tag:blogger.com,1999:blog-67819228706090471412024-03-13T06:19:58.863+02:00Ατέλειωτη ΔιαδρομήΜια προσωπική περιήγηση στον κόσμο του τρεξίματος.Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.comBlogger50125tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-48068778487155428902016-08-16T18:10:00.003+03:002016-08-31T17:46:24.433+03:00Αλλάζοντας θέσεις.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><b> </b></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br />
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><b></b></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><b>Αλπικός
αγώνας “ΖΕΥΣ”. Όλυμπος, 7 Αυγούστου
2016.</b></span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Πριν
από πολλά χρόνια, κάπου στα είκοσι θα
ήμουν, ένας ιδιαίτερα ευφυής και
καλλιεργημένος φίλος συνήθιζε να με
προκαλεί πάνω σε θέματα που απαιτούσαν
ζόρικη επιχειρηματολογία, για ν’
απολαμβάνει τη δυσκολία μου ν’
αντιπαρατεθώ. Μια φορά, ως προϋπόθεση
για να ξεκινήσουμε οποιαδήποτε συζήτηση,
μου ξεκαθάρισε ότι πρέπει πρώτα να
παραδεχτώ ότι η κάθε μας ενέργεια έχει
στόχο την προσωπική μας ευχαρίστηση.
Φυσικά δεν δυσκολεύτηκε να τεκμηριώσει
πως, όντως, έτσι είναι, αφού ακόμα και
οι πράξεις αλτρουισμού πρωτίστως εμάς
ικανοποιούν, έστω κι αν η ικανοποίηση
αυτή περνά μέσα από τον άλλον. Δεν νομίζω
πως είναι δική του η θεωρία, αλλά εκτός
κι αν είσαι λειτουργός προηγμένης
επιστήμης ή φιλοσοφίας, καμιά θεωρία
δεν είναι δικιά σου. Δικές μας όμως είναι
όλες οι θεωρίες που ζυμώνονται μέσα
μας. </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Σύμφωνα
με το σκεπτικό αυτό οι άνθρωποι που
προσφέρουν κερδίζουν ισόποσα. Κάθε
πράξη ψυχικής ευρυχωρίας επιστρέφει
μέρισμα στον εντολέα. Ηχεί πεζό, ακόμα
και κυνικό, όπως είναι συχνά και η
πραγματικότητα.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Η
προκήρυξη του αλπικού αγώνα ΖΕΥΣ ήταν
χαοτική. Χρειαζόταν πραγματικά χρόνο
και προσοχή για να ξεχωρίσεις το πρακτικό
μέρος από τη γενικότερη φιλοσοφία των
εμπνευστών του. Την διαβίβασα σε κάποιους
φίλους για να μετρήσω αντιδράσεις. Ήταν
παρόμοιες. Την ξαναδιάβασα προσεκτικότερα,
αν μη τι άλλο είχα να κάνω με κάτι
πρωτότυπο. Μπορεί να μην ήταν εύκολα
ξεκάθαρο τι ήθελε να πει, αλλά ξεκάθαρα
ήθελε να πει κάτι. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Το
σίγουρο ήταν πως ο αγώνας ήθελε να δώσει
μια ευκαιρία που δεν δίνει κανένας
άλλος. Με το υπερβολικό όριο τερματισμού <span style="font-family: "times new roman" , serif;">16</span> ωρών, για 4</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="en-US"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">7</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">
χιλιόμετρα και 2<span style="font-family: "times new roman" , serif;">8</span>00μ. υψομετρικής, στην
ουσία απηύθυνε κάλεσμα στον κάθε αθλητή,
να συμμετάσχει σ’ ένα γεγονός που του
αποκλείουν όλοι οι άλλοι. Και καθώς
επρόκειτο για διαδρομή πάνε έλα, αυτό
σήμαινε πως συντελεστές κι εθελοντές
θα έπρεπε να είναι στημένοι με τις ώρες
και οπλισμένοι με πρωτοφανή υπομονή,
για να περιμένουν τους πιο αργούς. </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Διάφορα
πράγματα μας στέλνουν στους αγώνες.
Στον συγκεκριμένο το κυριότερο που με
έστειλε ήταν η περιέργεια. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Απόγευμα
παραμονής, βηματίζουμε πάνω κάτω στο
δρόμο και συζητάμε. Ο Δημήτρης Χατζής
έχει επίσης υιοθετήσει μια θεωρία που
τη συνδυάζει με μια προσωπική πεποίθηση.
Η θεωρία σε γενικές γραμμές λέει ότι
ακόμα κι ο μεγαλύτερος μεγιστάνας του
παρελθόντος δεν είχε ούτε στο ελάχιστο
τη δυνατότητα να γνωρίσει τον κόσμο,
να ζήσει εμπειρίες, ν’ απολαύσει
καταστάσεις, ν’ αποκτήσει γνώσεις, με
τον τρόπο που το μπορεί ο μέσος σημερινός
άνθρωπος. Πολύ σωστά. Η πεποίθησή του
είναι πως ζούμε στον παράδεισο. Όχι πως
μπορούμε να ζήσουμε. Πως ζούμε. Γιατί
ακόμα κι όσοι από μας τα βγάζουν δύσκολα,
έχουν στη διάθεσή τους μια μοναδική
ποιότητα ζωής που πρέπει να εκτιμούν.
Κι όσο για τον αγώνα, τον έναν από τους
ελάχιστους με μηδενική <span style="font-family: "times new roman" , serif;">χρηματική </span>συμμετοχή από
πλευράς αθλητών, χρηματοδότης είναι η
διάθεσ</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;">η</span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">,
η δική του και των ανθρώπων που μοιράζονται
την ίδια φιλοσοφία. Αυτών για τους
οποίους η προσφορά είναι ταυτόχρονα
κι ανταμοιβή. Και δεν είναι λίγοι,
επιμένει. </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Ο
αγώνας ξεκινά στις 4 τα χαράματα από το
πλατανόδασος του Σπαρμού, όπου στη
δροσιά του μπορείς να ευχαριστηθείς το
λίγο ύπνο. Η αφετηρία λίγα μέτρα από το
αντίσκηνο. Κάνα δίωρο με φακούς. Κατά
τις 6 ο ορίζοντας παίρνει ν’ αχνοφέγγει.
Μετά χάραμα στο βουνό. Ο παράδεισος που
λέγαμε.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Τα
πολλά κι ατέλειωτα χιλιόμετρα ενός
σκανδαλώδους χωματόδρομου περιλαμβάνονται
και καταλαμβάνουν μεγάλο κι ατέλειωτο
μέρος της διαδρομής. Οι φανατικοί των
καθαρά βουνίσιων αγώνων θα δυσανασχετήσουν.
Αυτοί που ενδιαφέρονται για χρόνους
ίσως το δουν ως ευκαιρία για κάτι
καλύτερο, αν και νομίζω πως σε καλά
διατηρημένα μονοπάτια τρέχεις ευκολότερα
απ’ όσο σε κακοτράχαλα κομμάτια
χωματόδρομου. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Οι
σταθμοί του αγώνα 9 συνολικά, με τους 4
εν αφθονία. Πολύ καλύτερη η τροφοδοσία
απ’ ό,τι σε αγώνα που πρόσφατα έσκασα
40 ευρούλια. Σήμανση προκλητική για τους
οικολόγους, αν και καμιά σήμανση δεν σε
εξασφαλίζει αν τρέχεις τόσο γρήγορα
όσο οι πρώτοι, </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="en-US"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">(</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">δεν
κινδυνεύω απ’ αυτό), αν πιάνεις κουβέντα
στο δρόμο (ο συνηθισμένος μου τρόπος να
χάνομαι), κι αν σ’ έχει βαρέσει στο
κεφάλι η κούραση κι ο ήλιος (ο δεύτερος
πιο συνηθισμένος μου τρόπος να χάνομαι).</span></span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Φτάνοντας
στην κορυφή Σμέος αναγνωρίζω επιτέλους
τον Όλυμπο που ξέρω. Πανδαισία στο
σταθμό. Ένας νεαρότερος συναθλητής
κοντοστέκεται όταν με βλέπει. </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Είστε
ο Βασίλης Κυριλλίδης;” </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“Ναι,
ε</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">ίμαι”.
</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Είμαστε
φίλοι στο φέης”. </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Χαίρομαι”,
λέω, αλλά λυπάμαι που δεν τον αναγνωρίζω.
</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Θα
ήθελα να σας πω κάτι, αλλά φοβάμαι μην
παρεξηγηθείτε.” </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Όχι,
δεν παρεξηγούμαι εύκολα.” </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Σίγουρα
ε;” </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Σίγουρα.”
</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">“</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Είστε
ο ένας από τους δυο φιλελεύθερους που </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;">αντέχω</span></span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">,
ο άλλος είναι ο καθηγητής μου, ο Αριστείδης
Χατζής.” </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Α,
μάλιστα, τιμή μου να με συγκρίνει με τον
εξαιρετικό αυτόν καθηγητή. Και πως να
παρεξηγηθώ μ’ έναν από τους πιο
συμπαθητικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει
σε αγώνα. Κάνει να φύγει, κοντοστέκεται.
</span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Δεν
είστε υπέρ των διωγμών των ομοφυλόφιλων,
ε;.” </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Είναι
πειρασμός ν’ απαντήσω πως συνήθιζα να
λιθοβολώ ομοφυλόφιλους και να βράζω
μωρά, μέχρι που ανακάλυψα το τρέξιμο κι
έγινα καλύτερος άνθρωπος. Αντ’ αυτού
λέω κάτι για τις παρεξηγημένες έννοιες
σ’ αυτόν τον έρμο τόπο, και κοιτάζω έναν
χωματόδρομο που με ζήτα έφτασε ως εδώ
και κάπως έτσι συνεχίζει μέχρι που
<span style="font-family: "times new roman" , serif;">φτάνει </span>το μάτι. Έχουμε πολύ δουλειά
ακόμα. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Δεν
παρεξηγηθήκατε, ε;”</span></span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Όχι,
δεν παρεξηγήθηκα, άλλωστε περίμενα τα
χειρότερα, όπως κάποιο σχόλιο για την
ηλικία μου. Με τον αθλητή αυτόν θα είμαστε
κοντά σ’ ολόκληρο σχεδόν τον αγώνα.
Κάπου θα με σώσει σ’ ένα σταυροδρόμι
που παίρνω λάθος, κάπου θα του υποδείξω
πού βρίσκονται οι κορδέλες που δεν
παρατηρεί, είμαστε περίπου πάτσι. Θα
τερματίζαμε και μαζί, αν οι πόνοι στα
πόδια του δεν τον επιβράδυναν στα
τελευταία, πάνω που έπαιρνε
εμφανές προβάδισμα, ή αν δεν </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">είχα
μια πρεμούρα για</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">
το ψυχολογικό όριο των 10 ωρών. </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Προς
το παρόν είμαστε ακόμα στο χωματόδρομο
κι ανεβαίνουμε. </span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Ανταμώνουμε</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">
τους πρώτους, τρέχουν ήδη προς τα κάτω.
Μπράβο τους, μηχανές. Όταν φτάνουμε στο
καταφύγιο Χρηστάκη αλλάζει εποχή.
Χειμώνας. Γάντια, γιλέκο, κι ένα μονοπάτι
από τα δεξιά, που ανηφορίζει μέχρι το
διάσελο των κορυφών. Ένας εθελοντής
εκεί μας καθοδηγεί, η ομίχλη δεν αφήνει
πολλά να φανούν. Μετά ο Δημήτρης Χατζής
ξεπροβάλλει σαν ένα θολό φάντασμα στην
παγωνιά, ακριβώς κάτω από το Σκολιό και
μας στέλνει στα τελευταία μέτρα, μέχρι
την κορυφή. Ένας ακόμα εθελοντής στο
θυελλώδη άνεμο, μας ξαναστέλνει στον
πρώτο, του διάσελου. Κι από κει ξεκινά
μια γρήγορη κατάβαση, σαν φυγή για να
γλιτώσεις από το κρύο, μέχρι πάλι στο
Χρηστάκη, απ’ όπου ξεκίνησε ο χειμώνας.
Για μας κράτησε λίγο, αλλά για τους εδώ
ανθρώπους ώρες ατέλειωτες. Ακόμα δεν
έχουν περάσει οι τελευταίοι προς τα
πάνω. </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Είχα
πει κάποτε πως οι εθελοντές αξίζουν ένα
δικό τους κεφάλαιο. Τελικά έμεινα σε
συχνές αναφορές. Θα κάνω μία ακόμα. Η
υπομονή των ανθρώπων στους σταθμούς
αυτού του αγώνα ήταν παροιμιώδης. Η χαρά
των τριών στο διάσελο και στην κορυφή
έμοιαζε μεγαλύτερη από τη δικιά μας.
Χόρευαν από ενθουσιασμό, κάθε που έβλεπαν
αθλητή. Αν εμάς μας αναλογούσε μια χαρά
γι’ αυτό που κάναμε, ένιωσα πως αυτοί
παίρνουν μια χαρά για τον καθένα μας.
Το διαπίστωνες στις εκφράσεις, στις
χειρονομίες, στον ενθουσιασμό τους.
Ναι, παλιέ γνώριμε, δίκιο είχες, κι αυτοί
για τη δικιά τους ευχαρίστηση το κάνουν.
Μόνο που δεν καταλήγει τόσο κυνικό όσο
ακούγεται. Η δικιά τους ευχαρίστηση δεν
στηρίζεται στην ιδιοτέλεια, αλλά στην
προσφορά. Δεν στηρίζεται στη δυστυχία
ή στην αδιαφορία, αλλά στην ευχαρίστηση
του άλλου. Απέναντι σε μια θεωρία που
συμφωνήσαμε πως εφαρμόζει σε όλους,
αυτοί διαθέτουν μια ευγένεια που
εφαρμόζει σε λίγους. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Κατεβαίνω
τρέχοντας τον ατέλειωτο χωματόδρομο,
καθώς ανεβαίνουν περπατώντας οι
τελευταίοι. Δυο ηλικιωμένοι με τη
‘σκούπα’ του αγώνα, ένα παλικάρι που
φαίνεται να μην τον πειράζει καθόλου
για τις ατέλειωτες ώρες που τους
συνοδεύει. Πότε θα φτάσουν αυτοί; Μάλλον
θα σταματήσουν στο Χρηστάκη, πιθανολογώ,
αλλά δεν στοιχηματίζω.<span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span>“Εσύ κατεβαίνεις,
εμείς ανεβαίνουμε”, σχολιάζει χαμογελαστά
και ιδιαίτερα καλόκαρδα ο ένας. </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Από
το ύφος του λείπει οποιαδήποτε ένδειξη
φθόνου ή ζήλιας. Πως τα καταφέρνει; Εγώ
δεν διαθέτω τέτοιο μεγαλείο<span style="font-family: "times new roman" , serif;">. Ζ</span>ηλεύω τα
νιάτα, και των άλλων και τα αλλοτινά
δικά μου. Μου έρχεται στο μυαλό μια
πρόσφατη κουβέντα με μια αγαπημένη μου
φίλη, που σκοπεύαμε να τερματίσουμε
μαζί την κλασική φέτος, αλλά η μοίρα το
έφερε να δίνει τώρα τη μάχη της μ’ ένα
σοβαρό πρόβλημα υγείας. Η φίλη μου αυτή
έχει μια θεωρία δικιά της: Ίσως ο χρόνος
να μην είναι κυκλικός μου έλεγε, όπως ο
δυτικός άνθρωπος τον αντιλαμβάνεται.
Ίσως να μην είναι μια ευθεία γραμμή, όπως
την πίστευαν οι ινδιάνοι. Ίσως, απλώς,
ο χρόνος να είναι διαδοχικές θέσεις,
που τις αλλάζουμε με το πέρασμα των
εποχών. Η γέννηση, η εφηβεία, η ενηλικίωση,
τα γηρατειά, ο θάνατος, είναι θέσεις. </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Η
θεωρία της μου δίνει μια πιθανή εξήγηση.
Ο ηλικιωμένος κύριος στο πρόσωπό μου
βλέπει μια θέση που ο ίδιος κατείχε πριν
από χρόνια. Και ξέρει πως βρίσκεται στη
θέση που κι εγώ θα βρεθώ σε κάποια χρόνια.
Η επίγνωση των κοινών μας θέσεων, η
επίγνωση της κοινής μας μοίρας, είναι
που βγάζει από μέσα μας αυτή την
εγκαρδιότητα. Μόνο που αν η ζωή είναι
δίκαιη, αν ζούμε στον παράδεισο, θα
πρέπει να περάσουμε απ’ όλες τις θέσεις,
καλή μου φίλη, μονολογώ όπως συνεχίζω,
κι αφήνω τον Όλυμπο ίσα για μια στιγμή,
ίσα για να μας δω να μπαίνουμε στο
καλλιμάρμαρο, έστω και με μια ή δυο
χρονιές καθυστέρηση. Κι ο άνεμος του
βουνού παίρνει κι αυτή τη σκέψη, την
κάνει ένα μ’ όλες τις αναμνήσεις και
τις κουβέντες που μοιράστηκα μαζί της
στις πλαγιές του, και μ’ αφήνει να κυνηγώ
τη χίμαιρα του χρόνου, αλλάζοντας θέσεις
στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής.</span></span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Το
τελευταίο και δυσκολότερο, αν και
κατηφορικό. Πόνοι στα πόδια και στα
νύχια επιβραδύνουν αθλητές. Μια μόνο
ώρα από τις δέκα με καύσωνα και με
κουράζει περισσότερο από τις προηγούμενες
εννιά. Ο νεαρός στον τελευταίο σταθμό,
2.5 μόνο χιλιόμετρα πριν το τέλος, με
σώζει. Καλά που ήταν εκεί. Πίνω, λούζομαι,
ξαναπίνω. Πρέπει να δείχνω χάλια, γιατί
η εμφάνισή μου τον ανησυχεί. “Αν μπορώ
να κάνω κάτι άλλο για σας...” Όχι νεαρέ
μου, φίλε, ευχαριστώ. Ό,τι μπορούσες να
κάνεις το έκανες και μ’ έσωσες. Τώρα
αυτό που έμεινε πρέπει να το κάνω εγώ.
</span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Μετά
το τέλος του αγώνα πέφτω ψόφιος στο
αντίσκηνο. Με παίρνει ο ύπνος αμέσως.
Ξυπνώ ακούγοντας από πέρα τη φωνή του
Χατζή, μικροφωνικά, να καλεί για τις
απονομές. Η ζαλάδα δεν μ’ αφήνει να
σηκωθώ. Όταν τα καταφέρνω όλα έχουν
τελειώσει. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Ξεστήνω
με βαριά καρδιά. Το πάλεψα αρκετά, θα <span style="font-family: "times new roman" , serif;">μ<span style="font-family: "times new roman" , serif;">' <span style="font-family: "times new roman" , serif;">άρεσε</span></span></span> να μείνω και σήμερα στη δροσιά
του πλατανόδασους κι ας φόρτωνε κάπως
παραπάνω η επόμενη μέρα. Τελικά παίρνω
διαφορετική απόφαση. Μέχρι να τα
τακτοποιήσω όλα στο αυτοκίνητο το έχω
μετανιώσει, αλλά δεν γίνεται να ξαναστήσω
πια. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-style: normal; font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Αποχαιρετώ
τον Δημήτρη. Πολύ ενδιαφέρουσα η γνωριμία
μας. Του χρόνου, αν ο αγώνας έχει
περισσότερους αθλητές, δεν είναι κακό
να βάλεις κάποιο αντίτιμο συμμετοχής,
του λέω. Το αποκλείει. Θα βρεθούν χορηγοί,
λέει, πάντα δωρεάν θα είναι. Με μια
περιέργεια ήρθα, με μια περιέργεια θα
φύγω. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Θέλει
να πούμε κι άλλα, έχει σχέδια στ’ αλήθεια
μεγαλεπήβολα, αλλά έχω ξυπνήσει από τις
τρεις, έχω έξ<span style="font-family: "times new roman" , serif;">ι</span> ώρες ταξιδιού και φοβάμαι
μην κοιμηθώ στο τιμόνι. Ανταλλάσουμε
κάποιες τελευταίες αποχαιρετιστήριες
κουβέντες. Όπως απομακρύνομαι τον ακούω
να μου φωνάζει πως ζούμε στον παράδεισο.
Φεύγω με τις αμφιβολίες μου.</span></span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; orphans: 2; widows: 2;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-style: normal;"><span style="font-weight: normal;">Αλλά
το μεσημέρι της επομένης κολυμπώ στα
πράσινα νερά μιας θάλασσας μικρής, όπως
αυτή που μελωδεί το πιο απλό κι όμορφο
τραγούδι του ελληνικού πενταγράμμου.
Σε μια γωνιά τ’ ουρανού σύννεφα κάτασπρα
σαν βαμβάκι αλλάζουν εντυπωσιακούς
σχηματισμούς. Μετά διαλύονται και μένει
ένας καθαρός γαλάζιος ουρανός, που από
τη μια μεριά του ορίζοντα μέχρι την άλλη
περικλείει έναν παράδεισο. </span></span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-indent: 1.27cm;">
<br /></div>
</div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-57745751455399019012016-06-20T08:32:00.001+03:002016-06-20T09:33:52.275+03:00 Ο διαφορετικός κόσμος ενός διαφορετικού αθλήματος.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<b><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><br /></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
</span></span></span></span>
</b></div>
<b>
</b><b></b>
<br />
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><b>Μέτσοβο.
</b></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
</span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="en-US"><b>Ursa
trail, 29 </b></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><b>Μαΐου 2016.</b></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Το
κείμενο που ακολουθεί είναι από τα πιο
δύσκολα που έχω γράψει ποτέ. Κι αυτό
γιατί έπρεπε να βρει τρόπο να ξεφύγει
από ένα τετριμμένο μοτίβο: Ένας αγώνας
που ξεκινά με κέφι, μετά η αναποδιά,
μετά ο ηρωικός αθλητής που βρίσκει το
κουράγιο και, φυσικά, δεν εγκαταλείπει
την προσπάθεια, αλλά, αντίθετα, ξεπερνά
τον εαυτό του και τραβά για την προσωπική
του νίκη. Η θεματική αυτή μονοτονία
επαναλαμβάνεται ενοχλητικά, ακόμα και
σε πολλά δικά μου γραπτά. Ελπίζω ότι η
νεαρή φίλη που θα χρησιμοποιήσω στην
αρχή σε συνδυασμό με καμιά 200αριά άτομα
που θα χρησιμοποιήσω στο τέλος να κάνουν
τη διαφορά. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Πολύ
πρόσφατα, λοιπόν, προστέθηκε στην παρέα
μας μια νεαρή φίλη, 24 δροσερών χρόνων.
Η καταγωγή της είναι από την Έδεσσα,
αλλά μένει μόνιμα στην Καβάλα. Ζει μια
ζωή εντελώς διαφορετική από τα παιδιά
της ηλικίας της. Τη ζωή του πρωταθλητή.
Είναι πρωταθλήτρια του </span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">kick
boxing </span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">στην
κατηγορία της. Κοιμάται νωρίτερα από
τους γέρους, ξυπνάει νωρίτερα από τα
κοκόρια. Το τρέξιμο το ασκούσε ως
συμπληρωματική στο κυρίως άθλημά της
δραστηριότητα, μέχρι που κόλλησε μαζί
μας. Γνώρισε τους χωματόδρομους της
πόλης, τα δάση και τα μονοπάτια που ποτέ
της δεν είχε δει. Είναι πάντα πρόθυμη
για άσκηση. Της δίνεις εντολή για κάποιο
πρόγραμμα και το έχει ξεκινήσει πριν
τελειώσεις τη φράση σου. Κανείς στην
παρέα μου δεν με υπακούει μ’ αυτόν τον
τρόπο.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Με
ελάχιστη πείρα έτρεξε φέτος στον Χορτιάτη
και ήρθε 5η ανάμεσα σε 23 αθλήτριες με 2
ώρες και 42΄. Κι αυτό παρόλο που είναι
πολύ αργή σε κακοτράχαλα κατηφορικά
κομμάτια. Ελπίζω ότι βελτιωθεί με τον
καιρό. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Μολονότι
στα κανονικά της είναι ένα καλόκαρδο
παιδί με ιδιαίτερα αγαθή φυσιογνωμία,
έμαθα πως πάνω στο ρινγκ μεταμορφώνεται.
Σ’ ένα σπορ στο οποίο είναι ή αυτή ή η
άλλη το πρόσωπό της χάνει την αθωότητα
του χαρακτήρα και της ηλικίας της και
μεταμορφώνεται σ’ έναν μαχητή αμείλικτο,
έτοιμο να ματώσει και να ματωθεί. Η
ανταγωνιστική συμπεριφορά της δεν
αποβάλλεται ούτε στους αγώνες βουνού.
Ωστόσο θυμάμαι να επιστρέφουμε από τον
Χορτιάτη και να επαναλαμβάνει συνεχώς,
σαν σε μονόλογο, την εντύπωση για τον
κόσμο που γνώρισε, για την φιλικότητα
που μπορεί να συνυπάρχει με τον
συναγωνισμό, για τη ζεστή διάθεση όλων
προς όλους. Έναν κόσμο που δεν ήξερε ότι
μπορεί να υπάρχει.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Αν
και μάλλον δεν είναι και τόσο ειδυλλιακά
τα πράγματα, (τα βουνά είναι ψηλά, αλλά
όχι τόσο ώστε να μην μπορούν να τα φτάσουν
τα κουσούρια της ανθρώπινης φύσης), εν
πολλοίς έχει δίκιο. Και ποτέ δεν το
κατάλαβα καλύτερα από τη μέρα που πάλευα
για να γλιτώσω από τα νύχια του μονοπατιού
της Μετσόβιας αρκούδας. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Σε
κάθε αγώνα οι ανατροπές είναι ενδεχόμενο
που προσδίδει ενδιαφέρον. Δεν θα μπορούσα,
όμως, να φανταστώ την εξέλιξη, να είμαι
εγώ εμπόδιο σ’ έναν αγώνα στον οποίο
υποτίθεται θα βοηθούσα, ως συνήθως, την
Άννα-Μαρία. Για τον Βαγγέλη δεν συζητάμε,
αν υπάρχει ένας άνθρωπος στο χώρο
πρόθυμος να διπλασιάσει το χρόνο επίδοσής
του για χάρη της παρέας είναι αυτός.</span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> Και που τώρα,
καθώς ανοίγω τα μάτια μου, τον ακούω να
προφέρει ανήσυχος το όνομά μου. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Τι
συνέβη, που να πάρει; Έφτασα με μεγάλο
κέφι μέχρι εδώ, λίγο πριν από τα 20
χιλιόμετρα, στην απότομη ανηφόρα με τα
σκοινιά. Ζαλίστηκα λίγο, είδα τον γκρεμό από κάτω μου,
(μέρος που βρήκα να ζαλιστώ!), φοβήθηκα
μην κατρακυλήσω κι έτσι προτίμησα να
καθίσω με αργές κινήσεις. Και μετά να
γύρω λίγο πίσω. Και μετά να κλείσω τα
μάτια και να δω ένα γλυκό όνειρο, που
αναπλήρωνε τις ώρες του ύπνου της
προηγούμενης εβδομάδας, όπου μια
προσωπική στεναχώρια ανηλεώς μου
στέρησε.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Αλλά
τώρα ξυπνάω και καταλαβαίνω πως δεν
κοιμάμαι στο κρεββάτι μου. Κοιμάμαι στο
χείλος του γκρεμού. Καλά που δεν άλλαξα
πλευρό. Ο Βαγγέλης είχε φτάσει στην
κορυφή, όπου και ο σταθμός, και ξαναγύρισε
να δει τι συμβαίνει και δεν εμφανίζομαι.
Ω, γαμώτο, το συνειδητοποιώ ξαφνικά.
Κοιμήθηκα δυο ώρες! Πάει ο αγώνας. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Δεν
ήταν δυο ώρες. 2Ο δευτερόλεπτα με το
ζόρι. Και δεν κοιμήθηκες. Λιποθύμησες”.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Τι
έκανα; Λιποθύμησα; Πως είναι δυνατόν;
Νόμιζα πως όταν λιποθυμάς πέφτει σκοτάδι.
Εγώ έβλεπα ένα γλυκό όνειρο. Και μόνο
20 δευτερόλεπτα; Πως μου φάνηκε τόσο
πολύ; </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Με
βοηθά στα βήματα μέχρι τον σταθμό.
Πέφτουν όλοι πάνω μου. “Κάτσε εδώ να
συνέλθεις, μετά λίγο κουράγιο, μια
κατηφόρα είναι το Ανήλιο, από εκεί θα
σε μεταφέρουν”. Δεν ξέρω, τα έχω χαμένα.
Έναν μόνο καθαρό συλλογισμό μπορώ να
κάνω<span style="font-family: "times new roman" , serif;">:</span> Ο Βαγγέλης και η Άννα συνεχίζουν.
Εγώ μένω εδώ και βλέπω. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Κι
αυτοί μένουν και με βλέπουν. “Μα, τι
περιμένετε, πάτε στο καλό, είμαι ασφαλής
εδώ, δεν σας χρειάζομαι”. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Δεν
κουνιούνται. Καταλαβαίνω πως δεν το
είχαν φανταστεί έτσι. Ούτε κι εγώ, αλλά
τι να γίνει; Κι επιπλέον θυμώνω όταν με
αγνοούν. Εγώ είμαι ο αρχηγός. Και φέτος
το όριο του αγώνα στένεψε από τις 9 στις
8,5 ώρες. Βάζω τις φωνές. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ακούστε με καλά. Εγώ τον έχω βγάλει αυτόν τον αγώνα
3 φορές. Εσείς καμιά. Πάρτε δρόμο. Δεν
είναι παράκληση. Είναι διαταγή”. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Την
αγνοούν. Το χρώμα μου είναι σαν νεκρού,
βεβαιώνει με την πείρα της στη νοσηλευτική
η Άννα, δεν γίνεται να μ’ αφήσουν.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Εντάξει.
Εφόσον είναι ο μόνος τρόπος για να
ξεκουνηθούν, βάζω κάτι στο στόμα μου,
λούζομαι με νερό και φεύγουμε. Ζητώ πίσω
το σακίδιό μου που για πρώτη φορά σε
αγώνα το παίρνει αυτή. Το έχω ανάγκη να
μου ζεστάνει την πλάτη γιατί νιώθω
ρίγος. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Γιατί
δεν εγκατέλειψα όσο ακόμα μπορούσα,
μαλώνω τον εαυτό μου ανηφορίζοντας το
δεύτερο μισό του αγώνα κι έχοντας περάσει
τον κεντρικό σταθμό. Ξέρω πως έχω γρήγορη
επαναφορά κι αν τα είχα παρατήσει, είμαι
σίγουρος, την επόμενη κιόλας μέρα,
απόγευμα Δευτέρας, θα μπορούσα να τρέχω
και να τα διηγούμαι στην υπόλοιπη παρέα.
Ενώ τώρα που συνεχίσω μπορεί να πάθω
ζημιά που να χρειαστεί μήνες επανόρθωσης.
Και μπορεί να μην βγάλω καν τον αγώνα.
Σκέφτομαι πως έκανα λάθος, σκέφτομαι
ακόμα και να επιστρέψω στο Μέτσοβο, πριν
απομακρυνθώ περισσότερο, όσο είναι
ακόμα καιρός. Αλλά ντρέπομαι να γυρίσω
πίσω. Ντρέπομαι και που συνεχίζω. Θα
ήθελε περισσότερο κουράγιο και σοβαρότητα
να σταματήσω, παρά τώρα να σέρνομαι σαν
ζόμπι. Οι σωστοί ξέρουν πότε να τα
παρατούν. Πολλοί που είναι μπροστά μου
το ξέρουν, γι’ αυτό και είναι μπροστά
μου. Αλλά, σήμερα, ένας αγώνας χαμένος
θα ήταν μια ακόμα στεναχώρια δίπλα σ’
αυτήν που ήδη κουβαλούσα και που ήλπιζα
πως θα χαθεί στα χνάρια μιας αρκούδας.
</span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Κι
επειδή το σύμπαν δεν είμαι εγώ, αν και
μ’ αρέσει να πιστεύω αλλιώς, για πολλοστή
φορά, αλλά πρώτη ως παράκληση αντί για
προσταγή, τους το ζητώ μ’ εξασθενημένη
φωνή. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Για
τελευταία φορά: Αν μείνετε μαζί μου θα
χάσουμε τον αγώνα και οι τρεις. Αν φύγετε,
θα τον χάσω μόνο εγώ. Οι σταθμοί είναι
τακτικοί. Ό,τι κι αν μου συμβεί, θα μπορέσω
να φτάσω σε κάποιον. Αισθάνομαι χάλια,
αλλά ένας από τους λόγους γι’ αυτό είναι
ότι κουβαλώ και το βάρος της ενοχής
απέναντί σας. Αν φύγετε θα νιώσω καλύτερα
και θα με βοηθήσετε πραγματικά” </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Έπιασε.
Λίγος δισταγμός, αλλά έπιασε. Απομακρύνονται,
λίγο λίγο, μέχρι που χάνονται οριστικά.
Και, πράγματι, ένα βάρος φεύγει. Δροσίζομαι
σε μια βρύση, και είμαι μόνος με τον
εαυτό μου. Και να που, μέσα στην μοναξιά
μου, βήμα βήμα, προχωρώ κι εγώ κάπως
καλύτερα. Οι φίλοι μου είναι πια μόνο
στη σκέψη μου, όπως ξέρω ότι είμαι κι
εγώ στη δική τους. Τους φαντάζομαι να
περνούν έγκαιρα τη γραμμή τερματισμού
και μου είναι τόσο ευχάριστη αυτή η
σκέψη. Μετά φαντάζομαι τους γνωστούς
να τους ρωτούν για την τύχη μου, αυτοί
ν’ ανασηκώνουν τους ώμους, κι αυτή η
σκέψη δεν μου είναι καθόλου ευχάριστη.
Αλλά, πως αλλιώς; Με τόσα που συνέβησαν
δεν μπορεί όλα για όλους να τελειώσουν
καλά. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Μόνο
που αυτό το σενάριο δεν ήταν γραφτό να
παιχτεί ποτέ. Ποτέ δεν το είχαν σκοπό
να μ’ αφήσουν. Όπως αργότερα μαθαίνω,
σκέφτονταν να πάνε μέχρι δυο χιλιόμετρα
πριν το τέρμα και να με περιμένουν εκεί.
Επίσης αργότερα μαθαίνω πως για τον
τραυματισμό της Άννας, αυτό το γύρισμα
του ποδιού, δεν έφταιγε το έδαφος, αλλά
η αφηρημάδα και οι ενοχές, που με
εγκατέλειψαν, έστω και για λίγο.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Αυτά
όμως δεν τα ξέρω όταν τους φτάνω ξανά.
Εγώ είμαι κάπως καλύτερα, η Άννα αρκετά
χειρότερα, ο Βαγγέλης ο μόνος γερός,
υπόδειγμα νιάτων και υγείας. Θα πάμε
μέχρι το τέλος μαζί, λοιπόν, κι ό,τι
γίνει. Εγώ, η Άννα, κι ένα παλικάρι που
οι γονείς του είναι στην ηλικία μας.
Πόσα τα φράγματα που έχω δει να σπάνε
στη ζωή μου!</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">10
χιλιόμετρα ακόμα. Η κουρασμένη σκέψη
βασανίζεται όσο και το ταλαιπωρημένο
σώμα. Αν το όριο είχε παραμείνει στις
περσινές 9 ώρες, μ’ όλα μας τα στραβά,
θα ήμασταν τώρα ήσυχοι κι ευχαριστημένοι
πως θα τον βγάλουμε τον αγώνα. Αν, πάλι,
οι μαθηματικές πράξεις που κάνω μ’ όσο
μυαλό μου έχει απομείνει μας έριχναν
κατά πολύ έξω από τις 8μιση ώρες του
φετινού ορίου, δεν θα ήμασταν ευχαριστημένοι,
αλλά πάλι θα ήμασταν ήσυχοι. Για μας
τους δυο μιλάω, αφού ο Βαγγέλης δεν
δείχνει ούτε λεπτό ότι τον νοιάζει.
Δυστυχώς, μοιάζει σαν να μην νοιάζει
πια ούτε και την Άννα. Κουτσαίνει κι
έχει αποδεχτεί ότι χάσαμε. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Πόσο
κρίμα! Ένας χρόνος δουλειάς, κυρίως γι’
αυτόν τον αγώνα. Τόσοι μήνες προετοιμασίας
πίσω μας, τόσοι μήνες απογοήτευσης, για
το αποτέλεσμα που μας περιμένει, μπροστά
μας. Είναι άδικο. Κι αν χάσει τον αγώνα
για 10 - 15 λεπτά, τόσα όσα εγώ τους
καθυστέρησα, δεν θα το συγχωρήσω στον
εαυτό μου.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Ακόμα
χειρότερα, αν οι υπολογισμοί μου είναι
σωστοί, για τόσα θα το χάσει. Ίσως και
για λιγότερο. Στα πέντε τελευταία
χιλιόμετρα που απομένουν υπολογίζω πως
η εκπρόθεσμη διαφορά μας θα είναι ίσως
λιγότερη από δυο λεπτά. Ακόμα πιο
βασανιστική αυτή η σκέψη. Κι όταν φτάνουμε
στα τελευταία δυο, αυτά τα κατηφορικά
χιλιόμετρα, έχουμε περιθώριο 15 ολόκληρων
λεπτών. Μοιάζει απίθανο, αλλά έστω και
τώρα, την τελευταία στιγμή, μπορούμε να
το σώσουμε, έτσι; Μπορούμε ν’ αποζημιωθούμε
για όσα τραβήξαμε, ναι; 15 λεπτά για 2
κατηφορικά χιλιόμετρα τα μπορεί ακόμα
και μια κουτσή Μαρία, ακόμα κι ένας
νεκραναστημένος, ναι; </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Όχι.
Στην κατηφόρα πάει ακόμα χειρότερα.
Κουτσαίνει. Απελπιστικά αργά. Δυο
συναθλητές που ανταμώναμε συχνά στην
πορεία, σε μια τελευταία προσπάθεια να
προλάβουν, μας προσπερνούν σαν τρελοί,
παροτρύνοντάς μας να τους ακολουθήσουμε.
Τους βλέπω να χάνονται <span style="font-family: "times new roman" , serif;">μπροστά μας</span>.
Το μεγάφωνο στην πλατεία ακούγεται ν’
αναγγέλλει τους τελευταίους έγκαιρους τερματισμούς. Θα το χάσουμε
για δευτερόλεπτα. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Δεν
υποφέρεται αυτό. Σταματώ, στρέφομαι
πίσω και της φωνάζω κάτι που ποτέ πριν
δεν έχω πει, ποτέ δεν πίστευα ότι θα πω,
και ποτέ δεν θέλω να ξαναπώ σε κανέναν.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Άκουσέ
με, Άννα. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν
πονάς. Δεν με νοιάζει αν κουτσαθείς. Δεν
με νοιάζει πώς θα τα καταφέρεις. </span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">B</span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ρες
όποιο τρόπο νομίζεις και τρέξε. Όσο κι
αν πονέσεις, ο π<span style="font-family: "times new roman" , serif;">όνος </span>κάποτε θα περάσει. Αν χάσεις
τον αγώνα για λίγα δευτερόλεπτα<span style="font-family: "times new roman" , serif;">,</span>
δεν θα περάσει ποτέ”.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Πρέπει
να της είπα κι άλλα που δεν θυμάμαι. Ο
Βαγγέλης μου υποδεικνύει να μην καθυστερώ
μαζί της, γιατί έχει παρατηρήσει πως
όταν την περιμένω επιβραδύνει, ενώ όσο
φεύγουμε μπροστά το παλεύει καλύτερα.
Μπαίνουμε στα πλακόστρωτα του χωριού.
Ατέλειωτα τα άτιμα. Θα τσακιστώ κοιτώντας
το ρολόι. Ακούω το μεγάφωνο να θριαμβολογεί
πως ο επιτυχημένος αυτός αγώνας κλείνει
σε...2,5 λεπτά. Πίσω μας, αλλά ακολουθεί. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Η
είσοδός μας στην πλατεία ξεσηκώνει
βουητό. Μια συμφωνία από φωνές, κάτι από
θρίαμβο, κάτι από αγωνία. Κάπου ένα λεπτό
μας απομένει για να ολοκληρώσουμε τον
κύκλο της. Λιγότερο από ένα, όταν
πλησιάζουμε στο ημικύκλιο, κρυμμένοι
ξανά από τον κόσμο που μας περιμένει να
εμφανιστούμε στην τελική ευθεία. “Δεν
μπορώ άλλο”, λέει και σταματά.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Έχω,
νεότερος, δοκιμάσει διάφορα αθλήματα.
Αρκετά μου άρεσαν. Όλα σε κάποια στιγμή
της ζωής μου κατείχαν ένα μεγάλο και
σημαντικό κομμάτι της. Σε ένα έμεινα.
Σε ένα μένω χρόνια. Σε ένα νομίζω πως τα
πάντα έχουν συμβεί, κι όμως, σ’ αντίθεση
με τις ομοιόμορφες αφηγήσεις, πάντα θα
υπάρχει κάτι στο σενάριο που θα αλλάζει
τη χρωματική παλέτα των γεγονότων, θα
αλλάζει ακόμα και τους βασικούς μας
ρόλους, και θα το κάνει διαφορετικό.
Κάτι που μας δείχνει πως παρ’ όλες τις
συμμετοχές μας στη μουσική συμφωνία
των δρόμων, υπάρχουν ακόμα κάποια πλήκτρα
που δεν τα έχουμε ανακαλύψει. Μια
παραλλαγή από άγνωστες νότες που
περιμένουν τις κατάλληλες συγκυρίες
για να συμπληρώσουν διαφορετικά ό,τι μέχρι τώρα έχει συντεθεί. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Ναι,
είναι ένα διαφορετικό άθλημα. Όσο κι
εμείς κάθε φορά. Όσο κι ο κόσμος του,
γύρω μας. Όσο όλοι αυτοί οι άνθρωποι που
τώρα, στην τελική μας ευθεία, στέκονται
μπροστά μας σαν<span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span>ζωντανός τοίχος
που πάλλεται, παροτρύνει, ζητωκραυγάζει,
αγωνιά. Πολλοί αθλητές ανάμεσά τους,
που θα χαιρόμασταν αν είχαμε περάσει,
που χάρηκαν που μας πέρασαν, αλλά τώρα,
στο χείλος της απόστασης και του χρόνου,
στο τέλος του παιχνιδιού μας, είναι οι
σύντροφοι που θα χαρούν όσο κι εμείς αν
τα καταφέρουμε. Που θ’ απογοητευτούν
όσο κι εμείς αν το ρολόι σβήσει πριν
αγγίξουμε τις ψυχές που μας απλώνουν
για να πιαστούμε. Είναι ο διαφορετικός
κόσμος, που κάνει ένα διαφορετικό άθλημα,
και που κάνει τη διαφορά και σε μας,
καθώς μετρά συγχρονισμένα κι αντίστροφα
τα τελευταία δευτερόλεπτα των 8,5 ωρών,
με τόσο ενθουσιασμό που όλα έχουν
ξεχαστεί, και κάθε δευτερόλεπτο γίνεται
φτερούγα σε πριν τσιμεντένια πόδια. Και
κανείς, βλέποντάς μας, δεν θα μπορούσε
να φανταστεί πως αυτοί που τρέχουν μ’
ενθουσιασμό προς τη γραμμή έχουν δώσει,
μέχρι την ύστατη ώρα, την πιο σκληρή
τους μάχη σε αγώνα, με χρώμα νεκρού και
με σακατεμένο πόδι, αλλά, τώρα, στη μοιρασιά
των ενωμένων τους χεριών και τη δύναμη
του πλήθους της άλλης όχθης, <span style="font-family: "times new roman" , serif;">επανέρχονται</span> στο παιχνίδι της ζωής πιο
δυνατο<span style="font-family: "times new roman" , serif;">ί</span> και πιο γερο<span style="font-family: "times new roman" , serif;">ί</span> από ποτέ. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-_UFs5DzHjt0/V2d-9K6pliI/AAAAAAAAAcE/Er2LggvhCEU39GddqyDFVLEsIlwDVZyDQCLcB/s1600/ursa0008.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://1.bp.blogspot.com/-_UFs5DzHjt0/V2d-9K6pliI/AAAAAAAAAcE/Er2LggvhCEU39GddqyDFVLEsIlwDVZyDQCLcB/s200/ursa0008.jpg" width="200" /></a></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-GOh1ZQPOLIo/V2d-75Zi3cI/AAAAAAAAAb8/wnTWnVuZWMUnss3AMawGxikgDHkKI1iPACLcB/s1600/ursa0007.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="133" src="https://3.bp.blogspot.com/-GOh1ZQPOLIo/V2d-75Zi3cI/AAAAAAAAAb8/wnTWnVuZWMUnss3AMawGxikgDHkKI1iPACLcB/s200/ursa0007.jpg" width="200" /></a><a href="https://4.bp.blogspot.com/-PpQDx2gFLu8/V2d_EZwgtxI/AAAAAAAAAcM/VboFHUjM6SQO6AbumAPvKnuHshvEpgR0wCLcB/s1600/ursa0010.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://4.bp.blogspot.com/-PpQDx2gFLu8/V2d_EZwgtxI/AAAAAAAAAcM/VboFHUjM6SQO6AbumAPvKnuHshvEpgR0wCLcB/s200/ursa0010.jpg" width="200" /></a></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/--ET2VdrnH7A/V2d-6taXAkI/AAAAAAAAAb0/oIawhamnfMID_7mnzns8aqlKSr_CUGm2QCLcB/s1600/ursa0009.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://3.bp.blogspot.com/--ET2VdrnH7A/V2d-6taXAkI/AAAAAAAAAb0/oIawhamnfMID_7mnzns8aqlKSr_CUGm2QCLcB/s200/ursa0009.jpg" width="200" /></a></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-68211725559987212852016-05-30T12:43:00.004+03:002016-05-30T12:59:20.516+03:00Τόποι δίχως εποχές.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><br /></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR">
</span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="en-US"><b>6</b></span><span lang="el-GR"><b>ο</b></span><span lang="en-US"><b>
</b></span><span lang="en-US"><b>Paggaio Trail Run. 8 </b></span><span lang="el-GR"><b>Μαίου
2016.</b></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" lang="en-US" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Το
βουνό δεν έχει εποχές. Μάλλον πρέπει το
γράψω 100 φορές στο χαρτί, όπως ήταν παλιά
η τιμωρία. Γιατί καμιά τιμωρία δεν είναι
χειρότερη από το να είσαι ανυπεράσπιστος
στα στοιχεία της φύσης και να ξέρεις
ότι ακόμα κι αν όλα πάνε καλά, αν δεν
πάθεις υποθερμία, ψύξη, κράμπα ή δεν
ξέρω γω τι, μπορεί να το πάθει ο διπλανός
σου, κι εσύ που φλόμωσες τόσο κόσμο με
συμβουλές και νουθεσίες, να κάθεσαι σαν
κούτσουρο και να κοιτάς χωρίς να μπορείς
να προσφέρεις το παραμικρό. Και να που
συνέβη, δηλαδή. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Τρέχω
και τα λέω στον εαυτό μου για να τα ακούω,
ενώ εύχομαι να πάνε όλα όσο το δυνατόν
καλά. Πόσο ζυγίσει μια αλουμινοκουβέρτα;
Πόσο χώρο καταλαμβάνει ένα αντιανεμικό
γιλέκο φλούδα από αυτά που προκρίνω ως
σωτήρια. Εντάξει, τα κουβαλούσα αχρείαστα
σ’ ένα σωρό αγώνες και λοιπόν; Να που
χρειάζονται τώρα που δεν τα έχω. Γι’
αυτόν τον Μέρφυ δεν άκουσα τίποτα, ποτέ;
</span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Στο
6ο </span></span><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">Paggaio
Trail Running κ</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">άπου
30 αθλητές θα πρόλαβαν να περάσουν χωρίς
απώλειες. Όλοι οι υπόλοιποι βρέθηκαν
σε λάθος σημείο τη λάθος ώρα. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Κι
όλα ξεκίνησαν με αντιηλιακά για το φόβο
εγκαυμάτων. Η Άννα δεν ξέρω τι παθαίνει
στην αρχή, ούτε ξέρω τι πρέπει να γίνει
για να το προλαβαίνει, αλλά κάθε φορά
βρισκόμαστε να συζητάμε αν θα συνεχίσει
ή όχι και πάντα καταλήγουμε στα ίδια.
