Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Το κάτι που μένει. 2014.



Ακόμα και θετικοί οι απολογισμοί έχουν ένα χρώμα μελαγχολίας. Οι Κυριακές των αγώνων, όχι λίγες και φέτος, απομακρύνονται όπως οι γαλαξίες προς τα άκρα του χρόνου, συνεχίζοντας να εκπέμπουν ένα σήμα που διαρκώς εξασθενεί. Δεν μ' αρέσουν οι αδικίες, όλες μας οι αναμνήσεις μας διαμορφώνουν συνολικά, αλλά βρίσκω ενδιαφέρον να ξεχωρίσω αυτές που άφησαν εντονότερο το αποτύπωμά τους. Καταλήγω σε τέσσερις αγώνες που φέρουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι διαφορετικοί από τους συνηθισμένους. Οι πορείες τους εξελίχθηκαν στην άλλη όχθη του κανονικού. Στον πρώτο αγώνα κόπηκα. Στον δεύτερο έχασα την εκκίνηση. Ο τρίτος ήταν ένας αγώνας που έκαναν κάποιοι άλλοι, όχι εγώ. Ο τέταρτος δεν ήταν αγώνας, ήταν η γιορτή μας.
Μέρες γιορτών και τώρα, κατάλληλες για κόκκινη κλωστή δεμένη, και...



1. Corfu Mountain Trαil 37 K - 2 Φεβρουαρίου: Αν και το βραβείο του 2014 για την πιο λασπωμένη διοργάνωση το παίρνει ο Χορτιάτης, η Κέρκυρα κερδίζει το δεύτερο. Πολύ ωραία η διαδρομή, και μάλλον του χεριού μας είναι, υποθέτουμε. Αμ δε! Όμορφο το τοπίο κάπου στο 21 χιλιόμετρο, προτρέπω την Άννα να το περιεργαστεί, δεν θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία, νομίζω. Θα μας ξαναδοθεί όμως, σύντομα κι όλας. Αντί για δεξιά, όπως υποδεικνύει η πεσμένη από τον αέρα ταμπελίτσα που δεν βλέπω, ακολουθώ το μονοπάτι αριστερά, με τα κόκκινα σημάδια. Λίγη κακοτοπιά, μετά κατηφορικός χωματόδρομος, ευκαιρία για κέρδος χρόνου και χιλιομέτρων, υπολογίζω χωρίς τον ξενοδόχο. Αλλά γιατί είμαστε μόνοι μας, που πήγαν οι άλλοι; Δεν μπορεί. Τα σημάδια είναι ευκρινή, και να, κάποιος αθλητής τρέχει μπροστά μας. Σύντομη η χαρά. Ο αθλητής σταματά, βγάζει κινητό, τον φτάνουμε. Χαθήκαμε, λέει. Μα πως; του δείχνω τα σημάδια. Από αγώνα μότο κρος είναι αυτά, εμείς έπρεπε να βλέπουμε και κορδέλες, το είπανε χθες στην ενημέρωση. Ωχ! Δεν παρακολούθησα χθες την ενημέρωση, ή μάλλον ήμουνα εκεί, άκουσα το γιατρό, ωραία τα είπε, αλλά κάποια στιγμή θέλησα να περιηγηθώ στο κτίριο, θαυμάσιο αρχιτεκτόνημα μου φάνηκε. Απελπισία, δεν θέλω να το πιστέψω. Πως την πάτησα έτσι εγώ; Συνεχίζουμε στο λάθος, ελπίζοντας πως τελικά δεν είναι λάθος, φτάνουμε στα πρώτα σπίτια χωριού, κοντά στη θάλασσα. Απορημένος κάτοικος δεν έχει ιδέα από αγώνα, ούτε είδε άλλα νούμερα να περνούν. Ξανακοιτώ ψηλά. Αλίμονο, πως ξαναφτάνουμε εκεί, και με τι ηθικό; Αλλά και τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Ομίχλη και ψιλόβροχο σκεπάζουν τώρα το τοπίο, η επιστροφή δεν είναι το ίδιο εύκολη, όταν τελειώνει ο χωματόδρομος χάνουμε τα σημάδια. Η Άννα και ο φίλος, ντόπιος κιόλας, ακολουθούν. Έχω τύψεις για το χάσιμο και βάζω τα δυνατά μου στον προσανατολισμό. Να 'μαστε πάλι στο ίδιο σημείο, στην όμορφη θέα, μόνο που τώρα έχουμε άλλα ζόρια.
