πρώτο, και πλέον απαραίτητο, να μελετήσει την ιστορία του. Την κανονική, όχι τη αγοραία. Ν’ αντικαταστήσει, άμποτε, με γνώσεις τις προκαταλήψεις και τις ιδεοληψίες του. Να σκύψει και να συλλογιστεί πάνω στις μεγάλες της στιγμές και στα ανομολόγητα λάθη της. Να περιηγηθεί σε τόπους και μνημεία. Να την ψηλαφίσει ως ύλη ζωντανή και συνομιλούσα. Να την απαλλάξει από ωραιοποιήσεις που η ίδια ποτέ δεν ζήτησε.

Δεύτερο, ν’ ανεβεί στον Παρθενώνα της ελληνικής φύσης, τον Όλυμπο. Να αισθανθεί  κάτι από το δέος και την ομορφιά του ιερού βουνού. Να συγκρίνει το μπόι του με το ανάστημα της γης. Να μετρήσει τη δύναμη και την αδυναμία του στα μέρη προγονικών θεών. Να χαρεί τη διαύγεια του φωτός, τα χρώματα των βράχων, τη διάθεση των ανέμων του.

Τρίτο, να τρέξει την κλασική διαδρομή. Να σταθεί στην αφετηρία του θρύλου και να μετρηθεί στα βήματά του. Να μεταλλαχθεί στη διαδρομή και ν’ αναγεννηθεί στην πύλη του Καλλιμάρμαρου. Να παλέψει με το σώμα και την ψυχή του. Γιατί μόνο αν βιώσεις κάποια πράγματα μπορείς ν' αγγίξεις το κομμάτι του εαυτού σου που θεωρείς πως σε προσδιορίζει.

   Η κλασική διαδρομή αναγνωρίζεται παγκοσμίως ως αυθεντική. Η αυθεντικότητα  δεν έχει να κάνει με την ιστορική ακρίβεια της μπλε γραμμής της, ούτε με την ακριβή απόστασή της. Δεν μπορούμε να ξέρουμε επακριβώς ποιο μονοπάτι ακολούθησε ο θρυλικός ημεροδρόμος. Δεν γνωρίζουμε καν το φυσικό σκηνικό, καθώς πολλά έχουν αλλάξει στα δυόμιση χιλιάδες χρόνια, αν κι είναι ευκολότερο για τη φαντασία ν’ αναπαραστήσει το τοπίο που συνέδεε τον Μαραθώνα με την Αθήνα, παρά έναν αρχαίο ναό, κρίνοντας απ’ τις κολώνες που του απέμειναν.

Η αυθεντικότητα έχει να κάνει με την ιδέα ενός νήματος, που τη μια του άκρη τοποθετούμε στις αρχές της ευρωπαϊκής ιστορίας και την άλλη στα χέρια μας. Την κλασική διαδρομή την τρέχουμε με την πεποίθηση πως βαδίζουμε στα βήματα άλλων. Ακόμα καλύτερα, πως συνεχίζουμε ό,τι ξεκίνησαν. Πως παίρνουμε τη σειρά μας και γινόμαστε οι κρίκοι του τώρα. Πως αποτελούμε το ενεργό παρόν μιας μακριάς αλυσίδας, που ξεκινά από το κάποτε κι εκτείνεται στο αεί. Αυτό έλκει τους ανθρώπους όλης της οικουμένης που παίρνουν θέση στην αφετηρία της. Δεν είναι μόνο δρομείς, είναι προσκυνητές. Η κλασική διαδρομή για τον μαραθωνοδρόμο είναι ό,τι οι άγιοι τόποι για τους απανταχού πιστούς.

   Αν πρέπει να επιλέξουμε έναν μαραθώνιο που θα τον τρέξουμε, απλά και μόνο, για να τον τερματίσουμε, καλύτερα να είναι αυτός. Και για τον ίδιο λόγο που τον επέλεξαν κι’ άλλοι. Να τον τρέξουμε για να προσδώσουμε στο άθλημά μας ένα νόημα που δεν υπάρχει αλλού. Για ν’ αποδώσουμε φόρο τιμής σ’ όσους δώσανε τη ζωή τους, για να ζούμε σήμερα με τιμή τη δική μας ζωή. Για να κουβαλήσουμε ένα κλαδί και να νοτίσουμε την ύπαρξή μας με το άρωμα μιας αθάνατης ελιάς. Ίσως όλα αυτά να ηχούν ιδεαλιστικά, αλλά δεν υπάρχει καταλληλότερος τόπος για να δεχτείς πως ο υλικός κόσμος δεν υπάρχει, παρά μόνο με τον τρόπο και στο βαθμό που του επιτρέπει η συνείδησή σου.