Σε κάθε σχεδόν αγώνα επαναλαμβάνουμε
το ίδιο έργο, με αρχικό χασομέρι πολύτιμου
χρόνου μέχρι να συνέλθει, και πάντα να
τα καταφέρνει και να συνέρχεται τελικά
χάρη στο αλάτι που κουβαλάμε απαραιτήτως.
Πάντως έχουμε περιθώριο για να καλύψουμε
τη χαμένη διαφορά, νομίζουμε, αρκεί στην
κατηφόρα του δεύτερου μισού του αγώνα
να τα πάμε κάπως καλύτερα από πέρσι. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Κι
όσο εμείς λογαριάζουμε ο ξενοδόχος
κάπου στα ψηλά φορτώνει μελανιές. Το
γνωρίζω καλά αυτό το βουνό και μια ματιά
κατά πάνω μου αρκεί για να την βεβαιώσω
ότι σε 15 το πολύ λεπτά ο ήλιος και η ζέστη
δεν θα της είναι πλέον πρόβλημα. Λέει
μακάρι, αλλά ξανακοιτάζοντας προσεκτικότερα
πιθανολογώ ότι μέσα στην επόμενη ώρα
θα παρακαλά για ηλιοφάνεια. Όντως, λίγο
μετά το σταθμό του Πεταλούδα, ο αγώνας
αλλάζει μορφή. Στην ουσία αλλάζει αγώνας.
</span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Και
μόνο η σκέψη βελτίωσης της περσινής μας
επίδοσης θα ακουγόταν σαν θλιβερό
αστείο, και τώρα δεν είναι ώρα για τέτοια.
Το χαλάζι στην αρχή πονάει κάπως, αλλά
σύντομα δεν το αισθάνεσαι πια, δείγμα
πως βρίσκεσαι στο πρώτο στάδιο
αναισθητοποίησης. Είναι Μάιος - 3 εβδομάδες
πριν, στον Όρλιακα, κόντεψε να μας ξεκάνει
ο καύσωνας - και θα μπορούσες να σκεφτείς
πως τίποτα χειρότερο από αυτό που μας
συμβαίνει δεν μπορεί να μας συμβεί,
αλλά, όπως έχει αποδειχθεί και σε άλλους
τομείς, αυτή είναι η πιο λάθος σκέψη.
Πάντα υπάρχουν τα πολύ χειρότερα. Γιατί
σ’ αυτή την πλευρά του βουνού, στον
ανηφορικό χωματόδρομο που ακόμα τρέχουμε,
δεν φυσά. Άρα ο αέρας παραμονεύει στην
από πίσω πλευρά του, που κατηφορίζει
προς το κεντρικό σταθμό, στα 1750 μ. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Όντως.
Και τώρα ξεπαγιάζουν τα σώματα που
κανονικά θα έπρεπε να βράζουν από την
προσπάθεια. Κάτω από τους ώμους τα χέρια
μου δεν τα αισθάνομαι, για δάχτυλα ούτε
συζήτηση. Αθλητές σκορπισμένοι σε μικρές
ανάμεσά μας αποστάσεις, βυθισμένοι σε
μια απαλή ομίχλη, δείχνουμε δεμένοι
στην ίδια μοίρα, αν και δεν είναι σίγουρο
πως όλοι θα έχουμε. Βρισκόμαστε με
ενδυμασία παραλίας στο μέσο μιας θύελλας
χειμωνιάτικων προδιαγραφών. Οι κεραυνοί
προκαλούν φόβο σε πολλούς, αλλά αυτόν
τουλάχιστον το φόβο δεν τον έχω, καθώς
στο παρελθόν έπεσα σε χειρότερα πεδία
ουράνιας βολής, κι αφού γλίτωσα από εκεί
έχω διαγράψει το συγκεκριμένο ενδεχόμενο
ως πιθανή αιτία θανάτου μου. Είναι η
πρώτη φορά που την έχω αφήσει κάπως
πίσω, καθώς τρέχω προσπαθώντας να μην
παγώσω κι ελπίζοντας πως οι καταψυγμένες
φλέβες των άκρων θα στέλνουν αίμα στην
καρδιά πριν καταψυχθεί κι αυτή. Ή, μάλλον,
πως η καρδιά θα συνεχίσει να στέλνει
αίμα στα κατεψυγμένα άκρα για τις
απαραίτητα σωτήριες λειτουργίες. Δεν
ξέρω, μπερδεύτηκα. Ξέρω ότι φοβάμαι. Όχι
τον κεραυνό, φοβάμαι μη σταματήσω να
κινούμαι, μη γυρίσω και δω για κάποιο
λόγο να έχει σταματήσει να κινείται
αυτή. Κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να
σταματήσει εδώ παραπάνω από κάποια
δευτερόλεπτα. Ξέρω ότι υποφέρει. Μην
πάθεις κάτι τώρα, μην πάθεις κάτι τώρα.
Το μουρμουρίζω μέσα από παγωμένα χείλη,
μια για μένα, μια γι’ αυτήν. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-n8uhGd-L0lQ/V0wL3v0nPsI/AAAAAAAAAbY/2ssf825ectcMrcrU04-p1coi-gj6o14EgCLcB/s1600/0008%25CE%25B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://4.bp.blogspot.com/-n8uhGd-L0lQ/V0wL3v0nPsI/AAAAAAAAAbY/2ssf825ectcMrcrU04-p1coi-gj6o14EgCLcB/s320/0008%25CE%25B1.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Τώρα,
στην ασφάλεια του γραφείου μου, μπορώ
να αναρωτιέμαι για ποιο διαβολεμένο
λόγο αφήνουμε την τύχη να αποφασίζει
για εξελίξεις που θα μπορούσαν να είναι
ιδιαίτερα δυσάρεστες. Σκέφτομαι έναν
αθλητή που ακινητοποιήθηκε από κράμπα,
ευτυχώς πολύ κοντά στην ομάδα διάσωσης.
Αν στεκόμουν παραπάνω από ένα λεπτό για
να βοηθήσω θα επιφόρτιζα την ομάδα με
τη διάσωση δυο αθλητών. Το μόνο που
μπορούσα ήταν να τους καλέσω. Λίγο
παρακάτω αν συνέβαινε δεν θα μπορούσα
ούτε αυτό. Αν προβληματίζομαι τόσο για
έναν αγώνα στον οποίο τίποτα το
ανεπανόρθωτο δεν συνέβη, τι θα σκεφτόμουν
τώρα αν συνέβαινε;</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Δεν
θέλει πολύ για ν’ αναθεωρήσω την πρόταση
πως οι αθλητές βρέθηκαν τη λάθος ώρα σε
λάθος σημείο. Τι βλακείες είναι αυτές;
Το σημείο ήταν το σωστό, δεν χάσαμε το
δρόμο. Για το Παγγαίο ξεκινήσαμε και
στο Παγγαίο ήμασταν. Και η ώρα σωστή
ήταν, με μια απόκλιση κάποιων λεπτών σ’
αυτό το σημείο υπολόγιζα πως θα βρίσκομαι.
Μόνο που, είπαμε, τα βουνά δεν έχουν
εποχές. Πόσο ανιαρά θα ήταν αν είχαν.
Πόσο αφύσικο θα ήταν ένα τοπίο <span style="font-family: "times new roman" , serif;">απαράλλαχτο</span>
όπως σ’ ένα πίνακα. Πόσο αφύσικο θα ήταν
το δικό μας πρόσωπο αν είχε πάντα την
ίδια συναισθηματική <span style="font-family: "times new roman" , serif;">έκφραση</span>.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Κι
όσο για τον τελικό απολογισμό που κάνω
σήμερα, πότε μας βγήκε αρνητικός σ’
έναν αγώνα; Αποτύχαμε την βελτίωση της
επίδοσής μας. Λοιπόν; Μετράει περισσότερο
ότι συμπυκνώσαμε σε μια μέρα συναισθήματα
μιας ζωής. Αν όλα πήγαιναν ομαλά, όπως τα
είχαμε σκεφτεί και υπολογίσει, μετά από
καιρό θα ψάχναμε </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">στ’</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
αποτελέσματα για να θυμηθούμε την
επίδοσή μας σ’ αυτόν τον αγώνα. Τώρα
είμαι σίγουρος πως θα ανακαλούμε κάθε
στιγμή του στη μνήμη μας, εύκολα και
ζωντανά. Η σκέψη μας θα γλιστρά αβίαστα
στο μονοπάτι που χρησιμοποιούσαμε τα
χέρια για ν’ αποφύγουμε την πτώση. Στο
μυαλό μας θα επανέρχεται η αίσθηση της
ασφάλειας, όπως βρισκόμαστε πάλι σε
χαμηλότερο υψόμετρο, με τη βροχή να
πέφτει, αλλά να μη μας νοιάζει πια. Μια
τρύπα στον ουρανό θα στέλνει ένα γιγάντιο
φακό προς το μέρος των χωριών που μας
περιμένουν κάτω, σ’ έναν άλλον κόσμο
θαρρείς. Θα τριγυρνά στο μυαλό το χαζό
τραγούδι που με χαζό τρόπο τραγουδάμε
δυνατά. “Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο”.
Μπα δεν είναι και τόσο χαζό το τραγούδι,
μόνο ο τρόπος που το τραγουδάγαμε. Τίποτα
που κουβαλά τις αναμνήσεις μας, ακόμα
και τις πιο αφελείς, δεν μπορεί<span style="font-family: "times new roman" , serif;"> να απαξιώνεται</span>. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-cMunzT_qsMY/V0wL2vy_qiI/AAAAAAAAAbU/Oec8Y0imHbI2siur1KuogNa6uzRUzGohwCLcB/s1600/0010.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://1.bp.blogspot.com/-cMunzT_qsMY/V0wL2vy_qiI/AAAAAAAAAbU/Oec8Y0imHbI2siur1KuogNa6uzRUzGohwCLcB/s320/0010.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ο
καλύτερος απολογισμός είναι αυτός που
σε βρίσκει να τραγουδάς παρέα το τραγούδι
της ζωής, συντονισμένα σαν από συνεννόηση. Γιατί
τη ζωή την νιώθεις καλύτερα όταν αγγίζεις
το πιο απόμακρο της όριο. Τραγουδάμε
γιατί διαπιστώνουμε πως έχουμε κάπως
βελτιωθεί στην κατηφόρα, κι αυτό σημαίνει
πως ακόμα και τώρα, έστω και λίγο, μπορούμε
να βελτιωνόμαστε. Τραγουδάω γιατί
διαβαίνω την 6η δεκαετία της ζωής μου
και μπορώ να περνώ όμορφα δρασκελίζοντας
στις πλαγιές των βουνών. Γιατί τελειώνω
ένα αγώνα 5 ωρών και αισθάνομαι τόσο
δυνατός που δεν πρόκειται να καταλήξω
ποτέ σε συνάντηση παλιών συμμαθητών να
συζητάμε για τη ζωή σαν να είναι παρελθόν.
Ένας συμμαθητής μου έτρεξε σ’ αυτόν
τον αγώνα, κι όποιοι άλλοι από εκείνα
τα χρόνια θέλουν να με συναντήσουν
ξέρουν που θα με βρουν. Αν τους είναι
δύσκολο, τότε είναι και για μένα
</span></span></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">δύσκολο </span></span></span></span>να βρεθώ στα μέρη που αυτοί συχνάζουν.
Γιατί στα μέρη τους οι εποχές φαίνονται,
ενώ τα δικά μου δεν έχουν. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-774312432300573312016-05-16T17:01:00.002+03:002016-05-16T17:10:31.023+03:00Η δοκιμασία του παραδείσου.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><b> </b></span></span>
</div>
<br />
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" lang="en-US" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="en-US"><b>Orliacas
advendure race.</b></span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR"><b>
17 Απριλίου 2016.</b></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Πάλι
παρέα με τους τελευταίους αθλητές
πηγαίνουμε. Πολύ συχνά μου συμβαίνει
αυτό τελευταία. Για ν’ αποδεχτώ την
κατάσταση έχω αναπτύξει μια βολική,
αλλά εύλογη θεωρία. Οι αθλητές παρόμοιων
δυνατοτήτων όπως εμείς προτιμούν
ευκολότερους αγώνες. Δεν εξηγείται
αλλιώς. Στο Ζαγόρι υπήρχε μια ολόκληρη
ώρα διορίας μετά τον τερματισμό μας,
ωστόσο λίγοι εμφανίστηκαν μετά από μας.
Στον Όρλιακα, ακόμα χειρότερα, μόνο
τέσσερις χώρεσαν στην ώρα αυτή. Και στο
Παγγαίο, επίσης, μόνο ένα μικρό τμήμα
αθλητών την χρειάστηκε. Η μεγάλη
πλειοψηφία, ως συνήθως, τερμάτισε πριν.
</span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Δεν
πειράζει. Άλλωστε Όρλιακας και Παγγαίο
δεν βιώθηκαν ως αγώνες δρόμου, αλλά ως
μάχη επιβίωσης. Πολλές στιγμές στη
διάρκειά τους ένιωσα πως προκαλώ μεγάλο
κακό στον εαυτό μου. Και πως, τέτοιος
που γεννήθηκα, θα συνεχίσω να το κάνω,
μέχρι τέλους. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Ο
Όρλιακας ηχούσε σαν εξωτικό όνομα. Αυτό
μας τράβηξε. Πως είναι άραγε ένα βουνό
που το λένε Όρλιακα; Η φήμη του αγώνα,
αποκαρδιωτική. Μην τυχόν πατήσετε, άθλιο
τερέν, γκρεμοτσακίδια, δεν μπορείς να
τρέξεις κλπ. Σαχλαμάρες. Απίστευτο να
έχω γυρίσει όλη σχεδόν την Ελλάδα και
τον μισό κόσμο και να αγνοώ ένα τέτοιο
μέρος. Ομορφιά στην αγριάδα και στη
γαλήνη του, παράδοση στο σωστό αρχιτεκτονικό
της ρόλο, φύση που σε γυρνά στην αρχή
της δημιουργίας του κόσμου, άνθρωποι
γελαστοί και πρόσχαροι. Ένα τοπίο
παραδεισένιο, όσο πιο ακατέργαστο και
απαλλαγμένο από τον εξωραϊσμό μιας
ρομαντικής φαντασίας, τόσο πιο πειστικό.
Τρέχεις και κοιτάς ολόγυρα. Ή σταματάς
για να το κάνεις. Το έδαφος πράγματι, σε
σημεία τραχύ, σκοινιά σε κατηφόρα δεν
θυμάμαι σε αγώνα άλλη φορά, αλλά για την
περιπέτεια έρχεσαι, αυτήν αποζητάς.
Αλλιώς υπάρχει και η άσφαλτος. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Σίγουρα,
όμως, δεν αποζητάς τη ζέστη. Όχι την τόση
ζέστη. Όχι την τόσο απότομη ζέστη. Μια
βδομάδα πριν κυκλοφορούσαμε με
χειμωνιάτικα. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Περισσότερο
από τις επιδόσεις των πρώτων ζηλεύω το
ότι οι δυνάμεις τους τους βοηθούν να
ξεμπερδεύουν με τις ακραίες καιρικές
συνθήκες στο μισό χρόνο απ’ όσο εμείς.
Άλλο το να είσαι εκτεθειμένος 4 ώρες
στον καύσωνα κι άλλο 8. Στο κρύο, το ίδιο.
Και τώρα που οι πρώτοι σχεδόν τελειώνουν,
για μας η θερμοκρασία και ο ήλιος ψηλώνουν
κι αγριεύουν. Ακόμα αντέχουμε όμως, αν
και κάθε που κοιτώ το ρολόι όλο και
περισσότερα φίδια με ζώνουν. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-zA6e1Uo6rsk/VznTXNU8naI/AAAAAAAAAa8/GOeTrU5kpyUaOqwBbn8Tc7KDfaRs0WKGQCLcB/s1600/%25CE%258C%25CF%2581%25CE%25BB%2B0022.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="https://4.bp.blogspot.com/-zA6e1Uo6rsk/VznTXNU8naI/AAAAAAAAAa8/GOeTrU5kpyUaOqwBbn8Tc7KDfaRs0WKGQCLcB/s320/%25CE%258C%25CF%2581%25CE%25BB%2B0022.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Στα
γεφύρια στέκομαι αρκετά, ευλογημένος
ο τόπος που έχει τόσο νερό. Συγχαίρω
τους ανθρώπους σ’ έναν κεντρικό σταθμό
για το μέρος που ζουν. Δεν είναι μόνο
περήφανοι για τα γεφύρια και τα ποτάμια
τους, μου λένε, αλλά και για τις αρκούδες
τους. Αναφέρουν ένα νούμερο που ενδημεί
στην περιοχή και το οποίο θα μου φαινόταν
μεγάλο ακόμα κι αν αφορούσε αγελάδες.
Στο ωχ που βγάζω μου λένε να μη φοβάμαι,
δεν υπάρχει κίνδυνος, καθότι οι αρκούδες,
μου εξηγούν, γίνονται επικίνδυνες
ανάλογα με την εποχή του ζευγαρώματος
και τώρα δεν είναι τέτοια. Παλιότερα,
λένε, υπήρχε μια χήρα αρκούδα, - τι
μαθαίνει κανείς στους αγώνες βουνού -
που ήταν αρκετά επιθετική, αλλά τελικά
ζευγάρωσε και δεν υπάρχει πρόβλημα
πλέον. Μάλιστα. Δεν θέλω να ζευγαρώσω
με χήρα αρκούδα. Είδα τον Ντι Κάπριο
στην τελευταία του ταινία να ζευγαρώνει
με χήρα αρκούδα και δεν του άρεσε καθόλου.
Το σεξ είναι καλό γενικά, αλλά πρέπει
να είναι συναινετικό. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Αλλά,
φυσικά, οι αρκούδες δεν είναι το πρόβλημα.
Ο καύσωνας είναι. Ξεραινόμαστε. Μου έχει
τύχει πολλές φορές αυτό, όταν ξεμένω
από νερό, ή όταν απέχουν πολύ οι σταθμοί
και μετρώ τις σταγόνες. Εδώ μπουκάλια
υπάρχουν παντού, ακόμα και σε σημεία
έκτακτης ανάγκης που δεν είχαν ανακοινωθεί,
και τα ποτάμια τρέχουν γάργαρα. Αλλά
ξεραίνεσαι ενώ κοντεύεις να σκάσεις
από το πολύ νερό. Η Άννα εκδηλώνει
λιποθυμικές τάσεις. Τρεις φορές κάθεται
και κλείνει τα μάτια. Την πλησιάζω
ανήσυχος, αλλά και τις 3 φορές τα ανοίγει
ξανά και ζητά παγωτό. Της το υπόσχομαι
για μετά, αρκεί να τελειώσουμε έγκαιρα
τον αγώνα. Ο κόφτης, που τόσο εύκολος
μας φάνηκε στα χαρτιά, μας λαχταρά. 5
λεπτά διορίας κι οι άνθρωποι εκεί, ούτε
20 μέτρα, μας κάνουν πλάκα πως πρέπει να
βιαστούμε. Δεν θα μας έκοβαν, βέβαια,
όπως δεν έκοψαν και κάποιους μετά από
μας. Η επίγνωση της κατάστασης κάνει
μεγάθυμη τη διοργάνωση.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Δεν
την βγάζετε χωρίς τζελ και ισοτονικά;
Κι όμως, αν δείτε πως αυτά δεν φέρνουν
αποτέλεσμα, θα σας πω ένα κόλπο. Στον
συγκεκριμένο σταθμό τα σωστά καύσιμα
βρίσκονται κλεισμένα σ’ ένα πλαστικό
διαφανές, κάπου απόμερα, κανείς δεν τα
δίνει σημασία. “Το τυρί και τη ντομάτα
τα κρατάτε για σας;”, ρωτώ. “Όχι, για
τους αθλητές είναι, ορίστε”, μας τα
προσφέρουν. Παλιά καλή μέθοδος. Όλα
έρχονται στα ίσια, ακόμα και τα λίτρα
υγρών που καταναλώνουμε και που μοιάζουν
σαν να τα ρίχνουμε σε κρατήρα ηφαιστείου.
</span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Ζωντανοί
ξανά. Και μπροστά μας το βουνό με τη
διπλή καμπούρα, σαν Βακτριανή καμήλα,
που είχαμε δει καθώς οδηγούσαμε για εδώ
και της έκανα πλάκα πως θα το τρέ<span style="font-family: "times new roman" , serif;">ξ<span style="font-family: "times new roman" , serif;">ου</span></span>με
αύριο, για να το διαψεύσω μόλις είδα την
τρομάρα της. Πριν από την καμήλα, δεξιά
κι αριστερά της, δρόμοι. Ποιος κατηφορίζει
στο χωριό, σε ποιον θα μας στείλουν,
άραγε, οι της διοργάνωσης; </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR">Σε
κανέναν. Πάτε ίσια εκεί”, χέρια δείχνουν
τις καμπούρες. </span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR">Πλάκα
κάνετε ε;”</span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Δεν
κάνουν. Δεν διακρίνεται καν μονοπάτι,
το τοπίο μοιάζει αναρριχητικό. Όμως
όχι, απλώς είναι τόσο κακοτράχαλο το
έδαφος που χωνεύει το μικρό σημαδεμένο
πέρασμα. Αν είχαμε μόνο αυτό θα ήταν
εντάξει. Αλλά έχουμε ήδη βγάλει δυο
ντουζίνες ανηφοριές που όλες τις νομίζαμε
τελευταίες. Δεν θα της ξαναπώ, πλέον,
πως κάποια είναι η τελευταία, ούτε θα
πιστέψω κανέναν που θα μου το πει, αν
δεν δω πρώτα το χωριό στα πόδια μου. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Έτσι
το αναγγέλλω έναν αιώνα μετά, όταν το
βλέπω, κάτω, να ψήνεται στους 30 βαθμούς.
Τα κεραμίδια και οι δρόμοι του λάμπουν
σαν ν’ αντανακλούν τη χαρά όσων το
αντικρίζουν. Τα σώματα δεν παλεύουν πια
με τη βαρύτητα, αφήνονται γλυκά σ’
αυτήν. Λίγα λεπτά ακόμα. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span lang="el-GR">Θα
ξαναρθούμε στον Όρλιακα;”, τη ρωτώ σε
ζαχαροπλαστείο της Βέροιας, καθώς
απολαμβάνει το παγωτό που κέρδισε με
την αξία της. Είναι κάθετη, “ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ,
ΠΟΤΕ”. Πριν τελειώσει το παγωτό νομίζω
πως το ξανασκέφτεται. Σήμερα το σχεδιάζουμε
ήδη. “Πρόσεξες πόσο χαμογελαστοί κι
ενθαρρυντικοί ήταν οι άνθρωποι στους
σταθμούς”, με ρωτά;</span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Το
πρόσεξα. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-rkZZEKOLyR8/VznTXDyN57I/AAAAAAAAAbA/BEwJrNZuE2AdjuV4-bTQiYRDuYD7Let3wCLcB/s1600/%25CE%258C%25CF%2581%25CE%25BB%2B0006.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://4.bp.blogspot.com/-rkZZEKOLyR8/VznTXDyN57I/AAAAAAAAAbA/BEwJrNZuE2AdjuV4-bTQiYRDuYD7Let3wCLcB/s320/%25CE%258C%25CF%2581%25CE%25BB%2B0006.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Τοποθετημένος
στο χάρτη, κοντά σε γνωστά ονόματα,
Βασιλίτσα, Αβδέλλα, ο άγνωστος μέχρι
χθες Όρλιακας μας είναι πια κοντινός
όσο κι ένα οικείο μας πρόσωπο. Μας ζόρισε
λίγο, όπως μας ζορίζουν κάποια πράγματα
μέχρι να βεβαιωθούν ότι τα αγαπάμε. Του
χρόνου ο Όρλιακας θα είναι μια παλιά
αγάπη, αλλά όχι από αυτές που πάνε στον
παράδεισο. Θα είναι μια αγάπη με στοιχεία
παραδείσου, και, διάολε, στημένοι στην
εκκίνηση για τη νέα δοκιμασία του, θα
τον λογίζουμε ακόμα πιο συναρπαστικό
από αυτόν. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-73758480198223235302016-04-06T10:10:00.001+03:002016-04-06T10:58:26.156+03:00 Πυλώνες στήριξης.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> </span></span></span></span><br />
<br />
<br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;"> Πριν
από αρκετά χρόνια βρέθηκε στην Καβάλα
ο γνωστός εικαστικός, Κώστας Τσόκλης,
για μια παρουσίαση του έργου του. Κάπου
προς το τέλος της βραδιάς, στα πλαίσια
συνομιλίας με το κοινό, ειπώθηκε ίσως
η πιο σοφή κουβέντα ή τουλάχιστον αυτή
που μου προκάλεσε τον περισσότερο
προβληματισμό. Σε μια αποστροφή του
λόγου του ο καλλιτέχνης αναρωτήθηκε:
“Τι να την κάνεις την τέχνη, όταν έχεις
στην αγκαλιά σου την γυναίκα που αγαπάς;”</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Όσον
αφορά τους δημιουργούς είναι, όντως,
διαδεδομένη η άποψη πως η τέχνη είναι
καταφυγή, διέξοδος και παρηγοριά ανθρώπων
που διάγουν μια ζωή βασανισμένη.
Κρίνοντας το πόσο ταλαιπωρημένος υπήρξε
ο βίος πολλών συγγραφέων, ζωγράφων και
μουσικών, δεν μπορείς να αρνηθείς πως
ο παραπάνω αφορισμός έχει ισχυρή βάση.
Πράγματι, γιατί ν’ αφήσεις μια ζεστή
αγκαλιά για ν’ ασχοληθείς με τη βάσανο
της δημιουργίας; Το λεχθέν δουλεύει ακόμα κι
αν αντικαταστήσεις τη λέξη γυναίκα με
τη</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">ν
απλή</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
λέξη ευτυχία. Τι ανάγκη διαφυγής έχεις
όταν είσαι ευτυχισμένος;</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Φυσικά,
το τρέχον κείμενο, το πρώτο μετά από μια
περίοδο καταθλιπτικής απραξίας, δεν
διεκδικεί περγαμηνές έργου τέχνης, εν
τούτοις θα μπορούσε να επιβεβαιώσει ή
να διαψεύσει το ανωτέρω, καθώς αυτό που
ξεχωρίζει <span style="font-family: "times new roman" , serif;">ένα</span> έργο τέχνης από ένα απλό
δημιούργημα δεν είναι η ανάγκη έκφρασης,
αλλά το αποτέλεσμα. Η επιθυμία του
δημιουργού της Μόνα Λίζα δεν διαφέρει
από την επιθυμία οποιουδήποτε προσπαθεί
να εκφραστεί μέσω της ζωγραφικής.
Παραμένει ίδια σ’ έναν αναγνωρισμένο
και σ’ έναν ελάσσονα καλλιτέχνη. Σ’
έναν διάσημο και σ’ έναν άγνωστο. Σ’
έναν επαγγελματία και σ’ έναν ερασιτέχνη.
Όπως ακριβώς είναι ίδια η αγάπη για το
τρέξιμο σ’ έναν διακεκριμένο αθλητή
και σ’ έναν από τους τελευταίους της
κατάταξης. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Αφήνω
την εισαγωγή και έρχομαι στο τρεξιματικό
μου παρόν. Πάντα πίστευα και πιστεύω
πως η κινητήρια δύναμη των πάντων είναι
η ψυχή. Αν αυτή έχει διάθεση, τότε σώμα
και πόδια ακολουθούν. Εδώ κι αρκετό
καιρό, ίσως και λόγω ανθρώπινης αχαριστίας,
η ψυχολογική μου διάθεση δεν ήταν καλή,
κι η πορεία μου στο τρέξιμο πέρασε μια
κρίση που την επιδείνωσε περισσότερο.
Οι αγώνες συνέχιζαν να είναι όαση,
ξεχνούσα τα πάντα όλα, μεταφερόμουν
στον αγαπημένο μου κόσμο, έβρισκα το
βάλσαμο για την ψυχή, αλλά δεν γινόταν
ν’ αρνηθώ πως ήταν πια οδυνηροί για το
σώμα. Οι χρόνοι μου σημείωναν ανησυχητική
πτώση, κι ήταν απελπιστικό να τους
συγκρίνω με προηγούμενους σε ίδιο
αγώνα. Υποστηρίζω πως δεν είσαι μεγάλος
όσο το σώμα σου </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">σου
επιτρέπει</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
να κάνεις ό,τι επιθυμείς, αλλά πολλοί
δύσκολοι αγώνες, με πρώτον το </span></span><span lang="en-US"><span style="font-weight: normal;">ROUT</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
που θα επιθυμούσα τόσο να τρέξω, βρίσκονταν
έξω από την ακτίνα των δυνατοτήτων μου,
οπότε αισθάνθηκα μεγάλος. </span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Διαισθάνομαι</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">
πως αν αυτό το συναίσθημα κρατήσει πολύ,
πιάνει θέση και δεν φεύγει εύκολα.
Σίγουρα πρέπει να το ξέρεις πως, αργά ή
γρήγορα, θ’ αποχωριστείς τα πράγματα
που αγαπάς, αλλά δεν ήθελα αυτό να συμβεί
με τον απότομο τρόπο που το βίωνα. Είχα
φτάσει στο σημείο που πια δεν μπορούσα
ν’ ακολουθήσω ούτε τους φίλους μου στις
προπονήσεις. Αν δεν σταματούσε αυτό ή
θα έμενα μόνος ή θα χαλούσα τις δικές
τους προπονήσεις. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Τα
τελευταία χρόνια κάθε μου βήμα ήταν ένα
μικρό μαρτύριο. Οι φτέρνες όλων των
φυσιολογικών ανθρώπων έχουν μια κυρτή
καμπύλη. Οι δυο δικές μου είναι μόνιμα
κοίλες. Δεν μ’ απασχολεί το εμφανισιακό,
αλλά η συγκεκριμένη παραμόρφωση
συνοδευόταν από πόνο, ιδίως στην ανηφόρα
και στη γρήγορη προσπάθεια. Ένα απλό τετρακοσάρι αρκούσε για να με
κάνει να κουτσαίνω. Αλλά χωρίς γρήγορο
τετρακοσάρι δεν υπάρχει γρήγορο χιλιάρι,
γρήγορος ημί, γρήγορος ολόκληρος. Δεν
υπάρχει γρήγορος αγώνας. Προβλήματα
που έχει ο κόσμος, ε;</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Στο
τέλος κάθε αγώνα κούτσαινα μόνιμα. Κάθε
που σηκωνόμουν από στάση κούτσαινα.
Όταν σηκωνόμουν από τον ύπνο, κούτσαινα.
Παραδόξως, στη διάρκεια του αγώνα,
αρκούσε να κάνω υπομονή στον πόνο γύρω
στα 20 πρώτα λεπτά, μετά κάτι γινόταν που
μάλλον είχε να κάνει με το ζέσταμα κι ο
πόνος υποχωρούσε σε ανεκτά, ώστε να
βγάλω τον αγώνα, επίπεδα. Στο τέλος του
βέβαια ήταν μεγάλη υπόθεση το να περπατήσω
μέχρι το αυτοκίνητο. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Επισκέφτηκα
το μόνο γιατρό που η υγεία και η φοβία
μου επιτρέπει, τον ορθοπεδικό. Η διάγνωση
ήταν πως η παραμόρφωση οφείλεται σε δυο
πιθανούς λόγους, υπερβολική καταπόνηση
και στενά παπούτσια. Υπήρχαν και οι δυο
υποψήφιοι. Έτρεχα ανελλιπώς κάθε μέρα
και σ’ ένα σωρό αγώνες. Αλλά υπήρχε και
μια άκαμπτη μπότα ορειβασίας που ήταν
μικρότερη απ’ ότι έπρεπε και το πόδι
μου μέσα της ήταν σαν σε γύψο, από τον
οποίο πάλευε να ελευθερωθεί στο τέλος
κάθε ανάβασης. Δεν τις ξαναφόρεσα ποτέ.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Τα
νέα ήταν καλά και κακά. Για λόγους
αυτοπροστασίας το πόδι μου, στ<span style="font-family: "times new roman" , serif;">ο σημείο της φτέρνας,</span> είχε μετατρέψει
σε οστό κάτι που πρώτα ήταν μυικές ίνες
ή κάπως έτσι το κατάλαβα εγώ. Δημιούργησε
δηλαδή κάτι σαν πυλώνες στήριξης. Δεν
κινδύνευα από τίποτα, αρκεί να άντεχα
τον πόνο. Αλλιώς υπήρχε η λύση του
χειρουργείου. 1500 ευρώ για κάθε πόδι, ένα
μήνα στα τέσσερα, μετά πατερίτσες, μετά
αποκατάσταση. Τρελαινόμουν και να το
σκέφτομαι. Έφυγα βιαστικά από το ιατρείο,
θαρρείς και υπήρχε τρόπος να χειρουργηθώ
με το ζόρι. Τόσο βιαστικά που δεν πρόλαβα
καν να αναρωτηθώ και να ρωτήσω για ποιο
λόγο να χειρουργηθούν ταυτόχρονα τα
δυο πόδια και να ζήσω ένα μήνα ως βαριά
ανάπηρος, κι όχι εναλλάξ ώστε να
εξυπηρετούμαι κάπως. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Εφόσον
δεν υπήρχε περαιτέρω κίνδυνος επέλεξα
την υπομονή στον πόνο. Ήταν πολύς όμως,
τόσος που κατάφερνε να μου αλλάζει το
δρομικό στυλ. Στην αρχή ήταν οι συναθλητές
μου που παρατήρησαν πως κουτσαίνω.
Προσπάθησα να προσαρμόσω τη φόρμα μου
και πίστευα πως το κατάφερα. Αλλά στο
τέλος κάποιου μικρού τοπικού αγώνα
διαπίστωσα πως δεν το πέτυχα τόσο καλά
όσο πίστευα. Έδωσα συγχαρητήρια σε μια
συναθλήτρια με την οποία είχαμε φιλικά
κοντραριστεί στα 5 πρώτα χιλιόμετρα
πριν φύγει και χαθεί μπροστά μου.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Συγχαρητήρια
σε σας”, μου απάντησε, (αυτός ο πληθυντικός
τελευταία), “που βγάλατε τέτοιο αγώνα
στην κατάστασή σας!”. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Απόρησα.
Ποια κατάστασή μου, δηλαδή;</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ε,
πως, δεν είναι εύκολο να τρέχεις κουτσός
20 χιλιόμετρα”, διευκρίνισε.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Ήταν
σοβαρά τα πράγματα. Αλλά έπρεπε να το
ξέρω. Είχα βαρεθεί, εκνευριζόμουν πλέον
να με ρωτούν στο δρόμο τι έχω και
κουτσαίνω. Μασούσα τις απαντήσεις κι
άλλαζα θέμα. </span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;">Στο
τέλος ενός ακόμα οδυνηρού αγώνα, του
Ορειβατικού Μαραθώνιου του Ολύμπου του
2014, ανάμεσα στην παρέα των φίλων που με
περίμενε στον τερματισμό υπήρχε ένας
πολύ καλός φυσιοθεραπευτής. Προθυμοποιήθηκε
να δει το πόδι μου και να μου πει μια
γνώμη. Δεν κράτησε πολύ. Μου έδωσε
συγχαρητήρια, τα πόδια μου ήταν
καταπληκτικά, όπως διέγνωσε βλέποντας
τις γραμμώσεις και τις φλέβες, και
σίγουρα είχαν καταπληκτικές ικανότητες
αυτοίασης. Κατέληξε στην πιο ευνοϊκή
δυνατή διάγνωση. Ούτε εγχειρήσεις ούτε
επεμβάσεις. Ανάπαυση ένα μήνα, κι αυτό
είναι. Πήγα να χαρώ, αλλά με πρόφτασε.</span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Πρόσεξε,
όμως. Ένα μήνα δεν θα κάνεις τίποτα. Όταν
λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα απολύτως.”</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Π</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">οδήλατο;”</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Τίποτα”</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Β</span></span><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">άρη;”</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Τίποτα”.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Ούτε
ορειβασία;” </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
“<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Τίποτα”.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Δεν
γίνεται να κάτσεις και να μην κάνεις
τίποτα όταν τη στιγμή που κάθεσαι
αισθάνεσαι περίφημα. Λίγο καιρό μετά
και η κατάσταση παρέμενε ίδια ή μάλλον
λίγο χειρότερη. Τώρα υπήρχαν μαχαιριές
πόνου που με ξυπνούσαν τη νύχτα. Αλλά
υπέμενα το κόστος. Μπορεί να γκρίνιαζα,
να υπέφερα, αλλά τις περισσότερες φορές
ευχόμουν να παραμείνει το πράγμα έτσι,
να μπορώ να τρέχω κι ας πληρώνω με πόνο
το τίμημα. Πολλά πράγματα πλάκωναν την
ψυχή μου και δεν γινόταν να στερηθώ όσα
την ελάφρωναν. Δεν διάβαζα, δεν έγραφα
ούτε για το μπλόγκ μου, δυσκολευόμουν
να τελειώσω μια κάπως δύσκολη ταινία.
Οι ανθρώπινες σχέσεις και το τρέξιμο
ήταν οι πραγματικοί πυλώνες στήριξής
μου, αν αυτοί ράγιζαν θα γκρεμιζόμουν
στο πάτωμα. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Και
ξαφνικά συνέβη. Δεν το κατάλαβα, δεν
ξέρω πως. Απλώς κάποτε συνειδητοποίησα
ότι ο πόνος που ήταν καθημερινός για
τόσα χρόνια δεν υπήρχε πια. Προσπάθησα
να τον εντοπίσω στο τρέξιμό μου, αλλά δεν
βρήκα τίποτα παραπάνω από μια ενόχληση.
Απορούσα πως δεν το κατάλαβα αμέσως.
Μάλλον επειδή δεν συνέβη από τη μια
στιγμή στην άλλη. Φαίνεται πως, μέρα με
τη μέρα, κάποια γραμμάρια οδύνης
δραπέτευαν, τόσο σταδιακά που δεν γινόταν
αντιληπτό. Και μετά είχε εξαφανιστεί.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Μαζί
με τον πόνο είχαν φύγει και δυο κιλά.
Έκοψα παντελώς τη ζάχαρη. Η διάθεσή μου
επανερχόταν. Οι σχέσεις με τους γύρω
μου παρέμεναν καλές, καινούργια πρόσωπα
έμπαιναν στη ζωή μου. Είχε κυκλοφορήσει
το βιβλίο μου, <span style="font-family: "times new roman" , serif;">η</span> “<span style="font-family: "times new roman" , serif;">Α</span>τέλειωτη <span style="font-family: "times new roman" , serif;">Δ</span>ιαδρομή”,
και μ’ έκανε χαρούμενο η υποδοχή του.
Έγινε μια όμορφη, αξέχαστη για μένα,
βραδιά παρουσίασης στο Δασικό Χωριό
του Ερύμανθου. Ήρθαν ένα σωρό καταστάσεις
που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ζούσα,
γεμάτες ελπίδα κι υποσχέσεις για νέες
περιπέτειες, που ίσως σε κάποια επόμενα
κεφάλαια αφηγηθούν γεγονότα που δεν
γνωρίζω ακόμα, αλλά λαχταρώ να ζήσω. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Πάντα
θα θυμάμαι ότι αρκεί μια απλή ανατροπή
για να χαθούν όλα, το ίδιο ξαφνικά. Άργησα
πολύ, αλλά μπορώ πια να ζω με την αίσθηση
πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή
μας, ούτε καν αυτή η ίδια. Είναι μια
αλήθεια που περιφρονούσα μέχρι πρόσφατα.
Αλλά μπορώ να βλέπω αυτή την αλήθεια κι
από την ανάποδη μεριά. Σύμφωνοι, δεν
είναι δεδομένη η ζωή, η υγεία, η ευτυχία,
ακόμα και κάποιες σχέσεις μας που τις
θεωρούμε δυνατές. Με τον ίδιο τρόπο,
όμως, δεν είναι δεδομένο ότι η ζωή μας
θα τελειώσει σύντομα, ότι ένας τραυματισμός
θα μας συνοδεύει για πάντα, ότι η θλίψη
και η απογοήτευση θα είναι μόνιμες, ότι
οι σχέσεις μας θα ακολουθήσουν το νόμο
της φθοράς, ή ότι είναι πια αργά για
καινούργιες γνωριμίες, για καινούργιες
σχέσεις, για καινούργιους φίλους.</span></span></span></span></div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">Κι
έτσι τώρα τρέχω πάλι χωρίς πόνο και κάθε
αγώνας είναι μόνο χαρά. Βρίσκομαι να
κοιμάμαι αγκαλιά με καινούργια σχέδια
που μπορώ πια να κάνω, με νέα ταξίδια
που μπορώ να ονειρεύομαι, με αγώνες
μακρινούς που με βλέπω να ξεκινώ και να
τους τελειώνω. Μπορώ να προσδοκώ για
μένα ό,τι για όλους τους ανθρώπους, μια
ζωή φωτεινή και πλήρη, που θα σβήσει
κάποτε όχι από δυστύχημα, αλλά έχοντας
διαγράψει πρώτα μια όμορφη και ομαλή
τροχιά σαν πεφταστέρι. Έχω πάλι, όχι την
ανάγκη, αλλά τη διάθεση έκφρασης που με
τοποθετεί στο<span style="font-family: "times new roman" , serif;">ν προβληματισμό</span></span></span></span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: "times new roman" , serif;"> </span></span><span style="font-family: "times new roman" , serif;"><span style="font-size: medium;"><span lang="el-GR"><span style="font-weight: normal;">της αρχής, αλλά,
ανάποδος σε όλα όπως πάντα, έτσι ανάποδος
και σ’ αυτό. </span></span></span></span>
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://2.bp.blogspot.com/-HZcI_8T9EqU/VwS7LQV1C2I/AAAAAAAAAaU/xAAOILGhafUK3bRvBWQVp2xkmx_RcLH8g/s1600/_DSC2096.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="209" src="https://2.bp.blogspot.com/-HZcI_8T9EqU/VwS7LQV1C2I/AAAAAAAAAaU/xAAOILGhafUK3bRvBWQVp2xkmx_RcLH8g/s320/_DSC2096.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div align="justify" class="western" style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-pysMZ1XegMM/VwS7XDbOQaI/AAAAAAAAAaY/iU0dWU_vKUY1DFhBA1JpoDBqcrd6WF3LQ/s1600/_DSC2112.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="210" src="https://1.bp.blogspot.com/-pysMZ1XegMM/VwS7XDbOQaI/AAAAAAAAAaY/iU0dWU_vKUY1DFhBA1JpoDBqcrd6WF3LQ/s320/_DSC2112.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
<div align="justify" class="western" style="font-weight: normal; line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-5007683564459727232015-06-26T17:10:00.001+03:002015-06-26T17:11:18.943+03:00Οι αγώνες στη γειτονιά μου.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">
<!--
@page { size: 21.59cm 27.94cm; margin: 2cm }
H3 { margin-top: 0.49cm; margin-bottom: 0.49cm; page-break-after: auto }
H3.western { font-family: "Liberation Serif", serif; font-size: 13pt }
H3.cjk { font-family: "DejaVu Sans"; font-size: 13pt }
H3.ctl { font-family: "DejaVu Sans"; font-size: 13pt }
P { margin-bottom: 0.21cm }
A:link { color: #0000ff }
-->
</style>
<br />
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;"><b> </b></span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;"> Το
ότι θα προέκυπταν 7 αγώνες φύσης και
βουνού στην περιοχή μου, είναι μια
εξέλιξη αδιανόητη λίγα χρόνια πριν. Οι
μικροί </span><span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><b>Winterun
Palia Kavala </b>- <b>Kavala trail run</b> - <b>Wood Water Wild</b>, είναι οι
πιο αγαπημένοι μου από αυτούς. Α</span></span><span style="font-size: small;">γώνες
δεκατριών έως 20 χιλιομέτρων. Aγώνες
εισαγωγικοί, γιορτές συμμετοχής, αφορμές
πολυχρωμίας και ρυθμικής μουσικής
γρήγορων βηματισμών. Αγώνες μαζικότητας
και δημοκρατικής άνεσης, αφού τα χρονικά
τους περιθώρια είναι αρκούντως ευρύχωρα.