Μπαίνουμε ξανά στο σωστό δρόμο. Έχουμε απομείνει τελευταίοι, καλά, δεν πειράζει αυτό, μάλλον πρέπει και να το συνηθίζουμε σιγά σιγά, αλλά ακόμα μπορούμε να σώσουμε τον αγώνα, αφού έχουμε καθυστερήσει μόνο...μμμ...μόνο 50 περίπου λεπτά. Φρίκη. Φτάνουμε αλλόφρονες στον σταθμό. Κοπήκατε. Μα, γιατί, ακόμα έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι τις 8 ώρες. Εντάξει, δεν κοπήκατε ακριβώς, αλλά για να μην σας κόψουν στον επόμενο σταθμό πρέπει να τρέξετε 7 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά, οπότε... Θα τα τρέξουμε σε 20 λεπτά, επεμβαίνει κατηγορηματική  η Άννα. Διάολε, το πιστεύει, δεν έχει ιδέα από χρόνους αυτή η γυναίκα. Ξέρεις, προσπαθώ να της το φέρω με τρόπο, δεν είναι και τόσο εύκολο... Γιατί όχι, με διακόπτει, σαν να θύμωσε κι όλας. Είναι και ευέξαπτη. Στο σταθμό μας κοιτούν με δέος. Όχι, της ξεκαθαρίζω, καθώς τρέχουμε αλαφιασμένοι προς τον επόμενο σταθμό. Δεν μπορούμε. Απλά, συνεχίζουμε γιατί δεν θέλουμε να τα παρατήσουμε. Γιατί θέλουμε να βγάλουμε αυτόν τον αγώνα. Γατί ήρθαμε από μακριά και μας στοίχισε ένα μηνιάτικο. Γιατί αν μπορούσαμε να τρέξουμε τα 7 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά θα προκαλούσαμε ανατροπή στα παγκόσμια αθλητικά και ανθρωπολογικά δεδομένα. Γιατί τα ελικόπτερα θα ήταν τώρα πάνω από το κεφάλι μας για ν' απαθανατίσουν το γεγονός. Γιατί θα γινόμασταν ντοκιμαντέρ στο NAT GEO WILD. Σαν να καταλαβαίνει, επιτέλους.
Στον επόμενο σταθμό μας παίρνουν τα νούμερα, τα τσαλακώνουν και τα πετούν στα σκουπίδια. Πολύ πονάει αυτό το χράτς. Αλλά και πάλι δεν θα τα παρατήσουμε. Συνεχίζουμε τη διαδρομή του αγώνα, με βαριά καρδιά, ανόρεκτα, απογοητευμένα.   Βαρύ παπούτσι η απογοήτευση. Κάπου 10 λεπτά μετά την διορία των 8 φτάνουμε στο τέρμα. Ανακουφίζονται που μας βλέπουν, λίγο ακόμα και θα ξεκινούσαν οι έρευνες. Βαρύς ο γυρισμός στην Καβάλα με τ' αυτοκίνητο. Αλλά δεν βαριέσαι, όλα εμπειρίες είναι, όλα κέρδος, σκέφτομαι για να παρηγορηθώ. Διηγούμαστε τα παθήματά μας στην παρέα: Και που λέτε, μας έκοψε ο σταθμός κόφτης, γιατί δεν τρέξαμε τα 7 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά, χα, χα. Ποιος κόφτης; Ο κόφτης στο είκοσι τάδε χιλιόμετρο. Μα δεν υπήρχε κόφτης στο είκοσι τάδε, μόνο ένας, στο 17. Είστε σίγουροι; Όχι, θα το δούμε μόλις γυρίσουμε σπίτι, αλλά έτσι νομίζουμε.
Διαβάζω εκ των υστέρων την προκήρυξη, αφού δεν είχα την πρόνοια να την διαβάσω εκ των προτέρων. Γιατί ρε παιδιά, αφού, πράγματι, δεν υπήρχε κόφτης; Γιατί μας κόψατε; Θα φτάναμε στην ώρα μας, έστω και στο παρατσάφ. Τέλος πάντων, άστο να πάει. Ας παραμείνει η αμοιβαία συμπάθειά μας, που την επιβεβαιώνω κάθε φορά που βρισκόμαστε. Κρίμα μόνο που είναι μακριά η Κέρκυρα, δύσκολα θα βρω χρόνο και χρήμα για μια δεύτερη φορά. Αλλά είπαμε: Όλες οι στιγμές είναι κέρδος. Οι μόνες χαμένες είναι αυτές που δεν ζήσαμε ποτέ. Το εννοώ.

 2. Faethon Olympus Marathon - 13 Ιουλίου: Αν στον προηγούμενο αγώνα φέρω μερικό ποσοστό ευθύνης, στον συγκεκριμένο την κουβαλώ ολόκληρη. Έτσι και ξανάρθω στον Φαέθωνα θα την βγάλω σε αντίσκηνο στην αφετηρία. Άλλωστε, με τόσο άγχος, σιγά τον ύπνο της προηγούμενης. Κακώς υπολογίζω την απόσταση για τον Κοκκινοπλό, οριακά θα φτάσουμε, σκέφτομαι, καθώς οδηγώ τόσο γρήγορα στις στροφές στο σκοτάδι που με πιάνει αναγούλα. Ταμπέλα αριστερά, με τ' όνομα του χωριού. Δεν ήταν αυτή που έβλεπα στο γκούγκλ, αλλά υποθέτω πως μπορεί να μας βγάλει συντομότερα. Τραγωδία. Ο παλιόδρομος οδηγεί σε χωτατόδρομο. Λάθος είμαι. Βάζω εσπευσμένα όπισθεν, πρέπει να επιστρέψω για να ξαναπάρω το σωστό δρόμο. Αλλά πίσω καραδοκεί ένα μικρό χάος. Τρανταζόμαστε, κοιτάμε ουρανό. Ένας άσχημος ξερός κρότος και το αυτοκίνητο μένει με την κοιλιά στο χώμα και τις μπροστινές ρόδες στον αέρα. Δυο πόντοι ακόμα και θα ήμασταν ανάποδα. Αν γινόταν θα προχωρούσα σε σύλληψη του εαυτού μου για επικίνδυνη οδήγηση. 10 σπίτια ενός σκοτεινού χωριού που κοιμάται ακόμα. Καταπίνουμε την ντροπή και χτυπάμε κουδούνια, άγρια χαράματα. Να' ναι καλά οι άνθρωποι. Επιστρατεύονται αγροτικά και μας τραβούν. Ευτυχώς, εντάξει το αυτοκίνητο. Το άθικτο από την τραγωδία απείχε ελάχιστα. Το βλέπεις και σαν τύχη. Αφήνω ό,τι απόθεμα ευγνωμοσύνης έχω και τρέχουμε πάλι, στο σωστό δρόμο αυτή τη φορά. Στην εκκίνηση προκαλούμε αμηχανία, ο αγώνας έχει ξεκινήσει πριν μια ώρα. Ο καλός φίλος της διοργάνωσης αρχικά δεν ξέρει τι να μας κάνει, αργότερα, νά ναι καλά, μας επιτρέπει να ξεκινήσουμε και βλέπουμε. Τι να δούμε; Δεν είμαστε δρομείς επιπέδου για να καλύψουμε τόσο χρόνο και δεν συναντούμε αθλητές παρά μόνο όσους εγκαταλείπουν κι επιστρέφουν. Επιστρέφουν και οι πρώτοι σταθμοί.  Κάπου στον Χότζα,  δισταγμός, προτείνω να τα παρατήσουμε και να επιστρέψουμε. Η Άννα δεν το δέχεται. Θα κάνουμε τον αγώνα μόνοι μας, προτείνει. Πάλι τα ίδια; Αυτή η επιμονή της ώρες ώρες! Δεν μ' αρέσει να είμαι ο δειλός της παρέας, αλλά πρέπει να είμαι ο σώφρων, αρκετή βλακεία επέδειξα σήμερα. Δεν γίνεται, ρε συ, της λέω, δεν βγαίνουν τόσα χιλιόμετρα χωρίς σταθμούς. Αν είχα μεγάλο σακίδιο να το φορτώσω νερά, τρόφιμα και μπουφάν θα το κάναμε, αλλά είναι βουνό, γαμώτο, αν αγριέψει ο Όλυμπος κι είμαστε μόνοι στο πουθενά θα βάλουμε τα κλάματα. Επιμένει. Υποχωρώ λόγω τύψεων, εξαιτίας μου έχασε την εκκίνηση. Περνούμε το σταθμό στο ΚΕΟΑΧ, έχουν ενημερωθεί για μάς, αλλά ο χρόνος τελειώνει. Στην ανηφόρα για τον Κακάβρακα ο εκεί σταθμός επιστρέφει. Φωνές από μακριά, μην συνεχίζετε, είστε μόνοι σας, δεν έχουμε ευθύνη, γυρίστε. Γυρίζουμε. Πολλές απογοητεύσεις επεφύλασσε το 2014, πόσο ν' αντέξεις πια. Μια φιλοσοφική βοήθεια, παρακαλώ, μια θετική αντιμετώπιση της κατάστασης. Νάτη: Είμαστε γεροί κι όχι εγκλωβισμένοι σ' ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο, κάναμε σήμερα μια καλή προπόνηση 30 χιλιομέτρων, πατήσαμε κορυφές, μαζέψαμε αναμνήσεις και γνωρίσαμε στην επιστροφή και μέλη της διοργάνωσης. Μπράβο, ρε παιδιά, σας χαίρομαι για το κουράγιο σας, θέλει αυταπάρνηση για να κάνεις τέτοιο αγώνα, κι εύχομαι πάντα να γεμίζει ο πίνακας συμμετοχών. Αν καταφέρω να ξανάρθω, θα με βρείτε το πρωί να σας περιμένω να στήσετε την γραμματεία.