Οι πολυπληθείς τους συμμετοχές δημιουργούν
μια τεράστια ουρά, μια υπερμήκη κάμπια
που φιδοστρίβει, ανεβαίνει, ελίσσεται,
μέχρι σταδιακά να χάσει τη συνοχή της
και να συνεχίσει σε ακανόνιστη σειρά.
Δίνουν την ευκαιρία να εισαχθείς στο
νέο σου κόσμο, να εισάγεις τους φίλους
σου, να τους προτείνεις στον επίδοξο
δρομέα. Μπορείς και να τους εντάξεις ως
μέρος της προπόνησής σου για κάτι
μεγαλύτερο.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Κι
αυτό υπάρχει κοντά μου. Πρόκειται για
τρεις αγώνες όμορφους και συναρπαστικούς.
Δύσκολους, αλλά όχι ακατόρθωτους. Που
κάνουν τις Κυριακές στο ημερολόγιό μου
ν' αναβοσβήνουν στο χαρτί. Πέφτουν κοντά,
στριμώχνονταν όλοι τους σ' ένα μήνα,
αλλά κανέναν τους δεν γίνεται να χάσω.
</span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<br />
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;"><b>1. Paggaio
Trail Run 27χλμ+1700</b></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Ο
αγώνας ακολουθεί το παλιό μονοπάτι της
Αυλής, που εδώ και δεκαετίες ανεβάζει
τους ανθρώπους στο ιερό βουνό, ναι,
τέτοιο είναι το Παγγαίο, αφού η μυθολογία
και η ιστορία του είναι ανάλογης
σπουδαιότητας με την ομορφιά του.
Μονοπάτι που με πρωτογνώρισε με το βουνό
και που ξεχάστηκε αργότερα. Το έφραξε
η ικανότητα της φύσης να επανακτά το
χώρο της μόλις ο άνθρωπος γυρίσει την
πλάτη του. Αντικαταστάθηκε από άλλα
μονοπάτια για τις αναβάσεις μου, μονοπάτια
που μου έδειξαν διαφορετικές πλευρές
της προσωπικότητας αυτού του βουνού. Η
Αυλή έμεινε έρημη, ξεχάστηκε. Κάποια
φορά που θελήσαμε να την ξαναδοκιμάσουμε
ανοίγαμε δρόμο σε μια πράσινη ζούγκλα,
παιδευτήκαμε να βγούμε στα ψηλά. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Τώρα
είναι ανοιχτή για τον καθένα, ξανά. Τα
σημάδια του αγώνα έχουν γίνει σημάδια
του μονοπατιού. Η μεγαλύτερη προσφορά
των ορεινών αγώνων, από Όλυμπο μέχρι
Ροδόπη, από Οίτη μέχρι Πίνδο, παραμένει
αυτή. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Ο
αγώνας δεν περνάει από τις ψηλότερες κορυφές
του Παγγαίου. Το </span><span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;">Paggaio
Trail Run</span></span><span style="font-size: small;"> θα μπορούσε να
είναι ένας ούλτρα, ένας αγώνας σημείου
σημείου, ένας 50άρης, ένας 50 μιλίων. Το
βουνό έχει χώρο κι αντοχές, αλλά οι
ανθρώπινες έχουν όρια και συνήθως οι
διοργανωτές τα φτάνουν και τα ξεπερνούν. Όσοι παραπονιέστε
για το χρώμα της μπλούζας, τη θερμοκρασία
της πορτοκαλάδας, τη γεύση του τζελ ή
το κόστος της συμμετοχής, πιάστε μια τσάπα
και συνοδέψτε τους διοργανωτές των
ορεινών αγώνων κάποια απογεύματα της
εργασίας τους. Έτσι θα μάθετε πρώτα το
κόστος της προσφοράς σε άλλους. Μόνο
όποιος προσφέρει μπορεί να διεκδικεί.
</span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Ο
αγώνας περνά ποτάμια και ρυάκια, μονοπάτια
ανοιγμένα διάπλατα με κόπο πολύ,
καταφύγια, δάση και πέτρινα τοπία. Το
πρώτο μισό του ανεβαίνει, ανεβαίνει,
ανεβαίνει διαρκώς. Στο δεύτερο μισό
ταλαντεύεται λίγο και μετά κατεβαίνει,
κατεβαίνει, κατεβαίνει, διαρκώς. Τερματίζεις
κάπου κοντά από εκεί όπου ξεκίνησες.
Βλέπεις πρώτα τα κεραμίδια των χωριών
και ξέρεις πως πλησιάζεις, ακούς
μικροφωνικά τους τερματισμούς των
συναθλητών σου και ξέρεις πως φτάνεις.
Δροσιά τρεχούμενων νερών ξεπλένει τα
καυτά σου μέλη. Και, το κυριότερο για
μένα, διαδραματίζεται σε μέρη γνώριμα,
σε γωνιές χιλιοπερπατημένες, σ' ανηφόρες
που πολλές φορές άφησα τον ιδρώτα μου.
Τόσο που έχω την ψευδαίσθηση πως με
γνωρίζουν και μου χαμογελούν κάθε που
με βλέπουν να περνώ πάλι από μπροστά
τους. </span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;"> </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;"><b>2. Ypsarion
Trail Marathon 44χλμ +2000</b></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Θέλεις
θάλασσα Καραιβικής, την έχεις. Θέλεις
αλπικό τοπίο, το έχεις. Δεν χρειάζεσαι
ώρες πτήσεις για να βρεθείς από το ένα
στο άλλο. Συνυπάρχουν σ' ένα νησί με
διάμετρο 100 περίπου χιλιομέτρων.</span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-Rr9kN1vnDJQ/VY1c0TZtPdI/AAAAAAAAAYI/aJQxokhcOUc/s1600/thassos%2B0001.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="212" src="http://1.bp.blogspot.com/-Rr9kN1vnDJQ/VY1c0TZtPdI/AAAAAAAAAYI/aJQxokhcOUc/s320/thassos%2B0001.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Ο
μικρός αγώνας της Θάσου δεν έγινε πέρσι
ελλείψει συμμετοχών. Ο μεγάλος είχε
κάτι παραπάνω από 50 άτομα. Λίγα για την
ποιότητα και τον κόπο των εμπνευστών
του. Κρίμα. Χάσανε όσοι δεν ήρθαν. Η
δυσκολία του να τρέχεις σε προιστορικές
πλάκες, το κακοτράχαλο του εδάφους, η
τάση των αθλητών ν' αποφεύγουν ανώμαλα
εδάφη τους αποτρέπει. Δεν ξέρω τι θα
έκανα αν ήμουν αθλητής περιωπής, αν
εκτιμούσα πως το έδαφος δεν επιτρέπει
την πλήρη ανάπτυξη των ικανοτήτων και
των δυνάμεών μου. Νομίζω, όμως, πως πάλι
θα πήγαινα. Θα πήγαινα για να δω την
τεκτονική γλυπτική του προαιώνιου
χρόνου. Θα πήγαινα για να δω ένα νησί να
ξεδιπλώνει μια μια τις πλευρές του. Θα
πήγαινα για να γυρίσω το βλέμμα μου πίσω
και να πω στον εαυτό μου πως έρχομαι από
εκεί όπου βλέπει το μάτι. Θα πήγαινα για
να δω τη θάλασσα στο βάθος να περιμένει
σαν ανταμοιβή. Θα πήγαινα ακόμα για να
βουτήξω στα νερά του ποταμού, στα
τελευταία 10 χιλιόμετρα του αγώνα, του
ποταμού που την πρώτη φορά, εις μάτην,
προσπαθούσα να διαβώ στεγνός. Θα πήγαινα
πάλι για να νιώσω όχι από ανάγκη, αλλά
από επιλογή, το σβήσιμο των καμμένων
ποδιών στη δροσιά των ορμητικών νερών
του, να ξεπλύνω τον ιδρώτα του προσώπου
με το πιο ιαματικό νερό της φύσης, ν'
αλλάξω το νερό του παγουριού με το δικό
του. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Ο
αγώνας ξεκινά στο βουνό και τελειώνει
στη θάλασσα. Ξεκινά στις Άλπεις και
τελειώνει στην Καραιβική. Το ξέρω πως
πρόκειται για φαντασία, αλλά αν νομίζετε
πως είναι ανυπόστατη ζητείστε μου να
σας βάλω δίπλα δίπλα φωτογραφίες των
βράχων και των νερών τους για να μου
βρείτε τις διαφορές. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<br />
<br /></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;"><b>3. "Αvgo
vertical challenge" 26km+2000 </b></span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Τυχεροί
οι κάτοικοι της Ξάνθης, σκέφτομαι, καθώς
ο αγώνας τελειώνει. Δεν χρειάζονται καν
αυτοκίνητο για να βρεθούν κοντά στο
βουνό. Μια, δυο στροφές, μετά τα τελευταία
σπίτια, να το. Κι αντιστρόφως. Τη μια
είσαι στο δάσος, την άλλη στο κέντρο της
πόλης. Ο αγώνας έχει το όνομα του Αυγού,
εξ αιτίας της κοντινής κορυφής και ενός
μικρότερου αγώνα που γίνεται την ίδια
ώρα και περνά από εκεί. Για τον μεγάλο
αγώνα όμως το Τσάλ, Αχλαδοβούνι κοινώς,
- τι γαλήνιο όνομα για ένα τέτοιο πέτρινο
κορμί - είναι ο πρωταγωνιστής κι ο
γολγοθάς. Στέκεται πέρα από το Αυγό,
απόμακρο, κι απλώνει σε μια βραχώδη
συνέχεια μέχρι την όχθη της Ξάνθης,
σχεδόν έτοιμη να σκάσει σαν κύμα πάνω
της. Τα σπίτια της πόλης εκτείνονται
μέχρι τους πρόποδες, ως το σημείο που
τα δομικά υλικά τους δυσκολεύονται πια
να σκαρφαλώσουν παραπάνω. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Πρόκληση
και απορία όταν το συναντάς κάπου μετά
τα 10 πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα. Πως
γίνεται να μην τελειώνει ποτέ αυτή η
ανηφόρα; Στο Τσάλ δεν γίνεται να πας
απροετοίμαστος, ούτε σωματικά, ούτε
ψυχολογικά. Το γνώριζα από πριν και το
περιέγραψα ενδελεχώς σε όσους μπόρεσα.
Κάποιοι δεν το ρίσκαραν να έρθουν, μια
μόλις εβδομάδα μετά τη Θάσο, μάλιστα.
Ήρθαν όμως άλλοι και με συνόδευσαν
συγκροτώντας μια απρόσμενα ευχάριστη
παρέα. Συννεφιά κι αέρας, ισχυρότατος
στην κορυφή, αλλά μας γλιτώνει από έναν
ήλιο που θα μας τυραννούσε καλοκαιριάτικα.
Απολαμβάνουμε την τύχη μας. Η πιο δύσκολη
ανηφόρα αγώνα γίνεται το δικό μας λουνα
παρκ. Ακόμα το θυμάμαι και γελώ. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Μακάρι
να είχαμε το κουμπί και να διαλέγουμε
εμείς τις μέρες που αισθανόμαστε δυνατοί
και κεφάτοι. Το χρειάζομαι ιδιαίτερα
τελευταία, τώρα που οι αγωνιστικές μέρες
που δυσκολεύομαι πληθαίνουν, ενώ αυτές
που νιώθω όπως παλιά λιγοστεύουν. Στο
Τσαλ παίρνω το αίμα μου πίσω για τις
σκοτεινές μέρες που με περικύκλωσαν,
αντανακλώ την χαρά που την ήθελα
καθημερινή και την εκτιμώ περισσότερο
όσο περισσότερο σπανίζει. Ανεκτίμητη
αξία να περνάς τον τερματισμό γελώντας
και βγάζοντας τη γλώσσα σου στην πρόκληση.</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Δεν
ξέρω πόσοι από τους αθλητές που ήρθαν
φέτος θα επανέλθουν, ούτε πόσοι καινούργιοι
θα το δοκιμάσουν του χρόνου. Καθώς είναι
ο μόνος με σκληρότερο τερέν μετά τη
Θάσο, απ' όσο ξέρω τουλάχιστον, πιθανολογώ
πως πολλούς θ' αποθαρρύνει. Αυτοί θα
χάσουν, όπως χάνουν όσοι δεν έρχονται
στον αγώνα της Θάσου. Εγώ, όσο μπορώ
τουλάχιστον, ένα παρόν θα προσπαθώ να
δώσω σ' αυτούς τους αγώνες, ακόμα κι ως
εκτίμηση για την προσπάθεια των εμπνευστών
και των διοργανωτών τους. Και στους
μικρούς που προανέφερα. Παπούτσια από
τον τόπο μου, παπούτσια κοντά στον τόπο
μου, αφόρετα δεν θα μείνουν. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">---------</span></div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Κι
αφού αποστάσεις μακρινές με κούρασαν
και με ξόδεψαν, το Παγγαίο, το Υψάριο,
το Τσάλ, διαμάντια μαζεμένα σ' ένα μήνα,
ήταν το φετινό μου αξεδιάλυτο απόκτημα.
Ήταν η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο
μου έλειψαν πρόσωπα και καταστάσεις
που μέχρι πρόσφατα σύχναζαν στη
συμμετοχική μου φρενίτιδα. Πόσο σκόνη
απουσίας έπρεπε να τινάξω από πάνω μου,
για να είναι πάλι όλα σαν να μην πέρασε
μια μέρα. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Και
τώρα που τέλειωσαν, τώρα που τα γεγονότα
μετατρέπονται ολοένα σε κάτι που κάποτε
συνέβη, νιώθω ξανά πως τα βουνά αυτά
που διάβηκα έχουν αλλάξει, αφού έχουν
κρατήσει στις πλαγιές τους κάποιο
κομμάτι του εαυτού μου. Διεκδίκησαν,
για λίγες ώρες, κι ας μου φάνηκαν τότε
ατέλειωτες, ένα μικρό τμήμα της ζωής
μου, για να μου το επιστρέψουν φορτωμένο
μαλάματα. Έτσι, όταν τα ξαναδιαβαίνω,
έχω ένα μαγικό ραβδί στο χέρι, που
ζωντανεύει σκηνές μιας ζωής που έζησα,
κάθε που κάπου το ακουμπώ. Ζωντανεύουν
τον εαυτό μου όπως ήταν όταν πέρασε από
δω. Ζωντανεύουν όλα τα αγαπημένα πρόσωπα
που με συνόδευσαν σ' αυτό το ατέλειωτο
ταξίδι, σ' αυτήν την ατέλειωτη διαδρομή.
</span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Και,
πολλές φορές έκτοτε, πιάνω τον εαυτό
μου να γλιστρά το βλέμμα πάνω στο σχήμα
αυτών των βουνών. Και τότε με βλέπω σαν
μια μικροσκοπική κουκίδα που διαλύεται
στον ορίζοντα. Βλέπω το Παγγαίο, κάθε
που ξυπνώ, λάμπει τα ηλιόλουστα πρωινά
απέναντι από το μπαλκόνι μου και η σκέψη
μου ζωντανεύει. Περνάω τα χωριά, δροσίζομαι
στα ρυάκια, στρίβω ανάμεσα στα δέντρα
του. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Λίγα
ναυτικά μίλια πέρα, διαγράφονται οι
κορυφές της Θάσου, τις βλέπω κάθε που
κολυμπώ στη θάλασσα της γειτονιάς μου.
Ισορροπώ στις προαιώνιες πλάκες του
βουνού, θαμπώνομαι στο βόρειο πέλαγο
που αντανακλά τον ήλιο, περνώ ξανά και
ξανά τον ορμητικό ποταμό που μ' ακολουθεί
μέχρι το τέρμα, εκεί που μια άλλη θάλασσα
περιμένει γαλήνια. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Και
στρέφω πάντα το βλέμμα μου προς τα βουνά
που υψώνονται σαν πέτρινα πουλιά πάνω
από την Ξάνθη, κάθε που ο δρόμος μου
περνά από κει. Με βλέπω να περνώ από το
έρημο, γκρεμισμένο κοιμητήριο του
μονοπατιού και να φιλοσοφώ φευγαλέα
για το νόημα μιας μικρής ζωής, να μπαίνω
στο απρόσμενα προστατευτικό μονοπάτι
που σ' απομονώνει από κάθε στεναχώρια,
να ανεβαίνω τον πιο κουραστικό ανήφορο
και να τον ξορκίζω σκορπώντας το γέλιο
σαν σπόρους σε χωράφι που περιμένεις
να καρπίσει. </span>
</div>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm;">
<span style="font-size: small;">Κι
όταν η περιδιάβαση τελειώνει έχω την
αίσθηση πως παραμένω εκεί, παρέα με τους
φίλους μου, που μαζί τους χάραξα και
συνεχίζω να χαράζω τα μονοπάτια μιας
διαφορετικής ζωής. Κι είμαι σίγουρος
πως, όπου κι αν βρίσκομαι, κάτι από μένα
συνεχίζει να τριγυρνά και να ψάχνει τα
σημάδια, σαν πρωταγωνιστής σε μια
κινηματογραφική ταινία, που στο τέλος
της πιάνει πάλι να παίζει από την αρχή.
</span>
</div>
<h3 class="western" style="margin-top: 0cm;">
<span style="color: blue;"><u><a href="http://sxokavalas.gr/index.php/paggaio-trail-run"><span style="font-size: small;">http://sxokavalas.gr/index.php/paggaio-trail-run</span></a></u></span></h3>
<h3 class="western" style="margin-top: 0cm;">
<span style="color: blue;"><u><a href="http://www.mtb-thassos.com/el/mtb-thassos/ytrm"><span style="font-size: small;">http://www.mtb-thassos.com/el/mtb-thassos/ytrm</span></a></u></span></h3>
<div class="western" style="margin-bottom: 0.49cm; text-align: left;">
<span style="color: blue;"><u><a href="http://xanthimountainrun.com/%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE/" target="_blank"><span style="font-size: small;"><b>http://xanthimountainrun.com/</b></span></a></u></span></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-61886294531660659352015-01-01T20:26:00.003+02:002015-01-01T20:45:53.008+02:00 Το κάτι που μένει. 2014.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
Ακόμα και θετικοί οι απολογισμοί έχουν ένα χρώμα μελαγχολίας. Οι
Κυριακές των αγώνων, όχι λίγες και φέτος, απομακρύνονται όπως οι
γαλαξίες προς τα άκρα του χρόνου, συνεχίζοντας να εκπέμπουν ένα σήμα που
διαρκώς εξασθενεί. Δεν μ' αρέσουν οι αδικίες, όλες μας οι αναμνήσεις
μας διαμορφώνουν συνολικά, αλλά βρίσκω ενδιαφέρον να ξεχωρίσω αυτές που
άφησαν εντονότερο το αποτύπωμά τους. Καταλήγω σε τέσσερις αγώνες που
φέρουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι διαφορετικοί από τους
συνηθισμένους. Οι πορείες τους εξελίχθηκαν στην άλλη όχθη του κανονικού.
Στον πρώτο αγώνα κόπηκα. Στον δεύτερο έχασα την εκκίνηση. Ο τρίτος ήταν
ένας αγώνας που έκαναν κάποιοι άλλοι, όχι εγώ. Ο τέταρτος δεν ήταν
αγώνας, ήταν η γιορτή μας. <br />
Μέρες γιορτών και τώρα, κατάλληλες για κόκκινη κλωστή δεμένη, και...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<br />
<b>1. Corfu Mountain Trαil 37 K - 2 Φεβρουαρίου: </b>Αν και το βραβείο
του 2014 για την πιο λασπωμένη διοργάνωση το παίρνει ο Χορτιάτης, η
Κέρκυρα κερδίζει το δεύτερο. Πολύ ωραία η διαδρομή, και μάλλον του
χεριού μας είναι, υποθέτουμε. Αμ δε! Όμορφο το τοπίο κάπου στο 21
χιλιόμετρο, προτρέπω την Άννα να το περιεργαστεί, δεν θα μας ξαναδοθεί η
ευκαιρία, νομίζω. Θα μας ξαναδοθεί όμως, σύντομα κι όλας. Αντί για
δεξιά, όπως υποδεικνύει η πεσμένη από τον αέρα ταμπελίτσα που δεν βλέπω,
ακολουθώ το μονοπάτι αριστερά, με τα κόκκινα σημάδια. Λίγη κακοτοπιά,
μετά κατηφορικός χωματόδρομος, ευκαιρία για κέρδος χρόνου και
χιλιομέτρων, υπολογίζω χωρίς τον ξενοδόχο. Αλλά γιατί είμαστε μόνοι μας,
που πήγαν οι άλλοι; Δεν μπορεί. Τα σημάδια είναι ευκρινή, και να,
κάποιος αθλητής τρέχει μπροστά μας. Σύντομη η χαρά. Ο αθλητής σταματά,
βγάζει κινητό, τον φτάνουμε. Χαθήκαμε, λέει. Μα πως; του δείχνω τα
σημάδια. Από αγώνα μότο κρος είναι αυτά, εμείς έπρεπε να βλέπουμε και
κορδέλες, το είπανε χθες στην ενημέρωση. Ωχ! Δεν παρακολούθησα χθες την
ενημέρωση, ή μάλλον ήμουνα εκεί, άκουσα το γιατρό, ωραία τα είπε, αλλά
κάποια στιγμή θέλησα να περιηγηθώ στο κτίριο, θαυμάσιο αρχιτεκτόνημα μου
φάνηκε. Απελπισία, δεν θέλω να το πιστέψω. Πως την πάτησα έτσι εγώ;
Συνεχίζουμε στο λάθος, ελπίζοντας πως τελικά δεν είναι λάθος, φτάνουμε
στα πρώτα σπίτια χωριού, κοντά στη θάλασσα. Απορημένος κάτοικος δεν έχει
ιδέα από αγώνα, ούτε είδε άλλα νούμερα να περνούν. Ξανακοιτώ ψηλά.
Αλίμονο, πως ξαναφτάνουμε εκεί, και με τι ηθικό; Αλλά και τι άλλο
μπορούμε να κάνουμε; Ομίχλη και ψιλόβροχο σκεπάζουν τώρα το τοπίο, η
επιστροφή δεν είναι το ίδιο εύκολη, όταν τελειώνει ο χωματόδρομος
χάνουμε τα σημάδια. Η Άννα και ο φίλος, ντόπιος κιόλας, ακολουθούν. Έχω
τύψεις για το χάσιμο και βάζω τα δυνατά μου στον προσανατολισμό. Να
'μαστε πάλι στο ίδιο σημείο, στην όμορφη θέα, μόνο που τώρα έχουμε άλλα
ζόρια. <br />
Μπαίνουμε ξανά στο σωστό δρόμο. Έχουμε απομείνει τελευταίοι,
καλά, δεν πειράζει αυτό, μάλλον πρέπει και να το συνηθίζουμε σιγά σιγά,
αλλά ακόμα μπορούμε να σώσουμε τον αγώνα, αφού έχουμε καθυστερήσει
μόνο...μμμ...μόνο 50 περίπου λεπτά. Φρίκη. Φτάνουμε αλλόφρονες στον
σταθμό. Κοπήκατε. Μα, γιατί, ακόμα έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι τις 8 ώρες.
Εντάξει, δεν κοπήκατε ακριβώς, αλλά για να μην σας κόψουν στον επόμενο
σταθμό πρέπει να τρέξετε 7 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά, οπότε... Θα τα
τρέξουμε σε 20 λεπτά, επεμβαίνει κατηγορηματική η Άννα. Διάολε, το
πιστεύει, δεν έχει ιδέα από χρόνους αυτή η γυναίκα. Ξέρεις, προσπαθώ να
της το φέρω με τρόπο, δεν είναι και τόσο εύκολο... Γιατί όχι, με
διακόπτει, σαν να θύμωσε κι όλας. Είναι και ευέξαπτη. Στο σταθμό μας
κοιτούν με δέος. Όχι, της ξεκαθαρίζω, καθώς τρέχουμε αλαφιασμένοι προς
τον επόμενο σταθμό. Δεν μπορούμε. Απλά, συνεχίζουμε γιατί δεν θέλουμε να
τα παρατήσουμε. Γιατί θέλουμε να βγάλουμε αυτόν τον αγώνα. Γατί ήρθαμε
από μακριά και μας στοίχισε ένα μηνιάτικο. Γιατί αν μπορούσαμε να
τρέξουμε τα 7 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά θα προκαλούσαμε ανατροπή στα
παγκόσμια αθλητικά και ανθρωπολογικά δεδομένα. Γιατί τα ελικόπτερα θα
ήταν τώρα πάνω από το κεφάλι μας για ν' απαθανατίσουν το γεγονός. Γιατί
θα γινόμασταν ντοκιμαντέρ στο NAT GEO WILD. Σαν να καταλαβαίνει,
επιτέλους.<br />
Στον επόμενο σταθμό μας παίρνουν τα νούμερα, τα
τσαλακώνουν και τα πετούν στα σκουπίδια. Πολύ πονάει αυτό το χράτς. Αλλά
και πάλι δεν θα τα παρατήσουμε. Συνεχίζουμε τη διαδρομή του αγώνα, με
βαριά καρδιά, ανόρεκτα, απογοητευμένα. Βαρύ παπούτσι η απογοήτευση.
Κάπου 10 λεπτά μετά την διορία των 8 φτάνουμε στο τέρμα. Ανακουφίζονται
που μας βλέπουν, λίγο ακόμα και θα ξεκινούσαν οι έρευνες. Βαρύς ο
γυρισμός στην Καβάλα με τ' αυτοκίνητο. Αλλά δεν βαριέσαι, όλα εμπειρίες
είναι, όλα κέρδος, σκέφτομαι για να παρηγορηθώ. Διηγούμαστε τα παθήματά
μας στην παρέα: Και που λέτε, μας έκοψε ο σταθμός κόφτης, γιατί δεν
τρέξαμε τα 7 χιλιόμετρα σε 20 λεπτά, χα, χα. Ποιος κόφτης; Ο κόφτης στο
είκοσι τάδε χιλιόμετρο. Μα δεν υπήρχε κόφτης στο είκοσι τάδε, μόνο ένας,
στο 17. Είστε σίγουροι; Όχι, θα το δούμε μόλις γυρίσουμε σπίτι, αλλά
έτσι νομίζουμε. <br />
Διαβάζω εκ των υστέρων την προκήρυξη, αφού δεν είχα
την πρόνοια να την διαβάσω εκ των προτέρων. Γιατί ρε παιδιά, αφού,
πράγματι, δεν υπήρχε κόφτης; Γιατί μας κόψατε; Θα φτάναμε στην ώρα μας,
έστω και στο παρατσάφ. Τέλος πάντων, άστο να πάει. Ας παραμείνει η
αμοιβαία συμπάθειά μας, που την επιβεβαιώνω κάθε φορά που βρισκόμαστε.
Κρίμα μόνο που είναι μακριά η Κέρκυρα, δύσκολα θα βρω χρόνο και χρήμα
για μια δεύτερη φορά. Αλλά είπαμε: Όλες οι στιγμές είναι κέρδος. Οι
μόνες χαμένες είναι αυτές που δεν ζήσαμε ποτέ. Το εννοώ.<br />
<br />
<b> 2. Faethon Olympus Marathon - 13 Ιουλίου:</b> Αν στον προηγούμενο αγώνα φέρω
μερικό ποσοστό ευθύνης, στον συγκεκριμένο την κουβαλώ ολόκληρη. Έτσι και
ξανάρθω στον Φαέθωνα θα την βγάλω σε αντίσκηνο στην αφετηρία. Άλλωστε,
με τόσο άγχος, σιγά τον ύπνο της προηγούμενης. Κακώς υπολογίζω την
απόσταση για τον Κοκκινοπλό, οριακά θα φτάσουμε, σκέφτομαι, καθώς οδηγώ
τόσο γρήγορα στις στροφές στο σκοτάδι που με πιάνει αναγούλα. Ταμπέλα
αριστερά, με τ' όνομα του χωριού. Δεν ήταν αυτή που έβλεπα στο γκούγκλ,
αλλά υποθέτω πως μπορεί να μας βγάλει συντομότερα. Τραγωδία. Ο
παλιόδρομος οδηγεί σε χωτατόδρομο. Λάθος είμαι. Βάζω εσπευσμένα όπισθεν,
πρέπει να επιστρέψω για να ξαναπάρω το σωστό δρόμο. Αλλά πίσω καραδοκεί
ένα μικρό χάος. Τρανταζόμαστε, κοιτάμε ουρανό. Ένας άσχημος ξερός
κρότος και το αυτοκίνητο μένει με την κοιλιά στο χώμα και τις μπροστινές
ρόδες στον αέρα. Δυο πόντοι ακόμα και θα ήμασταν ανάποδα. Αν γινόταν θα
προχωρούσα σε σύλληψη του εαυτού μου για επικίνδυνη οδήγηση. 10 σπίτια
ενός σκοτεινού χωριού που κοιμάται ακόμα. Καταπίνουμε την ντροπή και
χτυπάμε κουδούνια, άγρια χαράματα. Να' ναι καλά οι άνθρωποι.
Επιστρατεύονται αγροτικά και μας τραβούν. Ευτυχώς, εντάξει το
αυτοκίνητο. Το άθικτο από την τραγωδία απείχε ελάχιστα. Το βλέπεις και
σαν τύχη. Αφήνω ό,τι απόθεμα ευγνωμοσύνης έχω και τρέχουμε πάλι, στο
σωστό δρόμο αυτή τη φορά. Στην εκκίνηση προκαλούμε αμηχανία, ο αγώνας
έχει ξεκινήσει πριν μια ώρα. Ο καλός φίλος της διοργάνωσης αρχικά δεν
ξέρει τι να μας κάνει, αργότερα, νά ναι καλά, μας επιτρέπει να
ξεκινήσουμε και βλέπουμε. Τι να δούμε; Δεν είμαστε δρομείς επιπέδου για
να καλύψουμε τόσο χρόνο και δεν συναντούμε αθλητές παρά μόνο όσους
εγκαταλείπουν κι επιστρέφουν. Επιστρέφουν και οι πρώτοι σταθμοί. Κάπου
στον Χότζα, δισταγμός, προτείνω να τα παρατήσουμε και να επιστρέψουμε. Η Άννα δεν το
δέχεται. Θα κάνουμε τον αγώνα μόνοι μας, προτείνει. Πάλι τα ίδια; Αυτή η
επιμονή της ώρες ώρες! Δεν μ' αρέσει να είμαι ο δειλός της παρέας, αλλά
πρέπει να είμαι ο σώφρων, αρκετή βλακεία επέδειξα σήμερα. Δεν γίνεται,
ρε συ, της λέω, δεν βγαίνουν τόσα χιλιόμετρα χωρίς σταθμούς. Αν είχα
μεγάλο σακίδιο να το φορτώσω νερά, τρόφιμα και μπουφάν θα το κάναμε,
αλλά είναι βουνό, γαμώτο, αν αγριέψει ο Όλυμπος κι είμαστε μόνοι στο
πουθενά θα βάλουμε τα κλάματα. Επιμένει. Υποχωρώ λόγω τύψεων, εξαιτίας
μου έχασε την εκκίνηση. Περνούμε το σταθμό στο ΚΕΟΑΧ, έχουν ενημερωθεί
για μάς, αλλά ο χρόνος τελειώνει. Στην ανηφόρα για τον Κακάβρακα ο εκεί
σταθμός επιστρέφει. Φωνές από μακριά, μην συνεχίζετε, είστε μόνοι σας,
δεν έχουμε ευθύνη, γυρίστε. Γυρίζουμε. Πολλές απογοητεύσεις επεφύλασσε
το 2014, πόσο ν' αντέξεις πια. Μια φιλοσοφική βοήθεια, παρακαλώ, μια
θετική αντιμετώπιση της κατάστασης. Νάτη: Είμαστε γεροί κι όχι
εγκλωβισμένοι σ' ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο, κάναμε σήμερα μια καλή
προπόνηση 30 χιλιομέτρων, πατήσαμε κορυφές, μαζέψαμε αναμνήσεις και
γνωρίσαμε στην επιστροφή και μέλη της διοργάνωσης. Μπράβο, ρε παιδιά,
σας χαίρομαι για το κουράγιο σας, θέλει αυταπάρνηση για να κάνεις τέτοιο
αγώνα, κι εύχομαι πάντα να γεμίζει ο πίνακας συμμετοχών. Αν καταφέρω να
ξανάρθω, θα με βρείτε το πρωί να σας περιμένω να στήσετε την
γραμματεία. <br />
<br />
<b>3. Ημιμαραθώνιος Πάικου - 2 Νοεμβρίου:</b> Ψίθυροι μοιάζαν μακρινοί, σαν
να τραγούδαγαν ποτάμια, πουλιά και ουρανοί. <b>
https://www.youtube.com/watch?v=-F_Po6KJozg </b>Μα, ναι, είναι τόσο όμορφος ο
ουρανός, τα ποτάμια, η φθινοπωρινή φύση στο Πάικο. Αν φτάσω ποτέ να
ξεχάσω μια τέτοια μέρα, μάλλον θα έχω ξεχάσει τα πάντα. Γιορτάζουμε.
Είκοσι συμπληρωμένα χρόνια κοινού τρεξίματος με την Φωτεινή. Σαν ψέμα.
Λιωμένα παπούτσια κι εποχές. Αμέτρητες καταστάσεις που ήρθαν και
παρήλθαν, αλλά αυτό το κάτι άντεξε δυο δεκαετίες. Κόψιμο τούρτας στο
τέλος του αγώνα, γλυκά ειδικά φτιαγμένα για μας, από βραβευμένο
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-aaspgUSpRKU/VKWOM6FWxMI/AAAAAAAAAWQ/3orfW2hQoIs/s1600/sosti.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-aaspgUSpRKU/VKWOM6FWxMI/AAAAAAAAAWQ/3orfW2hQoIs/s1600/sosti.jpg" height="209" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Γενέθλια στο Πάικο.</td></tr>
</tbody></table>
ζαχαροπλάστη φίλο, πέμπτος από αριστερά, ο Ξενοφών. Οι ευχές για άλλες 2
δεκαετίες δύσκολο να ευοδωθούν, αλλά αυτό που μέχρι τώρα άντεξε δεν
ήταν καθόλου λίγο. Η παρέα αυτών των δυο τύπων που πριν είκοσι χρόνια,
36 και 24 χρονών τότε, ξεκίνησαν να τρέχουν μαζί μεγάλωσε τόσο ώστε να
σχηματίζει αλυσίδα που δεν χωρά να περάσει ακέραια στον τερματισμό. Όσο
κι αν κομπάζω πως ξέρω από φιλία και συντροφικότητα, μια ακόμα όμορφη
πλευρά της μου χαρίστηκε. Ό,τι σπέρνεις θερίζεις τελικά. Μακάρι να
μείνει γερά δεμένη αυτή η αλυσίδα των νέων φίλων, ν' αντέξει στη φθορά,
να μετατρέψει σε γιορτή την κάθε μέρα, σε χαμόγελο τον αγώνα της ζωής,
σε τραγούδι το κάθε σκίρτημα της φύσης. Και στα δικά σας, παιδιά.<br />
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-7a9ufRFFdXA/VKWOV6qj0sI/AAAAAAAAAWg/XwPmI5-tY7c/s1600/lam.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-7a9ufRFFdXA/VKWOV6qj0sI/AAAAAAAAAWg/XwPmI5-tY7c/s1600/lam.jpg" height="213" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ο Γρηγόρης Λαμπάκης.</td></tr>
</tbody></table>
<b>And the winer is:</b><br />
<b>ROUT 100M - 26 Απριλίου:</b> Ο αγώνας
που εγώ δεν τόλμησα. Και που μάλλον δεν θα τολμήσω ποτέ, παρ' όλες τις
παραινέσεις και τη βοήθεια του φίλου μου, Γρηγόρη Λαμπάκη. Ευχαριστώ για
τα δώρα σου φίλε, ευχαριστώ γι' αυτήν την ευρυχωρία της ψυχής σου. Τα
λόγια πετούν και χάνονται στον αέρα, τα γραπτά κάτι παραπάνω
αντιστέκονται στο νόμο της φθοράς, γι' αυτό και διαβάζεις αυτές τις
γραμμές. Από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε, σ' εκείνον τον αγώνα -
πάρτυ της Χαιντού, το 2011, είδα αυτό που θα ήμουν αν είχα ξεκινήσει
νωρίτερα, ή αν ήμουν νεώτερος στις σημερινές χρυσές εποχές. Ψέμματα.
Είδα αυτό που θα ήθελα να ήμουν, αφού ακόμα παλεύω για να καταφέρω αυτό
που εσύ κατάφερες. Και δεν μιλώ για τις επιδόσεις. Μιλώ για τη διάθεση,
το χαμόγελο, το στράγγισμα του ωραίου της κάθε στιγμής. Για την συλλογή
και την απόσταξη της χαράς της ζωής. Για το άπιαστο νόημα, που δεν μας
καταδέχεται, παρά μόνο αν του χαμογελάσεις με τον τρόπο που ξέρεις. Αυτά
μόνο για σένα, τα λίγα εμβόλιμα, αφού εσύ ήρθες πρώτα στο μυαλό μου,
παρ' όλο που το κειμενάκι αυτό γράφεται για άλλους. <br />
Γράφεται για να
αποδώσει τα δέοντα σε κάποιους φίλους που θεωρούν πως τους βοήθησα, ενώ
μάλλον το αντίθετο συνέβη. Δεν νομίζω ότι υπήρξε αθλητής του Rout με
λιγότερες προπονήσεις από τον Γιώργο και τον Βαγγέλη. Αλλά έβγαλαν τον
αγώνα με την ψυχή, την παρόρμηση, τη νεανική τους ορμή. Κι εμείς ήμασταν
εκεί και απαρτίζαμε τη μεγαλύτερη ομάδα συμπαράστασης, όχι μόνο επειδή
τους βλέπαμε σαν ήρωες. Ήμασταν εκεί γιατί για μας ήταν κάτι παραπάνω
από ήρωες. Ήταν οι φίλοι μας, οι άνθρωποι που έγιναν αμέσως δικοί μας.
Ήταν η έμπνευσή μας που μας επιστράφηκε σαν να την στείλαμε σε καθρέφτη.
Χάρηκα τον τερματισμό τους περισσότερο κι απ' όσο χάρηκα πολλούς δικούς
μου τερματισμούς. Συγκρατώ ακόμα τη γαλήνη και το μόνιμο πλατύ χαμόγελο
του Γιώργου, και την ηρεμία που ο Βαγγέλης μετέτρεψε σε πείσμα και σε
ακαταμάχητη δύναμη. Συγκρατώ και την λαμπρή μέρα, τη χρυσή βροχή που
έπεφτε κάθε που φυσούσε ο αέρας, τα φθινοπωρινά φύλλα που έστρωναν το
δρόμο, τις αποχρώσεις των δασών της Ροδόπης που θα ενθουσίαζαν, τον
Σεζάν, τον Μονέ, τον Ρενουάρ. Τι κρίμα που δεν είμαι ζωγράφος.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-hpASmCLTUxY/VKWOSXe7hsI/AAAAAAAAAWY/ZUqxtByvdNI/s1600/160.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-hpASmCLTUxY/VKWOSXe7hsI/AAAAAAAAAWY/ZUqxtByvdNI/s1600/160.jpg" height="213" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Γιώργος Μιχαηλίδης και Βαγγέλης Φάκας.</td></tr>
</tbody></table>
Ό,τι
κι αν ήταν αυτό που προσέφερα κάποτε σ' αυτούς τους φίλους μου, εκείνη
τη μέρα μου το επέστρεψαν με το παραπάνω. Θέλω να ξέρουν πως τους οφείλω
το μικρό αεράκι το οποίο φύσηξε τη φλόγα που τελευταία τρεμόπαιζε μέσα
μου. Ξέρω πως ποτέ δεν θα ξαναγίνει η πυρκαγιά των παλαιών χρόνων,
μπορεί όμως να γίνει μικρή φωτιά που θα με ζεσταίνει για κάποια ακόμα.
Ξανάφτιαξαν τον κόσμο όπως τον ήξερα, όπως τον ήθελα, όπως μου άρεσε να
τον ζω. Όχι μόνοι τους, αλλά όχι και χωρίς αυτούς. Και με τον Γιάννη,
την Φωτεινή, την.. τον.. την... τον... και την Άννα, μόνιμη πια
συντροφιά μου στους αγώνες, θα παίξω πλέον τις παρατάσεις. Όχι πια τόσο
συχνά, όχι τόσο γρήγορα, αφού το πήρα απόφαση πως χρόνια και
τραυματισμοί μου βάρυναν την πλάτη, θα είμαι όμως εκεί, στο γκρούπ των
αργών αλλά χαρούμενων δρομέων, για να επαναλαμβάνω τα λόγια ενός
άγνωστου συναθλητή μου: Να πεθαίνεις νέος, όσο πιο αργά γίνεται.
Καταπληκτικό, ε; <br />
<br />
<br />
Καλή χρονιά σε όλους, και πάντα νέοι. </div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-24490620964872848482014-08-21T18:12:00.004+03:002014-08-22T17:42:05.354+03:00Στον λαβύρινθο του Ostrohe. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<b> Β. Γερμανία, </b> <b>10 Αυγούστου 2014.</b><br />
<br />
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0.08in; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); widows: 2; orphans: 2; }</style>
<br />
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Πυκνό δάσος
και δέντρα ολόγυρά μου. Χωματόδρομος
μαλακός κι ατέλειωτος, στρίβει,
διακλαδίζεται, τραβά στο πουθενά.
Ακολουθώ βέλη από πριονίδι στο έδαφος
που δείχνουν την κατεύθυνση κι αναρωτιέμαι
τι θα συμβεί αν ο αέρας ή μια βροχή τα
διαλύσει. Αγωνίζομαι για να μην χάσω
επαφή με την Γερμανίδα κυρία που τρέχει
μπροστά μου. Φαίνεται να ξέρει το δρόμο
και η παρουσία της είναι μια κάποια
ασφάλεια εδώ που βρέθηκα. Αλλοίμονο
μου αν χαθώ. Δεν έχω άποψη για το
συγκεκριμένο δάσος, αλλά τα δάση στη
Γερμανία έχουν έκταση νομού.
Ακόμα και σε πάρκα Γερμανικών μεγαλουπόλεων
έχω χαθεί 3 φορές στο παρελθόν. Απρόσμενα
πράγματα επιφυλάσσει η μοίρα, σκέφτομαι
διαρκώς.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Το <span lang="en-US">Ostrohe</span>
δεν το ήξερε ούτε ο Έλληνας σερβιτόρος
που εργαζόταν 18 χρόνια σε μια πόλη 80
χιλιόμετρα παρά κει. Ούτε φυσικά ξέρει
κανείς τον παγκοσμίως άγνωστο μαραθώνιό
του, αν κι αυτός διεξάγεται ανελλιπώς
επί 34 συνεχόμενα έτη. Τα τελευταία 20 την
πιστολιά την ρίχνει ο ίδιος άνθρωπος.