3. Ημιμαραθώνιος Πάικου - 2 Νοεμβρίου: Ψίθυροι μοιάζαν μακρινοί, σαν να τραγούδαγαν ποτάμια, πουλιά και ουρανοί.  https://www.youtube.com/watch?v=-F_Po6KJozg Μα, ναι, είναι τόσο όμορφος ο ουρανός, τα ποτάμια, η φθινοπωρινή φύση στο Πάικο. Αν φτάσω ποτέ να ξεχάσω μια τέτοια μέρα, μάλλον θα έχω ξεχάσει τα πάντα. Γιορτάζουμε. Είκοσι συμπληρωμένα χρόνια κοινού τρεξίματος με την Φωτεινή. Σαν ψέμα. Λιωμένα παπούτσια κι εποχές. Αμέτρητες καταστάσεις που ήρθαν και παρήλθαν, αλλά αυτό το κάτι άντεξε δυο δεκαετίες. Κόψιμο τούρτας στο τέλος του αγώνα, γλυκά ειδικά φτιαγμένα για μας, από βραβευμένο
Γενέθλια στο Πάικο.
ζαχαροπλάστη φίλο, πέμπτος από αριστερά, ο Ξενοφών. Οι ευχές για άλλες 2 δεκαετίες δύσκολο να ευοδωθούν, αλλά αυτό που μέχρι τώρα άντεξε δεν ήταν καθόλου λίγο. Η παρέα αυτών των δυο τύπων που πριν είκοσι χρόνια, 36 και 24 χρονών τότε, ξεκίνησαν να τρέχουν μαζί μεγάλωσε τόσο ώστε να σχηματίζει αλυσίδα που δεν χωρά να περάσει ακέραια στον τερματισμό. Όσο κι αν κομπάζω πως ξέρω από φιλία και συντροφικότητα, μια ακόμα όμορφη πλευρά της μου χαρίστηκε. Ό,τι σπέρνεις θερίζεις τελικά. Μακάρι να μείνει γερά δεμένη αυτή η αλυσίδα των νέων φίλων, ν' αντέξει στη φθορά, να μετατρέψει σε γιορτή την κάθε μέρα, σε χαμόγελο τον αγώνα της ζωής, σε τραγούδι το κάθε σκίρτημα της φύσης. Και στα δικά σας,  παιδιά.


Ο Γρηγόρης Λαμπάκης.