Η εγγραφή μου, μόλις 17 ευρώ, ήταν δώρο
έκπληξη από την παρέα μου, μιας και θα
βρισκόμασταν κάπου κατά κει, στα βόρεια,
εκείνες τις μέρες. Πως το ανακάλυψαν,
απορώ. Επιπλέον, μέχρι και πέρσι η έκπληξη
θα ήταν ευχάριστη, αλλά φέτος με
προβληματίζει. Έχω να τρέξω σε ευθεία
από την Πρωτοχρονιά, όπου για το καλό
του έτους ο αδερφός μου με παρέσυρε σε
ασφάλτινη προπόνηση 30 χιλιομέτρων. Όταν
τέλειωσε δεν ήξερα που να βάλω τα πόδια
μου. Έκτοτε, βουνά μόνο και λαγκάδια.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Έτσι, δεδομένου
του ξαφνικού που περιέχει κάθε έκπληξη
της τελευταίας εβδομάδας, βρίσκομαι να
διαθέτω μόλις 3 μέρες για προσαρμογή.
Επιλέγω την Τρίτη για <span lang="en-US">long</span>
<span lang="en-US">run</span>, την Τετάρτη για
ταχύτητες, (λέμε τώρα), την Πέμπτη για
τέμπο, (λέμε τώρα), Παρασκευή και Σάββατο
τουρισμός, και την Κυριακή είτε βγαίνουν
42 χιλιόμετρα, είτε το συμπέρασμα πως 3
μέρες δεν αρκούν για προετοιμασία
μαραθωνίου.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Βρίσκομαι
στις 8 το πρωί σ’ ένα χωριό, σ’ ένα
στάδιο, σ’ ένα τοπικό γυμναστήριο, ενός
τοπικού συλλόγου. Κάτι σαν ο Σύλλογος
Δρομέων του Πεδίου του Άρεως ν’ αποφάσιζε
να οργανώσει μαραθώνιο. Όλοι γύρω μου
χαιρετιούνται με τα μικρά τους ονόματα.
Αισθάνομαι ο μόνος άγνωστος. Κοιτώ την
αναρτημένη λίστα συμμετοχών του
μαραθωνίου. 31 άτομα. Μ’ αναφέρει ως
κάτοικο Βερολίνου - από εκεί έγινε η
αίτηση σε μια γερμανόγλωσση ιστοσελίδα.
Σκέφτομαι να δηλώσω την καταγωγή μου,
αλλά αποφασίζω πως καλύτερα να τελειώσω
πρώτα τον αγώνα, μην πάει κάτι στραβά
και βεβηλώσω την πατρίδα.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Κοιτώ με δέος
την άσφαλτο που ανοίγεται στην αφετηρία.
Πως θα πατήσω πάλι σε τέτοιο πράγμα;
Αλλά δεν κρατά ούτε χιλιόμετρο. Αμέσως
στροφή και βρίσκεσαι μέσα σε δάσος.
Αυτό κι αν είναι έκπληξη. Το χώμα είναι
μαλακό, θα με καθυστερήσει, αλλά έτσι
κι αλλιώς για 5 ώρες με υπολογίζω, δεν
χάθηκε ο κόσμος για κάτι παραπάνω. Βάζω
τ’ ακουστικά στ’ αυτιά. Μελωδίες κάτω
από τα δέντρα. Μόνο που το <span lang="en-US">mp</span>3
μου παίζει πέντε τραγούδια και σβήνει.
Το ξανανοίγω, ξανασβήνει. Το θεωρώ
μαλακισμένο, όπως και το προηγούμενο
που είχα, αλλά κι αυτό μάλλον με θεωρεί
κρετίνο, όπως ακριβώς με θεωρούσε και
το προηγούμενο που είχα. Κρίμα να ξεμείνω
από μουσική, είχα βασιστεί σ’ αυτήν. Το
κεφάλαιο που θα γράψω κάποτε για τη
σχέση της μουσικής με το τρέξιμό μου, ή
μάλλον για τη σχέση των σύγχρονων
μηχανημάτων αναπαραγωγής με το τρέξιμό
μου, θα είναι από τα πιο δραματικά.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Στο βιβλίο
<span lang="en-US">Run</span> <span lang="en-US">Wild</span> που
κουβαλώ μαζί μου στο ταξίδι <span lang="en-US">o</span>
<span lang="en-US">Boff</span> <span lang="en-US">Whalley</span> επί
275 σελίδες πλέκει το καλύτερο εγκώμιο
που έχω διαβάσει ποτέ για το ορεινό
τρέξιμο. (Αν και τον βρίσκω πολύ αυστηρό
απέναντι στους συνηθισμένους μαραθώνιους).
Ο συγγραφέας δεν κατανοεί γιατί κάποιοι
προτιμούν τη μουσική αντί για το θρόισμα
του ανέμου, το κελάιδισμα των πουλιών,
ή απλώς την ανάσα τους. Συμφωνώ. Ποτέ
δεν έχω μαζί μου μουσική στο βουνό. Αλλά
στον ίσιο δρόμο είναι αλλιώς. Εδώ, τώρα,
βρίσκομαι σε κάτι ενδιάμεσο. Ίσιος
δρόμος μέσα στη φύση. Θα ήθελα μουσική.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Σε λιγότερο
από μια ώρα αρχίζουμε να διασταυρωνόμαστε
με γρηγορότερους δρομείς. Αποδεικνύεται
πως ο δρόμος διαγράφει οκτάρια, κύκλους,
μεγάλες στροφές, που δεν μπορώ ν’
αποστηθίσω. Σε έρημα σημεία μοναχικοί
άνθρωποι της διοργάνωσης σημειώνουν
στα χαρτιά τους, μετράνε, καταγράφουν.
Τα πρόσωπα των δρομέων επαναλαμβάνονται,
ενθαρρύνονται, ανταλλάσσουν κουβέντες
μεταξύ τους. Τα μικρά ονόματα δίνουν
και παίρνουν.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Εντάξει,
λοιπόν. Δεν θέλω να παραμείνω ο μόνος
άγνωστος. Αφού η έλλειψη μουσικής δεν
μου επιτρέπει κλείσιμο στον εαυτό μου
θα γνωρίσω κι εγώ τους συναθλητές μου.
Μπροστά μου μια μεσήλικας κυρία. 45;
Μπορεί και πάνω από 50, το τρέξιμο σε
δείχνει πιο νέο. Μια νεαρότερη, κάτω από
30, μας προσπερνά ζωηρά, αλλά δεν μπορεί
να κρατήσει για πολύ το ρυθμό, κι
επιβραδύνει. Η επιπολαιότητα της
νεολαίας, σκέφτομαι. Την χαιρετώ και
την αφήσω πίσω. Πολύ βιάστηκε. Τς, τς,
τς. Επιπόλαια νεολαία.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Πλησιάζουμε
έναν ηλικιωμένο. Α, είναι αυτός ο 74αρης
που ανέφεραν στην εκκίνηση. Στην πλάτη
η μπλούζα του αναγράφει 100 <span lang="en-US">marathon</span>
<span lang="en-US">club</span>. Εντυπωσιακό. Έχει
κάνει 100 μαραθώνιους, ε;</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Αλλά κι εγώ
φοράω ένα ένδοξο μπλουζάκι. Κλασικός
μαραθώνιος Αθήνας, 2,500 χρόνια από τη
μάχη. Πάνω του τα ονόματα 4 φίλων και
λόγκο από ινστιτούτο έρευνας κατά του
καρκίνου. Πρωτοβουλία Εγγλέζου φίλου,
που είχα αποφασίσει να το ξεφορτωθώ
γιατί οι δάφνες στο στήθος παραπέμπουν
σε εμβλήματα παρόμοια μ’ αυτά που
χρησιμοποιεί και το λεγόμενο μόρφωμα
του πολιτικού μας χώρου. Μετά την πρόσφατη
ανάβασή μου στις Ιουλιανές Άλπεις το
πέταξα με πόνο στα σκουπίδια.
Την άλλη μέρα το πρωί το έβγαλα από τα σκουπίδια, το έριξα στο πλυντήριο και το
φορώ σήμερα. Έχει δίκιο ο φίλος μου ο
Βαγγέλης, δεν θ’ απαρνηθούμε εμείς αυτά
που αγαπάμε για να τα κάνουμε χάρισμα
στους τυχάρπαστους.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Ο ηλικιωμένος
δρομέας με ρωτά για το μπλουζάκι κι
αναφέρω περήφανα τις συμμετοχές μου
στην κλασική. Εκφράζω και τον θαυμασμό
μου γι’ αυτόν, πάνω από 100 μαραθωνίους,
έ; Μου λέει κάτι που ξεκινά από χίλια.
Τι εννοεί, τα χιλιόμετρα που έχει κάνει
στη ζωή του; Αντιλαμβάνεται την αμηχανία
μου και συμπληρώνει: Έχω κάνει 3 φορές
το Σπάρταθλο, λέει. Είναι ο αγώνας από
την Αθήνα μέχρι την Σπάρτη, επεξηγεί,
γεγονός που θα μπορούσε να εκληφθεί κι
ως προσβολή αφού φυσικά και ξέρω τι
είναι Σπάρταθλο. Αλλά νιώθω πραγματικό
δέος. Αν και αργός ο ρυθμός μου είναι
γρηγορότερος από τον δικό του. Τον
συνοδεύω για λίγο και διστάζω πριν αποφασίσω να
φύγω μπροστά. Παρά τον σεβασμό μου
παρατηρώ το σκεβρωμένο, κυρτό, πάνω
μέρος του κορμιού του. Καταλαβαίνω πως
74 χρόνια είναι μεγάλο βάρος και μπορεί
να λυγίσει ένα σώμα, εν τούτοις δεν το
θεωρώ φυσιολογικό. Ξέρω πολλούς
κοτσονάτους στην ηλικία του. Αποφασίζω
τον Σεπτέμβριο ν’ αυξήσω το πρόγραμμα
των βαρών, έστω και σε βάρος του τρεξίματος.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Ξανά από
απέναντι οι προπορευόμενοι. Η πρώτη
γυναίκα πασίχαρης, τσουγκρίζει παλάμες.
Δεν καταφέρνω να υψώσω αρκετά το δικό
μου χέρι, την βρίσκω στον καρπό κι ελπίζω
πως δεν την πόνεσα πολύ. Την επόμενη
φορά που θα συναντηθούμε θα είναι το
ίδιο χαρούμενη κι ενθαρρυντική, αλλά
δεν το ρισκάρει. Αισθάνομαι πολύ νωρίς
την κούραση. Στις 2,5 ώρες του πρόσφατου
<span lang="en-US">long</span> <span lang="en-US">run</span> δεν
είχα νιώσει τίποτα, και τώρα οι πόνοι
έχουν εμφανιστεί από την 1,5 ώρα. Και δεν
έχω κάνει παραπάνω από 13 χιλιόμετρα. Σε
κάποιον παλαιότερο μαραθώνιο είχα
συμπληρώσει τόσα την πρώτη ώρα. Απελπισία.
Στα 20 χιλιόμετρα είμαι κουρασμένος του
θανατά. 20 χιλιόμετρα στο βουνό, κάτι σαν
τον αγώνα στο Πάικο, θα ήταν σήμερα μια
ευχάριστη βόλτα. 20 χιλιόμετρα ισιάδι,
παλαιότερα, θα ήταν μια συνηθισμένη
προπόνηση.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Τώρα δεν το
αισθάνομαι ούτε βόλτα ούτε συνηθισμένη
προπόνηση. Αλλά δεν θέλω να επιβαρύνω
την κατάστασή μου με αρνητικές σκέψεις.
Αποφασίζω να σκεφτώ ευχάριστα πράγματα.
Αρκετά ευχάριστα μου συμβαίνουν τον
τελευταίο καιρό. Όλα τα Σαββατοκύριακα
μου είναι διαμάντια, μ’ αποζημιώνουν
για τα ζόρια των καθημερινών ημερών.
Όμορφες στιγμές γεμίζουν τις μέρες μου.
Και, το σπουδαιότερο, είδα μαρμότα. Πάντα
ήθελα να το δω αυτό το ζωάκι, που το ‘χω
σχέδιο σε ένα μπλουζάκι μου της φίρμας
<span lang="en-US">Marmot</span>. Το είδα σε μια κορυφή
των Ιουλιανών Άλπεων, μόλις μια βδομάδα
πριν.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Αλλά η κούραση
κι ο πόνος ανεβαίνουν. Η μονοτονία
προβλέπεται ανυπόφορη. Το δάσος έχει
καταπιεί τους δρομείς. Μπροστά μου, μόνη
παρουσία, η Γερμανίδα. Η μακριά κοτσίδα
της πάλλεται σαν εκκρεμές. Πρέπει να
ξεφύγω από δω, αλλιώς δεν την βγάζω. Έτσι
η σκέψη μου δραπετεύει από τον αγώνα.
Ξεκινώ αυτό το κείμενο ενόσω τρέχω.
Καταγράφω στο μυαλό μου περιστατικά κι
συναισθήματα.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Την κυρία
μπροστά μου μια την περνώ, μια με περνά.
Συνήθιζα να τρέχω μαραθώνιους κάποτε,
μου λέει. Κι εγώ συνήθιζα να τρέχω
μαραθωνίους κάποτε, της απαντώ. Αλλά
σήμερα δεν ξέρω τι πρόκειται να συμβεί,
αυτό το λέω στον εαυτό μου, κι έχω μια
περιέργεια. Περιέργεια είναι αυτό που
σκοτώνει τις γάτες και ενίοτε ορισμένα
ανώτερα θηλαστικά. Αλλοίμονο, αυτήν τη
στιγμή δεν νομίζω πως έχω καμιά ικανότητα
πιο ανεπτυγμένη από τις γάτες, χώρια
που δεν διαθέτω άλλες έξι ζωές καβάντζα.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Κάποτε
απομακρύνεται, σιγά σιγά. Ναι, πάει σιγά,
παρ’ όλα αυτά απομακρύνεται. Ούτε τόσο
δεν μπορώ ν’ ακολουθήσω, αναλογίζομαι
και στεναχωριέμαι πάλι. Ξανασκέφτομαι
την μαρμότα. Είμαι τυχερός άνθρωπος, ζω
τόσα όμορφα πράγματα.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Και ξαφνικά
το δάσος γεμίζει ζωή. Έχει δοθεί εκκίνηση
για παράλληλους αγώνες, 3.5, 5, 10, 21
χιλιομέτρων, σκυταλοδρομίες. Γερμανοί
όλων των κατηγοριών, μεγεθών και σχημάτων
διασταυρώνονται παντού. Παιδιά και
ηλικιωμένοι. Όσο μικρότερος ο αγώνας
τόσο γρηγορότεροι. Όσο μεγαλύτερος τόσο
πιο αργοί. Οι αργοί στον μαραθώνιο θα
αποτελούσαμε τη βάση της τροφικής
αλυσίδας κάποτε, ωστόσο προκαλούμε
συμπάθεια σήμερα, ακόμα και θαυμασμό
σε κάποιους που νιώθουν την ανάγκη να
μας συμπαρασταθούν. Πρωτοφανές κρυφτό
και κυνηγητό μέσα στο δάσος. Άνθρωποι
βγαίνουν και ξαναχάνονται στις συστάδες.
Κάποτε, όταν παρατραβούσε αυτό, ακουγόταν
από μακριά η φωνή της μαμάς μου που με
καλούσε στο σπίτι. Τότε έκανα πως δεν
ακούω, αλλά αν γινόταν να με φωνάξει
τώρα θα επέστρεφα στο σπίτι και θα την
άφηνα να με λούσει στη σκάφη με το σαπούνι
που έτσουζε τα μάτια.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Μπροστά μου
μια γυναικεία μορφή στο μέγεθος του
Κόναν του βάρβαρου κινείται με δυσκολία.
Όσο την πλησιάζω νιώθω νάνος. Πως
κουμαντάρονται τέτοιες γυναίκες,
αναλογίζομαι και προσθέτω βάρη στη
νοητή μπάρα του γυμναστηρίου. Μετά τα
αφαιρώ, τόσα κιλά ακόμα κι αν τα σηκώσουν
τα χέρια δεν τα σηκώνει η μέση μου, ούτε
με τη βοήθεια τη φαντασίας. Την χαιρετώ
όπως την προσπερνώ. Αποδεικνύεται νέα
κοπέλα με όμορφο πρόσωπο, δεν ξέρω σε
ποιον αγώνα αποφάσισε να συμμετέχει,
αλλά ασθμαίνει ανησυχητικά. Μετά η ανάσα
της σβήνει. Γυρνώ και την βλέπω σταματημένη,
σκυφτή, με τα χέρια στα γόνατα. Μια
συναθλήτριά της προσπαθεί να την
βοηθήσει. Έχει βρει κάτι σαν τοίχο
μάλλον.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Παραδόξως
στον σημερινό μαραθώνιο φοβάμαι τα
πάντα εκτός από αυτό που λέγεται «τοίχος».
Είχα την εμπειρία αρκετές φορές
παλαιότερα, αλλά τώρα, με την ταχύτητα
των 7 λεπτών το χιλιόμετρο, ακόμα και
μια κυριολεκτική σύγκρουση σε ντουβάρι
δεν θα είχε σοβαρές συνέπειες. Αχ, ο
μαραθώνιος έγινε πάλι αυτό που ήταν
κάποτε. Κάτι κοπιαστικό και επίπονο. Κι
αυτό που με πολλούς κόπους είχα καταφέρει,
να βγάζω δηλαδή έναν μαραθώνιο οποιαδήποτε
στιγμή, χωρίς να στερούμαι καν την
προπόνηση ούτε της προηγούμενης ούτε
της επόμενης μέρας, ανήκε στο παρελθόν,
όπως και οι χρόνοι μου, και σε βουνό και
σε άσφαλτο.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Το δράμα της
ζωής μου. Προσπαθώντας να είμαι καλός
σε πολλά, δεν κατάφερα να είμαι πραγματικά
καλός σε τίποτα. Παρηγορούμαι πιστεύοντας
πως πέτυχα κάποτε έναν αξιοπρεπή μέσο
όρο σε όλα. Αλλά, πόσα χιλιόμετρα μένουν
ακόμα, δεν έχω ιδέα. Οι σταθμοί είναι
ακανόνιστοι, τα εφόδια ελάχιστα, λίγο
τσάι, λεπτές φλούδες μπανάνα, ακόμα και
το νερό περιορισμένο. Δεν πίνουν νερό
οι Ευρωπαίοι, περίεργοι οργανισμοί. Και
η σήμανση του αγώνα μπερδεμένη, βλέπω
τα ίδια νούμερα συνέχεια. Ποια στροφή
αντιστοιχεί στην πινακίδα του 30
χιλιομέτρου που είχα δει τα πρώτα
15 λεπτά; Σκέφτομαι φιλικά πρόσωπα, τον
Σάκη, την Άντζελα, την Γεωργία, που
κατάπιαν σε πρόσφατο αγώνα τους 180
χιλιόμετρα, και προσπαθώ να πάρω θάρρος.
Δεν κάνω δα και κάτι σπουδαίο. Για δες
σύμπτωση, όμως, και οι τρεις που σκέφτηκα
καταφέρνουν να είναι καλοί σε κάθε
τερέν. Άρα είναι δυνατόν για κάποιους
χαρισματικούς. Ξαναθυμάμαι την μαρμότα.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Και ξαφνικά
διαπιστώνω πως, το ίδιο απότομα όπως
εμφανίστηκαν, έχουν εξαφανιστεί όλοι.
Είμαι μόνος σ’ ένα αχανές δάσος, σ’
έναν ατέρμονο λαβύρινθο χωρίς έξοδο,
απ΄ όπου περνώ ξανά και ξανά από τα ίδια
μέρη. Φοβάμαι πως δεν θα τελειώσει ποτέ
αυτός ο εφιάλτης. Πως θα μείνω να
περιπλανιέμαι εδώ αέναα, μια λάθος
στροφή είναι αρκετή για κάτι τέτοιο.
Θυμάμαι τον Νίκολσον στην τελευταία
σκηνή της 'Λάμψης'. Δεν είμαι τόσο
ψυχοπαθής όπως ο Νίκολσον στην ταινία,
αλλά αν χαθώ εδώ νομίζω πως θα με βρει
ο χειμώνας και θα έχω το ίδιο τέλος μ’
αυτόν. Μια παγωμένη έκφραση κι ένα <span lang="en-US">mp</span>3
στο τσεπάκι, που αν βρει φωνή θα πει πως
το ήξερε ότι ήμουν κρετίνος.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Κι όμως νάτη.
Η κυρία, μπροστά μου. Περπατά. Γρήγορα,
αλλά περπατά. Μάλλον κουράστηκε. Κάνω
μια προσπάθεια να την φτάσω, μου προσφέρει
σιγουριά η παρουσία της. Όπως την πλησιάζω
αρχίσει να τρέχει πάλι. Αλλά όποιος
περπατήσει μια φορά στον μαραθώνιο θα
το ξανακάνει. Το ξανακάνει. Μια περπατά,
μια τρέχει. Μια την πλησιάζω, μια
απομακρύνεται. Αλλά ξέρω πως δεν θα την
χάσω πια.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Αρχίζω να
μαθαίνω τα πρόσωπα στους σταθμούς.
Κάποιοι καθιστοί σε καρέκλα, κάποιοι
όρθιοι. Πως αντέχουν όρθιοι τόσες ώρες,
είναι πιο δύσκολο από αυτό που κάνουμε
εμείς. Έχουμε περάσει το τετράωρο και
πια η κυρία περπατά για μεγαλύτερα
διαστήματα. Την φτάνω κάποτε, αλλάζουμε
άλλες δυο κουβέντες, χάλια τα αγγλικά
της, ανύπαρκτα τα γερμανικά μου. Άλλα
10 χιλιόμετρα λέει το ρολόι της. Οκ, θα
τα καταφέρω, έχω την αίσθηση. Φεύγω.
Μοναξιά, αλλά θα τελειώσει. Στους σταθμούς
με χαιρετάνε στα γερμανικά, αλλά
καταλαβαίνω πως είναι αποχαιρετισμός,
δεν θα ξαναπεράσω από εδώ. Είναι η
τελευταία φορά που τους βλέπω. Συνήθως
οι αποχαιρετισμοί μου φαίνονται θλιβεροί,
αλλά τώρα χαίρομαι που δεν θα ξαναδώ
αυτά τα συμπαθητικά πρόσωπα. Ο κύριος
στην καρέκλα της τελευταίας στροφής
σημειώνει και μου δείχνει μια ακόμα
φορά το δρόμο. Ακολουθώ την υπόδειξη,
αλλά….</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Μα, γιατί; Όχι
πως έμαθα το δρόμο απ’ έξω, αλλά ξέρω
πως πρέπει να περάσω στην άσφαλτο για
να οδεύσω προς τον τερματισμό. Γιατί με
στέλνει στη στροφή που ξαναμπαίνει στην
καρδιά του δάσους; Αν έχει κάνει λάθος
στο μέτρημα; Αν μπω από αμέλεια στο
πράσινο χάος. Αν τελειώσει ο αγώνας, αν
φύγουν όλοι και μείνω μόνος να περιπλανιέμαι
αιωνίως σαν την άδικη κατάρα μέσα στους
μέλανες δρυμούς;
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Δεν θέλω να
ζήσω κάτι τέτοιο. Περιμένω, κάνοντας
δήθεν διατατικές. Η κυρία θα φανεί
κάποτε, και θα ξέρει προς τα πού πρέπει
να πάμε. Πράγματι, έρχεται. Πάλι μαζί.
Πάλι στο δάσος. Πάλι μπροστά από κάποιες
μεσόκοπες της διοργάνωσης που βιάστηκα
ν’ αποχαιρετίσω πριν. Γελούν και με
χαιρετούν ζωηρότερα τώρα. Δεν είναι,
αλλά μοιάζει κοροϊδία. Σταματώ μπροστά
τους. Αρκετά κράτησε αυτό το αστείο. Που
είναι η έξοδος από αυτό το δάσος; Έξιτ,
που είναι το έξιτ; Εκείνο το ανθρωπάκι
που βλέπουμε να τρέχει στις ταμπέλες
των κλειστών χώρων, σε ποιο κορμό
βρίσκεται;</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Μου δείχνουν
προς στο μέρος που τρέχει η κυρία.
Ακολουθώ και τώρα νομίζω πως πράγματι
τελειώνει. Η κυρία επιβραδύνει απελπιστικά.
Σκέφτομαι πως το σωστό είναι να την
περιμένω να τερματίσουμε μαζί, αλλά θέλω
τόσο να λήξει όλο αυτό. Και κάπου φαίνεται
η άσφαλτος.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Στρέφω πίσω
μου μια τελευταία φορά μήπως και τη δω,
αν είναι κοντά θα την περιμένω. Αλλά,
ποια είναι αυτή; Άλλη περίμενα να δω,
άλλη βλέπω. Μα, ναι, είναι η κοπέλα της
αρχής, που πίστεψα πως είχε υπερεκτιμήσει
τις δυνάμεις της. Μας έφτασε, εμάς, τους
ώριμους δρομείς. Τα νιάτα κερδίζουν την
ωριμότητα σήμερα. Τς, τς τς. Η κυρία έχει
μείνει πολύ πίσω.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Αλλά ίσα για
λίγα μέτρα ακόμα νομίζω πως θα βρω
δυνάμεις. Δεν χρωστώ καμιά υποχρέωση
στη νεαρή και δεν θέλω να με περάσει.
Έτσι, μόλις με φτάνει, βάζω τα δυνατά
μου για να την ακολουθήσω. Και αν κουραστεί
θα βάλω τα λίγο δυνατότερα για να την
περάσω. Που θα τα βρω, ένας θεός ξέρει.
Στην άσφαλτο ένας διοργανωτής, μάλλον
ο πρόεδρος του συλλόγου, μας συνοδεύει
με το ποδήλατο. Χαμογελαστός, ευγενικός,
έχει μάθει από την παρέα μου για την
καταγωγή μου. Ανοίγουμε κουβέντα. Ναι,
έτρεξα στην επετειακή κλασική, του λέω.
Έχω τρέξει πολλούς μαραθώνιους, αλλά
τελευταία τρέχω μόνο στα βουνά. Τότε
αυτό που κάνεις σήμερα είναι εύκολο,
επεμβαίνει στην κουβέντα η κοπέλα, δίπλα
μου. Όχι, είναι δυσκολότερο, της λέω.
Ευκολότερο είναι αυτό το οποίο συνηθίζει
να κάνει κάποιος. Ανοίγει κι άλλο το
ρυθμό, την ακολουθώ με δυσκολία. Λες;
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-lpc78qxWX7c/U_YLqIrjyPI/AAAAAAAAAVk/K-fim3NWZsY/s1600/DSC02881.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-lpc78qxWX7c/U_YLqIrjyPI/AAAAAAAAAVk/K-fim3NWZsY/s1600/DSC02881.JPG" height="150" width="200" /></a>Στο ξεκίνημα
η άσφαλτος μου είχε φανεί πιο σύντομη.
Τώρα μακραίνει. Που είναι ο τερματισμός;
Ο νεαρός πρόεδρος συνεχίζει να μας
συνοδεύει με έκδηλη ευδιαθεσία. Το Π
φαίνεται, αλλά δεν αντέχω πια το ρυθμό
της νεαρής. Ώρα του στρίβειν δια της
ευγενείας. <span lang="en-US">Ladies</span> <span lang="en-US">first</span>,
της λέω, και κόβω λιγάκι. Αρνείται την
προσφορά. Σουζάμεν, λέει. Τουγκέδερ
μεταφράζει ο πρόεδρος. Ωχ! Συνήθως μ’
αρέσει αυτό, αλλά τώρα είμαι ξέπνοος.
Δεν κάνει να γίνω ρεζίλι όμως, το ξέρουν
πια πως είμαι Έλληνας. Παγώνω ένα χαμόγελο
στο στόμα που φαντάζομαι πως κρύβει
την αγωνία μου και προσπαθώ. Φωτογραφίες
και δυο ποτήρια μπύρας μας περιμένουν
στο τέρμα που πλησιάζει. Ενώνουμε τα
χέρια και περνάμε τη γραμμή, σουζάμεν.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Βαριανασαίνω
δοκιμάζοντας μπύρα. Νερό και μηλόπιτες
περιμένουν σ΄ ένα πάγκο αρκετά μέτρα
μακρύτερα. Με πλησιάζει μια διοργανώτρια,
αντιπρόεδρος ή γραμματέας του συλλόγου,
πιθανολογώ. Είστε από την Γκρίνχελαντ;
Ναι, απαντώ, και χάρη σε μένα ο μαραθώνιός
σας είναι πλέον ιντερνάσιοναλ. Όχι,
υπάρχει κι ένας Σουηδός σήμερα, και
παλιότερα είχε τρέξει κι ένας Γιαπωνέζος.
Εντάξει, λοιπόν, χάρη σε μένα και τον
Σουηδό ο αγώνας είναι ιντερνάσιοναλ
και χάρη στον Γιαπωνέζο που έτρεξε
παλαιότερα, ιντεράσιαλ. Είμαστε
ευτυχισμένοι όλοι. Δεν υπάρχει μετάλλιο,
ένα χαρτί συμμετοχής μόνο που δεν
ενδιαφέρομαι να πάρω.
</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Μια μέρα μετά,
και τα πόδια μου ευτυχώς δεν πονούν.
Ούτε νιώθω κούραση, αν και μάλλον θα
ένιωθα αν επιχειρούσα να τρέξω. Αλλά
νιώθω πως η ζωή μου έχει κάνει κύκλο,
και πως έχω βρεθεί πάλι στην αρχή αυτού
του κύκλου. Είναι μεγάλος, όπως κι εγώ,
και δεν ξέρω αν θ’ άντεχα άλλη στροφή
του. Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι πως
έχω τη δύναμη να τα ξαναβρώ και να τα
ξαναζήσω όλα από την αρχή. Άλλες υπάρχουν
κι άλλες, όλο και περισσότερες, που νιώθω
πως μια χρόνια κούραση έχει εισχωρήσει
βαθειά στα κύτταρά μου και δεν αρκούν
λίγες μέρες ξεκούρασης για να συνέλθω
από αυτό.</div>
<div align="JUSTIFY" style="margin-bottom: 0.14in;">
Ίσως πρέπει
σιγά σιγά, λοιπόν, να βρω τρόπο ν’
αποσυρθώ, να χαιρετίσω για πάντα τους
σταθμούς από τους οποίους έχω περάσει
τόσες φορές, να τραβήξω προς την έξοδο
του λαβυρίνθου. Αλλά θα το βιώσω θλιβερά
αυτή τη φορά. Δεν με νοιάζει για τις
επιδόσεις που δεν θα ξαναβρώ, αλλά θα
μου λείψουν οι άγνωστες στιγμές που
κρύβονται στο μεγάλο δάσος ή στο ψηλό
βουνό. Θα μου λείψει το άγγιγμα του
χεριού. Θα μου λείψουν οι παρέες. Θα μου
λείψει το σουζάμεν.
</div>
Μια από τις
επόμενες μέρες, λοιπόν, πρέπει να διαλέξω
τον τρόπο που διαβάζεται ο τίτλος του
μπλογκ μου. Ατέλειωτη διαδρομή. Έχει
δυο αναγνώσεις αυτή η φράση. Ατέλειωτη
είναι μια διαδρομή που την παράτησες
στη μέση. Αλλά είναι κι αυτή που την
συνεχίζεις ατέρμονα και δεν τελειώνει
ποτέ, όπως ακριβώς τα μονοπάτια ενός
απέραντου δάσους στο οποίο έχεις χαθεί.
Δύσκολα πια μου φαίνονται και τα δυο.
Αλλά, έστω κι αν είναι ψευδαίσθηση,
νιώθω πως έχω ακόμα τη δυνατότητα επιλογής.
<br />
<br /></div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-34895894234598031722014-06-30T14:54:00.003+03:002014-06-30T15:26:22.820+03:00Διεθνείς Μαραθώνιοι. 8. Τελευταίο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0.08in; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); widows: 2; orphans: 2; }P.western { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.cjk { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.ctl { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }A:link { color: rgb(0, 0, 255); }</style>
<br />
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<b> Βουκουρέστι,
9 Οκτωβρίου 2011.</b></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Ο μουντός καιρός ταιριάζει στη
πρωτεύουσα της Ρουμανίας. Συμβαδίζει
με τον χαρακτήρα της βλοσυρής πόλης.
Συμπληρώνει το ντεκόρ της διάχυτης
απειλής, που μοιάζει να σε περικυκλώνει
τα βράδια. Δεν είναι κάτι συγκεκριμένο
που φοβάσαι, όχι. Στο Βουκουρέστι η
απειλή είναι κάτι που σου υποβάλλεται,
που σε ζυγώνει όπως οι σκιές στους
μεταφυσικούς πίνακες του Ντε Κίρικο
και του Καρά. Η απειλή που γεννιέται όχι
από την παρουσία, αλλά από την έλλειψή
της. Περπατάς μέσα σ’ ένα σκηνικό ταινίας
φόβου. Ανάμεσα στα καταθλιπτικά ομοιόμορφα
κτίρια και στους έρημους δρόμους του
βροχερού απογεύματος. Στις λίμνες της
βροχής και των σιντριβανιών της σκοτεινής
πλατείας, που ο αέρας σκορπά το νερό
τους. Ένα προπολεμικό τραμ τρίζει στις
γραμμές. Οι άγνωστες μορφές στέκονται
ακίνητες μέσα στο αμυδρό κίτρινο φως
των βαγονιών. Ξεκινά και χάνεται σε
μυστηριώδη στενά, κάνοντάς σε να πιστεύεις
πως δεν θα ξαναβγεί ποτέ από κει.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Το Βουκουρέστι είναι πόλη Καφκική, πολύ
περισσότερο από την Πράγα. Το σπίτι του
λαού, η τερατώδης αυτή έμπνευση ενός
παρανοϊκού δικτάτορα, καταλαμβάνει όλο
το κέντρο του, αφού έχει έκταση μικρού
χωριού. Σε κάποιο από τα αναρίθμητα
γραφεία θα μπορούσαν να διαδραματίζονται
οι ανακρίσεις του κυρίου Γιόσεφ Κ. Ίσως
σε κείνο, το μόνο στο οποίο φέγγει φώς,
στο κατά τ’ άλλα σκοτεινό τερατούργημα.
Δεν του δίνει ζωή, αντίθετα το κάνει να
φαντάζει σαν ένα νεκρό τέρας, που απέμεινε
μ’ ένα μάτι ανοιχτό. Ένα απολιθωμένο
ενδιαίτημα φαντασμάτων ή κάποιος τόπος
συγκέντρωσης σκοτεινών μυαλών που
σχεδιάζουν την κυριαρχία του κόσμου.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Στο Βουκουρέστι η εντύπωση του παράλογου
δένει μ’ αυτή του τερατώδους. Τα τεράστια
ομοιόμορφα οικιστικά τετράγωνα θα
μπορούσαν να αποτελούν το ντεκόρ της
Γκόθαμ σίτυ, ή μιας μελλοντικής δυστοπικής
πολιτείας μεταλλαγμένων ανθρώπων.
Ωστόσο, αν καταπολεμήσεις την μελαγχολία
που σου προκαλεί η πόλη, και η οποία
συνδιαλέγεται με τη δική σου σε περίπτωση
που ήδη την κουβαλάς, μπορείς να δεις
το Βουκουρέστι αλλιώς. Σαν μια επίσκεψη
σ’ ένα τόπο ξεχασμένο. Σαν ένα ταξίδι
στο φανταστικό τοπίο μιας εναλλακτικής
ιστορίας.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Ξεκινήσαμε με Ι.Χ., δυο φίλοι. Ένα βράδυ
στη Βουλγαρία, δυο στο Βουκουρέστι.
Σύνολο διαδρομής 10 ώρες. Τα ξενοδοχεία
που είχαμε εντοπίσει στο <span lang="en-US">Google</span>,
όσο δυνατόν πιο κοντά στην αφετηρία του
αγώνα, απλά, δεν υπήρχαν. Έδωσα σ’ ένα
ταξιτζή το χάρτη με τα σημεία τους, εμείς
ακολουθούσαμε με το δικό μας αυτοκίνητο.
Μας πήγε στους δρόμους που υποδείκνυαν
οι βούλες στο χαρτί, αλλά δεν ήξερε για
ξενοδοχεία. Ρωτήσαμε τους περαστικούς,
με τα πολλά κάποιος μας έδειξε προς μια
κατεύθυνση. Ήταν ένα της σειρά των
Χίλτον, απλησίαστο για τα βαλάντιά μας.
Στη ρεσεψιόν η κοπέλα μας έδειξε μια
άλλη κατεύθυνση, εκεί θα βρίσκαμε.
Καθ'οδόν ρωτήσαμε, πάλι δεν ήξερε κανείς
τίποτα για ξενοδοχεία. Ένας εξευρωπαϊσμένος
νεαρός μας χάρισε ελπίδα, πάνω που
φοβόμουν πως θα κοιμηθούμε στ’ αυτοκίνητο.
Διακόσια μέτρα ίσια, μετά ο δρόμος,
δεξιά. Να τα. Τέσσερα στη σειρά. Κέντρο
σχεδόν. Πως και δεν τα ήξερε κανείς, δεν
μπόρεσα να το εξηγήσω. Όχι πως δεν θέλανε
να μας εξυπηρετήσουν, προβληματίζονταν
πριν δηλώσουν πως δεν γνωρίζουν. Ένα
από τα πολλά μυστήρια του κόσμου.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Το ξενοδοχείο ήταν ό,τι ακριβώς γυρεύαμε,
προσιτή πολυτέλεια. Στη Ρουμανία ξοδεύω
τα τελευταία χρήματα που διαθέτω για
ταξίδι και φοβάμαι πως θα κάνω πολύ
καιρό να μαζέψω άλλα. Ευτυχώς το <span lang="en-US">DACIA</span>
διαθέτει εστιατόριο ποιότητας, καθώς
δεν βρήκαμε τίποτα που να ρισκάρεις να
το βάλεις στο στομάχι σου παραμονές
μαραθωνίου, στο λίγο βέβαια που
αναζητήσαμε, μέσα στη βροχή και στους
μισοφωτισμένους δρόμους της πόλης.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Ο μαραθώνιος της Ρουμανίας είναι
φτωχός συγγενής των ευρωπαϊκών συναδέλφων
του. Το <span lang="en-US">race</span> <span lang="en-US">center</span>,
στην πλατεία <span lang="en-US">Alba</span> <span lang="en-US">Julia</span>,
αποτελείται από αντίσκηνα καταυλισμού,
μέσα στην λασπωμένη πλατεία της, όπου
ξεκινά η αφετηρία και καταλήγει ο
τερματισμός. Αθλητές, πλην Ρουμάνων,
ελάχιστοι. Διεθνή τον κάνουν οι λίγοι
αφρικανοί που κυνηγούν το χρηματικό
έπαθλο, και κάποιοι ξεστρατισμένοι,
όπως εμείς. Αθλητές με <span lang="en-US">no</span>
<span lang="en-US">name</span> παπούτσια, δεν μου
έτυχε να δω σ’ άλλον αγώνα. Όλα αυτά, κι
άλ<span id="goog_912484315"></span><span id="goog_912484316"></span>λα πολλά, δεν είναι παρατηρήσεις ενός
σνομπ, αντίθετα. Εκτίμησα την προσπάθεια,
την ευγένεια, τα χαμόγελα, τα δώρα που
μας έδωσαν. Φοράω με χαρά το πράσινο
μπλουζάκι τους. Ο μαραθώνιος του
Βουκουρεστίου είναι σαν μια πρόσκληση
σε τραπέζι που σου κάνει μια φτωχή
οικογένεια. Το εκτιμάς διπλά. Όσο για
τη φτώχεια, καλύτερα να τη συνηθίζουμε
σιγά-σιγά.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-hqLmPYqfun0/U7FPjFz9ZLI/AAAAAAAAAVQ/qAnBfGoZLMo/s1600/traseu-maraton-1024x728.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-hqLmPYqfun0/U7FPjFz9ZLI/AAAAAAAAAVQ/qAnBfGoZLMo/s1600/traseu-maraton-1024x728.jpg" height="141" width="200" /></a>
Ο αγώνας το 2011 δεν ήταν απ’ άκρη σε άκρη.
Ολοκληρωνόταν σε 4 στροφές που διαιρούσαν
επακριβώς τη μαραθώνια απόσταση. Δεν
μου έτυχε ξανά κάτι τέτοιο. Η διοργάνωση
περιελάμβανε ταυτόχρονα ημιμαραθώνιο,
δυο στροφές δηλαδή, και σκυταλοδρομία
των τεσσάρων ατόμων, μια στροφή ο καθένας.
Πλην του μαραθωνίου του Βερολίνου όλοι
οι άλλοι που μετείχα στο εξωτερικό,
έχουν ανάλογα δρώμενα. Το βρίσκω
εκνευριστικό, ιδίως τη σκυταλοδρομία,
όπου ο κάθε ξεκούραστος δρομέας που
τρέχει μόνο το ¼ της διαδρομής σε περνά
σαν σίφουνας, αλλά στο Βουκουρέστι η
ενσωμάτωση της σκυταλοδρομίας έμελλε
να μου σημαδέψει τον αγώνα, κι όχι μόνο
το δικό μου.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Ξεκινήσαμε με κρύο και βροχή, καταλήξαμε
με κρύο χωρίς βροχή. Χωρίς τις καλύτερες
των διαθέσεων έβγαλα τις δυο πρώτες
στροφές, παρέα με τον συνταξιδιώτη μου,
που έτρεχε ημιμαραθώνιο. Όταν αυτός
τέλειωσε δεν άντεξε να περιμένει
κρυώνοντας κι επέστρεψε στο ξενοδοχείο.
Τον κακιώνω που παραμέλησε τα επιμέρους
καθήκοντά του ως φωτογράφου και μου
στέρησε φωτογραφικές στιγμές ανεκτίμητης
αξίας στον τερματισμό, αλλά τον δικαιολογώ.
Δεν γινόταν να κάτσεις για πολύ, μετά
από τον αγώνα. Το θερμοισορροπητικό μας
ήταν απροετοίμαστο για τέτοια αλλαγή.
Στο ταξίδι της επιστροφής παραλίγο η
χιονόπτωση να μας αποκλείσει στη
Βουλγαρία. Μια μόλις βδομάδα πριν
ψηνόμουνα στη Βουδαπέστη. Απίστευτο
μου φαινόταν.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Κάθε στροφή του αγώνα ξεκινούσε από την
πλατεία <span lang="en-US">Alba</span> <span lang="en-US">Julia</span>,
προχωρούσε στην <span lang="en-US">Bulevardul</span>
<span lang="en-US">Uniril</span>, κατέβαινε κι ανέβαινε
δίπλα στον ποταμό <span lang="en-US">Dambovita</span>,
ξανάβγαινε στην <span lang="en-US">Uniril</span>,
έφτανε στην <span lang="en-US">Alba</span> <span lang="en-US">Julia</span>,
έκοβε δεξιά στην <span lang="en-US">Bulevardul</span>
<span lang="en-US">Burevista</span> επέστρεφε σύντομα,
ακολουθούσε την <span lang="en-US">Bulevardul</span>
<span lang="en-US">Decebal</span> κι επέστρεφε πάλι κι
οριστικά στην <span lang="en-US">Alba</span> <span lang="en-US">Julia</span>,
όπου ολοκλήρωνε τον κύκλο της.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Όταν έμεινα μόνος συνέχισα, αρκετά
κουρασμένα, για την τρίτη<sup> </sup>στροφή.
Πήρα όρκο πως μετά το <span lang="en-US">VFT</span>
θα ξεκουραστώ, όσο ποτέ τα τελευταία
χρόνια, και μ' όλο που, όντως, ονειρευόμουνα
κρεβάτια, από μέσα μου ήξερα πως υπερέβαλλα
στον όρκο. Όπως πάντα.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Στα τελευταία χιλιόμετρα των αγώνων
συνήθως κάτι καλό μου συνέβαινε. Ο αργός
ρυθμός μου εξοικονομούσε δυνάμεις, έστω
κι αν μέχρι τότε έμεναν τόσο αφανείς,
που δεν βασιζόμουν και πολύ σ’ αυτές.
Το σπίρτο της αίσθησης πως πια είσαι
κοντά συνήθως προκαλούσε την ποθητή
ανάφλεξη. Συνέβη και στο Βουκουρέστι.
Η τρίτη στροφή ήταν απελπιστικά αργή,
το ίδιο και το ξεκίνημα της τέταρτης.
Πολύ πάνω από 6 λεπτά το χιλιόμετρο,
δυστυχώς. Όμως, επτά χιλιόμετρα πριν
από το τέλος, η ώθηση δόθηκε κι ο ρυθμός
μου, πλέον, υποσχόταν έναν τερματισμό,
ακριβώς όπως τον είχα ευχηθεί, τότε στη
Ζυρίχη. Κι ακόμα καλύτερο.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Αλλά θα συνέβαινε και κάτι ακόμα.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Σήκωσα το χέρι και χαιρέτησα την
αυτοσχέδια μπάντα νεαρών, τη μόνη που
συναντήσαμε. Δεν νομίζω πως ήταν της
διοργάνωσης, δεν υπάρχουν μπάντες στον
αγώνα της πόλης. Οι νεαροί μουσικοί,
αγόρια και κορίτσια, το διασκέδαζαν. Θα
τους ήθελα λίγο πιο πολύχρωμους, τα
χαρούμενα χρώματα ταιριάζουν στη
νεολαία, και αυτή η πόλη φορούσε συνεχώς
τα γκρίζα χρώματα που είχα συναντήσει
σε πόλεις της εγγύς Ανατολής. Εκεί είναι
υποχρεωτικά, εδώ τι;
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Είχα ήδη αρχίσει να προσπερνάω αθλητές
σωρηδόν. Στον καθένα τους έβλεπα τον
παλιό κουρασμένο μου εαυτό, αυτόν που
κουβαλούσα και με κουβαλούσε στους
αγώνες πριν από κάποια χρόνια. Μόνο
ένας, περίπου στην ηλικία μου, με πέρασε
φορτσάτος, κάπου στο 37<sup>ο</sup>. Κοίταξα
το χρώμα στο νούμερό του, πήγαινε τόσο
καλά που σκέφτηκα μήπως ήταν ο τέταρτος
μιας από τις ομάδες σκυταλοδρομίας.
Μπα, μαραθωνοδρόμος ήταν. Τι να γίνει,
κάποιοι έχουν ακόμα καλύτερη στρατηγική.
Όμως όχι, λίγες εκατοντάδες μέτρα
παραπέρα τον είδα να επιβραδύνει. Τον
πλησίαζα σταθερά. Μάλλον βιάστηκα να
ανοίξω, ομολόγησε λαχανιασμένα. Μιλούσε
καλά αγγλικά. Δεν ξέρω την υπηκοότητά
του, αλλά, στατιστικά κρίνοντας, ήταν
Ρουμάνος.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Όταν κάποιος σου ανοίγει κουβέντα, είναι
αγένεια να φύγεις αμέσως. Έκοψα κάπως
εγώ, άνοιξε κάπως αυτός και συνεχίσαμε
για λίγο, πλάι-πλάι. Συμφώνησα πως ναι,
βιάστηκε. Με ρώτησε για το χρονικό μου
στόχο, αυτός πήγαινε για 4.30, αλλά τώρα...
Του είπα πως το ίδιο σκοπεύω κι εγώ και
πως αν καταφέρει να με ακολουθήσει θα
τον οδηγήσω στα σίγουρα. Του φάνηκε
δύσκολο. Με ρώτησε αν είναι ο πρώτος μου
μαραθώνιος. Του είπα πως είναι ο τρίτος
σε τρεις εβδομάδες. Φορούσα ένα αποδεικτικό
στοιχείο, το καπελάκι της Βουδαπέστης,
με την ημερομηνία πάνω του. Του ανέφερα
για τα 110 βουνίσια χιλιόμετρα, που σκόπευα
την ερχόμενη βδομάδα. Μοιάζει κλασική
περίπτωση αλαζονείας, αλλά στ’ αλήθεια,
το αισθανόμουν ως εκδήλωση μιας θεμιτής
υπερηφάνειας. Για τους αυστηρούς
θρησκευόμενους δεν υπάρχει διαφορά,
και τα δυο έχουν το ίδιο ποσοστό στην
αμαρτία, αλλά δεν είμαι αυστηρά
θρησκευόμενος. Επιπλέον, είχα την
εντύπωση πως τον βοηθούσα. Όχι μόνο
επειδή η διάθεση είναι μεταδοτική, αλλά
επειδή θεωρούσα πως θα τον εμψύχωνε το
γεγονός ότι δεν τον συνόδευε κάποιος
τυχαίος. Ελπίζω ακόμα πως του έδειξα
αυτά που κι εγώ βλέπω σε άλλους, καλύτερούς
μου, και πεισμώνω πως θα τα μπορέσω
κάποτε.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Μπήκα μπροστά του. Το να οδηγείς κάποιον
τον βοηθά κι όχι μόνο επειδή του δημιουργεί
ένα διάδρομο χωρίς την κόντρα του αέρα.
Ακολούθησε για λίγο, αλλά μετά άρχισε
να μένει πίσω. Η απόσταση έπαιρνε να
μακραίνει, όταν άκουσα μια τελευταία
ερώτηση. Ποιος ήταν ο χρόνος μου στην
Βουδαπέστη, την προηγούμενη εβδομάδα.
Έστρεψα και του απάντησα πως και στο
Βερολίνο και στη Βουδαπέστη, ο χρόνος
μου ήταν ο ίδιος μ’ αυτόν που θα κάνω
κι εδώ. Τεσσεράμισι ώρες
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Κι ένιωσα πάλι περήφανος. Δεν την γλιτώνω
την κόλαση.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Πίστεψα πως αυτή ήταν η συνάντηση της
ημέρας. Ούτε πέντε χιλιόμετρα δεν
απέμεναν ακόμα. Αλλά έκανα λάθος. Εκείνη
ακριβώς τη στιγμή η συνάντηση της ημέρας
έτρεχε περίπου 500 μέτρα μπροστά μου, κι
εγώ, χωρίς να το ξέρω, την κυνηγούσα.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Σε κάποια στιγμή της ομώνυμης ταινίας,
ο Φόρεστ Γκάμπ, με τα ορθοπεδικά εξαρτήματα
στα πόδια του, προσπαθεί κουτσαίνοντας
να ξεφύγει από τους αλήτες που τον
κυνηγούν. Διηγούμενος μετά από χρόνια
το γεγονός βεβαιώνει πως, οι άνθρωποι
δεν πιστεύουν στα θαύματα, αλλά θαύματα
γίνονται. Μετά η σκηνή επανέρχεται στην
καταδίωξη. Τα μεταλλικά στηρίγματα
αποβάλλονται από τα πόδια του, κι αυτός,
ελευθερωμένος πια, τρέχει και ξεμακραίνει
από τους αποσβολωμένους διώκτες του.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Ήδη, από τη Ζυρίχη, ήμουν με το μέρος του
Φόρεστ Γκαμπ. Θαύματα γίνονται. Τουλάχιστον
στο σπορ που αγαπώ, γίνονται σίγουρα.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Με την Ιλεάνα διασταυρωθήκαμε περίπου
δυο χιλιόμετρα πριν το τέλος. Δεν ξέρω
αν την λένε Ιλεάνα, έτσι θέλω να τη λέω
εγώ. Δεν πρόλαβα να μάθω το πραγματικό
της όνομα, ούτε και θα το μάθω ποτέ. Ήταν
η τέταρτη κοπέλα μιας ομάδας σκυταλοδρομίας.
Αυτή είχε ήδη πάρει τη στροφή κι επέστρεφε
από την <span lang="en-US">Burevista</span>, εγώ πήγαινα
φορτσάτος. Μόνο αν συνέχιζα έτσι θα
μπορούσα να διορθώσω κάπως το αίσχος
της τρίτης στροφής και να προλάβω τις
τεσσεράμισι ώρες.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Με χαιρέτησε μ’ ένα γλυκό χαμόγελο και
μια κίνηση που φαινόταν, ακόμα κι αυτή,
να την κουράζει. Ανταπέδωσα ξαφνιασμένα.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Καθώς διασταυρωνόμασταν από απέναντι,
την πρόσεξα καλύτερα. Ήταν μια νέα κι
όμορφη κοπέλα, κάπου στα 25. Φαινόταν ν’
αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα. Τα πόδια
της σχεδόν σέρνονταν, σαν να βαρύνονταν
από τις μεταλλικές κατασκευές του Φόρεστ Γκάμπ. Ούτε το δεκάρι συγχωρεί, αν δεν του
δείξεις σεβασμό.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Καθώς, μπρος και πίσω μου, υπήρχαν πολλοί
αθλητές, αισθάνθηκα πως κάτι με καθιστούσε
ξεχωριστό. Είχε παραμερίσει την
συγκέντρωση που απαιτούσε η προσπάθειά
της, και είχε επιλέξει έναν και μοναδικό
χαιρετισμό. Κάποτε δεν θα μπορούσα, αλλά
τώρα είχα τα εφόδια για να τον μεταφράσω.
Ήταν ένας χαιρετισμός που μετέφερε την
αθώα ζήλεια και την ειλικρινή επιβράβευση,
τα ίδια ακριβώς κι απαράλλαχτα συναισθήματα
που είχα νιώσει κι εγώ, τότε, απέναντι
στους χαρούμενους και γεμάτους ζωντάνια
συναθλητές μου στη Ζυρίχη.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Στη Ζυρίχη με είχε σώσει μια άγνωστη.
Και τώρα, στο Βουκουρέστι, μολονότι δεν
το ήξερα ακόμα, θα γινόμουν εγώ ο καλός
κι απρόβλεπτος άγγελος για κάποιαν
άγνωστη. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο θέατρο
και οι ρόλοι μας αλλάζουν διαρκώς. Μακάρι
να είναι μεγάλη και πλούσια, ώστε να
μπορέσουμε να τους παίξουμε όλους.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Πρόφτασα την Ιλεάνα στην τελευταία
στροφή, πριν την τελική ευθεία. Φαινόταν
χειρότερα. Ίσως και να την παίδευαν οι
τύψεις, αφού η καθυστέρησή της έριχνε
πίσω το χρόνο όλης της ομάδας. Φαντάστηκα
πως είναι δύσκολο να τρέχεις μόνο 10
χιλιόμετρα και να βλέπεις να σε προφταίνουν
οι μαραθωνοδρόμοι, και μάλιστα του μέσου
όρου. Τη στιγμή που την προσπερνούσα,
έστρεψα προς το μέρος της. Είχε κατεβασμένο
το κεφάλι, σαν να ντρεπόταν. Σήκωσα το
χέρι μου και την χαιρέτησα μ’ ένα νεύμα
που ήλπιζα πως θα της μεταφέρει κουράγιο.
Ανταπέδωσε με το ίδιο γλυκό χαμόγελο,
αλλά τώρα μου φάνηκε μελαγχολικό. Η
Ιλεάνα ήταν θλιμμένη γι’ αυτό που δεν
μπορούσε. Την φαντάστηκα να ξεκινά τον
αγώνα με την ορμή της ηλικίας της κι
ήξερα πως μετά το τέλος του θα μεμφόταν
για καιρό τον εαυτό της. Επειδή απέτυχε,
επειδή δεν τα κατάφερε να φανεί αντάξια
των προσδοκιών της ομάδας της. Το τρέξιμο
είναι ατομικό αγώνισμα, όχι όμως όταν
γίνεται με τη μορφή της σκυταλοδρομίας.
Η Ιλεάνα, μετά από την κοπιαστική της
προσπάθεια, δεν θα αισθανόταν άξια
συγχαρητηρίων. Θα είχε την ανάγκη καλών
λόγων και παρηγοριάς.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Αγνοώ πως μου ήρθε η έμπνευση. Ήταν
απρόσμενο, σαν κάποιος να μου το υπέβαλλε.
Δεν είχα προλάβει ακόμα ν’ απομακρυνθώ.
Στράφηκα πίσω και της φώναξα μόνο δυο
λέξεις. <span lang="en-US">Follow</span> <span lang="en-US">me</span>.
Δυνατά. Με κατηγορηματικό τρόπο. Κάτι
σαν παρότρυνση, κάτι σαν εντολή. Πιο
ευγενικό θα ήταν να υπήρχε κι ένα <span lang="en-US">try</span>
<span lang="en-US">to</span> στην αρχή, αλλά δεν
υπήρχε. Άλλωστε θα το έκανε πιο σύνθετο.
Μόνο δυο, απλές λέξεις, που θα μπορούσες
να τις ξέρεις κι από το σινεμά.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ
το αποτέλεσμα. Υπέθετα ότι, όπως κι ο
προηγούμενος συναθλητής, η Ιλεάνα, απλώς
δεν θα μπορούσε. Κι όμως, την είδα να μ’
ακολουθεί. Εκατό, διακόσια μέτρα, την
ένιωθα πίσω μου, να κρατά σταθερά. Από
τα οκτώ λεπτά του ρυθμού της είχε κατεβεί
στα πέντε. Και συνέχιζε. Η Ιλεάνα περνούσε
τώρα, σωρηδόν, όσους την είχανε περάσει
πριν.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Είχαμε ακόμα περίπου 700 μέτρα μπροστά
μας, όταν σκέφτηκα πως μπορεί να έχω
κάνει κάποιο λάθος. Αν η παρότρυνσή μου
είχε ξυπνήσει έναν ενθουσιασμό που δεν
ανταποκρινόταν στ’ αποθέματα της
δύναμής της η Ιλεάνα θα στράγγιζε τον
εαυτό της περισσότερο από όσο το άντεχε,
και θα κατέρρεε, πριν φτάσει στο τέρμα.
Αυτή δεν είχε την εμπειρία, αλλά εγώ το
είχα δει να γίνεται. Ο συναθλητής, που
μόλις είχα γνωρίσει, ερχόταν από απέναντι,
εμφανώς καταβεβλημένος. Υπήρξε κι αυτός
θύμα της ίδιας παρόρμησης, σκέφτηκα,
που τώρα απειλούσε την Ιλεάνα.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Έκοψα κάπως, για να την αναγκάσω να κόψει
κι αυτή. Ξαφνιάστηκα καθώς την είδα να
με φτάνει και να πλασάρεται δίπλα μου.
Προσπάθησα να καταλάβω από την ανάσα
της την ένταση της προσπάθειας, αλλά τα
τελευταία μέτρα ενός μαραθωνίου, ακόμα
και του Βουκουρεστίου, έχουν πολύ θόρυβο
για ν’ ακούς άλλη ανάσα εκτός απ’ τη
δική σου.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Συνεχίσαμε να προσπερνάμε κουρασμένους
δρομείς. Πολλές φορές περνούσαμε κάποιον,
από δεξιά εγώ, από αριστερά η Ιλεάνα,
ταυτόχρονα, για να σχηματίσουμε ξανά
το ντουέτο μας. Γύρισα και την κοίταξα.
Έβλεπε μπροστά. Στο πρότερα θλιμμένο
πρόσωπό της σχηματιζόταν ένα πλατύ
χαμόγελο, γεμάτο αποφασιστικότητα και
δύναμη. Τα μάτια της ήταν γεμάτα ζωντάνια.
Φαινόταν ν’ απορεί κι ίδια γι’ αυτό
που συνέβαινε. Ο εαυτός της, που τόσο
την είχε απογοητεύσει, της είχε κρατημένη
μια απρόσμενη, ευχάριστη έκπληξη.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Ήμουν ο μεγάλος κι ο έμπειρος, αλλά ακόμα
μάθαινα. Τώρα, από την Ιλεάνα. Αυτή η
άγνωστη κοπέλα μετέφερε στην πράξη τη
μεταφυσική λειτουργία του τρεξίματος.
Το περιβάλλον βοηθούσε. Ο κόσμος και οι
ιαχές πλήθαιναν, και οι δυο αθλητές που
φορτσάριζαν προς το Π μαγνήτιζαν τις
επευφημίες. Εκατό μέτρα έμεναν μόνο, κι
εμείς είχαμε σταθεροποιηθεί στις ψηλές
στροφές. Οπότε…</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Είχα δυο λέξεις ακόμα. <span lang="en-US">Go</span>
<span lang="en-US">now</span>. Ακούστηκε σαν διαταγή,
αλλά ήταν παιχνίδι. Ξεκινούσε το σπριντ.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Και μόνο γι’ αυτά τα τελευταία μέτρα
θα άξιζε ο αγώνας. Τώρα τρέχαμε μ’ όλη
μας τη δύναμη. Δεν σκόπευα να την περάσω,
αν αναγκαζόταν να κόψει θα έκοβα κι εγώ,
διακριτικά. Μόνο που δεν έκοβε. Έτρεχε
σαν να μην είχαν προηγηθεί δέκα κοπιαστικά
γι’ αυτήν χιλιόμετρα. Σύντομα κατάλαβα
πως εγώ ήμουν αυτός που προσπαθούσε να
κρατηθεί δίπλα της, και πως μπορεί να
πάθαινα εγώ αυτό που φοβήθηκα γι’ αυτήν.
Σε αντίθεση με την Ιλεάνα, εμένα δεν με
προστάτευε η ανθεκτική ασπίδα των
νιάτων. Ευτυχώς ήταν κοντά. Διέκρινα
κιόλας τις φίλες της, την ομάδα της.
Σχημάτιζαν μια αλυσίδα, λίγο μετά από
τη γραμμή του τερματισμού. Χοροπηδούσαν
μ’ ενθουσιασμό. Φαντάστηκα την πρότερη
αγωνία τους. Θα την είχαν δει, πριν από
ώρα, να πλησιάσει ταλαιπωρημένη για να
πάρει τη στροφή της πλατείας, και τώρα,
μετά από έναν αιώνα ανησυχίας, έβλεπαν
έκπληκτοι να ξεχύνεται προς το τέρμα
μια αναγεννημένη Ιλεάνα.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Είχα εξαρχής σκοπό να σταματήσω, ακριβώς
λίγο πριν τη γραμμή, για να την αφήσω να
περάσει πρώτη. <span lang="en-US">Ladies</span> <span lang="en-US">first</span>.
Αλλά με βόλεψε κιόλας. Οι καρδιακοί μου
παλμοί είχαν ανέβει παραπάνω απ’ ότι
θα ήθελα.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Η Ιλεάνα προσγειώθηκε σ’ ανοιχτές
αγκαλιές. Όταν βγήκε από αυτές ήρθε η
σειρά μου. Έλαμπε από χαρά. Δυσκολευόταν
να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Συγχαρήκαμε ο ένας τον άλλον, της είπα
πως αυτή κέρδισε στο σπριντ. Δεν ήταν
και ψέμα. Πήραμε τα μετάλλιά μας και
βιάστηκα να χαθώ στο πλήθος. Όταν κάτι
το θεωρείς τέλειο, μην προσπαθήσεις,
ούτε να προσθέσεις, ούτε ν’ αφαιρέσεις
πινελιά. Θα το χαλάσεις.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Μέρες μετά, κοιτάζοντας τ’ αποτελέσματα
στο σάιτ της διοργάνωσης, έψαξα να βρω
την ομάδα σκυταλοδρομίας που ο χρόνος
της συνέπιπτε με τον δικό μου, 4.29. Την
βρήκα. Δεν υπήρχε Ιλεάνα, δηλαδή, δεν
ήταν αυτό το όνομά της, αλλά δεν ξέρω σε
ποιο από τα τέσσερα που έβλεπα θα έστρεφε
το κεφάλι της. Στο τέταρτο, πιθανολογώ.
Δεν έχει σημασία όμως, εγώ θα την λέω
Ιλεάνα, έτσι κι αλλιώς. Αν κάτι το μάθεις
στραβά, δεν διορθώνει εύκολα.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Καμιά φορά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν
αν δεν είχα βιαστεί να φύγω. Αν έμενα
λίγο παραπάνω κι επέμενε να της εξηγήσω
τι ακριβώς είχε συμβεί. Δεν ξέρω τι θα
απαντούσα, ούτε σε ποια γλώσσα. Ίσως
όμως και να κατάφερνα να βρω λέξεις που
τις καταλαβαίνουν όλοι οι άνθρωποι στον
κόσμο. Θα της έλεγα, λοιπόν, για τη μαγική
δύναμη που ηρεμεί μέσα μας, και ξυπνά,
όταν νιώθει την αγωνία μας να φτάσουμε
κάπου που λαχταράμε. Τότε πετά από πάνω
μας τα ψεύτικα στηρίγματα, συντονίζει
τα πόδια μας με την ψυχή μας και μας
στέλνει με την ορμή του ανέμου στην ακτή
της Ιθάκης μας, και στην αγκαλιά όσων
υπομονετικά εκεί μας περιμένουν.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<b>Επόμενη μέρα</b></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Απομακρυνόμασταν από το Βουκουρέστι
ένα θολό και μελαγχολικό πρωινό. Οι
καλές μέρες τελείωναν, κι ό,τι είχα ζήσει
ήταν τα τελευταία μέτρα μιας διαδρομής
που διένυα από κεκτημένη ταχύτητα. Κάτι
που είχα σχεδιάσει και προγραμματίσει
μήνες πριν, όταν η πραγματικότητα στη
χώρα μου δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα τόσο
σκληρή. Έμενε μόνο ο αγώνας του <span lang="en-US">VFT</span>
για να τελειώσει κι αυτό το μπαράζ, μιας
φρενίτιδας που κρατούσε πλέον κοντά
3,5 χρόνια, με αμέτρητους αγώνες, χιλιόμετρα
κι εμπειρίες. Μετά όλα θα περνούσαν από
επανεξέταση. Η ζωή μας δεν ήταν, ούτε θα
ήταν ποτέ πια ίδια. Το Βουκουρέστι ήταν
το τέρμα μια μακριάς πορείας αγώνων σε
τόπους που θεωρούνται ξένοι, αλλά που
εγώ, τώρα, τους θεωρώ δικούς μου.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Περνούσαμε ξανά την ιστορική γέφυρα,
σύνορο ανάμεσα στις δυο χώρες, Ρουμανία
και Βουλγαρία. Ήταν, ταυτόχρονα, και
σύνορο δυο κόσμων. Χώριζε την ευτυχισμένη
μου περίοδο, με μια περίοδο ανασφάλειας,
που πλησίαζε απειλητικά.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Έριξα μια τελευταία ματιά στον απέραντο
Δούναβη. Δεν είναι ο γαλάζιος που χορεύει
στα βαλς του Στράους, αφού η ανάπτυξη
ξεφορτώθηκε στα νερά τη μόλυνσή της,
αλλά εμένα μου φαίνεται όμορφος. Στις
όχθες του, αραγμένα πλοιάρια. Δυο έπλεαν
στο βάθος. Ήταν παλιά και γερασμένα,
αλλά έκαναν και θα κάνουν γι’ αρκετά
ακόμα χρόνια τη δουλειά τους. Μετά η
γέφυρα, ο Δούναβης κι η Ρουμανία, χάθηκαν
στην αχλή του πρωινού.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Όταν η ζωή στερεύει τις υποσχέσεις της,
δραπετεύουμε σε μια άλλη. Σε μια άλλη
ζωή, λοιπόν, σε μια εναλλακτική
πραγματικότητα, βρίσκομαι πάνω σ’ ένα
πλοιάριο που πλέει το μεγάλο ποταμό.
Ξεκινώ από τις πηγές του, στον Μέλανα
Δρυμό, κι αγναντεύω από την κουπαστή
τις χώρες και τις πόλεις που περνά.
Βιέννη, Βουδαπέστη, Νόβι Σαντ, Βελιγράδι,
Βουκουρέστι. Έχω ένα βιβλίο στο χέρι κι
ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Διαβάζω
την ιστορία των τόπων και τρέχω στους
μαραθώνιους των πόλεων. Εναλλάσσω τη
ζωογόνο πολυκοσμία των αγώνων με την
πολύτιμη μοναξιά. Κάνω μια στάση στη
Βραίλα, ίσα για να δω τα μέρη που κάποτε
μεσουράνησε ο Ελληνισμός. Βγαίνω στη
Μαύρη θάλασσα και κοιτάζω απέναντι,
μήπως και διακρίνω τα μέρη που ταξίδεψα
πριν από κάποια χρόνια, ακολουθώντας
το οδοιπορικό των παππούδων μου. Είναι
μακριά, αλλά τα βλέπω με τη φαντασία
μου. Τους βλέπω και τους ίδιους, πάλι,
μπροστά μου, ένα ζευγάρι προσφιλών
ηλικιωμένων. Έχω ξεχάσει τόσα πράγματα,
αλλά, τι περίεργο, θυμάμαι ακόμα το
νούμερο του τηλεφώνου τους. Τέσσερα
μόνο ψηφία, 2918. Τους παίρνω καμιά φορά
από το κινητό, αλλά δεν μου απαντούν.
Τώρα όμως, σ’ αυτή την εναλλακτική ζωή,
στην απέναντι πλευρά της Μαύρης Θάλασσας,
όπου μ’ έφερε ένα φανταστικό πλοιάριο
που διέσχισε ολόκληρο τον Δούναβη, ίσως
και να σηκώσουν το ακουστικό. Θα χαρούν
ν’ ακούσουν τη φωνή μου, είμαι σίγουρος.
Πέρασαν χρόνια, κι έχω πολλά να τους πω.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Η Ρουμανία είναι μια χώρα της φαντασίας,
εντέλει. Δεν θ’ απορήσω αν μου πουν πως
δεν υπάρχει.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="RIGHT" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<br /></div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-49687795169415934302014-06-08T18:44:00.000+03:002014-06-08T18:54:09.896+03:00Διεθνείς Μαραθώνιοι. 7.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<b>Βουδαπέστη, 2 Οκτωβρίου 2011.</b></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Aυστροουγγρική αυτοκρατορία μας
έχει παραδώσει τρία διαμάντια. Την
Βιέννη, την Πράγα, την Βουδαπέστη. Υπάρχει
αντιγνωμία για το ποια είναι η ομορφότερη.
Δυσκολεύομαι ν' αποφασίσω. Θεωρώ πως ακόμα και το μυθολογικό δίλημμα του
Πάρι ήταν ευκολότερο, (αν και η ανακήρυξη
της ωραιότερης πόλης δεν απειλεί με τα
ίδια καταστροφικά επακόλουθα την
επιλογής της Αφροδίτης απέναντι στις
άλλες δυο μνησίκακες θεές). Ωστόσο η
απάντηση παραμένει υποκειμενική, όσο
κι αυτή που θα έκρινε το ποια είναι η
ωραιότερη γυναίκα. Κι εφ' όσον είναι
υποκειμενική, λοιπόν, ως ωραιότερη πόλη
ανακηρύσσεται αυτή στην οποία είχαμε
την καλύτερη διάθεση και περάσαμε τις
ωραιότερες στιγμές μας.</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-H-BfDkPqaWk/U5SEUuLolNI/AAAAAAAAAUw/9mCMySNQygY/s1600/tn_10152.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-H-BfDkPqaWk/U5SEUuLolNI/AAAAAAAAAUw/9mCMySNQygY/s1600/tn_10152.jpg" height="200" width="146" /></a>
Στη Βουδαπέστη ανακάλυψα τον όρο αυτού
που έκανα εκείνο τον καιρό. Βρισκόταν
στο περιοδικό της διοργάνωσης και
λέγεται <span lang="en-US">sight</span> <span lang="en-US">running</span>.
Ο τρόπος να κάνεις τουρισμό τρέχοντας.
Όπως υπάρχει θρησκευτικός, γαστριμαργικός
και σεξουαλικός τουρισμός, υπάρχει και
αθλητικός. Με προηγούμενο τον μαραθώνιο
του Βερολίνου και επερχόμενο αυτόν του
Βουκουρεστίου, τρεις συνεχόμενες
Κυριακές δηλαδή, το <span lang="en-US">sight</span>
<span lang="en-US">running</span> ήταν κάτι που αν δεν
υπήρχε θα έπρεπε να το εφεύρω για τον
εαυτό μου. Και μέχρι τη μέση του
συγκεκριμένου αγώνα το εξάσκησα με
θαυμάσια ψυχαγωγικά αποτελέσματα.
Άλλωστε, η διαδρομή είναι η πιο όμορφη
που έχω συναντήσει ποτέ σε μαραθώνιο.</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Αυτήν την στιγμή περνάμε την περίφημη
<span lang="en-GB">Chain</span> <span lang="en-GB">Bridge</span>, την
πρώτη γέφυρα που ένωσε την Βούδα με την
Πέστη το 1849. Τώρα, την πέτρινη γέφυρα,
που έκανε το αυτό, στα τέλη του ίδιου
αιώνα. Εδώ βλέπουμε την όπερα της
Βουδαπέστης, που κάθε ομοιότητα με την
Παρισινή δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού
αποτελεί μικρότερο αντίγραφό της. Στα
δεξιά μας το νησί της Μαργαρίτας,
πολυβασανισμένης κόρης που η ζωή της
θα μπορούσε ν’ αποτελεί παραμύθι, αν
δεν ήταν αρκούντως θλιβερή. Το νησί
είναι θαυμάσιο φυσικό πάρκο, χαρά θεού,
ανθρώπων, δρομέων και ποδηλατών, ιδίως
τις όμορφες μέρες. Και το κοινοβούλιο,
αυτό το αρχιτεκτόνημα που δεν κουράζεται
να βλέπει το μάτι, από μακριά έλαμπε σαν
μινιατούρα, όπως αυτές τις κλεισμένες
σε γυάλινες σφαίρες, που τις ανακινείς
και γεμίζουν χιόνι σαν σε κόσμο παραμυθιού.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Κάπου εκεί τελείωσε και η περιηγητική
διάθεση της ημέρας.</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Αν και αρχές Οκτωβρίου, οι μέρες έδειχναν
από καιρό τις διαθέσεις τους. Το να
ζεσταίνεσαι πριν αρχίσεις να τρέχεις
σημαίνει πως, δύσκολα τα πράγματα. Και
στην αφετηρία, πριν την εκκίνηση, έχοντας
παραδώσει όλα τα ρούχα, έψαχνα μέρος
για να προστατευτώ από τον ήλιο. Ο αγώνας
ξεκινούσε στις 9, πρόνοια των διοργανωτών,
υποθέτω, ώστε να προλαβαίνει να ζεστάνει
η συνήθης φθινοπωρινή μέρα. Μόνο που η
μέρα δεν ήταν συνήθης και κανείς δεν
μπορούσε να προβλέψει πως η θερμοκρασία
θα ανέβαινε τόσο. Χώρια η υγρασία, ο
νούμερο ένα αυτός εχθρός των δρομέων.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Κάπου μετά τις 2 ώρες, η Βουδαπέστη, με
τα θαυμάσια τοπία και τις όμορφες
αποβάθρες, άρχισε να καλύπτεται από ένα
θολό πέπλο. Ο αγώνας βρισκόταν σε εξέλιξη,
αλλά τώρα, εκτός από την απόσταση,
διεξαγόταν ενάντια στη ζέστη και την
υγρασία. Τα επακόλουθα άρχισαν να
γίνονται ορατά σύντομα. Πρώτα αξιολύπητα
θύματα, όσοι για διάφορους λόγους έφεραν
πλακάτ ή, ακόμα χειρότερα, κουστούμια
και στολές. Ένας δρομέας εγκλωβισμένος
σ’ ένα τεράστιο χνουδωτό ζάρι, που υπό
άλλες συνθήκες θα τον κράταγε ζεστό,
παρέπαιε ήδη. Ήλπισα πως το συμβόλαιό
του, αν υπήρχε, θα του επέτρεπε να το
ξεφορτωθεί σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης
όπως η παρούσα. Οι μεγαλύτεροι ηλικιακά
αθλητές αποτελούσαν την επόμενη κοινωνική
ομάδα που θα πληγόταν από τα αποτελέσματα
της θερμοκρασίας.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Στο 30<sup>ο</sup> κατάλαβα πως δεν θα βαστούσα
ούτε με το ρυθμό των 6 λεπτών ανά
χιλιόμετρο, με τον οποίο ήλπιζα πως θα
βγάλω χαλαρά τον αγώνα. Ο ρυθμός έπεσε
αναγκαστικά, αλλά και το πηγαίνεις πιο
αργά σημαίνει περαιτέρω έκθεση στο
φαινόμενο. Με έσωσε η κινητοποίηση της
διοργάνωσης, που, ορθώς, εκτίμησε την
κατάσταση ως επείγουσα.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Οι μαραθωνοδρόμοι υφίστανται τα πάντα
ώστε να μην εγκαταλείψουν την κούρσα,
ακόμα κι όταν αντιλαμβάνονται πως ο
οργανισμός τους βρίσκεται στο κόκκινο.
Κάθε οδηγός θα σταματούσε το αυτοκίνητό
του, αν έβλεπε πως έχει ανεβάσει επικίνδυνα
θερμοκρασία, αλλά ο μέσος μαραθωνοδρόμος
θα σταματούσε να τρέχει μόνον όταν θα είχε κάψει
τη μηχανή. Δεν έχει νόημα, ούτε υπάρχει
τρόπος να μας πείσει κανείς να μην
συμπεριφερόμαστε έτσι, και οι συμβουλευτικές
προτροπές των διοργανωτών που ακούγονται
στις εκκινήσεις απευθύνονται σε κουφούς.
Το μόνο που έμενε ήταν να προσπαθήσουν
να μας δροσίσουν και να ευχηθούν πως
όλα θα πάνε καλά μέχρι το τέλος.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Επιστρατεύτηκαν ντουσιέρες και μάνικες.
Οι σταθμοί εφοδιάστηκαν με ορισμένα
περίεργα πλαστικά αντικείμενα που δεν
τα είχα ξαναδεί. Δοκίμασα ένα, αλλά το
παράτησα δίχως να καταφέρω ν’ ανακαλύψω
τη λειτουργία του. Μου την έδειξε λίγο
παρακάτω ένα παιδί, που με σημάδευε μ’
αυτό. Έκανα νόημα πως, ναι, και δέχτηκα
μια δροσερή ριπή. Ήταν κάτι που δούλευε
σαν νεροπίστολο. Προμηθεύτηκα ένα από
σταθμό έκτακτης ανάγκης και συνέχισα
πυροβολώντας τακτικά το κεφάλι μου, με
μια κίνηση όμοια στην όψη αλλά αντίθετη
στο αποτέλεσμα της αυτοκτονίας. Στους
δρόμους σχηματίστηκαν μικρές λίμνες,
ενώ οι ελαφρά ντυμένες αθλήτριες
μετατράπηκαν σε κατάλληλες υποψήφιες
για διαγωνισμούς τύπου <span lang="en-US">miss</span>
<span lang="en-US">wet</span> Τ- <span lang="en-US">shirt</span>.
Εκτιμώ πως η παρουσία τους ελαχιστοποίησε
τις εγκαταλείψεις, αλλά τέτοια ώρα
τέτοια λόγια. Η τελευταία μεγάλη λεωφόρος,
3 χιλιόμετρα πριν από το τέρμα, έζησε
πρωτοφανείς στιγμές περιφρόνησης. Ήταν
άδεια και ελεύθερη για μας, όμως κανείς
δεν έτρεχε πάνω της. Στριμωχτήκαμε στο
πεζοδρόμιο, δίπλα στις σειρές των
πολυκατοικιών, όπου διαγραφόταν μια
στενή λωρίδα σκιάς. Τρέξιμο τοίχο -
τοίχο.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Κάτι τέτοιες στιγμές με κάνουν ιδιαίτερα
νάρκισσο. Αγαπώ το σώμα μου, που τα
καταφέρνει καλύτερα απ’ ότι τα κατάφερνε
χρόνια πριν. Θαυμάζω το μηχανισμό που
μου επιτρέπει να νιώθω αυτοπεποίθηση,
και να ξέρω πως είναι θέμα χρόνου να τα
βγάλω πέρα σ’ άλλη μια δοκιμασία.
Χαίρομαι που μπορώ, έστω και χρησιμοποιώντας
το ως ένεση θάρρους, να επαναλαμβάνω
φωναχτά στον εαυτό μου, πως μόνο 20, ή 18
ή 15 ψωροχιλιόμετρα έχουν απομείνει
ακόμα.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Και χάρηκα, αν και δεν διακατέχομαι από
κανενός είδους εθνικιστική ιδεολογία,
όταν είδα την ελληνική σημαία. Έστεκε,
ανάμεσα σε πολλές. Ήταν εποχή παγκόσμιας
βροχής αρνητικών σχολίων για τη χώρα
μου και το να βλέπω την ελληνική σημαία
μου προκαλούσε μια σωρεία αντιφατικών
και περίεργων συναισθημάτων.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-zayOWuEYtlw/U5SEaMDx_KI/AAAAAAAAAU4/fRMMsDZLUaM/s1600/320963_245306182184257_100001146319646_718237_320775066_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-zayOWuEYtlw/U5SEaMDx_KI/AAAAAAAAAU4/fRMMsDZLUaM/s1600/320963_245306182184257_100001146319646_718237_320775066_n.jpg" height="200" width="148" /></a>
Η ελληνική σημαία ήταν εκεί χάρη στους
λίγους έλληνες, ούτε 10, που τρέχαμε στη
Βουδαπέστη. Στεκόταν στο ίδιο ύψος με
τις υπόλοιπες. Μια πλειάδα σημαιών, που
αντιπροσώπευαν χώρες που θα τις ήθελα
ισότιμες κι όχι δανειστικές. Οι έλληνες
αθλητές που τρέξαμε στην Βουδαπέστη είχαμε εισπράξει μόνο ό,τι δικαιούμασταν.
Είχαμε ανταμειφθεί γι’ αυτό πάνω στο
οποίο είχαμε δουλέψει. Την κουρασμένη
μας ύπαρξη την βάρυνε η ζέστη και η
προσπάθεια, αλλά την ελάφρυνε η γνώση
πως δεν εκμεταλλεύτηκε παρά μόνο τις
δικές της δυνάμεις. Πως δεν δανείστηκε,
δεν σπατάλησε, δεν απέτυχε ν’ ανταποκριθεί.
Περάσαμε την γραμμή του τερματισμού,
με ψηλά το κεφάλι. Εμείς, οι ανώνυμοι
έλληνες, ήμασταν εκείνη τη στιγμή οι
καλύτεροι πρεσβευτές της χώρας μας,
έτσι ήθελα να το βλέπω, τουλάχιστον.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Παρ' όλη τη ζέστη πλησίαζε ένας βαρύς
κι αβέβαιος για όλους μας χειμώνας.
Ήλπιζα πως οι ζεστές αναμνήσεις θα
μετρίαζαν τις κρύες μέρες που έρχονται.