And the winer is:
ROUT 100M - 26 Απριλίου: Ο αγώνας που εγώ δεν τόλμησα. Και που μάλλον δεν θα τολμήσω ποτέ, παρ' όλες τις παραινέσεις και τη βοήθεια του φίλου μου, Γρηγόρη Λαμπάκη. Ευχαριστώ για τα δώρα σου φίλε, ευχαριστώ γι' αυτήν την ευρυχωρία της ψυχής σου. Τα λόγια πετούν και χάνονται στον αέρα, τα γραπτά κάτι παραπάνω αντιστέκονται στο νόμο της φθοράς, γι' αυτό και διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε, σ' εκείνον τον αγώνα - πάρτυ της Χαιντού, το 2011, είδα αυτό που θα ήμουν αν είχα ξεκινήσει νωρίτερα, ή αν ήμουν νεώτερος στις σημερινές χρυσές εποχές. Ψέμματα. Είδα αυτό που θα ήθελα να ήμουν, αφού ακόμα παλεύω για να καταφέρω αυτό που εσύ κατάφερες. Και δεν μιλώ για τις επιδόσεις. Μιλώ για τη διάθεση, το χαμόγελο, το στράγγισμα του ωραίου της κάθε στιγμής. Για την συλλογή και την απόσταξη της χαράς της ζωής. Για το άπιαστο νόημα, που δεν μας καταδέχεται, παρά μόνο αν του χαμογελάσεις με τον τρόπο που ξέρεις. Αυτά μόνο για σένα, τα λίγα εμβόλιμα, αφού εσύ ήρθες πρώτα στο μυαλό μου, παρ' όλο που το κειμενάκι αυτό  γράφεται για άλλους.
Γράφεται για να αποδώσει τα δέοντα σε κάποιους φίλους που θεωρούν πως τους βοήθησα, ενώ μάλλον το αντίθετο συνέβη. Δεν νομίζω ότι υπήρξε αθλητής του Rout με λιγότερες προπονήσεις από τον Γιώργο και τον Βαγγέλη. Αλλά έβγαλαν τον αγώνα με την ψυχή, την παρόρμηση, τη νεανική τους ορμή. Κι εμείς ήμασταν εκεί και απαρτίζαμε τη μεγαλύτερη ομάδα συμπαράστασης, όχι μόνο επειδή τους βλέπαμε σαν ήρωες. Ήμασταν εκεί γιατί για μας ήταν κάτι παραπάνω από ήρωες. Ήταν οι φίλοι μας, οι άνθρωποι που έγιναν αμέσως δικοί μας. Ήταν η έμπνευσή μας που μας επιστράφηκε σαν να την στείλαμε σε καθρέφτη. Χάρηκα τον τερματισμό τους περισσότερο κι απ' όσο χάρηκα πολλούς δικούς μου τερματισμούς. Συγκρατώ ακόμα τη γαλήνη και το μόνιμο πλατύ χαμόγελο του Γιώργου, και την ηρεμία που ο Βαγγέλης μετέτρεψε σε πείσμα και σε ακαταμάχητη δύναμη. Συγκρατώ και την λαμπρή μέρα, τη χρυσή βροχή που έπεφτε κάθε που φυσούσε ο αέρας, τα φθινοπωρινά φύλλα που έστρωναν το δρόμο, τις αποχρώσεις των δασών της Ροδόπης που θα ενθουσίαζαν, τον Σεζάν, τον Μονέ, τον Ρενουάρ. Τι κρίμα που δεν είμαι ζωγράφος.

Γιώργος Μιχαηλίδης και Βαγγέλης Φάκας.
Ό,τι κι αν ήταν αυτό που προσέφερα κάποτε σ' αυτούς τους φίλους μου, εκείνη τη μέρα μου το επέστρεψαν με το παραπάνω. Θέλω να ξέρουν πως τους οφείλω το μικρό αεράκι το οποίο φύσηξε τη φλόγα που τελευταία τρεμόπαιζε μέσα μου. Ξέρω πως ποτέ δεν θα ξαναγίνει η πυρκαγιά των παλαιών χρόνων, μπορεί όμως να γίνει μικρή φωτιά που θα με ζεσταίνει για κάποια ακόμα. Ξανάφτιαξαν τον κόσμο όπως τον ήξερα, όπως τον ήθελα, όπως μου άρεσε να τον ζω.   Όχι μόνοι τους, αλλά όχι και χωρίς αυτούς. Και με τον Γιάννη, την Φωτεινή, την.. τον.. την... τον... και την Άννα, μόνιμη πια συντροφιά μου στους αγώνες, θα παίξω πλέον τις παρατάσεις. Όχι πια τόσο συχνά, όχι τόσο γρήγορα, αφού το πήρα απόφαση πως χρόνια και τραυματισμοί μου βάρυναν την πλάτη, θα είμαι όμως εκεί, στο γκρούπ των αργών αλλά χαρούμενων δρομέων, για να επαναλαμβάνω τα λόγια ενός άγνωστου συναθλητή μου: Να πεθαίνεις νέος, όσο πιο αργά γίνεται. Καταπληκτικό, ε;


Καλή χρονιά σε όλους, και πάντα νέοι.