Έτσι, θα τις κρατούσα καλά φυλαγμένες,
σαν μέσα σε γυάλινη σφαίρα. Θα τις
ανακινούσα, όπως τώρα, κάθε που θα ήθελα
να βλέπω ομορφότερο τον κόσμο, και θα
τις παρατηρούσα να στροβιλίζονται μέσα
σ’ ένα ψεύτικο χιόνι. Για να έχει όμορφο
τέλος η ζωή μας πρέπει να την ζήσουμε
σαν να ήταν παραμύθι.</div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-48011400990877149022014-05-22T19:35:00.002+03:002014-05-22T19:47:33.430+03:00 Διεθνείς Μαραθώνιοι. 6. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-6M6zm-kCQjg/U34l6skF2KI/AAAAAAAAAUQ/LUO__Jm7BWo/s1600/2010-Berlin-Marathon-Map.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><br /></a></div>
<br />
<b> Βερολίνο, 25 Σεπτεμβρίου 2011. </b><br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Το εκτός λειτουργίας αεροδρόμιο του Tempelhof φιλοξενεί σήμερα ένα και μοναδικό αεροπλάνο. Είναι το περίφημο C 54 Skymaster, με αριθμό σειράς 8888. Αποτελεί τον μουσειακό εκπρόσωπο μιας σκληρής εποχής. Είναι καλοδιατηρημένο, σαν καινούργιο. Το σκαρί του αστράφτει στον ήλιο κι αντανακλά μια ιστορία που θα μπορούσε να διδάσκεται στα σχολεία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 24ης Ιουνίου του 1948 οι Ρώσοι προχωρούσαν στον αποκλεισμό του τομέα του Βερολίνου, ο οποίος βρισκόταν υπό τον έλεγχο των δυτικών συμμάχων. Ο αποκλεισμός θα διαρκούσε μέχρι της 12 Μαΐου του 1949 και σκοπός του ήταν ο στραγγαλισμός του ξένου σώματος, που το τμήμα αυτό αποτελούσε για τους Ρώσους. Παραλίγο να το καταφέρει. Εκείνη τη μέρα οι σιδηροδρομικές γραμμές που οδηγούσαν στον τομέα σταμάτησαν να λειτουργούν για ‘τεχνικούς λόγους’, και η γέφυρα του μοναδικού δρόμου επικοινωνίας έκλεισε με την πρόφαση της επισκευής. Η επιβίωση 2.500.000 Βερολινέζων απαιτούσε, σε ημερήσια βάση, περίπου 2000 τόνους αλευριού, δημητριακών, πατάτας, ζάχαρης, γάλατος και, επιπλέον, τα απαραίτητα για τις ενεργειακές ανάγκες καύσιμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Η λειτουργία της αερομεταφοράς σωτηρίας που προκρίθηκε ως λύση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Κι όχι μόνο επειδή οι πιλότοι έπρεπε να πετάνε ακόμα και με κακές καιρικές συνθήκες. Αν και οι Ρώσοι δεν διακινδύνευσαν γενίκευση των εχθροπραξιών, εν τούτοις έστελναν τα μαχητικά τους να κάνουν ακροβατικά γύρω από τα αεροσκάφη της αποστολής, τύφλωναν τους πιλότους με προβολείς, ενώ, στα πλαίσια ‘ασκήσεων’, προχωρούσαν ακόμα και σε ρίψη κοντινών αντιαεροπορικών βολών. Οι συνεχείς πτήσεις των αεροσκαφών οδηγούσαν τους κινητήρες στα όριά τους. Κάποια ξέφευγαν από τον ανεπαρκή διάδρομο. Άλλα, με σκασμένα λάστιχα, καθυστερούσαν στην απογείωση, αναγκάζοντας τη σειρά που ακολουθούσε να κάνει κύκλους. Κάθε λανθασμένη κίνηση μπορούσε να προκαλέσει πολλαπλή σύγκρουση. Οι πιλότοι της ιστορικής αερομεταφοράς διακινδύνευαν τη ζωή τους σε μια εποχή όπου ο πόλεμος είχε τελειώσει, οι συνάδελφοί τους βρίσκονταν από καιρό στα σπίτια τους, και πολλά C 54 είχαν ήδη μετατραπεί και λειτουργούσαν ως επιβατηγά. Όμως κατάφεραν ένα επίτευγμα, κι έσωσαν χιλιάδες κατοίκους από τον αφανισμό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-kp555-sgOqo/U34l6_7q41I/AAAAAAAAAUM/hGnw4WAGPJc/s1600/c54-tempelhof.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-kp555-sgOqo/U34l6_7q41I/AAAAAAAAAUM/hGnw4WAGPJc/s1600/c54-tempelhof.jpg" height="114" width="200" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><style type="text/css">P { margin-bottom: 0.08in; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); widows: 2; orphans: 2; }P.western { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.cjk { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.ctl { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }A:link { color: rgb(0, 0, 255); }</style>
<br />
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Βερολινέζοι παρακολουθούν την προσγείωση
ενός C-54 στο αεροδρόμιο του Tempelhof. (1948).</div>
</td></tr>
</tbody></table>
<div style="text-align: justify;">
Το καλοδιατηρημένο C- 54 στο αεροδρόμιο του Tempelhof δεν πετάει πια, συνεχίζει όμως να μεταφέρει ένα πολύτιμο φορτίο. Είναι το φορτίο της γνώσης και της μνήμης. Της γνώσης πως η ιστορία αλλάζει, πως οι παλιοί εχθροί μπορούν να γίνουν φίλοι και το αντίθετο. Και της μνήμης που υπενθυμίζει πως, ακόμα και σε μια εποχή η οποία λεκιάζει την ιστορία της Ευρώπης, κάποιοι ανώνυμοι πολίτες της δείχτηκαν πρόθυμοι να ρισκάρουν τις ζωές τους, για να μπορούμε σήμερα, ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της, να βλέπουμε κάτι παραπάνω από αυτόν τον λεκέ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στις 30 Οκτωβρίου του 2008, σε μια αποχαιρετιστήρια τελετή με τον τίτλο “Goodbye Tempelhof”, παρουσία 800 καλεσμένων, το αεροδρόμιο σταμάτησε να λειτουργεί. Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το τραγούδι “Time to say goodbye”, τραγουδισμένο από τις υγρές φωνές των φίλων του, οι οποίοι μάταια είχαν πασχίσει ν’ αποτρέψουν το κλείσιμο του αεροδρομίου που είχε συνδεθεί με τη σωτηρία της πόλης τους. </div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα το Tempelhof φιλοξενεί εκδηλώσεις. Επίσης χρησιμεύει ως εκθεσιακός χώρος της διοργάνωσης του μαραθωνίου. Ως αεροδρόμιο, διαθέτει άπλετα τετραγωνικά και κτιριακές εγκαταστάσεις. Οι αλλοτινές αίθουσες αναμονής προσφέρονται ως χώροι αναψυχής, παραλαβής των αριθμών συμμετοχής και, κυρίως, μιας απέραντης έκθεσης αθλητικών ειδών. </div>
<div style="text-align: justify;">
Οι περισσότεροι δρομείς είναι φετιχιστές. Λατρεύουν τα αθλητικά είδη, κυρίως τα παπούτσια. Αν στην εποχή της Βίβλου το δρομικό κίνημα ήταν ανάλογα ανεπτυγμένο, τότε ο Μωυσής, επιστρέφοντας από το όρος Σινά, δεν θα έβρισκε τους ολιγόπιστους γύρω από ένα χρυσό μοσχάρι, αλλά σκυμμένους πάνω στα νέα μοντέλα των εταιριών. Αυτή η ασθένεια έχει πλήξει ιδιαίτερα, και μένα και τον αδερφό μου, κι έτσι βρισκόμασταν στον παράδεισό μας. Μόλις ολοκληρώσαμε την παραλαβή των αριθμών, ξεχυθήκαμε σε πέντε ώρες κοινής αναζήτησης. Αθλητικά παπούτσια, όλων των ειδών και των χρωμάτων. Τα κορδόνια των δικών μου ήταν μόνιμα λυμένα, για να ευκολύνομαι στις δοκιμές. Τα μοντέλα της περσινής χρονιάς δίνονταν μισοτιμής. Τα χέρια μας γέμισαν τσάντες. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και μόνο κάπου προς τα τελευταία περίπτερα συνειδητοποιήσαμε έντρομοι πως μόνο τις τσάντες των ωνίων κρατάμε. Τις άλλες, τις απαραίτητες, με τα νούμερα και τα τσιπ του αγώνα, τις έχουμε ξεχάσει, ποιος ξέρει που; </div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν το εσπευσμένο τέλος των αγορών. Δυο περίπτερα δεν πρόλαβαν ν’ αξιωθούν την επίσκεψή μας. Επιστέψαμε πανικόβλητοι, ρωτήσαμε εθελοντές κι υπαλλήλους, περάσαμε απ’ όλα τα σημεία στα οποία είχαμε σταθεί. Τίποτα. Ήμασταν χαμένοι μέσα σ’ ένα ατέλειωτο πλήθος ανθρώπων, που δυσκολεύονταν να χωρέσουν ακόμα και σ’ ένα αεροδρόμιο. Αγγίζαμε τα όρια της απελπισίας, όταν, πάνω από τη γενική οχλοβοή, υψώθηκε η επιτακτική φωνή των μεγαφώνων. Αναγγελία των ονομάτων μας. Στήσαμε αυτί για να βεβαιωθούμε πως ακούσαμε σωστά, κι η φωνή επανέλαβε, επακριβώς. Να παρουσιαστούμε, παρακαλούσε, στο γραφείο αριθμός τάδε, Lost and found. Οι δυο υπεύθυνες κοπέλες χαμογέλασαν με κατανόηση, καθώς εκφράζαμε την ευγνωμοσύνη μας μ’ έναν αναστεναγμό ανακούφισης. </div>
<div style="text-align: justify;">
Να ‘ναι καλά όλοι όσοι συνεργάστηκαν για να ξαναφτάσει στα χέρια μας ό,τι θα μας ήταν πιο πολύτιμο, τη μέρα που θα ξημέρωνε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-6M6zm-kCQjg/U34l6skF2KI/AAAAAAAAAUQ/LUO__Jm7BWo/s1600/2010-Berlin-Marathon-Map.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-6M6zm-kCQjg/U34l6skF2KI/AAAAAAAAAUQ/LUO__Jm7BWo/s1600/2010-Berlin-Marathon-Map.jpg" height="226" width="320" /></a> Ο μαραθώνιος του Βερολίνου είναι ένας μαραθώνιος του Ντίσελντορφ, αλλά σε μεγέθυνση. Φιλοξενεί 40.000 δρομείς, αριθμός που κάθε χρόνο συμπληρώνεται όλο και νωρίτερα. Για το 2012 έλαβα μέηλ που με ενημέρωνε πως αν ήθελα να συμμετέχω πάλι έπρεπε να βιαστώ, καθώς την πρώτη κιόλας μέρα των εγγραφών είχαν δηλώσει 20.000 υποψήφιοι. Σήμερα κλείνει σαν αστραπή. Θεωρείται ο καλύτερος της Ευρώπης, αφού εκτός των άλλων η διαδρομή του προσφέρεται για επιδόσεις και η διοργάνωσή του καταφέρνει να προσελκύει διεθνούς φήμης πρωταθλητές.</div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς την ημέρα εκείνη καταγράφτηκε και το νέο παγκόσμιο ρεκόρ, είναι σίγουρο πως ο μαραθώνιος του Βερολίνου θα κρατήσει τη διάκριση και για το νέο έτος. Δεν ξέρω, όμως, πόσους στ’ αλήθεια από τους συμμετέχοντες ενδιαφέρει αυτό. Η ιδέα ‘ήμουν κι εγώ εκεί’, είναι πάντα ελκυστική, δεν μου φαίνεται όμως πως το ρεκόρ ήταν κάτι που θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε επίδραση στους περισσότερους δρομείς, τη στιγμή τουλάχιστον που σημειώθηκε. Στις 2 ώρες 13 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα το κύριο σώμα των δρομέων δεν είχε φτάσει ακόμα ούτε στα μισά του δρόμου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σ’ αυτόν τον αγώνα κανείς μας δεν κυνηγούσε τίποτα. Ο αδερφός μου είχε ελλιπείς προπονήσεις κι εγώ τις υποχρεώσεις άλλων δυο διεθνών μαραθωνίων κι ενός υπερμαραθώνιου βουνού, για τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Θα πηγαίναμε, όμως, παρέα. Παρόλο που συμμετείχαμε σε πολλούς κοινούς αγώνες, δεν είχαμε τρέξει κανέναν μαζί μέχρι το τέλος. Και, δυστυχώς, ο οικονομικός μας ορίζοντας δεν μας διαβεβαίωνε πως θα έχουμε ξανά την ευκαιρία. </div>
<div style="text-align: justify;">
Για το μέσο δρομέα ο μαραθώνιος του Βερολίνου είναι μια μακριά πορεία μέσα στη μεγαλύτερη ανθρωποθάλασσα που έχει βρεθεί ποτέ. Ένα πελώριο πολύχρωμο ποτάμι, που φθάνει όσο και το μάτι. Η πόλη τον αγαπά. Τον κρατά διαρκώς στην αγκαλιά της και τον περνά από τα πιο σημαντικά της μέρη. Η διαδρομή είναι σχεδιασμένη έτσι ώστε να διασταυρώνεται τακτικά με τις στάσεις του μετρό. Όποιος θεατής επιθυμεί μπορεί να παρακολουθήσει τους προσφιλείς του σ’ ένα σημείο, μετά να πάρει το μετρό που θα τον κατεβάσει στο επόμενο, κ.ο.κ. μέχρι και τον τερματισμό. Υπολογίστε ένα εκατομμύριο θεατές, αρκετούς από τους οποίους κινούνται μ’ αυτόν τον τρόπο, κι έχετε μια εικόνα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Στο Βερολίνο ο μαραθώνιος έχει τη θέση που του αξίζει. Είναι η γιορτή της πόλης, η καρδιά της οποίας χτυπά στο ρυθμό του βηματισμού των δρομέων της και των ενθαρρυντικών ιαχών του κόσμου της. Η μουσική μιας μπάντας ξεκινά σχεδόν από εκεί όπου έχει σταματήσει να σε συνοδεύει ο ρυθμός της προηγούμενης. Λίγο πριν τον τερματισμό, ένα πανό ανέγραφε ευκρινώς, You are the heroes of Berlin. Μας θεωρούσε, όλους μας, ήρωες του Βερολίνου. Όλους μας, ήταν σαφές. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω αν οι μαραθωνοδρόμοι είναι ήρωες. Αποτελεί θέμα ατέρμονων συζητήσεων το αν ο όρος ήρωας είναι καταχρηστικός ή όχι, για ανθρώπους που υποβάλλουν εθελούσια τον εαυτό τους στη διαδικασία της υπέρβασής του. Σίγουρα, δεν ήμασταν οι πιλότοι που διακινδύνευαν τις ζωές τους, για να σώσουν τους γονείς και τους παππούδες αυτών που μας υποδέχονταν στον τερματισμό σαν να ήμασταν ήρωες. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τερματίζοντας, όμως, σε χρόνο πάνω από 4,30 ώρες είχα όλη την άνεση να παρατηρώ το πολυάριθμο πλήθος ανάμεσα στο οποίο βρέθηκα να τρέχω. Έχω αποφασίσει πως αυτό το γκρούπ είναι που συμπαθώ περισσότερο. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οι περισσότεροι στην πρώτη τους φορά. Δρομείς που το κουράγιο τους αντιμάχεται την αγωνία, αν θα τα καταφέρουν. Άνθρωποι που λογιών περιορισμοί δεν τους επέτρεψαν να μπουν σε μια σίγουρη μάχη. Που ψάχνουν αποθέματα από το μισό κιόλας της διαδρομής, όπου η απειρία τους έστειλε γρήγορα να φτάσουν. Που τρέχουν για ώρες, καταπολεμώντας την παρόρμησή τους να περπατήσουν, ή περπατούν, παλεύοντας με την εσωτερική φωνή που τους προτρέπει να τα παρατήσουν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Θεωρώ πως η λέξη ήρωας, στην αυστηρή της έννοια, αρμόζει μόνο σε όσους η αίσθηση του χρέους παραμέρισε την πρωταρχική τους αγάπη για ζωή. Που την έπαιξαν κορώνα γράμματα, για να μπορεί αυτή να χαριστεί σε κάποιους άλλους. Οι πραγματικοί ήρωες αναδεικνύονται στις πραγματικές μάχες, είτε του πολέμου, είτε της ειρήνης. </div>
<div style="text-align: justify;">
Όλοι μας, όμως, φανταζόμαστε πως ο κόσμος μας κάποτε θα γίνει καλύτερος. Πως δεν θα υπάρχουν πια διαιρέσεις, πόλεμοι κι αποκλεισμοί. Πως η ειρήνη θα συνοδεύεται από μια ευημερία που δεν θα χρειάζεται ηρωισμούς για να εξασφαλιστεί η επιβίωση. Αλλά, ακόμα κι αν έρθει αυτός ο κόσμος, πιστεύω πως η λέξη ήρωας δεν θα εξαφανιστεί από τα λεξικά. Θα μείνει για λίγο μετέωρη, αλλά μετά θα βρει το νόημά της, κάπου μέσα στο πολύχρωμο ποτάμι των ανθρώπων που τρέχουν στους δρόμους των πόλεών μας. Αυτό νομίζω πως νιώθουν, και αυτοί που μεγαλόψυχα αποδίδουν την τιμή, και αυτοί που ταπεινά την εισπράττουν. </div>
<br /></div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-23243212669243221262014-04-28T23:16:00.003+03:002014-04-28T23:21:02.096+03:00BSI Lake Balaton Supermarathon. Μετά. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b> </b><br />
<br />
<b> </b>
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0.08in; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); text-align: left; widows: 2; orphans: 2; }P.western { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.cjk { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.ctl { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }</style>
<br />
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Για πολλά χρόνια πλήγωνα τα πόδια μου
στους αγώνες. Μελάνιαζα δάχτυλα κι έχανα
νύχια. Άργησα να καταλάβω πόσο μεγαλώνει
ένα πόδι τρέχοντας και πόσο καλύτερα
συμπεριφέρονται τα παπούτσια όταν είναι
1,5 με 2 νούμερα μεγαλύτερα του κανονικού.
Ευτυχώς. Αν στο γύρο της λίμνης φορούσα
παπούτσι στο νούμερό μου θα έπρεπε να
το κόψω με ψαλίδι, για να βγάλω από μέσα
το πόδι μου.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Η όψη του ήταν αποκαρδιωτική. Λίγες
ώρες μετά τον αγώνα, από το γόνατο και
κάτω, θα γινόταν διπλό. Το πέλμα μου
έμοιαζε με πάπιας, τα δάχτυλα δύσκολα
ξεχώριζαν. Στο ξενοδοχείο κατέβαλα πολύ
προσπάθεια για να μπω στην μπανιέρα.
Ήμουν μερικώς ανάπηρος. Στηριζόμουν
στους τοίχους και στα λαβομάνα. Το πόδι
που με κουβαλούσε για 24 δρομικές ώρες,
τώρα, και για αρκετές μέρες, θα το
κουβαλούσα εγώ.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Η έλλειψη χρόνου δεν μας επέτρεπε ούτε
καν να παρακολουθήσουμε τις απονομές.
Το ίδιο κιόλας βράδυ, έπρεπε να είμαστε
στο <span lang="en-US">Novi</span> <span lang="en-US">Sad</span>
της Σερβίας, να έχουμε καλύψει, δηλαδή,
περίπου τη μισή απόσταση για πίσω.
Αποχαιρέτησα τον διοργανωτή. Δεν ξέρω
αν είμαι ‘<span lang="en-US">fighter</span>’, όπως
κολακευτικά με αποκάλεσε. Ξέρω πως το
ήθελα πολύ και το έκανα. Κι όχι επειδή
συνωμότησε το σύμπαν, όπως διακηρύσσει
ευπώλητος συγγραφέας – γκουρού. Απλά,
το σύμπαν μέσα μας είναι πολύ πιο
ενδιαφέρον, απ’ όσο η καθημερινότητα
μας μάς επιτρέπει να δούμε.</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Τον διοργανωτή θα τον ξανασυναντούσα
μια ακόμα φορά, 6 μήνες αργότερα, στο
μαραθώνιο της Βουδαπέστης. Ήταν πάλι
εκεί και βοηθούσε. Ισχυρίστηκε πως με
γνώρισε, αλλά ίσως το έκανε από ευγένεια.
Από το πόστο του συναντά πολλούς σαν
και μένα. Στο πολυτελές λεύκωμα, ‘Η μπλε
γραμμή’, που κυκλοφόρησε για τον
επετειακό μαραθώνιο της Αθήνας του
2010, τον αντικρίζω ξανά. Βρίσκεται στη
σελίδα 126, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία
της τελετής, με το επίσημο διαπιστευτήριο
στο πέτο του. Δεν έχει το χαρακτηριστικό
χαμόγελο που κρατούσε μόνιμα κάτω από
το παχύ μουστάκι. Η έκφρασή του είναι
σοβαρή, καθώς αποδίδει τιμές, ανάμεσα
σε άλλους αξιωματούχους. Ξέρω πως δεν
το κάνει τυπικά. Βρίσκεται στ<span lang="en-US">o
</span>κέντρο του κόσμου του και το νιώθει.
Εγώ δεν συναντώ πολλούς σαν κι αυτόν,
γι’ αυτό και τον θυμάμαι.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Οδηγούσαμε ατέλειωτα, μέσα στο σκοτάδι,
περάσαμε τα σύνορα της Σερβίας. Καθόμουν
στο μπροστινό κάθισμα, μ’ απλωμένο το
σακατεμένο μου πόδι. Στη σκέψη μου οι
πρόσφατες εικόνες μπερδεύονταν μ’
άλλες φανταστικές, που δημιουργούσε η
κούραση κι η παραζάλη των ημερών.
Φανταζόμουν τη <span lang="en-US">Szilvia</span> να
παίρνει το μετάλλιό της και να επιστρέφει
στην ταπεινή καθημερινότητα και στην
οικογενειακή της βιοπάλη. Δεν θα την
υποδέχονταν τα πλήθη, ούτε θ’ άκουγε
φανφάρες. Δεν θα την αντάμειβαν με χρυσές
ράβδους και δεν θα της απένειμαν αξιώματα
στον Ουγγρικό στρατό. Στα μάτια μου όλοι
οι ντοπαρισμένοι πρωταθλητές δεν την
έφταναν στο μικρό της νυχάκι. Δεν ήξερα
αν θα την ξανάβλεπα ποτέ. Αλλά ήξερα πως
θα την σκέφτομαι, κάθε που στη ζωή μου
θα χρειαζόμουν κουράγιο για να προχωρώ
στα δύσκολα.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-LFID89-RZa0/U162PpbN8oI/AAAAAAAAATU/nVk2JN5HVEU/s1600/Szilvia+Moroz.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-LFID89-RZa0/U162PpbN8oI/AAAAAAAAATU/nVk2JN5HVEU/s1600/Szilvia+Moroz.jpg" height="200" width="150" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Szilvia Moroz</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
Είχα δικό της μόνο ένα χαρτί, με πρόχειρα
γραμμένη την ηλεκτρονική της διεύθυνση,
αλλά η εικόνα της ήταν ακόμα φρέσκια
στο μυαλό μου και μπορούσα να την ανακαλώ
αποτελεσματικά. Η φιγούρα της, σιωπηλή,
συγκεντρωμένη, χαμένη μέσα στις φαρδιές,
φτωχικές της φόρμες, βρίσκεται μαζί μου
κάθε φορά που θυμάμαι αυτόν τον αγώνα.
Την βλέπω να τρέχει δίπλα μου, να κρατά
σταθερά το τέμπο, και ν’ ακολουθεί, βήμα
το βήμα, εκατό, χίλιες, δέκα χιλιάδες
φορές, μέχρι ν’ αφήσει διακόσια χιλιόμετρα
πίσω της αυτό που στο ξεκίνημα υπήρξε,
για να συναντηθεί οριστικά μ’ αυτό που
στο εξής θα είναι.</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
-----------------------------------</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Ο γύρος της λίμνης <span lang="en-US">Balaton</span>
έχει καταταχτεί στη συνείδησή μου ως ο
σημαντικότερος αγώνας που έκανα και
που πιθανότατα θα κάνω ποτέ. Αλλά μετά
έπρεπε να πληρώσω τις συνέπειες. Η
συμφωνία που είχα προτείνει προς όποιον
ουράνιο άκουγε, να μ’ αφήσει να ολοκληρώσω
τον αγώνα κι ας μην περπατούσα για 3
βδομάδες (μετά θα χρειαζόμουν οπωσδήποτε
το πόδι μου , τα εισιτήρια για το Νεπάλ
ήταν ήδη πληρωμένα), έμελε να κρατηθεί.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Επισκέφτηκα ορθοπεδικό. Θα το ξεπερνούσα
εντελώς, μου είπε, αλλά δεν ήταν βέβαιος
για την προθεσμία που μ’ έκαιγε. Την
πρώτη εβδομάδα δεν μπορούσα να το πατήσω
καθόλου. Η μέρα μεγάλωνε, ο καιρός
ομόρφαινε και το να μένω κλεισμένος
προκαλούσε μελαγχολία, όμως το πόδι μου
ήταν σαν ζυμάρι, κι όταν πίεζα με το
δάχτυλο δίπλα στην κνήμη σχηματιζόταν
ένα βαθούλωμα που δεν έφευγε. Στις 10
μέρες δεν ήταν πια διπλό από το κανονικό
και μπορούσα ν’ ανέβω σε ποδήλατο. Στις
15 ξεκίνησα, προσεκτικά, λίγα βάρη.
Οποιαδήποτε κίνηση δεν είχε να κάνει
με το μοτίβο αυτής που με τραυμάτισε,
ήταν πιο εύκολη. Άρχισα το περπάτημα
και πέντε μέρες πριν από το ταξίδι
δοκίμασα δειλά τζόκινκ. Την πρώτη μέρα
του πολυήμερου τρέκινγκ στην μακρινή
χώρα αισθανόμουν κάποια ενόχληση. Από
τη δεύτερη, τίποτα. Μια μικρή λευκή οπή
συνέχισε να παραμένει κάθε που πίεζα
με το δάχτυλο δίπλα στην κνήμη μου, αλλά,
κάποτε, θα έφευγε κι αυτή.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<b> Μετά.</b><br />
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
6 μήνες μετά. Ο μαραθώνιος της Βουδαπέστης
είχε τελειώσει, μια μέρα πριν. Μαζί του
τέλειωναν κι οι ωραίες μέρες. Υπολείπονταν
δυο μεγάλοι αγώνες ακόμη, αλλά ο κυριότερος
αγώνας, πλέον, ήταν να ξεπερνάς τη θλίψη
και την αγωνία για το μέλλον που πλησίαζε
σκοτεινό. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα και
τα όμορφα συναισθήματα πάλευαν με τη
μελαγχολία του τέλους. Το αεροσκάφος
της μακαρίτισσας <span lang="en-US">Malev</span> είχε
μόλις απογειωθεί. Πέρασα στα μάτια μου
το μαντήλι που είχα φέρει από το Νεπάλ.
Απομόνωνε το φως κι επέτρεπε καλύτερο
ύπνο. Δεν είχα προλάβει να κοιμηθώ, όμως,
όταν ο φίλος μου, που είχε θέση στο
παράθυρο, με παρότρυνε να μην χάσω ένα
ωραίο θέαμα.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Έσκυψα και την είδα να διαγράφεται
λαμπρή. Ήταν η λίμνη που είχα τρέξει.
Μπορούσα, για πρώτη φορά, να τη βλέπω
ολόκληρη. Άστραφτε κι αντανακλούσε το
φως της, σαν σινιάλο που έστελνε ένας
τεράστιος καθρέφτης. Προσπάθησα να
νιώσω αυτό που μου έλεγε και νομίζω πως
τα κατάφερα. Μου έλεγε πως δεν πρέπει
να λυπάμαι, ό,τι μια φορά έζησα, για πάντα
θα ζει.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Την έτρεξα νοερά, όπως οι μεγάλες
αποστάσεις, αποδεδειγμένα πια, μου
επέτρεπαν να κάνω. Μετά το αεροσκάφος
άρχισε να στρίβει. Η λίμνη πήρε ένα
μελανί φως και κρύφτηκε κάτω από το
δεξιό φτερό. Όταν ξανακοίταξα, δεν ήταν
εκεί. Ξανάφερα το μαντήλι στα μάτια, κι
αποκοιμήθηκα.</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
ΥΓ. Με τη <span lang="en-US">Szilvia</span> παραμένουμε
μέχρι σήμερα διαδικτυακοί φίλοι. Μαθαίνει
και μαθαίνω νέα της, βλέπω και βλέπει
φωτογραφίες μας στο <span lang="en-US">fb,
α</span>νταλλάσσουμε λάικ, πολλές φορές
χωρίς να είμαστε σίγουροι γιατί, απλά,
ως ένδειξη μιας συνέχειας της ιδιότυπης
σχέσης μας. Της γράφω στα τσάτρα πάτρα
αγγλικά μου κι αυτή βάζει τα ουγγρικά
της κείμενα στον αυτόματο μεταφραστή.
Στα μισά δεν βγάζω άκρη, τα υπόλοιπα
μεταφράζονται τόσο παράλογα που σε
κάνουν να γελάς.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Την ενημέρωσα έγκαιρα για το σκοπό μου
να συμμετέχω στον μαραθώνιο της
Βουδαπέστης το 2011, της πρότεινα να τον
τρέξουμε κι αυτόν μαζί. Κατάφερα να
αποκωδικοποιήσω την απάντησή της. Μου
έλεγε πως λυπάται, ένας τραυματισμός
στον αστράγαλο την εμπόδιζε να τρέξει,
αλλά θα ερχόταν να με δει. Θεώρησα απίθανο
πως θα βρισκόμασταν σε τόσο πλήθος, αλλά
στη γραμμή που σχημάτιζε ο κόσμος στους
δρόμους εξείχαν δυο ελληνικά σημαιάκια.
Η <span lang="en-US">Szilvia</span> εμφανίστηκε σε τρία
σημεία της διαδρομής και στον τερματισμό.
Δεν ξέρω αν θα σκεφτόμουν να κρατώ
ουγγρικά σημαιάκια σ’ ανάλογη περίπτωση,
δεν ξέρω καν που μπορεί κανείς να
προμηθευτεί ουγγρικά σημαιάκια. Μου
έστειλε τις τρεις και μοναδικές
φωτογραφίες που έχω από τον μαραθώνιο
της Βουδαπέστης, τραβηγμένες από την
ίδια. Την έχω προσκαλέσει να τρέξουμε
μαζί στην κλασική διαδρομή της Αθήνας,
θα μπορούσα να της εξασφαλίσω φιλοξενία
και μεταφορά. Νομίζω πως θα το ήθελε,
αλλά νομίζω επίσης πως δύσκολα θα έβρισκε
τα χρήματα για να έρθει, ακόμα και μέχρι
τη Θεσσαλονίκη. Εκτός από το χάσμα της
γλώσσας, μας χωρίζει και η οικονομική
κρίση των χωρών μας, που έχουν αμφότερες
προσφύγει στο ΔΝΤ.</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-KB5rU0UlOYw/U162LlZdMhI/AAAAAAAAATM/tRCFR1vZuoA/s1600/426703_329793760389222_121243494577584_833078_734444213_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-KB5rU0UlOYw/U162LlZdMhI/AAAAAAAAATM/tRCFR1vZuoA/s1600/426703_329793760389222_121243494577584_833078_734444213_n.jpg" height="200" width="200" /></a>
Μου επιφύλασσε όμως μια τελευταία
έκπληξη. Ίσως ήταν έκπληξη και για την
ίδια, αλλά κάποια στιγμή μ’ αναγνώρισε
σε μια σειρά φωτογραφιών, που σκοπό
έχουν να διαφημίζουν και να προωθούν
τον αθλητισμό στην Ουγγαρία. Μ’ εμφανίζει
να τρέχω στη λίμνη <span lang="en-US">Balaton</span>,
με φόντο ένα θολό ομιχλώδες τοπίο. Στην
φωτογραφία αναγράφεται η απόσταση του
μαραθωνίου, σε διάφορους τρόπους
μέτρησης, και στο κάτω μέρος με κεφαλαία
γράμματα, η φράση, <span lang="en-US">KEPES</span> <span lang="en-US">VAGY</span>
<span lang="en-US">RA</span>. Την έβαλα στον μεταφραστή
και πήρα το αποτέλεσμα: ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ
ΚΑΝΕΙΣ.</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Δυσκολευόμουν να το πιστέψω, όταν μου
το έστειλε. Μου φαινόταν περίεργο που
διάλεξαν εμένα από τόσους αθλητές, γι’
αυτήν τη φωτογραφία. Ρώτησα τη <span lang="en-US">Szilvia</span>
πως μπορώ να την έχω και έβαλα την
απάντησή της στον αυτόματο μεταφραστή.
Βγήκε κάτι ακατανόητο.
</div>
<div class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in; text-align: justify;">
Η <span lang="en-US">Szilvia</span> έπιασε δουλειά σ’
ένα κέντρο γυμναστικής. Μαθαίνει αγγλικά
μου είπε, κι έτσι ίσως κάποτε ριχτεί μια
πιο σίγουρη γέφυρα συνεννόησης ανάμεσά
μας. Αλλά δεν είμαι βέβαιος πως το θέλω
κιόλας. Η επικοινωνία μας είχε μια
ιδιαιτερότητα που τη συνήθισα και θα
μου κακοφανεί να χαθεί. Βρίσκω ενδιαφέρον
στο παιχνίδι των διαισθήσεων. Κατά
κάποιο τρόπο λειτούργησε αποτελεσματικά
και κατάφερε το σκοπό του, περισσότερο
ίσως κι απ’ όσο αδέξιες κουβέντες θα
μπορούσαν.</div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-2713061975581947652014-04-21T17:16:00.005+03:002014-04-21T17:16:43.157+03:00 Διεθνείς Μαραθώνιοι. 5.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style type="text/css">P { margin-bottom: 0.08in; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); widows: 2; orphans: 2; }P.western { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.cjk { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }P.ctl { font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12pt; }A:link { color: rgb(0, 0, 255); }</style>
<br />
<br /><div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<b>Ντίσελντορφ, 2
Μαΐου 2010.</b></div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br />
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br />
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br />
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Στο Ντίσελντορφ είχα την ευκαιρία ν’
ανταποδώσω το δώρο στον αδερφό μου.
Αυτήν τη φορά το ανέλαβα εγώ. Τρεις μόνο
μέρες, όσες και στη Ζυρίχη. Λίγες, αλλά
συμπυκνωμένης μορφής. Μέρες που
συνειδητοποιείς πως την ομορφιά της
ζωής δεν θα την άλλαζες ούτε με τον
παράδεισο, (οι περιγραφές του οποίου,
άλλωστε, μου δίνουν την εντύπωση ενός
βαρετού μέρους αναψυχής, κάτι σαν τα
λουτρά των ηλικιωμένων). Οι χαλαρές μας
βόλτες στην προκυμαία του Ρήνου, οι
ανάπαυλες στις πολυθρόνες των καφέ με
τα βιολιά των πλανόδιων μουσικών, οι
βιτρίνες των μαγαζιών που η κάθε μια
τους αποτελούσε ξεχωριστή αισθητική
πρόταση, οι απαραίτητοι πεζόδρομοι.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Η Γερμανία, όπως όλες οι χώρες, όπως κι
όλοι οι άνθρωποι, είναι νόμισμα με όψεις
που το κοιτάς απ’ όποια πλευρά θες. Αν
είσαι κακοδιάθετος βλέπεις τους ανθρώπους
της σαν ρομπότ, την οργάνωσή της σαν
στρατιωτική πειθαρχία και την ιστορία
της σαν λαίλαπα που σάρωσε τον κόσμο με
δυο παγκοσμίους πολέμους κι ένα τερατώδες
ολοκαύτωμα. </div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Εγώ ήμουν καλοδιάθετος και
καλοπροαίρετος. Το χαμόγελο, ακόμα κι
αυτό που υποτιμητικά το χαρακτηρίζουμε
τυπικό, δεν το βλέπω ως προγραμματισμό
μιας ανέκφραστης μηχανής, αλλά ως
εκδήλωση απαραίτητης και στοιχειώδους
ευγένειας. Το προτιμώ ανυπερθέτως από
την ειλικρινή κι ανεπιτήδευτη βαλκανική
βλοσυρότητα που αντιμετωπίζω καθημερινά.
Επίσης, χωρίς εκούσια πειθαρχία δεν θα
είχα τρέξει μαραθώνιους, ούτε θα είχα
γράψει αυτά τα κείμενα. Όσο για την
ιστορία, όπως είπα, είναι νόμισμα με δυο
όψεις. Στο όμορφο εκείνο δειλινό, δίπλα
στο Ρήνο, έχοντας την καλύτερη των
διαθέσεων, είδα την όψη μιας χώρας που
προσέφερε στον κόσμο ένα μερίδιο τεχνών,
πολιτισμού κι επιστήμης, δυσανάλογα
μεγάλο, με τη μικρή ζωή των 250 χρόνων
της. Η Γερμανία για μένα δεν ήταν ο
Χίτλερ, ή τουλάχιστον όχι μόνο αυτός.
Ήταν η μουσική του Μπαχ του Χαίντελ
του Μπετόβεν, του Βάγκνερ, του Σούμαν.
Ήταν η ζωγραφική του Ντύρερ, του Μέμλινγκ,
του Μάκε, του Χόλμπαϊν. Ήταν οι
ανακαλύψεις του Κοπέρνικου, του Κέπλερ,
του Πλανκ, του Αϊνστάιν, του Μπορν, του
Λάιμπνιτς. Ήταν η σκέψη του Γκαίτε, του
Νίτσε, του Καντ, του Σοπενχάουερ, του
Σπένγκλερ. Μέρος μόνο της πολιτιστικής
παρακαταθήκης της όλοι αυτοί.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Αξιολογώντας τον μαραθώνιό της, το μόνο καλύτερο, κι αυτόν κυρίως από
πλευράς συμμετοχών, τον βρήκα στο
Βερολίνο. Πάλι γερμανικός, δηλαδή.
Χωρίς, φυσικά να έχω τρέξει Λονδίνο,
Άμστερνταμ, ή Βιέννη, ώστε να συγκρίνω.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Καταθέτω μόνο αυτά που έζησα: Ένα
πρωτοφανές πλήθος θεατών που δεν το
αποθάρρυνε ούτε η διαρκής βροχή. Μεγάλοι
και μικρά παιδιά, με ομπρέλες κι αδιάβροχα
σ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής μας.
Μπάντες μ’ αστείρευτες μελωδίες. Ηχεία
τοποθετημένα σε παράθυρα σπιτιών, να
γεφυρώνουν τα μουσικά κενά. Στα μπαλκόνια
ανθρώπινα τσαμπιά, να γνέφουν χαρούμενα.
Οι καμπάνες του καθεδρικού να χτυπάνε
χαρμόσυνα. Μεσόκοπες γυναίκες να σου
προσφέρουν γλυκίσματα φτιαγμένα από
τα χέρια τους, πώς να αρνηθείς; Προτροπές
που προφέρουν τ’ όνομά σου, <span lang="en-US">Vasileios</span>,
όπως αναγράφεται εμφανώς κάτω από το
νούμερο της συμμετοχής σου. Και το
μετάλλιο του τερματισμού, ένα εξαιρετικό
έργο τέχνης.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Τις δυο γερμανίδες που οδηγούσαν το
γκρουπ των 4 ωρών (να ‘τος πάλι ο χρόνος
στόχος), μόνο αγκαζέ που δεν τις πήραμε.
Εγώ από αριστερά, ο αδερφός μου από
δεξιά. Μια ακόμα άκαρπη προσπάθειά του
να σπάσει το πολυπόθητο φράγμα. (Θα το
κατάφερνε τελικά 4 χρόνια μετά, στον
πρώτο μαραθώνιο του Ναυπλίου). Οι λαγίνες
μας διέφεραν από τους Ιταλούς ομολόγους
τους στο Μιλάνο, για να ικανοποιήσω
κάπως κι αυτούς που έχουν για τη Γερμανία
την στερεότυπη άποψη. Ο Ιταλός οδηγός
μας στον μιλανέζο μαραθώνιο ήταν
ενθουσιώδης κι εμψυχωτικός. Κουράτζο,
σινιόρι, κουράτζο. Σόνο στάτι όττο μίλι,
δυνατά να τον ακούν κι οι τελευταίοι
της ομάδας του. Χώρια που κόντεψε να
καταχερίσει τους οδηγούς που διαμαρτύρονταν.
Μια φορά έστειλε το πλαστικό μπουκάλι
με νερό να σκάσει στο παρμπρίζ ενός
αυθάδους εποχούμενου. Μια άλλη, ευγενικά,
όπως ταιριάζει σε τζέντλεμαν, εξήγησε
σε μια καλοντυμένη διαμαρτυρόμενη
οδηγό, που φαινόταν να καθυστερεί
καθοριστικά στο ραντεβού της, πως
πρόκειται για το μαραθώνιο της πόλης
της, κι οφείλει, αν μη τι άλλο, να δείξει
κατανόηση. Αυτό τουλάχιστον συμπέρανα
από το ύφος της σύντομης, και κυριολεκτικά
επί τροχάδην, φράσης του, και τις λίγες
λέξεις που αναγνώρισα.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Οι γερμανίδες του γκρουπ μας δεν ήταν
εκδηλωτικές, ούτε χρειάστηκε να τσακωθούν
μ’ οδηγούς. Σε γερμανικό μαραθώνιο η
συνάντηση με άσχετο τετράτροχο είναι
φαινόμενο πιο αδιανόητο κι από την
ομοφωνία των πολιτικών μας κομμάτων
επί οποιουδήποτε θέματος. Παρέμεναν
αυστηρά προσηλωμένες στην αποστολή
τους, παρά τις μεταξύ τους κουβέντες,
οι οποίες φανέρωναν το πόσο εύκολο ήταν
γι’ αυτές το να μας οδηγούν. Είχαν
αναλάβει μια δουλειά και θα την έφερναν
σε πέρας. Όσοι γενναίοι ας προσέλθουν.
Η σωστή ή μη εκτίμηση των πραγμάτων από
τους ακολουθούντες πιστούς, ήταν δικό
τους θέμα. Ο καθένας θ’ ανταμειβόταν
ακριβοδίκαια για τις πολύμηνες προσπάθειες
και τις στερήσεις που υπέβαλλε τον εαυτό
του. Αυτό είναι το νόημα κάθε σωστού
αγώνα και ταυτόχρονα η λεγόμενη
προτεσταντική ηθική.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br />
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br />
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br />
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Χωρίσαμε με τον αδερφό μου, αφού
δυσκολευόταν ν’ ακολουθήσει το γκρουπ
των 4 ωρών, ενώ ο δικός μου ενθουσιασμός
μου επέτρεψε να το προσπεράσω κατά τι.
Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής η
βροχή πήρε να δυναμώνει, όμως κανείς
από τους χιλιάδες θεατές δεν έφυγε από
τη θέση του. Ήταν το σημαντικότερο συμβάν
εκείνης της ημέρας, κι όχι μόνο.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Φέρνω τον εαυτό μου στη θέση των θεατών,
προσπαθώντας να καταλάβω, αλλά δεν είμαι
σίγουρος πως τα καταφέρνω, καθώς δεν
μπορώ να δω το άθλημα από τη σκοπιά ενός
που δεν το εξασκεί. Ξέρω, όμως, πως στην
Ευρώπη ο μαζικός αθλητισμός είναι ευρέως
διαδεδομένος κι έτσι, ακόμα κι όσοι δεν
τρέχουν καταλαβαίνουν τι σημαίνει
αθλητική προσπάθεια. Κατανοώντας, κι
έχοντας επιπλέον τη συναίσθηση του
γεγονότος μιας υπέρβασης που επιχειρούν
χιλιάδες άνθρωποι του λεγόμενου μέσου
όρου, νομίζω πως χαίρονται επιτελώντας
ένα καθήκον. Νιώθουν πως συμμετέχουν
και πως βοηθούν όσους τιμούν με την
παρουσία τους την πόλη τους, κι έχουν
δίκιο. Στις εκθέσεις των διεθνών
μαραθωνίων βρίσκεις περίπτερα με τα
φυλλάδια άλλων μαραθωνίων, κι ανθρώπους
σ’ αυτά που σου προτείνουν να τρέξεις
και στη δική τους πόλη. Ο μαραθώνιος
μιας ευρωπαϊκής πόλης είναι υπόθεση
όλων των κατοίκων της και το δείχνουν
έμπρακτα. Γι’ αυτό και δικαιούνται κάτι
από τη χαρά που νιώθουμε, και νομίζω
άλλωστε πως την παίρνουν.</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-wy_p7Zce-IE/U1Un-zWpIzI/AAAAAAAAAS4/SuAu0O23dPA/s1600/Dusseldorf_Marathon_coursemap.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-wy_p7Zce-IE/U1Un-zWpIzI/AAAAAAAAAS4/SuAu0O23dPA/s1600/Dusseldorf_Marathon_coursemap.jpg" height="236" width="320" /></a>
Τα τελευταία μέτρα της διαδρομής του
Ντίσελντορφ προσφέρουν μια εμπειρία,
που για τους ιδιαίτερους ιστορικούς
της λόγους βρίσκει το ανάλογό της μόνο
στην κλασική διαδρομή της Αθήνας. Ένας
υπερυψωμένος δρόμος στη μια πλευρά της
προκυμαίας προσφέρεται ως θεωρείο για
τους χιλιάδες ενθουσιώδεις θεατές, οι
οποίοι έχουν προνομιακή θέα της
καταληκτικής προσπάθειας των δρομέων.
Τρέχοντας προς το πολυπόθητο Π του
τέρματος, μετά από μια γλυκιά κατηφόρα
που σε φέρνει δίπλα στον Ρήνο, ένα επίπεδο
χαμηλότερα από το σημείο των θεατών,
αισθάνεσαι σαν τον πρωταγωνιστή μιας
παράστασης, που καταφέρνει να σηκώσει
ολόκληρο το θέατρο στο πόδι.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
Είναι στιγμές που λυπάσαι όταν τελειώνουν,
κι ας είσαι τόσο κουρασμένος ώστε να
ποθείς το τέρμα. Πέρασα τη γραμμή με τη
χαρά αυτού που έζησα, αλλά και τη λύπη
αυτού που τέλειωσε. Αν γινόταν, θα έκαμνα
στροφή και θα επέστρεφα για να τερματίσω
πάλι. Δεν γινόταν, όμως, ούτε και νομίζω
πως θα γίνει να ξανατρέξω στο Ντίσελντορφ,
αφού τελευταία βρίσκω τους κουμπαράδες
μου άδειους. Έτσι σκέφτομαι πως,<span id="goog_578873976"></span><span id="goog_578873977"></span> αν η ζωή
μου ήταν ταινία, τα τελευταία μέτρα
αυτού του μαραθωνίου θα τα έπαιζα ξανά
και ξανά, σ’ ένα ατέλειωτο ριπλέι, που
δεν θα με κούραζε ποτέ να βλέπω.
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br />
</div>
<div align="JUSTIFY" class="western" lang="el-GR" style="margin-bottom: 0in;">
<br />
</div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-76765492030538086532014-03-25T18:17:00.000+02:002014-03-25T18:51:52.585+02:00 BSI Lake Balaton Supermarathon. 4η μέρα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:TargetScreenSize>800x600</o:TargetScreenSize>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman","serif";}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b> </b></div>
<br />
<br />
<b> </b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Balatonfured</span> - </b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Siofok</span> 52.2
χιλιόμετρα.</b><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Smile</span>, ήταν η προτροπή του διοργανωτή
προς τον πιο δυστυχισμένο συμμετέχοντα της τέταρτης μέρας. Το πρόσωπό μου ήταν συννεφιασμένο
σαν τον μουντό, παγωμένο ουρανό εκείνης της μέρας. Όταν είσαι εξουθενωμένος είναι
πιο εύκολο ν’ αποσυρθείς, όπως εύκολα μένεις στο σπίτι όταν έχεις πυρετό. Είναι
όμως δύσκολο να ξέρεις ότι θα μπορούσες, να δοκιμάσεις τουλάχιστον, αλλά δεν
στο επιτρέπει ένας τραυματισμός που δεν τον αισθάνεσαι καν όταν δεν είσαι
όρθιος. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κοίταζα το ασθενοφόρο στην
αφετηρία, αλλά δεν ήξερα τι να ζητήσω από τα φαρμακευτικά του υπάρχοντα. Τελικά
ζήτησα ψυκτικό. Με κοίταξαν απορημένοι, ‘από τώρα;’. Ένευσα ναι. Σήκωσαν τους
ώμους. Εντάξει, αφού έτσι το θέλω. Ίσως μια καυστική αλοιφή να ήταν πιο
κατάλληλη, αλλά ήμουν πολύ πελαγωμένος για να ξέρω. Ήθελα να πονώ όσο το
δυνατόν λιγότερο. Με βασάνιζε η σκέψη του μετά. 52 χιλιόμετρα με
τέτοιο πόδι θα ήταν κόλαση. Αν έβγαιναν. Αλλά, ακόμα κι αν έβγαιναν, με ποιο αντίτιμο;
Σίγουρα θα προξενούσα μεγάλη ζημιά, ανεπανόρθωτη ίσως. Σε τρεις εβδομάδες θα ταξίδευα
για το Νεπάλ και χρειαζόμουν το πόδι μου μέχρι τότε. Σήμερα όλα αυτά φαντάζουν
προβλήματα πολυτελείας, μπορεί και να εξοργίζουν, όμως τότε ήταν η ζωή που
ζούσα. Οι εμπειρίες και οι αναμνήσεις είναι οι μόνες πραγματικές περιουσίες μας
και δεν μπορεί να φορολογήσει, ούτε να μας τις πάρει κανείς, παρά μόνο ο
χρόνος. Αλλά τότε πια δεν θα έχει καμιά σημασία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υπήρχε κι ένα ακόμα, το χειρότερο,
κι αρκετά πιθανό σενάριο. Να υποστώ δυο δεινά ταυτόχρονα. Και να σακατέψω το
πόδι μου, και να μην βγάλω τον αγώνα. Αυτή η εκδοχή ήταν απελπιστική και μόνο
να τη σκέφτομαι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Szilvia με κοίταζε ανήσυχη. Από
την έκφραση μου μπορούσε να ψυχανεμιστεί πως κάτι πάει πολύ άσχημα. Δεν είχα
τρόπο να της πω πως, μάλλον, θα χρειαστεί να με παρατήσει και να συνεχίσει μόνη
της, από ένα σημείο και μετά. Ωστόσο βρισκόμουν εκεί, στην εκκίνηση. Πλησίαζε
η ώρα που έπρεπε να δοκιμάσω στην πράξη μερικές σελίδες θεωρίας. Οι αγώνες
μεγάλων αποστάσεων έχουν πόνο, και το πώς θα τον υποφέρεις είναι θέμα δικού σου
τρόπου. Εξωσωματική εμπειρία, αυτοσυγκέντρωση, δραπέτευση του πνεύματος προς χλοερά
λιβάδια. Δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά για να υπολογίσω πόσες φορές θα
προσγειωθεί το πόδι μου σε διάστημα 52χλμ, έτσι ώστε να ξέρω τις σουβλιές του
πόνου που θα υποστώ. Ήλπιζα μόνο πως έπρεπε να τον αντέξω επί 7 ατέλειωτες
ώρες, όσες μας επέτρεπε η διοργάνωση, δηλαδή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στο τρέξιμο υπάρχουν ορισμένες οδηγίες που οφείλεις να ακολουθείς, ακόμα
και σε περιπτώσεις αποκοτιάς. Για παράδειγμα, να μην συνεχίζεις όταν ο πόνος σ’
αναγκάζει να χαλάς τη φόρμα σου. Αν το κάνεις, τη ζημιά την έχεις στην τσέπη. Θυμήθηκα την κοπέλα που χθες πήγαινε σαν σπασμένη κούκλα και που, πολύ σωστά,
εγκατέλειψε. Βέβαια οι πρωταθλητές έχουν έναν παραπάνω λόγο να νοιάζονται για
τα πόδια τους, μπορεί ακόμα κι ο ίδιος ο προπονητής τους να μην τους επιτρέψει
να συνεχίσουν. Από μια άποψη εμείς οι ερασιτέχνες διαθέτουμε ένα πλεονέκτημα.
Αποφασίζουμε πιο ελεύθερα, μ’ όλα τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται αυτό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στα πρώτα μέτρα προσπαθούσα να
μην τρέχω σαν κουτσός. Επεδίωξα να διορθώσω τη φόρμα μου, για να κινούμαι όσο
πιο σωστά γίνεται, κι ας το πλήρωνα με παραπάνω πόνο. Νομίζω πως το κατάφερα
αρκετά, αν και τώρα που βλέπω τις φωτογραφίες μερικές μου φαίνονται ύποπτες. Οι
φερετίνες θέλουν λίγο χρόνο για να ενεργοποιηθούν κι ανυπομονούσα να τις νιώσω
να μπαίνουν στο παιχνίδι. Συγκεντρωνόμουν στις μελωδίες των τραγουδιών, για ν’ αποφύγω
τις μαύρες σκέψεις. Όλα τα πράγματα βασίζονται στην ψυχολογία, γενικά το
αποδέχομαι αυτό, αλλά συνήθως ως απόρροια εμπειρίας κάποιων άλλων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το πόδι ζεστάθηκε, ο πόνος
συνηθίστηκε κάπως, αλλά παράλληλα έπρεπε να παλεύω με την ιδέα πως κάνω ζημιά
στον εαυτό μου. Φρόντιζα να την διώχνω, όπως φρόντιζα να διώχνω και το φόβο πως,
από στιγμή σε στιγμή, τα φυσικά παυσίπονα του οργανισμού δεν θα επαρκούν και
τότε θ’ αναγκαστώ να σταματήσω στη μέση του δρόμου. Διάολε, ήταν ατέλειωτα τα
χιλιόμετρα, έτρεχες, υπέμενες, κι ακόμα υπήρχαν ένα σωρό μπροστά σου.
Προσπάθησα να πάρω κουράγιο από κατορθώματα άλλων, δεν έκανα δα και κάτι σπουδαίο,
σκεφτόμουν. Υπήρχαν πολλοί συμπατριώτες μου που θα μπορούσαν να ολοκληρώσουν όλα
τα χιλιόμετρα της λίμνης μονομιάς και με χρόνο καλύτερο απ’ ό,τι θα μπορούσα
εγώ σε τέσσερις μέρες. Όχι πολλοί, αλλά υπήρχαν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-DsFV7Wfl0RQ/UzGkqk3RsxI/AAAAAAAAASY/MfIJfLPR5is/s1600/KOSTAS+(85).JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-DsFV7Wfl0RQ/UzGkqk3RsxI/AAAAAAAAASY/MfIJfLPR5is/s1600/KOSTAS+(85).JPG" height="150" width="200" /></a>Την τελευταία μέρα διεξάγονταν,
παράλληλα με το δικό μας, κι άλλα αγωνίσματα στη λίμνη. Ατομικός δρόμος και
σκυταλοδρομία. Αθλητές που, φυσικά, έτρεχαν πολύ γρηγορότερα από μας, μας
έφταναν και μας προσπερνούσαν, παρ’ όλο που είχαν πάρει εκκίνηση αργότερα.
Εκτίμησα το ότι, παρά τη βιασύνη τους, έβρισκαν το χρόνο για μια ενθαρρυντική
κουβέντα στους συναθλητές τους με τα κόκκινα νούμερα. Ένας δρομέας καταλαβαίνει
καλύτερα έναν δρομέα, κι αυτοί ήξεραν τι τραβούσαμε. Εισπράτταμε με χαρά την
υποστήριξή τους. Επιδρούσε στη διάθεσή μας, ωστόσο, δεν νομίζω πως μας βοηθούσε
στο χρόνο μας. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με τον οποίο φτάσαμε ν’ αντιμετωπίζουμε
σοβαρό πρόβλημα. Το συνειδητοποίησα στον τελευταίο κόφτη, 17 χιλιόμετρα πριν
από το τέλος, όπου με τόσους κόπους και βάσανα καταφέραμε να φτάσουμε. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Sziszka</span><span lang="EN-US"> </span>και
Βασιλέιος, καλημέρα, είπαν όπως πάντα τα μεγάφωνα, αλλά οι άνθρωποι εκεί συμβουλεύονταν σκεπτικοί τα χαρτιά και τα ρολόγια τους. Βέβαια, μπορείτε να
συνεχίσετε, απαφάσισαν, αλλά μόνο κατόπιν της
έρευνας των στοιχείων τους. Είχαμε φτάσει έγκαιρα, όχι όμως καταφανώς έγκαιρα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwybRflpcRah4cCpHQpOlL07PYL5MW3mN_BS1lngqnMq8qgLoCZu9kH2MsvohPbYOI4mQyxkaqy6BNDn4841g' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe>Δεν έβρισκα να είχα κάνει λάθος. Ήμουν
αρκετά σχολαστικός για κάτι τέτοιο. Τόσο σχολαστικός που, πριν από το ταξίδι, είχα αλλάξει προληπτικά μπαταρία στο ρολόι μου. Θα ήταν τρελό να σταματούσε μια από
αυτές τις τέσσερις μέρες, ή, ακόμα χειρότερα, λόγω εξάντλησης της μπαταρίας του
να επιβράδυνε τη λειτουργία του χρονομέτρου του. Θεώρησα πως ήταν λάθος δικών
τους υπολογισμών. Τα έντυπα της διοργάνωσης επεσήμαιναν τους τμηματικούς χρόνους
με τους οποίους έπρεπε να κινούμαστε για να βρεθούμε έγκαιρα στους δυο
σταθμούς ‘κόφτες’, αλλά, παρ’ όλο που τους τηρούσαμε σχολαστικά, ο συνολικός
χρόνος, όταν φτάσαμε στον δεύτερο ‘κόφτη’, βγήκε παρά τρίχα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είχαμε κερδίσει, λοιπόν, το
δικαίωμα, έστω και στο παραλίγο, να συνεχίσουμε. Μόνο που για να φτάσουμε, πλέον,
έγκαιρα στο τέρμα, θα έπρεπε αυτά τα τελευταία 17 χιλιόμετρα να τα
τρέξουμε τόσο γρήγορα, όσο δεν είχαμε τρέξει σε καμιά από τις προηγούμενες
μέρες. Ήμασταν στο ζενίθ της εξάντλησης και της σωματικής μας ακεραιότητας,
αλλά, ή θα τρέχαμε αυτά τα τελευταία 17 χιλιόμετρα με το
γρηγορότερο ρυθμό όλων των προηγούμενων, ή θα χάναμε τον αγώνα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στην ανηφόρα που ακολουθούσε το δεύτερο σταθμό - επίτηδες θαρρείς
σταλμένη, για να μας χρονοτριβεί - αισθάνθηκα να κυριεύομαι από οργή. Ήταν
άδικο. Είχα κάνει τα πάντα, είχα παλέψει με τον πόνο, είχα αντέξει την
εξάντληση, αλλά έβρισκα ένα χρονικό χάσμα να χωρίζει την επιτυχία από την
αποτυχία μου. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχω νιώσει τόσο πείσμα. Αν αυτό το πείσμα
μπορούσε να μετατραπεί σε ενέργεια θα είχα μια ελπίδα. Πίεσα για ν’ ανοίξω το
βηματισμό μου κι είδα πως μπορώ. Δεν ξέρω πως, αλλά φαινόταν πως μπορώ. Επίσης,
δεν ήξερα για πόσο διάστημα θα μπορώ. Και το διάστημα αυτό δεν έπρεπε να είναι
κάτω από 17 χιλιόμετρα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι στάσεις στους επόμενους
σταθμούς ήταν ελάχιστες. Δεν μπορούσα να σταθώ σε κανέναν, έτσι κι αλλιώς. Όταν
στεκόμουν έστω και μισό λεπτό ο πόνος γινόταν αφόρητος, όταν επιχειρούσα να
ξεκινήσω πάλι. Έπαιρνα στο χέρι ό, τι ήθελα και συνέχιζα, ίσα ίσα για να
βρίσκομαι σε κίνηση, μέχρι να με προφτάσει η Szilvia. Στις κατηφόρες ο πόνος
χειροτέρευε, αλλά παρατήρησα πως κι αυτή δυσκολευόταν ακόμα περισσότερο, όταν
τις συναντούσαμε. Στο πρόσωπό της σχηματίζονταν γκριμάτσες πόνου. Καθώς έπρεπε
να κινούμαι διαρκώς, απλώς επιβράδυνα όσο γινόταν, μέχρι να με φτάσει και να
συνεχίσουμε μαζί. Τρέχαμε σε λίμνη, δεν μπορεί να υπήρχαν πολλές κλίσεις,
σκεφτόμουν. Και πράγματι κάποτε τέλειωσαν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
10 χιλιόμετρα πριν το
τέλος και κρατούσαμε σταθερά, τόσο που ο ξανά κερδισμένος χρόνος άρχισε να εμφανίζει
περιθώρια ελπίδας. Το μυαλό μου έκανε διαιρέσεις σε κάθε χιλιόμετρο, αυτήν τη
φορά δεν θα υπήρχε λάθος. Την καθησύχασα με το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">V</span><span lang="EN-US"> </span>της νίκης. Θα
τα καταφέρναμε, αρκεί να υπέμενε και να μ’ ακολουθεί. Χαμογέλασε και κούνησε το
κεφάλι της με αποδοχή. Θα υπέμενε. Τόσες μέρες υπέμενε το κρύο, τον αέρα, τη
βροχή, την ταλαιπωρία, τους πόνους την εξάντληση. Δύσκολα, αλλά υπέμενε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στα τελευταία πέντε χιλιόμετρα
ήμασταν πάλι οι φορείς ενός θαύματος του τρεξίματος. Μπορούσαμε. Μπορούσαμε,
τώρα, στο τέλος των τεσσάρων ημερών, να τρέχουμε με ρυθμό που θα μας φαινόταν
γρήγορος, ακόμα κι αν είχαμε αγώνα μίας και μόνης μέρας. Πηγαίναμε τόσο καλά
που έφτασα ν’ ανησυχώ πως ξεπερνάμε κάποιο όριο. Φοβόμουν μήπως, εντελώς
ξαφνικά, τελείωναν όλα, με μια σκοτοδίνη, μ’ ένα βεβιασμένο άδειασμα κάθε κινητήριας
ενέργειες. Μήπως κοκάλωνα εκεί, απότομα, όπως το αυτοκίνητό μου, τότε που
ακινητοποιήθηκε έξω από τη Λάρισα, μετά από μια τρελή κούρσα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φτάναμε, όχι μόνο τους
τελευταίους αθλητές του αγώνα μας, αλλά και μερικούς της μιας μέρας. Δίνανε κι
αυτοί την τελευταία μάχη με το χρόνο, παλεύοντας μ’ ότι τους είχε απομείνει. Ένας
ευθύς δρόμος μας οδηγούσε κατευθείαν προς τη λίμνη, από την οποία είχαμε
απομακρυνθεί. Τέρμα η ενδοχώρα. Φτάσαμε στην παραλία και στρίψαμε αριστερά. Μια
ατέλειωτη προκυμαία, μεγάλη, όπως της Θεσσαλονίκης, και στο αχνό βάθος σαν
αντικατοπτρισμός το ίδιο Π, από το οποίο είχαμε ξεκινήσει πριν από 4 μέρες.
Γύρισα στη Szilvia για να της κάνω ένα ακόμα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">V</span> και την είδα να κλαίει. Έτρεχε κι έκλαιγε. Κανονικά θα έπρεπε να
έχω την ίδια αντίδραση, αλλά η συμπεριφορά πολλών πραγμάτων είχε ξεφύγει κατά
πολύ απ’ ό,τι θεωρείται κανονικό, σ’ αυτόν τον αγώνα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-__jYPOGXZrM/UzGkwCTKtiI/AAAAAAAAASg/rZLTqZ8yW1k/s1600/KOSTAS+(4).JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-__jYPOGXZrM/UzGkwCTKtiI/AAAAAAAAASg/rZLTqZ8yW1k/s1600/KOSTAS+(4).JPG" height="150" width="200" /></a><a href="http://4.bp.blogspot.com/-Xym_bCH_5vQ/UzGkkJVoaaI/AAAAAAAAASQ/ccxS9IyMG2A/s1600/DSCN5466.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Xym_bCH_5vQ/UzGkkJVoaaI/AAAAAAAAASQ/ccxS9IyMG2A/s1600/DSCN5466.JPG" height="150" width="200" /></a>Δυο χιλιόμετρα ακόμα. Τρέχαμε,
ακόμα πιο γρήγορα τώρα. Είχαμε σαφώς κερδίσει περιθώριο χρόνου, αλλά δεν μας
σταματούσε τίποτα πια. Κανένας φόβος και καμιά φοβία. Έτρεχα για να μηδενίσω
την απόσταση που χωρίζει την επιθυμία μου από την εκπλήρωσή της. Έτρεχα για να
τοποθετήσω αυτήν την δοκιμασία σ’ ένα ένδοξο παρελθόν. 500 μέτρα. Στο βάθος,
φιγούρες να χειρονομούν. Και το ρολόι πάνω στο Π, μια ηλεκτρονική κλεψύδρα που
άδειαζε το τελευταίο της περιεχόμενο, σταθερό στις 6 ώρες, σταθερό στα 50
λεπτά, να τρέχει κι αυτό μαζί μας τα 2, τα 3 και, επιτέλους, τα τελευταία
δευτερόλεπτά του.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-32589560647024816232014-03-18T08:29:00.002+02:002014-03-18T08:34:48.851+02:00Διεθνείς Μαραθώνιοι. 4.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:TargetScreenSize>800x600</o:TargetScreenSize>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman","serif";}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b><b> </b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<b> </b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μιλάνο, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>12 Απριλίου 2010. </b>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δυο χρόνια μετά τη Ζυρίχη έτρεξα τους
μαραθώνιους του Μιλάνου και του Ντίσελντορφ. Στις 12 Απριλίου τον πρώτο, τρεις
βδομάδες μετά, στις 2 Μαίου, τον δεύτερο. Τις δυο ανάμεσά τους Κυριακές έτρεξα
τον Μαραθώνιο του Μ. Αλεξάνδρου κι έναν αγώνα βουνού, κάπου στην Κοζάνη. Εγώ. Ο
ίδιος άνθρωπος που περιέγραψε τα μαρτύριά του στο προηγούμενο κεφάλαιο και
χρειάστηκε ένα θαύμα της εποχής του, για να μην ξεψυχήσει δίπλα στη λίμνη μιας
ελβετικής πόλης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Επιπλέον, μόλις δυο βδομάδες πριν
το Μιλάνο, είχα βγάλει τα 37,5 ορεινά χιλιόμετρα του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Taygetos</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Challenge</span>. Πέντε μεγάλοι
αγώνες σε έξη βδομάδες. Το αγωνιστικό κενό που παρεμβάλλεται, δεν οφείλεται στη
φωνή της σύνεσης, αλλά στο γεγονός πως, ανήμερα του Πάσχα, δεν υπήρχε κανένας αγώνας
για να τρέξω. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σίγουρα, μια μεταμόρφωση είχε
συντελεστεί. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Με μια ψυχραιμότερη εκτίμηση, ο χρόνος μου στην Ζυρίχη δεν ήταν και για
κλάματα. Στόχευα τις 4 ώρες στο ξεκίνημα, αισιοδόξησα για τις 3,5 κάπου στα
μισά, κατέληξα τελικά στις 4.16. Δεν ήταν αυτό που με πείραξε. Είναι δείγμα
ανωριμότητας να θλίβεσαι για αθλητικούς χρόνους, όταν κουβαλάς στην πλάτη σου πάνω
από 50 κυριολεκτικούς. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλά καθόμουν για ώρα,
ξεθεωμένος, στην περιοχή του τερματισμού, παρακολουθώντας τους δρομείς να
τερματίζουν, κι ένιωθα να διακατέχομαι από ζήλεια. Εγώ που δεν ζήλευα τις πρωταθλητικές
επιδόσεις κι ούτε καν σκοτιζόμουν για μετάλλια και διπλώματα, βρέθηκα να ζηλεύω
δρομείς που τερμάτιζαν στις 4,30 στις 5, ακόμα και παραπάνω ώρες. Παρατηρούσα τα
ευτυχισμένα τους πρόσωπα καθώς περνούσαν τη γραμμή του τερματισμού. Αγκαλιάζανε
τους φίλους τους, σηκώνανε στα χέρια τα παιδάκια τους, πανηγυρίζανε, κλαίγοντας ή
γελώντας, την προσωπική τους νίκη. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ποτέ δεν με θυμάμαι περισσότερο
απογοητευμένο. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα την οριστική παραίτησή μου από τους
μαραθωνίους. Ίσως κι απ’ όλους τους αγώνες γενικότερα. Ίσως κι από το ίδιο το
τρέξιμο. Η διαδρομή φαινόταν πως είχε τελειώσει. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Βυθισμένος στην πικρία δεν
μπορούσα να φανταστώ τη μελλοντική εξέλιξη. Τότε δεν το συνειδητοποιούσα, αλλά
άλλαζα. Όλοι αυτοί οι άγνωστοι δρομείς που συνέχιζαν να τερματίζουν χαρούμενοι,
τη στιγμή που εγώ έφευγα με σκυμμένο το κεφάλι, αυτοί οι λιγότερο έμπειροι, οι,
τολμώ να το πω, λιγότερο ικανοί από μένα, μου ξανάδωσαν το χαμένο νόημα. Με
βοήθησαν να ξαναβρώ την απολεσθείσα γνώση. Άσχετα αν δεν το ήξερα τότε, θα
ξαναγυρνούσα, και δεν θα επέτρεπα τον εαυτό μου να ξανανιώσει πικρία σε αγώνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το Μιλάνο είναι η πινακοθήκη της Μπρέρα. Η Αναγέννηση
του Ραφαήλ και το Μπαρόκ του Καραβάτζιο. Ο γοτθικός καθεδρικός ναός <span class="st">του Duomo, ο δεύτερος μεγαλύτερος αυτού του ρυθμού στον κόσμο</span>. Είναι η Σκάλα της δικιά μας Μαρίας, της μόνης άμεσα αναγνωρίσιμης φωνής
σοπράνο. Τα μαγαζιά των ακριβών ενδυμάτων. Αλλά και των φτηνών. Το γούστο των
βόρειων Ιταλών δικαίως φημίζεται, δεν χρειάζεται να ξοδευτείς για να ντυθείς <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>όμορφα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το Μιλάνο δεν είναι μιλανέζες.
Εννοώ τις μακαρονάδες, τις τόσο διαδεδομένες στις πιτσαρίες μας και τόσο ενεργειακά
αναγκαίες για τους μαραθωνοδρόμους. Ούτε μπολονέζες είναι, ούτε τίποτα.
Ακούγεται εξωφρενικά περίεργο, αλλά στο Μιλάνο δεν βρίσκεις μακαρονάδες. Δεν
βρήκαμε τουλάχιστον εμείς, στις επανειλημμένες προσπάθειές μας. Τα ονόματά τους φιγουράρουν στους καταλόγους, αλλά αντιστοιχούν σε πίτσες. Κι αν δεν σου αρέσουν
οι πίτσες, άστα να πάνε. Καμιά φορά σχεδιάζεις την κάθε λεπτομέρεια, υπολογίζεις
το κάθε τι, και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια απρόβλεπτη δυσκολία, στην
προκειμένη περίπτωση με ένα μενού πιτσαρίας. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ιδιοσυγκρασιακή μας συγγένεια
με τους Ιταλούς, ακόμα και με τους βόρειους, γίνεται φανερή στον μαραθώνιό
τους. Αδιαφορούν. Προτιμούν τουλάχιστον τους όμορφους πεζόδρομους, το μεγάλο
πάρκο τους, την κεντρική πλατεία ή την αριστουργηματική στοά των μαγαζιών, για
να περνούν τα πρωινά της Κυριακής. Όχι πως τρέχαμε στην έρημο της Πάτρας ή της
Πέλλας. Απλώς, δεν ήταν στα μέτρα του ευρωπαϊκού. Ωστόσο, θέλω να είμαι
επιεικής με τους μαραθώνιους. Κάθε μαραθώνιος απαιτεί φοβερή δουλειά από τους διοργανωτές
και περίσσιο φιλότιμο από τους εθελοντές του. Όπως έχω ξαναπεί, κανείς δεν
είναι υποχρεωμένος να συμμερίζεται το μεράκι μας, και καμιά διοργάνωση δεν
μπορεί να τον εξαναγκάσει σ’ αυτό. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η διαδρομή ξεκινούσε έξω από την
πόλη, όπου τα μέσα μεταφοράς σε πήγαιναν δωρεάν. Με δυνατό αέρα στην αρχή, που
δύσκολα μετρίαζε η ενσωμάτωσή σου στο πλήθος. Καθυστέρησα όσο γινόταν μέχρι να
παραδώσω τα ρούχα μου στα οχήματα, για να τα παραλάβω στον τερματισμό. Σε
τέτοιες περιπτώσεις είναι καλό, όσο περιμένεις στην αφετηρία, να φοράς κάτι που
δεν σε πειράζει ν’ αποχωριστείς. Την είχα πάθει παλαιότερα και το ήξερα. Το
ήξεραν κι άλλοι. Όταν ο αγώνας ξεκίνησε, αφήσαμε πίσω μας ένα τεράστιο χαλί από
παλιά ρούχα. Δεν ξέρω ποια ήταν η τύχη τους. Έχω ακούσει πως στην Αμερική
υπάρχουν φιλανθρωπικές οργανώσεις που τα συλλέγουν και τα μοιράζουν στους άπορους.
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έτρεχα για τη χαρά αυτού του
αγώνα. Αν έβγαινε ο στόχος μου, κάτω από 4 ώρες – τι στο καλό, πριν από 10
χρόνια έβγαινε άνετα, ακόμα και με τις χειρότερες συνθήκες - τόσο το καλύτερο.
Αν όχι, υγεία και χαρά. Επιπλέον είχα παρατηρήσει πως τα μεγαλύτερα στραπάτσα μου
συνέβησαν σε αγώνες στους οποίους κυνηγούσα απεγνωσμένα κάτι. Αντίθετα,
οι καλύτεροι χρόνοι μου είχαν έρθει χωρίς να το επιδιώκω. Το άγχος σκοτώνει,
ακόμα και τις φιλοδοξίες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έμεινα αρκετά πίσω από το μπαλόνι
των 4 ωρών. Πίσω κι από των 4.15΄. Το τελευταίο το είδα κάποια στιγμή στο βάθος,
κοντά στο 4<sup>ο</sup> χιλιόμετρο. Το έφτασα και το πέρασα περίπου στο 7<sup>ο</sup>
. Στο 15<sup>ο</sup> ήμουν στην κεφαλή του γκρουπ των 4 ωρών, κι όσο περνούσε η
ώρα ένιωθα πως θα κρατηθώ εκεί. Είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα του σταθερού
ρυθμού και της πεποίθησης πως θα το αντέξεις για 4 συνεχόμενες ώρες. Κάποια
στιγμή έφυγα λίγο μπροστά, όσο για να μην νιώθω στριμωγμένος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάπου στο 20<sup>ο </sup><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>συντονιστήκαμε με τις ρυθμικές στροφές του <span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">Ob</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">-</span><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">La</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">-</span><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">Di</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">, </span><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">Ob</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">-</span><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">La</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">-</span><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">Da</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">,
</span>ευγενική παροχή τοπικού συγκροτήματος. Ήταν σε δρόμο κοντά στη Σκάλα, η
οποία εκείνες τις μέρες ανέβαζε το έργο του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Berg</span>,
Λούλου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το χαρούμενο τραγούδι των Μπήτλς <span style="mso-bidi-font-weight: bold;">και η ταραχώδης Λούλου ταιριάζουν στον
μαραθώνιο. Το πρώτο, λόγω ρυθμού. Αφαιρείς δυο παύλες από τον τίτλο και κρατάς
το ρυθμό των 2/4. Οι δρομείς μπορούν να το δοκιμάσουν. Με το κομμάτι στο μυαλό
τους ας συντονίσουν το βηματισμό, χρησιμοποιώντας ως κρουστή συνοδεία τον ήχο
των βημάτων τους στην άσφαλτο. </span><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">ObLa</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">-</span><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">Di</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">, ντουπ ντουπ, </span><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">ObLa</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">-</span><span lang="DE" style="mso-ansi-language: DE; mso-bidi-font-weight: bold;">Da</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">,
ντουπ ντουπ. Λειτουργεί μόνο σε ευθεία. Στην ανηφόρα γίνεται κουραστικό και
στην κατηφόρα σ’ επιταχύνει ανεπιθύμητα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Και η Λούλου ταιριάζει στο μαραθώνιο, αλλά για διαφορετικό λόγο. Πρώτον, η
διάρκειά της, είναι αρκετά μεγάλη. Δεν φθάνει τις 6 ώρες των Τρώων του </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-weight: bold;">Berlioz</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">, αλλά είναι μεγάλη για όπερα. Δεύτερον,
είναι απαιτητική. Και ως ερωμένη και ως μουσική. Ονομάζουμε κλασική κάθε τέχνη η
οποία έχει φτάσει σε επίπεδο που δεν το αγγίζει η σκούπα του χρόνου. Ωστόσο, η
Λούλου δεν ανήκει στην κλασική περίοδο, και η μουσική της είναι δύσβατη. Προαπαιτούμενο
για την προσέγγισή της είναι η θητεία μας σε πρότερα στάδια. Ακόμα κι ένας μη
λάτρης της κλασικής μουσικής θα μπορούσε ν’ ακούσει ευχάριστα τα κονσέρτα του
Μότσαρτ, ή τουλάχιστον να τ’ ανεχτεί, δεν θα μπορούσε όμως να δείξει την ίδια
υπομονή στη δωδεκατονία του </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-weight: bold;">Berg</span><span style="mso-bidi-font-weight: bold;">. Με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορείς να μπεις στον μαραθώνιο, αν δεν έχεις
δοκιμάσει πρώτα τα 5, τα 10, τα 21 χιλιόμετρα, έτσι δεν μπορείς να μπεις στον
κόσμο της Λούλου αν δεν σε πάρει από το χέρι ένας Μπετόβεν, ένας Μπράμς, ένας
Βάγκνερ. Επιπλέον ο κόσμος της Λούλου, όπως και του μαραθωνίου, είναι τρικυμιώδης.
Γεμάτος πάθη, αδυναμίες, υπερβάσεις, στιγμές αγωνίας κι αβεβαιότητας. Η διαφορά
με το μαραθώνιο είναι πως, ως όπερα, έχει κακό τέλος. Κάθε δραματική όπερα που
σέβεται τον εαυτό της έχει κακό τέλος.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Ο μαραθώνιος του Μιλάνου είχε καλό τέλο για μένα. 4 ώρες, παρά τέσσερα λεπτά. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Επέστρεφα στο νοικιασμένο διαμέρισμα. Αφηρημένος στη στοά του μετρό, έψαχνα το εισιτήριο μου, για να το χτυπήσω στο μηχάνημα. Μου υπέδειξαν
πως κάποιος της ασφαλείας μου κάνει νόημα, από μακριά. Τον κοίταξα. Είχε
καταλάβει από την εμφάνισή μου και μου υποδείκνυε πως οι μαραθωνοδρόμοι σήμερα περνούν
ελεύθερα. Χαμογέλασα και προχώρησα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Βγήκα από τον υπόγειο στην κεντρική πλατεία και την είδα να σφύζει από
ζωή. Δεν κατάφερε να με στεναχωρήσει η σκέψη πως ήμουν περαστικός απ’ το Μιλάνο,
πως αυτό που έμοιαζε σαν μια κινούμενη καρτ ποστάλ, πολύ σύντομα θα γινόταν ανάμνηση.
Η μέρα ήταν υπέροχη και δεν επέτρεπε μελαγχολικές σκέψεις. </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-weight: bold;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-bidi-font-weight: bold;">Το Μιλάνο στις όμορφες μέρες του δεν χρειάζεται την Μπρέρα. Συναντάς
στους δρόμους του τις φωτεινές αντιθέσεις του Καραβάτζιο, την καθαρότητα και
την προοπτική του Ραφαήλ. Αν εντάξεις αυτά τα στοιχεία στο τρέξιμο μπορείς να
μετατρέψεις σε τέχνη την διαδικασία του.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-72485950172098668152014-03-03T12:42:00.000+02:002014-03-03T13:02:47.298+02:00 BSI Lake Balaton Supermarathon. 3η μέρα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Badascony</span> – </b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Balatonfured</span>. 43.6 χιλιόμετρα.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Οι πολύωρες προπονήσεις μπορούν να χτίσουν ένα ανθεκτικό καρδιοαναπνευστικό
σύστημα, ικανό να αντέχει καταπονήσεις ωρών ή ακόμα και ημερών. Οι δρομείς
μεγάλων αποστάσεων, όμως, εκτός από την κούραση αντιμετωπίζουν έναν άλλο, ακόμα
μεγαλύτερο εχθρό. Τους πόνους. Δεν ξέρω άλλα αθλήματα, συμπεριλαμβανομένων και
των πολεμικών τεχνών, όπου οι αθλητές να υφίστανται τόσο πόνο. Ούτε ξέρω άθλημα
που μπορεί να σε κάνει να κουτσαίνεις για μέρες, χωρίς να σ’ έχει χτυπήσει
κανείς. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο πόνος δίνει μια διαφορετική
διάσταση στους αγώνες δρόμων. Πρέπει να μάθεις να τον διαχειρίζεσαι, και οι
αναγνώσεις των εγχειριδίων δεν βοηθούν πολύ σ’ αυτό. Εκτός από το να μπορείς να
τον υπομένεις, πρέπει να μπορείς και να παίρνεις αποφάσεις, και μάλιστα σε
στιγμές που είσαι πολύ κουρασμένος για να σκεφτείς. Να εκτιμήσεις πόσο σοβαρός
είναι, πως θα μπορούσε να εξελιχθεί αν τον αγνοήσεις, πόσο σημαντικός είναι ο
αγώνας για να τον εγκαταλείψεις και τι πιθανόν να χρειαστεί να θυσιάσεις, αν
επιμείνεις να συνεχίσεις. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο πόνος προσθέτει επίσης κάτι το
ηρωικό. Είναι ο συντελεστής που προστίθεται στις δυσκολίες με τις οποίες πρέπει
ν’ αναμετρηθείς, σε όλα τα επίπεδα. Είναι ο φόβος που καραδοκεί. Είναι ο
αντίπαλος που δεν μπορείς να εξορκίσεις, όσο καλά προπονημένος κι αν είσαι.
Είναι ο παράγοντας που μπορεί να ανατρέψει σχέδια και πλάνα καταρτισμένα
επιμελώς. Αλλά είναι στοιχείο συνυφασμένο με το άθλημα. Χωρίς τον πόνο οι
μεγάλες αποστάσεις δεν θα ήταν αυτό που είναι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/--_tvFl7mnjc/UxRbO-dt-AI/AAAAAAAAARw/aaSXk_XGAXA/s1600/DSCN5388.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/--_tvFl7mnjc/UxRbO-dt-AI/AAAAAAAAARw/aaSXk_XGAXA/s1600/DSCN5388.JPG" height="150" width="200" /></a><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στη διαδρομή της τρίτης μέρας, παρέα πάντα με τη <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Szilvia</span>, κερδίζαμε θέσεις, χωρίς να χρειαστεί
να κάνουμε πολλά γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα, χωρίς να κάνουμε τίποτα, πέρα
από το να τρέχουμε με το συνηθισμένο, αλλά σίγουρο, ρυθμό μας. Ήδη, στην
εκκίνηση, οι αθλητές ήταν αισθητά λιγότεροι. Σίγουρα, η ανάπαυλα που μεσολαβεί
βοηθά τον οργανισμό να πάρει μια ανάσα, αλλά όποιος στέκεται λίγο παραπάνω απ’
όσο πρέπει σ’ ένα σταθμό, ξέρει πόσο δύσκολο είναι να πείσει τα πόδια του να
ξεκινήσουν πάλι να τρέχουν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη διάρκεια της τρίτης μέρας ο
αγώνας έδειχνε πια το σκληρό του πρόσωπο. Είναι η πιο δύσκολη, ακόμα κι από
ψυχολογικής πλευράς, κι ίσως γι’ αυτό οι διοργανωτές της προσέδωσαν τα λιγότερα
χιλιόμετρα από κάθε άλλη. Την τρίτη μέρα υποφέρεις από την συσσωρευμένη κούραση
των δυο προηγούμενων, ενώ έχεις ακόμα μπροστά σου το αποθαρρυντικό άλλο μισό να
καλύψεις. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φανερά καταβεβλημένοι αθλητές
προσπαθούσαν πια, απλώς, να φτάσουν μέχρι το τέλος. Αρκετοί, κρίνοντας από τον
τρόπο που κινούνταν, φαίνονταν πως δύσκολα θα το κατάφερναν. Ο διασκελισμός τους
ήταν βαρύς κι ακανόνιστος. Σκέφτηκα πως όλοι τους ήταν αθλητές με άπειρες ώρες
προπόνησης κι εμπειρία αγώνων στην πλάτη τους, πως αλλιώς, άλλωστε, θα
τολμούσαν συμμετοχή σε τέτοιο αγώνα. Κι όμως. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε κάποιο σημείο, μετά το 30<sup>ο</sup><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>χιλιόμετρο, είδαμε μπροστά μας μια κοπέλα που
παράπαιε. Ήταν ψηλή, λεπτή, εντυπωσιακά όμορφη, γι’ αυτό κι εύκολα αναγνωρίσιμη,
ωστόσο δυσκολευτήκαμε μέχρι να βεβαιωθούμε πως ήταν, πράγματι, αυτή, ένα από τα
φαβορί του αγώνα. Κάθε μέρα ξεκινούσε με τους πρώτους, αλλά τώρα πήγαινε σαν
σπασμένη κούκλα. Μου έδωσε την εντύπωση πως αντιμετωπίζει πολλαπλά προβλήματα
και παραπάνω από έναν τραυματισμούς. Η Szilvia αντάλλασσε μερικές οικείες κουβέντες
με τους συμπατριώτες της που προσπερνούσαμε, αλλά φυσικά δεν καταλάβαινα, παρά μόνο
αυτά που μου αποκάλυπταν οι γκριμάτσες της. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν θα
χρειαζόταν να ρωτήσω, η κοπέλα που βλέπαμε δεν θα τα κατάφερνε. Πριν την
αφήσουμε πίσω οριστικά γυρίσαμε και την είδαμε να συνεχίζει, υποβασταζόμενη από
κάποιον φανερά ανήσυχο συνοδό. Δεν ξέρω για ποιο λόγο επέμενε. Φαντάζομαι πως
είναι δύσκολο να περνάς από τη διάκριση στην εγκατάλειψη, ωστόσο σε κάθε βήμα προξενούσε
ανυπολόγιστη ζημιά στα πόδια της, κι ήταν αρκετά έμπειρη για να μην το ξέρει.
Όντως, μάθαμε πως εγκατέλειψε λίγο αργότερα. Λίγους μήνες μετά, στο μαραθώνιο
της Βουδαπέστης, την αναγνώρισα, έτρεχε ξανά σαν τον άνεμο, όπως και τις δυο πρώτες
μέρες στην <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Balaton</span>.
Ό,τι κι αν της είχε συμβεί, το είχε ξεπεράσει. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-ZL6tBXvcpWc/UxRbX2g5IqI/AAAAAAAAASA/69HsdGvuWtU/s1600/KOSTAS+%252856%2529.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-ZL6tBXvcpWc/UxRbX2g5IqI/AAAAAAAAASA/69HsdGvuWtU/s1600/KOSTAS+%252856%2529.JPG" height="150" width="200" /></a>Φυσικά και δυσκολεύεσαι να
εγκαταλείψεις έναν αγώνα για τον οποίο έχεις προετοιμαστεί σκληρά, έχεις
ταξιδέψει, έχεις ξοδευτεί και, το κυριότερο, δεν μπορείς να ξαναδοκιμάσεις,
παρά μόνο αν δεχτείς να υποστείς νέες θυσίες και νέες εξαντλητικές προπονήσεις.
Αν είσαι ξένος, όπως εγώ, τότε έχεις, όπως λένε, μία μόνο σφαίρα στη θαλάμη. Ή
πετυχαίνεις ή όχι. Δυστυχώς, σε λίγες ώρες, θα υποχρεωνόμουν να πάρω συγκεκριμένη
θέση σ’ όλους τους παραπάνω προβληματισμούς. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Balatonfured</span><span lang="EN-US"> </span>είναι
η πόλη της λίμνης που θα επέλεγα να μείνω. Περιποιημένη, μοντέρνα, με υποδομές
για άνετη κι ευχάριστη διανομή, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί αξιόλογα κτίρια του 18<sup>ου</sup>
και 19<sup>ου</sup> αιώνα. Τραβήξαμε αρκετά στην μακριά προκυμαία της, μέχρι να
φτάσουμε στο τέρμα, που ήταν στημένο εκεί. Μας οδηγούσε ο διοργανωτής, πάνω στη
μηχανή του, με την οποία όργωνε ακούραστα τις διαδρομές, και τις τέσσερις μέρες
του αγώνα. Εμφανιζόταν ξαφνικά, σε κάποιο σημείο του δρόμου, για να χαρίσει μια
εμψυχωτική κουβέντα, κάποιο αστείο, ένα χαρούμενο ενθαρρυντικό σχόλιο, στην
περίπτωσή μου στ’ αγγλικά, και μετά συνέχιζε για να συναντήσει και τους υπόλοιπους. Αντάλλασα
μερικές κουβέντες μαζί του, και μου επιβεβαίωνε πως δείχνω εντάξει, και πως είναι
σίγουρος πως θα τα καταφέρουμε, και αυτήν τη μέρα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για τους διοργανωτές, η παρουσία
δυο αθλητών, ενός έλληνα και μιας δικιά τους, που γνωρίστηκαν στον αγώνα και
συνέχιζαν μαζί, δημιουργούσε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το οποίο αυξανόταν από
το γεγονός πως η κούρσα μας ήταν ένα αμφίβολο ντέρμπυ με το χρόνο. Νομίζω πως
μοιράστηκαν μέρος της αγωνίας και του στοιχήματός μας και πως προσπαθούσαν να
μας βοηθήσουν. Σε κάθε σταθμό και σε κάθε έγκαιρο τερματισμό, ο πανηγυρισμός
που εξέπεμπαν τα μεγάφωνα ήταν προς όλους, αλλά θέλω να πιστεύω πως έβγαινε κάπως
πιο ενθουσιώδης, κάθε που η <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Zsiszka</span><span lang="EN-US"> </span>και ο Βασιλέιος - έτσι το πρόφεραν συνοδεύοντάς το με μια
σπασμένη ελληνική καλημέρα - εμφανίζονταν και περνούσαν έναν ακόμα ‘κόφτη’. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με όριο, 5 ώρες και 50 λεπτά
τερματίσαμε σε 5.23΄΄39. Απέμεναν πια τα 52,2 χιλιόμετρα της
τέταρτης μέρας, αλλά θα είχαμε πλέον το ψυχολογικό αβαντάζ πως θα ήταν η
τελευταία της δοκιμασίας μας. Ήμουν πια πολύ κοντά, είχα πια πολλές πιθανότητες,
δεν θα έχανα αυτόν τον αγώνα, έτσι ακριβώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όχι όμως και την αμέσως επόμενη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-7rtDSno4ygA/UxRbU4kp48I/AAAAAAAAAR4/JKVkDapOLTM/s1600/DSCN5405.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-7rtDSno4ygA/UxRbU4kp48I/AAAAAAAAAR4/JKVkDapOLTM/s1600/DSCN5405.JPG" height="240" width="320" /></a><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Δεν είχαν περάσει παρά μόνο λίγα λεπτά που αποχωριστήκαμε με τη Szilvia.
Ήμουνα ξανά στο προστατευτικό αντίσκηνο, μεγέθους στρατώνα, του τερματισμού. Άλλαζα
ρούχα, μετέφερα τις εντυπώσεις στην παρέα μου και επιχειρούσα διατατικές σ’ ένα
παγκάκι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν κατάλαβα πότε είχε συμβεί, ή
κι αν το κατάλαβα δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Μάλλον οι παυσίπονες ενδορφίνες
είχαν κάνει καλή δουλειά. Αλλά, τώρα, που το πόδι κρύωνε, μέσα μου μεγάλωνε μια
φωνή άρνησης και διαμαρτυρίας. Μια φωνή που φώναζε πως, δεν είναι δυνατόν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλά ήταν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στη διάρκεια των διαδρομών είχα χρησιμοποιήσει αρκετές φορές το ψυκτικό
των ασθενοφόρων που περιπολούσαν. Όλα τα παλιά μου τραύματα ξυπνούσαν κατά
καιρούς, και πάντα είχα τη μικρή αγωνία πως κάποιο από αυτά θα πεισμώσει. Πόνοι
παρουσιάζονταν, μικροί και μεγαλύτεροι, αλλά όλοι τους έρχονταν και έφευγαν, σταδιακά.
Κανένα από τα υποψήφια σημεία δεν έδειξε έντονες διαθέσεις εξέγερσης. Αντίθετα,
το πρόβλημα παρουσιάστηκε σ’ ένα σημείο καλής διαγωγής και πρότερου έντιμου
βίου. Ένα σημείο που δεν με είχε απασχολήσει ποτέ. Ήταν στο εξωτερικό της
αριστερής κνήμης, περίεργο, αφού δεν ήξερα να υπάρχει άρθρωση εκεί. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο αγώνας για μένα είχε κανονικά τελειώσει
αυτήν την τρίτη και πιο κρύα μέρα του αγώνα. Την μέρα που έτρεξα με καλή
διάθεση, τόση που ούτε ο παγωμένος αέρας της τελευταίας ώρας δεν με επηρέασε. Που
έφτασα στον τερματισμό χοροπηδώντας από χαρά, καθώς συνειδητοποιούσα πως θα τα
κατάφερνα τελικά. Πως ένα όνειρο όπως η ολοκλήρωση αυτού του αγώνα - που τόσο
είχε τραβήξει την προσοχή μου όταν έπεσα πάνω του στο διαδίκτυο - ήταν δυνατή. Αλλά
τώρα, όχι να τρέξω, ούτε να περπατήσω δεν μπορούσα πια. Ήμουν κουτσός, από ένα
πόνο που, αντίθετα μ’ όλους τους άλλους, δεν είχε σκοπό να φύγει, παρά μόνο ίσως
αν τον άφηνα ήσυχο για τρεις, τουλάχιστον, μέρες. Αλλά δεν είχα στη διάθεσή μου
τρεις μέρες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Προσπάθησα για λίγες ακόμα
απόπειρες κανονικού βηματισμού και βεβαιώθηκα. Το μάτι μου πήρε τον διοργανωτή
του αγώνα, ήταν παρών στους τερματισμούς κι εμψύχωνε τους τελευταίους αθλητές. Τον
πλησίασα και τον ευχαρίστησα. Του είπα πως ο αγώνας, άσχετα από την εξέλιξη που
είχε για μένα, ήταν υπέροχος, το ίδιο και η διοργάνωσή του. Κατάλαβε πως τον
αποχαιρετούσα ευγενικά, και με πολύ ζεστά λόγια με παρότρυνε να εμφανιστώ την
επομένη, στην εκκίνηση. Στο κάτω-κάτω ήμουν ο μόνος Έλληνας, κι αυτό μετρούσε.
Για πολλές γενεές έχουν καθαρίσει η αρχαίοι μας. Αλλά δεν γινόταν να τρέξω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ανέβηκα στο δωμάτιο στηριζόμενος
στην κουπαστή της σκάλας του ξενοδοχείου. Η βαριά ατμόσφαιρα είχε μεταδοθεί
στην παρέα μου, κι αισθανόμουν άσχημα γι’ αυτό. Η επιτυχία μου δεν ήταν καθόλου
σίγουρη εξ αρχής, κάθε άλλο, αλλά παρέμενε σημαντικός παράγοντας του ταξιδιού
μας και κάτι που είχαμε αρχίσει να το πιστεύουμε πια. Δεν ήταν εύκολα κατανοητό
να με βλέπουν να τερματίζω με άνεση και ξαφνικά να τους ανακοινώνω πως δεν
μπορώ να συνεχίσω. Υπήρξαν ωστόσο, διακριτικοί όταν το έκανα, ήμουν ο μόνος
αρμόδιος ν’ αποφασίσω. Δεν γινόταν να γνωρίζουν άλλωστε το μέγεθος του
προβλήματος και ίσως να σκέφτηκαν πως το ίδιο ξαφνικά θα μπορούσα και ν’ αλλάξω
γνώμη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το βράδυ πήρα το λάπτοπ στο
δωμάτιό μου και μπήκα στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">fb</span>.
Όλες αυτές τις μέρες είχε γεμίσει με τις φωτογραφίες του αγώνα και με τα σχόλια
που τις συνόδευαν. Ήταν ή ώρα ν’ αποχαιρετίσω όσους μου συμπαραστάθηκαν, να
τους στείλω ένα ευχαριστώ που με στήριξαν με τα καλά τους λόγια, να τους πω πως,
ως εδώ ήταν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μόνο που για τους μακρινούς
συμπαραστάτες μου αποδείχτηκε δυσκολότερο να το αποδεχτούν. Με κατέκλυσαν
σχόλια λιγοστής σωφροσύνης και περίσσιας προτροπής. Ήμουν πολύ κοντά για να
εγκαταλείψω τώρα, μου τόνιζαν. Λίγο κουράγιο ακόμα. Θα τα κατάφερνα, ήταν
σίγουροι. Δεν θα τους απογοήτευα. Αυτά παθαίνεις, όταν το μεγαλύτερο ποσοστό
των λίγων φίλων που αποδέχεσαι στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">fb</span> είναι αθλητές, και μάλιστα κλάσης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σκεφτόμουν πως δεν θα απογοήτευα
μόνο αυτούς, θα απογοήτευα τον εαυτό μου. Ο τραυματισμός μου μπορεί να ήταν
ατυχία, μπορεί όμως και αδυναμία. Αν ήταν το δεύτερο, δεν είχα δικαιολογία. Επίσης,
δεν ήμουν μόνος πια σ’ αυτόν τον αγώνα. Υπήρχε και κάποιος άλλος, εκτός από τον
διοργανωτή, που την επομένη το πρωί, μάταια θα έψαχνε να με βρει στην αφετηρία.
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σηκώθηκα κουτσαίνοντας κι έψαξα στο
φαρμακείο μου για το αντιφλεγμονώδες αναλγητικό έκτακτης ανάγκης. Εδώ ασπιρίνες,
εκεί ντεπόν, που είναι το μεζουλίτ; Πουθενά. Στη θέση του το ζιρτέκ, για τις
αλλεργίες. Μοιάζουν τα κουτάκια, όταν δεν φοράς γυαλιά. Απίστευτα επιπόλαιος
για αθλητής.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πέρασα ένα εφιαλτικό βράδυ.
Σηκωνόμουν και δοκίμαζα να περπατήσω, αλλά διαπίστωνα πως πονάω, απλώς με το να
στηρίζομαι στο πόδι μου. Ξανάπεφτα για ύπνο. Ήταν περίεργος ο ύπνος μου αυτές
τις μέρες. Συνήθως ξημερώνει χωρίς να το καταλάβω, και πάντα θέλω να καθυστερεί
αυτή η ώρα, εκείνα τα βράδια, όμως, συνέβαινε κάτι περίεργο. Ξυπνούσα με την
αίσθηση πως έχω κοιμηθεί για ώρες, για να διαπιστώσω πως οι δείκτες του
ρολογιού έχουν ελάχιστα μετακινηθεί. Ξανακοιμόμουν, και ξαναξυπνούσα, για να κάνω
πάλι την ίδια διαπίστωση. Ήταν ευεργετικό, καθώς ένιωθα σαν να παρατεινόταν η
νύχτα για χατίρι μου, σαν να μεγάλωνε για να μου χαρίσει περαιτέρω ώρες
ευεργετικής και σωτήριας ξεκούρασης. Την τελευταία νύχτα, όμως, ούτε αυτό το περίεργο
φαινόμενο μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Γιατί το πρόβλημα δεν είχε να κάνει
με την εσωτερική εξάντληση, αλλά μ’ έναν τραυματισμό τόσο σοβαρό, που γι’ αυτόν
οι ώρες μετρούσαν σαν λεπτά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-92055726363278782862014-02-24T12:40:00.000+02:002014-02-24T12:57:47.371+02:00Διεθνείς Μαραθώνιοι. 3.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><br /><span style="mso-spacerun: yes;"></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> Ζυρίχη,<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> </i>20 Απριλίου 2008.</b></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τις συνθήκες που με οδήγησαν στη Ζυρίχη τις δρομολόγησε ο αδερφός μου. Βλέποντας
τις προτροπές του να πηγαίνουν στο βρόντο, και φοβούμενος πως μέχρι να το
αποφασίσω θα έχουμε γεράσει, επέλεξε έναν ευρωπαϊκό μαραθώνιο που έπεφτε μέσα
στις διακοπές του Πάσχα και κανόνισε τα πάντα. Την εγγραφή, τα εισιτήρια, τη
διαμονή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο ίδιος θα κυνηγούσε, τι άλλο;
τις 4 ώρες. Πριν τρεις εβδομάδες κάναμε το τεστ σ’ έναν ημιμαραθώνιο στα
Τρίκαλα. Αυτός ήταν στο ανέβασμά του, εγώ στο καινούργιο μου ξεκίνημα, και τον καταφέραμε
στον ενθαρρυντικό χρόνο της μιας ώρας και 47΄. Βάσει μιας προγνωστικής
φόρμουλας ο χρόνος του μαραθωνίου ισούται με το διπλάσιο του χρόνου του
ημιμαραθώνιου, συν 10 λεπτά. Οπότε, 2 Χ 1.47 ίσον 3.34, + 10 ίσον 3.44. Θεωρητικά,
οι 4 ώρες του κοινού μας στόχου ήταν παραπάνω από εφικτές. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στην έκθεση του μαραθωνίου προμηθευτήκαμε
το πλαστικό βραχιόλι, που ανέγραφε, ανά 5 χιλιόμετρα, τους
διαιρεμένους χρόνους που θα μας οδηγούσαν στις 4 ώρες. Με το βραχιόλι στο ένα
χέρι και το ρολόι στο άλλο θα ελέγχαμε την κατάσταση. Επιπρόσθετα, υπήρχε και η
επιλογή του μπαλονιού. Τα χρωματιστά μπαλόνια ήταν περασμένα με σπάγκο στη μέση των
‘λαγών’ της διοργάνωσης και υψώνονταν αρκετά πάνω από τα κεφάλια των δρομέων, έτσι
ώστε να είναι ορατά από απόσταση. Ακολουθώντας το μπαλόνι που ανέγραφε τον
επιθυμητό σου χρόνο γλιτώνεις από αριθμητικούς υπολογισμούς, που όταν βρίσκεσαι
σε ζόρι δεν είναι κι εύκολο να γίνουν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα ακολουθούσαμε, λοιπόν, το δικό
μας μπαλόνι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-unbZPIwq4fI/UwsdMda1-cI/AAAAAAAAARM/_i3yVvPF40s/s1600/ZYRIXH+107.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-unbZPIwq4fI/UwsdMda1-cI/AAAAAAAAARM/_i3yVvPF40s/s1600/ZYRIXH+107.jpg" height="131" width="200" /></a>Η Ζυρίχη είναι από τις πόλεις που
ζηλεύεις. Δεν αναφέρομαι μόνο στα αυτονόητα περί καθαριότητας - σε ελβετικές
δημόσιες τουαλέτες θα μπορούσες να κάνεις πικ νικ - μη καπνίσματος σε δημόσιους
χώρους κλπ. Ούτε στα γενικά περί πολιτισμού και τρόπου συμπεριφοράς. Αυτά οι
Ελβετοί τα έχουν διευθετήσει τόσο αποτελεσματικά που πιστεύεις πως ήταν
αναγραμμένα στην πρώτη σελίδα του κοινωνικού τους κώδικα. Η πρωτιά που κέρδισε
η Ζυρίχη στην έρευνα για τις πιο φιλικές προς διαβίωση πόλεις του κόσμου επιβεβαιωνόταν.
Στην Ελβετία υπάρχει τάξη. Όχι μόνο με την έννοια της απόλυτης συμμόρφωσης προς
τους νόμους - άλλωστε δεν μπορώ να φανταστώ πληθυσμό με μηδενική παραβατικότητα
- ούτε της απαρέγκλιτης εφαρμογής τους. Αλλά για την ευπρέπεια των τρόπων και
την ευρυθμία των λειτουργιών που επιβάλλουν οι αμοιβαίοι κανόνες μιας αρμονικής
διαβίωσης. Δεν ξέρω πόσο ταιριαστό είναι αυτό με τη μεσογειακή ιδιοσυγκρασία
μας. Μια άλλη έρευνα θα έλεγε πως η Ζυρίχη είναι ένα πληκτικό μέρος να ζεις.
Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως έχει όσα από μας λείπουνε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατά κανόνα, ένας δρομέας είναι
φίλος της τάξης. Έχει συνηθίσει σε όρους και όρια, γνωρίζει από κανονισμούς,
ξέρει πως η ανταμοιβή επιβραβεύει μια προσπάθεια. Η Ζυρίχη ανταμείβει τους
κατοίκους της με την καλαισθησία και την αρμονία της. Η βόλτα μου στην απέραντη
λίμνη, με τις χιονισμένες κορυφές των Άλπεων στο βάθος, ήταν μια επιτομή όλων
των παραπάνω. Ο ‘Οδυσσέας’ του <span class="st">Τζαίημς Τζόυς</span> ήταν ο
πνευματικός μου μαραθώνιος εκείνη την εποχή, και τώρα βημάτιζα στην ίδια
προκυμαία που βημάτιζε κι αυτός, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Την
φαντάστηκα σαν μια ανέλπιστη νησίδα ηρεμίας, μέσα στον χαλασμό του πρώτου
παγκοσμίου πολέμου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το ποιητικά μελαγχολικό κλίμα των
βόρειων χωρών είναι συνδεδεμένο με τη γέννηση των έργων που σημάδεψαν τη
λογοτεχνία του 20<sup>ου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></sup><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αιώνα. Όπως δεν θα υπήρχε ο γαλλικός
ιμπρεσιονισμός χωρίς τον ήλιο της Προβηγκίας, έτσι δεν θα υπήρχαν τα έργα του
Τζόυς, του Κάφκα, της Γουλφ, αν αυτοί δεν περνούσαν την ανήσυχη ζωή τους μέσα σε
κρύους χειμώνες, μακριές νύχτες και πυκνές ομίχλες. Η αρχιτεκτονική δεν είναι η
μόνη αναπόσπαστη από το περιβάλλον της τέχνη, όλες είναι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-glJpBOKPgWs/UwsdNjiQzRI/AAAAAAAAARU/Sf6K1DBgCvI/s1600/ZYRIXH+051.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-glJpBOKPgWs/UwsdNjiQzRI/AAAAAAAAARU/Sf6K1DBgCvI/s1600/ZYRIXH+051.jpg" height="150" width="200" /></a>Πέρασα όμορφες, γαλήνιες στιγμές,
στη Ζυρίχη. Με περιδιάβαση στ’ αξιοθέατα, γνωριμία με τις τοπικές γεύσεις και
τα λαμπρά ζαχαροπλαστεία, και με τον αρχικό φόβο της ακρίβειας εξαφανισμένο,
μιας και οι εθνικές μας ιδιοτροπίες είχαν καταστήσει τα επαρχιακά καφενεία της Ελλάδας
πιο ακριβά από τα λουσάτα των Ελβετικών πόλεων. Ο καφές με γλυκό στο κέντρο της
Ζυρίχης μας βγήκε πιο φτηνός από τον σκέτο ελληνικό, σε βενζινάδικο στο
Αχλαδοχώρι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάνοντας την τελευταία μας βόλτα
στην πόλη, μας προβλημάτισε ένα μυστήριο. Δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη, πόσο
μάλλον προετοιμασία, γι’ αυτό που θα συνέβαινε σε λίγες ώρες. Αναρωτηθήκαμε πότε
η Ζυρίχη θα ανασκουμπωνόταν για ν’ αντιμετωπίσει την αυριανή πρόκληση. Πότε θα σήκωνε
τα μανίκια της, για ν’ ανταπεξέλθει στις ανάγκες της επικείμενης διεθνούς
διοργάνωσης. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο μαραθώνιος της Ζυρίχης δέχεται
περί τους 4000 δρομείς. Τίποτα, όμως, δεν ταράζει την πόλη, που μένει γαλήνια
σαν τα νερά της λίμνης της, πριν ή μετά από το γεγονός. Όταν το πρώτο φως αχνοφέγγει,
εμφανίζονται, σαν μέσα από τη γη, άνθρωποι με στολές, που την μεταμορφώνουν.
Μεθοδικά και μελετημένα στήνουν τα προστατευτικά κάγκελα, τις εξέδρες για τις
μπάντες, τα κατευθυντήρια σήματα, τα τραπέζια του ανεφοδιασμού. Τα ίδια
συνεργεία, με θαυμαστή ταχύτητα, αμέσως μετά το τέλος, θα επαναφέρουν την πόλη
στην προηγούμενη μορφή της. Τίποτα δεν θα μαρτυρά αυτό που μεσολάβησε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη διάρκεια του μαραθωνίου,
όμως, όλα είναι διαφορετικά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Of_4ff_QVAI/Uwsd3qIImII/AAAAAAAAARc/5rasqusIepQ/s1600/2.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Of_4ff_QVAI/Uwsd3qIImII/AAAAAAAAARc/5rasqusIepQ/s1600/2.png" height="200" width="140" /></a>Η διαδρομή της Ζυρίχης είναι
θαυμάσια. Μακάρι να μπορούσα να την ξανατρέξω κάποτε. Μισό πάνε, μισό έλα.
Δίπλα στη λίμνη, με τις χιονισμένες κορυφές ν’ αστράφτουν από απέναντι. Με θεατές,
που για πρώτη φορά έβλεπα τόσους πολλούς, και τόσο ακούραστους, να παραμένουν
στη θέση τους, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αυτοκίνητο, ούτε για
δείγμα. Μια Ζυρίχη φτιαγμένη για μας. Ανεκτίμητο, πράγματι, δώρο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα ευχάριστα τελείωσαν εκεί ή
κάπου εκεί. Για την ακρίβεια τελείωσαν μετά από 2,5 ώρες τρεξίματος. Ήταν
μεγάλο κρίμα, γιατί είχαν ξεκινήσει με τις καλύτερες προδιαγραφές. Στείλαμε
νεύματα στα ελκυστικά κορίτσια, που χόρευαν ξέφρενα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>τους ρυθμούς της σάμπας, στην εμψυχωτική
εξέδρα του πέμπτου χιλιόμετρου. Αισθανόμασταν τόσο καλά που σύντομα κρίναμε
ανάξιο των επιπέδου μας το μπαλόνι των 4 ωρών. Κάπου στο 15<sup>ο</sup> χιλιόμετρο
προφτάσαμε των 3.45. Σύντομα κι αυτό ανάξιο μάς φάνηκε. Πριν
την αναστροφή, στο μέσον της διαδρομής, στόχος μας πλέον ήταν το μπαλόνι των
3.30 ωρών. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μήπως το σώμα μου είχε καταφέρει
να διατηρήσει την πρότερη δρομική του ανάμνηση, έτσι ώστε οι λίγες εβδομάδες επανόδου
μου να ήταν αρκετές για να εξαφανίσουν τις συνέπειες της μακράς απραξίας; Μήπως
είχα ξαναγεννηθεί από τις στάχτες μου τόσο σύντομα, όσο το μυθικό, κι απεχθές
λόγω του συμβολισμού του, πουλί; </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μπορεί. Γιατί όχι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατά την επιστροφή μας συναντηθήκαμε
με το μπαλόνι των 3.45, που ερχόταν ακόμα από απέναντι. Ακολουθούσε
το πρώην γκρουπ μας, αυτών που πάσχιζαν για τις 4 ώρες. Είχαν αρκετό δρόμο
μέχρι να πάρουν τη στροφή, για να ξαναβρεθούν στην ουρά μας. Η δύναμή μου
περίσσευε και, καθώς τους έβλεπα, σκέφτηκα πως αν ήξερα από κόλπα
ζόρικα που κάνουν στην Ινδία θα έστελνα κοσμική ενέργεια, προς βοήθειά τους.
Βέβαια, προβληματιστήκαμε κάπως από το γεγονός ότι στο μισό της διαδρομής ο
χρόνος μας ήταν καλύτερος από τον ημιμαραθώνιο των Τρικάλων, όπου δεν είχαμε άλλα
21 χιλιόμετρα
μπροστά μας. Αλλά ήταν ήδη αργά για μας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από το 30<sup>ο</sup> χιλιόμετρο
και μετά δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Αυτά που ακολούθησαν ήταν τα στοιχεία
ενός εφιαλτικού ονείρου, αρκετά περίεργου, βέβαια. Μια κόλαση που την έζησα σ’
όλες τις πρωτότυπες στιγμές της. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φανταζόμαστε την κόλαση ως ένα
αποτρόπαιο γεωφυσικό τοπίο, με τεράστιους βραστήρες κι ασίγαστα φλογοβόλα. Αλλά
ποιος μπορεί να φανταστεί την κόλαση δίπλα στη λίμνη της Ζυρίχης, με τις
λαμπρές Άλπεις στο βάθος, με ξανθιές κοπέλες να τον επευφημούν και με μουσικούς
να του παίζουν όλα τα γνωστά είδη μουσικής; Ποιος;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατάλαβα πως δεν την έβγαζα, όχι
εύκολα, δεν την έβγαζα καθόλου. Είχα συναντήσει το φόβητρο κάθε μαραθωνοδρόμου,
τον ‘τοίχο’. Δεν υπήρχε λόγος να πάρω στον λαιμό μου τον αδερφό μου. Αν και
εμφανώς καταβεβλημένος έδειχνε να τα πηγαίνει καλύτερα. Μας είχαν προσπεράσει
ήδη, και κατά σειρά, το γκρουπ των 3.45 ωρών, μετά των 4. Σταθεροί, πειθαρχημένοι
αθλητές, ακολουθούσαν το μπαλόνι που βιαστήκαμε να περιφρονήσουμε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο 35<sup>ο</sup> χιλιόμετρο,
ήδη, περπατούσα. Δεν βρίσκω κανένα πρόβλημα να περπατάω σε πολύωρους αγώνες
βουνού, αλλά το να περπατάω σε μαραθώνιο το θεωρώ κακό, κι όχι επειδή κάτι τέτοιο
επιβαρύνει τον τελικό μου χρόνο. Ούτε κι είναι απαραίτητα κακό, αλλά ο καθένας
έχει τις ιδεοληψίες του, κι εγώ τις δικές μου. Πολύ σωστά ο Μουρακάμι θεωρεί
τον μαραθώνιο ως <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">running</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">event</span>.
Πόσο μάλλον που δεν περπατούσα από τακτική, το έχω δει να γίνεται αυτό με
θαυμαστά αποτελέσματα, αλλά από ανάγκη. Επιπλέον, θεωρώ πως αγγίζει τα όρια της
απρέπειας το να περπατάς, όταν τόσος κόσμος γύρω σου σε προτρέπει να τρέξεις.
Είναι σαν να απογοητεύεις τους θαυμαστές σου, και δεν σου δίδεται η ευκαιρία να
έχεις συχνά θαυμαστές.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα-ένα, όλα τα αβαντάζ της
διοργάνωσης γίνονταν μπούμερανγκ και επέστρεφαν εναντίον μου. Αισθανόμουν
άσχημα να με χειροκροτούν χωρίς να το αξίζω. Η μουσική από τις μπάντες ηχούσε σαν
ειρωνεία. Ό,τι είχα πάρει από τους σταθμούς ήθελα να το ξεράσω, αλήθεια, πως
και σε ποιο σημείο θα μπορούσα να το κάνω αυτό; </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα όμορφα κορίτσια εξακολουθούσαν
να χορεύουν ακούραστα τη χαρούμενη σάμπα, αλλά δεν είχα πλέον το κουράγιο, όχι
νεύματα, ούτε ματιά να ρίξω. Αναλογίστηκα πως θα αποτύγχαναν να με συνεφέρουν
ακόμα και με συνδυασμένες προσπάθειες φαντασιακού επιπέδου, πράγμα που ήρθε ως
ένα επιπλέον πλήγμα στη μεσογειακή μου υπερηφάνεια. Ήμουν στα όρια της
κατάρρευσης, αποκλείεται να τα κατάφερνα μέχρι το τέρμα. Το μόνο που
έμενε να διευκρινιστεί ήταν το ακριβές σημείο του δικού μου τερματισμού.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η σωτηρία ήρθε απρόσμενα, μ’ ένα
επεισόδιο που θα μπορούσε ν’ αποτελεί ζωντανή διαφήμιση ενός διάσημου
αναψυκτικού. Της κόκα κόλα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τρεισήμισι χιλιόμετρα πριν τον
τερματισμό, η διαδρομή λοξοδρομεί και εισέρχεται για λίγο μέσα στα στενά της
πόλης. Σ’ αυτό το λίγο τα πάντα αλλάζουν. Δεν υπάρχει κανείς εκεί, αφού όλοι
προτιμούν να παρατάσσονται κατά μήκος της προκυμαίας, όπου άλλωστε οι αθλητές θα
ξανακάνουν την εμφάνισή τους, έχοντας συμπληρώσει μέσα στους ήσυχους δρόμους τα
απαραίτητα μέτρα που απαιτούνται. Δρόμοι στενοί, έρημοι και άδειοι. Ζώσα ψυχή
πουθενά, λες κι ο έξω κόσμος έκλεισε ξαφνικά τις πύλες του. Μόνο εμείς. Και,
στην περίπτωση, μόνο εγώ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και μια αρκετά όμορφη για την
ηλικία της, περί τα σαράντα, κυρία, μ’ ένα μπουκάλι κόκα κόλα στο χέρι. Μόνη κι
αυτή, σ’ έναν έρημο δρόμο, μπροστά από κλειστά καταστήματα. Κάπως έτσι δεν
είναι τα οράματα;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γενικά, δεν πίνω κόκα κόλα. Έπινα
μικρός, τώρα δεν μ’ αρέσει. Χώρια που άκουσα πως έχει 6 κουταλιές ζάχαρη σε
κάθε μπουκάλι. Ακόμα κι αν τις διπλασιάζει η συκοφαντία, πάλι πολλές είναι. Το διάσημο
αυτό αναψυκτικό το πίνω μόνο όταν τροφικές δηλητηριάσεις κι εμετοί μ’ αφυδατώνουν
επικίνδυνα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις μ’ ωφελεί, και επιπλέον αποτελεί υγρό που το
στομάχι μου δέχεται ευχάριστα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο κομμάτι εκείνο των άδειων
δρόμων είχα και την εμφάνιση και τα συμπτώματα ενός αφυδατωμένου ασθενούς. Ήταν
φανερό, ακόμα και μέσα από το μαύρο τζάμι ενός καταστήματος στο οποίο
καθρεφτίστηκα στιγμιαία. Και η εν λόγω κυρία θα κατάλαβε πως κάθε άλλο παρά
αρμοστό ήταν το σύνθημά της, ζούπα, ζούπα, ζούπα - προσφιλής ιαχή των
Ελβετών, που μάλλον σημαίνει πως είσαι σούπερ - και μου έτεινε το χέρι στο
οποίο κρατούσε μια μόλις ανοιγμένη κόκα κόλα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το να διαφημίζω προϊόντα
πολυεθνικών δεν είναι το καλύτερό μου, αλλά θα ήταν άδικο αν δεν αναφερόμουν στο αναψυκτικό που θεωρώ πως οφείλω τον τερματισμό μου στη Ζυρίχη. Οι δυο, κιόλας, πρώτες
γουλιές ήρθαν σαν βάλσαμο στο ανακατεμένο μου στομάχι και με βοήθησαν να βρω
την απαραίτητη δύναμη, για να συνεχίσω στο λίγο που είχε απομείνει. Θέλησα να
επιστρέψω το μπουκάλι, αλλά η κυρία μου έκανε νόημα να το κρατήσω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πριν πάρω τη στροφή που θα με
ξανάφερνε στην τελική ευθεία της προκυμαίας, γύρισα να δω, για μια τελευταία
φορά, τη σωτήρα μου. Φαινόταν χαρούμενη που με βοήθησε, ήταν εμφανής άλλωστε η
διαφορά, αφού πριν την συναντήσω τρέκλιζα, ενώ τώρα απομακρυνόμουν απ’ αυτήν με
κάτι που έμοιαζε με τρέξιμο. Μου έκανε νεύμα να συνεχίσω, φωνάζοντας, ζούπα,
ζούπα, ζούπα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σκέφτομαι πως αν κάποια κάμερα
είχε απαθανατίσει τη σκηνή, θα είχα βγάλει κάποιο κέρδος απ’ αυτήν τη
διαφήμιση. Κι όσοι την έβλεπαν θα επαινούσαν τους ηθοποιούς για το πόσο σωστοί
ήταν στο ρόλο τους. Αν τη δω να παίζεται στην τηλεόραση θα ζητήσω δικαιώματα.
Αυτό όμως που καθιστά ιδιαίτερο το γεγονός, είναι πως έμοιαζε με διαφήμιση,
χωρίς να είναι διαφήμιση. Ήταν πραγματικότητα, αλλά, πάλι, δεν έμοιαζε με
πραγματικότητα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πιστεύω πως κάθε ζωή είναι ή θα
μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα. Μυθιστορηματικά σκεπτόμενος, λοιπόν, καταλήγω στο
συμπέρασμα πως εγώ και η κυρία δεν βρισκόμασταν ούτε σε διαφήμιση, ούτε στην
πραγματικότητα. Νομίζω πως υπήρξαμε πρωταγωνιστές μιας σύγχρονης βιβλικής
παραβολής, μ’ όλη τη διδακτική κι αλληγορική της σημασία. Η κόλαση που ανέφερα
πριν ήταν η δοκιμασία της ζωής, που με βάσανα και κόπους προσπαθείς να τη
φέρεις στον προορισμό της. Κι όταν δεν τα καταφέρνεις πια, όταν οι δυνάμεις σου
σε εγκαταλείπουν, τότε ο Κύριος σου στέλνει έναν άγγελο με μορφή ξανθιάς
σαραντάρας Ελβετίδας, και σου προσφέρει εμφιαλωμένη την χάρη του, ώστε να
μπορέσεις να συνεχίσεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μακάρι να μου χαριστεί το ίδιο
θαύμα, σκέφτομαι συχνά, και την ώρα εκείνη, την ώρα που κανείς μας δεν θέλει να
την δει να έρχεται. Μακάρι και τότε να εμφανιστεί μια απρόβλεπτη Ελβετίδα, για
να μου δώσει επιπλέον δύναμη και ζωή, αν και, δεύτερη φορά, δεν το νομίζω. Δεν
πειράζει, όμως. Σύμφωνα με τα Καβαφικά σκαλιά της ποίησης, και τόσο που
αξιώθηκα λίγο δεν είναι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-89180150470968380482014-02-14T19:03:00.000+02:002014-02-14T19:42:21.397+02:00BSI Lake Balaton Supermarathon. 2η μέρα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;"></span><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fonyod</span><span lang="EN-US"> </span>- </b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Sziglizet</span>.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>52.9 χιλιόμετρα.</b>
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στην αφετηρία της δεύτερης μέρας μ’ έστειλε κυρίως η ντροπή να
εγκαταλείψω τόσο νωρίς και η άρνηση μιας δεύτερης αποτυχίας σε διάστημα ενός
μήνα. Θα έδινα μια ευκαιρία στον εαυτό μου, ελπίζοντας πως κι ο εαυτός μου θα
μου έδινε μια ευκαιρία. Είχα όνειρα γι’ αυτόν τον αγώνα που δεν ήθελαν να
πεθάνουν έτσι άδοξα. Ούτε ήθελα να μετατραπώ από πρωταγωνιστή σε άδοξο θεατή
του υπόλοιπου μέρους του. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η διαδρομή ξεκινούσε σ’ ένα στενό
δρόμο, όπου, για λόγους ευρυχωρίας, παίρναμε εκκίνηση ανά δυο, ανάλογα με το
χρόνο τερματισμού της προηγούμενης. Ακούγαμε στα ηχεία τα ονόματά μας, μπαίναμε
στην γραμμή, περνούσαμε το τσιπ στο μηχάνημα, κι αυτό ήταν. Ο χρόνος μετρούσε. Το
τραγούδι του αγώνα, ‘<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">The</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">r</span>oad
to <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">h</span>ell’, του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Chris</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Rea</span>, βρισκόταν σε κάθε
εκκίνηση, να μας εμψυχώνει με το ρυθμό του, αν και ο τίτλος του δεν προοιώνιζε
καλά πράγματα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Διαπίστωσα πως, παρ’ όλο τον αργό
ρυθμό της προηγουμένης μέρας, δεν ήμουν ο τελευταίος, καθώς υπήρχαν αρκετοί
πίσω μου που περίμεναν για να πάρουν εκκίνηση. Αλλά, σήμερα, σκόπευα να μείνω
τελευταίος. Η παρουσία μου ήταν ήδη αρκετή αποκοτιά, και το λιγότερο που
μπορούσα να κάνω είναι να πηγαίνω αργά και ν’ αφουγκράζομαι τα μηνύματα που θα
στέλνει το σώμα μου. Να εξετάζω τις αναπνοές και να ελέγχω τους χτύπους της
καρδιάς. Αν αντιλαμβανόμουν επικίνδυνα συμπτώματα, θα έπρεπε πια να σκεφτώ
σοβαρά να εγκαταλείψω. Αν μου συνέβαινε κάτι κακό θα έκανα δύσκολη τη ζωή
ολόκληρης της παρέας μου, που από τις εξοχές και τα πανδοχεία θα τραβολογιόταν
στα νοσοκομεία μιας ξένης χώρας. Αυτό ήταν κάτι που έμπαινε στις σκέψεις μου σαν
φοβία. Παραήταν εγωιστικό, από την ξεροκεφαλιά ενός, να καταλήξει ‘δρόμος για
την κόλαση’, ένα όμορφο ταξίδι τεσσάρων ανθρώπων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ως δρομέας έχω δυο κρίσιμες ιδιοτροπίες. Η πρώτη απ’ αυτές: Ενώ πιέζω
τον εαυτό μου σε πράγματα ασυνήθιστα, δεν του επιτρέπω βοήθεια από τίποτα
ασυνήθιστο. Δεν παίρνω ποτέ συμπληρώματα διατροφής, ούτε καν μια απλή
ενισχυτική βιταμίνη. Προσέχω τη διατροφή μου, προσέχω τον ύπνο μου, κι αυτό
είναι. Οποιοδήποτε χημικό παρασκεύασμα, ακόμα και το πιο αθώο, με κάνει να
θεωρώ πως, παίρνοντάς το, αυτό που θα καταφέρω θα είναι κάτι που δεν με
αντιπροσωπεύει. Επιδιώκω να βρω τα φυσικά μου όρια, όχι τα φαρμακευτικώς
ενισχυμένα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως μέμφομαι όσους παίρνουν βιταμίνες κι
ενισχυτικά διατροφής, ιδίως όσους ο επαγγελματικός τους φόρτος δεν επιτρέπει
προγραμματισμένη και σχολαστική διατροφή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η δεύτερη ιδιοτροπία μου είναι
παράδειγμα προς αποφυγή. Δεν κάνω ποτέ ιατρικές εξετάσεις. Μια φορά, πάνε δέκα
χρόνια, τα αποτελέσματα έδειξαν πεσμένες φερετίνες κι ο γιατρός μου δήλωσε πως
αν δεν τις ανεβάσω θα πω αντίο στις μεγάλες αποστάσεις. Επειδή δεν ήθελα να πω αυτό
το αντίο παρέβηκα την πρώτη μου αρχή, πήρα ορισμένες αμπούλες σιδήρου και μετά
σταμάτησα και το σίδηρο και τις εξετάσεις. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ιδιοτροπία μου αυτή έχει να
κάνει με φόβο. Φοβάμαι να ζήσω μια σκηνή όπου κάποιος γιατρός θα μου λέει συγκαταβατικά
πως λυπάται πολύ, αλλά δεν έχω παραπάνω από τρεις μήνες ζωής. Είναι ανόητο, αφού
οι εξετάσεις γίνονται για να προλάβεις αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο, αλλά έτσι
είμαι. Από την άλλη μεριά θεωρώ υπερβολικό αυτό που κάνουν πολλοί συναθλητές
μου, να τρέχουν στους γιατρούς όλη την ώρα και για ψύλλου πήδημα. Να γνωρίζουν
όλες τις τιμές των ουσιών στον οργανισμό τους, να ελέγχουν ανά πάσα στιγμή το
σίδηρο, τον αιματοκρίτη, το μέγιστο και το ελάχιστο, το ύψιστο και το κατώτερο
κι ένα σωρό άλλα που δεν ξέρω πόσο χώρο αφήνουν στην σκέψη για την εκτός
τρεξίματος ζωή και την γενικότερη αρμονία. Φροντίζω να τους υπενθυμίζω πως ένας
λόγος που αθλείται κάποιος είναι για ν’ αποφεύγει τους γιατρούς. Πάντως, είναι σίγουρα
καλύτερο από το να μην πηγαίνεις καθόλου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το τρέξιμο είναι ο δικός μου
τρόπος ψευδαίσθησης της αθανασίας, και μου αρκεί. Μου προσδίδει μια
αυτοπεποίθηση, που μπορεί κάποτε να μου κοστίσει τη ζωή, όση όμως έχω φροντίζω
να την κρατώ μακριά από το φόβο του θανάτου, κάτι που σημαίνει πως μπορώ να την
κάνω ποιοτική. Κάθε φορά που προσερχόμουν στο αείμνηστο ΤΕΒΕ για να δηλώσω
γιατρούς, έλεγα αστειευόμενος, αλλά το εννοούσα πλήρως, πως τις μόνες
ειδικότητες που χρειαζόμουν ήταν ο ορθοπεδικός κι ο ψυχίατρος. Αν ο πρώτος δεν με
θεράπευε από τον τραυματισμό που θα με εμπόδιζε να τρέχω, τότε θα αναλάμβανε ο
δεύτερος. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο ορθοπεδικός είναι η μόνη
ειδικότητα που επισκέπτομαι ενίοτε. Τον ψυχίατρο τον έχω αποφύγει προς το
παρόν. Μάλλον επειδή μπορώ και τρέχω ακόμα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ξεκίνησα αργά, χωρίς να νοιάζομαι αν με προσπερνούν, ακόμα κι οι τελευταίοι.
Είχα αυστηρά διαιρέσει τους χρόνους, ήξερα πότε όφειλα να εμφανιστώ στους δυο
‘κόφτες’ της διαδρομής, θα φρόντιζα ν’ αφήνω κάποιο περιθώριο για ψυχολογικούς
λόγους, κι αυτός θα ήταν ο στόχος μου. Τα τραγούδια κυλούσαν με τη σειρά τους
αφημένη στη διάθεση του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">mp</span>3.
Για τόσες ώρες είναι μάταιο να επιδιώξεις κάποιο προγραμματισμό, ακόμα κι αν παίζεις
στα δάχτυλα τη λειτουργία τέτοιων συσκευών. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη και στην
αφετηρία μας περόνιαζε το κρύο, αλλά τρέχοντας δεν το αισθανόμουν πια. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αισθανόμουν όμως το μικρό θαύμα
που γινόταν. Από το δεύτερο κιόλας χιλιόμετρο ήμουν σαν το ψάρι μέσα στο νερό.
Η δυσφορία ολοένα και υποχωρούσε. Δεν ήταν η ιδέα μου, ένιωθα καλύτερα με κάθε
μου βήμα, σαν το τρέξιμο να μην ήταν η δοκιμασία, αλλά η θεραπεία μου. Δεν
βιάστηκα να το πανηγυρίσω, ούτε ν’ αλλάξω σχέδια, φυσικά. Εξακολουθούσε να μη
μ’ ενδιαφέρει τίποτα εκτός από τον τερματισμό. Αλλά χαιρόμουν να διαπιστώνω πως
ήταν όλα καλά, οι αναπνοές, οι χτύποι, ο ρυθμός μου. Ήμουν πάλι, εγώ κι ο
αγώνας. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλά σε λίγο θα ήταν και κάποιος
ακόμα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Δεν ξέρω ποιες θα ήταν οι αναμνήσεις μου από τον αγώνα στη λίμνη, αν δεν
ακολουθούσε ό,τι ακολούθησε. Σίγουρα θα ήταν διαφορετικές και πολύ φτωχότερες.
Δεν ξέρω καν αν θα τα είχα καταφέρει, χωρίς την ανθρώπινη, και δη γυναικεία
παρουσία, που τόσες φορές μ’ έχει ξελασπώσει στους αγώνες. Όσοι τρέχουν ξέρουν
πόσο βοηθά μια συντροφιά δίπλα τους. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φαίνεται πως το ήξερε κι η <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Szilvia</span>. Το όνομά της το
έμαθα μέρες μετά, τότε νόμιζα πως την λένε <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Sziszka</span>, ή κάπως έτσι, μιας κι αυτό τ’ όνομα αναγραφόταν κάτω από
το νούμερό της, κι αυτό ανήγγειλαν κάθε φορά στα ηχεία. Φαντάζομαι πως
πρόκειται για υποκοριστικό, κάτι σαν το Λένα αντί για το Ελένη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν στα πρώτα χιλιόμετρα, πάνω
σ’ ένα πεζοδρόμιο, όπου φρόντιζα να κρατιέμαι στην άκρη, για να μην ενοχλώ
όσους θέλουν να προσπερνούν. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο η <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Szilvia</span><span lang="EN-US"> </span>κατάλαβε
πως μας ενώνει η συμμαχία αυτών που βρίσκονται σ’ έναν αγώνα, πασχίζοντας,
απλώς, να τον τερματίσουν έγκαιρα. Όσοι δεν πιστεύουν στη γυναικεία διαίσθηση,
ας το ξανασκεφτούν. Υπάρχει, σε κάποιες γυναίκες τουλάχιστον, το βεβαιώνω ως
πρώην άπιστος σε τέτοια μεταφυσικά. Το σίγουρο είναι πως κάποια στιγμή μ’
έφτασε και συνέχισε να τρέχει μαζί μου. Στην αρχή νόμισα πως με προσπερνούσε
αργά, αλλά αυτή παρέμενε δίπλα μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα πράγματα συνήθως είναι όπως
φαίνονται, αλλά αυτό που φαινόταν ήταν πολύ περίεργο για να βιαστώ να το
προεξοφλήσω. Πιθανολόγησα πως σκόπευε να με προσπεράσει, μόλις συγκεντρώσει
δυνάμεις που δεν διέθετε εκείνη τη στιγμή. Σκέφτηκα ν’ ανοίξω λίγο το ρυθμό,
έτσι ώστε αν μ’ ακολουθούσε να σιγουρευόμουν πως, όντως, ήθελε παρέα, κάτι
τέτοιο όμως θα φαινόταν αγένεια, σαν να της δήλωνα πως μ’ ενοχλεί. Άλλωστε,
πόσο θα μπορούσα ν’ ανοίξω στην κατάσταση που βρισκόμουν; Προτίμησα να κόψω
λιγάκι κι έκανε το ίδιο κι αυτή, συνεχίζοντας μαζί μου, χωρίς να με προσπερνά,
όπως σίγουρα θα μπορούσε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν επιδιώκω κάτι γράφοντας αυτά
τα κείμενα, είναι το να αποσπάσω το τρέξιμο από την αντίληψη μιας απλής,
μονότονης και μονόπλευρης αθλητικής δραστηριότητας. Να το συνδέσω μ’ ό,τι
φυσικό και πνευματικό μας περιβάλλει. Να δείξω πως τα όριά του μπορούν να
επεκταθούν, να διαποτιστούν και να διαποτίσουν όλους τους τομείς της ζωής μας.
Πως αποτελεί μια μικρογραφία αυτής της ζήσης, έναν καθρέφτη που αντανακλά όλα τα
όμορφα και τα δύσκολά της. Κάτι που κινείται παράλληλα, αλλά μπορεί να
διασταυρωθεί, ανά πάσα στιγμή, με πράγματα που λανθασμένα θεωρείς άσχετα μ’
αυτό. Όλα όσα εκκινούν από το είναι μας, όπως τα κλαδιά από τον κορμό ενός
δέντρου, σχετίζονται μεταξύ τους. Το κείμενά μου τα θεωρώ επιτυχημένα μόνο στο
βαθμό που το καταφέρνουν αυτό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με τη <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Szilvia</span> έχουμε, μέχρι σήμερα ακόμα, μια
φιλία που ήταν και παραμένει βουβή. Θεωρώ το λόγο ως βασικό στοιχείο οιασδήποτε
σχέσης, αλλά με την απρόβλεπτη παρέα μου θα αναπτύσσαμε μια ιδιότυπη κι έξω από
το λόγο μορφή επικοινωνίας. Τα αγγλικά της ήταν τόσο καλά, όσο τα δικά μου
ουγγρικά. Όμως το λεκτικό κενό αναπληρωνόταν από μια σιωπή που λειτουργούσε.
Μπορούσαμε να καταλαβαινόμαστε, γιατί είχαμε ένα κοινό σκοπό. Αισθανόμασταν την
ίδια ανασφάλεια, δίναμε την ίδια μάχη με τον εαυτό μας, νιώθαμε πως ο καθένας
μας αποτελούσε σιωπηλό συμπαραστάτη του άλλου. Κανείς μας δεν μπορούσε να
χρησιμοποιήσει τα πόδια ή την αντοχή του άλλου, ωστόσο η γνώση πως δεν ήμασταν
μόνοι στον αγώνα μάς χάριζε δύναμη και κουράγιο. Το ίδιο ακριβώς κουράγιο που
σου δίνει ένα φιλικό άγγιγμα στον ώμο, μια δύσκολη στιγμή. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-4CgKquIyLyA/Uv5Lr5OgFQI/AAAAAAAAAQo/YUMoI2qaQxU/s1600/DSCN5286.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-4CgKquIyLyA/Uv5Lr5OgFQI/AAAAAAAAAQo/YUMoI2qaQxU/s1600/DSCN5286.JPG" height="150" width="200" /></a>Τρέχαμε για ώρες, απορροφημένοι
από τη μουσική και τις σκέψεις μας. Επικοινωνούσαμε, ενίοτε, με μορφασμούς
ενθάρρυνσης, κυρίως όταν φτάναμε σε κομβικά σημεία, στο 20, στο 30, στο 40 χιλιόμετρο. Δεν
είχε ρολόι και με κοίταζε με αδημονία κάθε που συμβουλευόμουν το δικό μου.
Βασιζόταν στις εκτιμήσεις και στις διαιρέσεις μου, κι εγώ με νοήματα της
επιβεβαίωνα πως είμαστε εντάξει με το χρόνο μας. Ανταλλάσσαμε χαμόγελα
ικανοποίησης, το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">V</span><span lang="EN-US"> </span>της νίκης, και πάλι μπροστά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Φτάσαμε στη <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Szigliget</span><span lang="EN-US"> </span>μαζί. Στα τελευταία πέντε χιλιόμετρα ένας διαολεμένος
άνεμος, που μου θύμιζε τον πρόσφατο αγώνα στην Ψάθα, δοκίμαζε τις αντοχές μας
στο κρύο. Τα ρούχα της ήταν από αυτά που βρίσκεις στο παζάρι, δεν νομίζω πως
την προστάτευαν ιδιαίτερα. Εφ’ όσον κρύωνα εγώ, ο εξοπλισμένος με την υψηλότερη
τεχνολογία, τότε φανταζόμουν ότι θα υπέφερε, πράγματι. Αλλά κοντεύαμε, και τα
πέντε χιλιόμετρα δεν μας φαίνονταν πολλά πια. Ο χαρακτηριστικός λόφος της
περιοχής, με το μεσαιωνικό κάστρο στην κορυφή του, διακρινόταν από την αρχή μιας
μακριάς και, τελικής νομίσαμε, ευθείας. Κατέληγε τελικά σε μια μικρή αλλά
απότομη ανηφόρα, που τραβούσε για κάποια μέτρα προς τον ηφαιστιογενή λόφο. Όμως
φαινόταν πια το τέρμα, ο κόσμος που περίμενε, οι φίλοι κι οι γνωστοί, και
τίποτα δεν μπορούσε να μας αποθαρρύνει. Τερματίσαμε τα 53χλμ σε 6.17΄53΄΄.<br />
Κουκουλωθήκαμε
με τις σακούλες που μας έδωσαν και χωθήκαμε στο τεράστιο αντίσκηνο της
διοργάνωσης, στημένο για να μας προστατεύει απ’ τις καιρικές συνθήκες. Είχε
παγκάκια για να κάτσεις, τραπέζια για να φας όσα σου προσέφεραν, χώρο για ν’
αλλάξεις. Αγκαλιαστήκαμε χαρούμενοι και δώσαμε, νοηματικά πάντα, ραντεβού στην αφετηρία,
το πρωί της επομένης. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-lebbDH0W5mY/Uv5LsX0vL2I/AAAAAAAAAQs/bknC8IEYFZA/s1600/DSCN5327.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-lebbDH0W5mY/Uv5LsX0vL2I/AAAAAAAAAQs/bknC8IEYFZA/s1600/DSCN5327.JPG" height="150" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στην <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Szigliget</span><span lang="EN-US"> </span>αξίζει
να μείνεις και να την χαρείς, αν και το κρύο της συγκεκριμένης μέρας έκανε
δύσκολη την περιήγηση. Ήταν κι αυτή νησί της λίμνης κάποτε. Τώρα βρίσκεται στη
βορειότερη όχθη της. Η θέα από το χαρακτηριστικό της λόφο είναι πανοραμική, ενώ
στον οικισμό που χρονολογείται από την νεολιθική και την περίοδο του χαλκού
έχουν ανακαλυφθεί σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα. Δεν είχα το χρόνο, ούτε το
κουράγιο, για τουρισμό, δυστυχώς. Οι ώρες ανάπαυσης ήταν λίγες και πολύτιμες.
Χώθηκα στο πιο ζεστό δωμάτιο που έχω κοιμηθεί ποτέ, αφού δεν βρήκαμε τρόπο να
χαμηλώσουμε τη θέρμανση. Οι υπόλοιποι υπέφεραν κάπως, αλλά το κρύο που είχα
υποστεί και η συσσωρευμένη εξάντληση μου επέτρεπε να αισθάνομαι άνετα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήμουν διπλά χαρούμενος. Δεν
πέθανα κατά τη διάρκεια του αγώνα, όπως για μια στιγμή, χθες το βράδυ, φοβήθηκα
πως θα μου συνέβαινε. Είχα βρει μια ιδιότυπη παρέα, που, και θα ήταν δίπλα μου,
και θα μου επέτρεπε να παραμένω συγκεντρωμένος στο τρέξιμό μου. Και είχα βγάλει,
ήδη, το μισό αγώνα. Από την επομένη το κάθε βήμα θα ήταν ένα θεωρητικό βήμα
προς το τέλος του. Επέστρεφα. Ψυχολογικά, πάντα. </div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-51864688875980922222014-02-07T18:58:00.004+02:002014-02-07T20:21:35.204+02:00 BSI Lake Balaton Supermarathon. 1η μέρα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"> Siofok</span> - </b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fonyod</span>. 46.7
χιλιόμετρα.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Bcnnq85RC3Y/UvUP49HpniI/AAAAAAAAAQI/XzpIYPtBzZA/s1600/KOSTAS+%252838%2529.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Bcnnq85RC3Y/UvUP49HpniI/AAAAAAAAAQI/XzpIYPtBzZA/s1600/KOSTAS+%252838%2529.JPG" height="150" width="200" /></a><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Στο μεσαίωνα η <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fonyod</span>
αναφέρεται ως <span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB; mso-bidi-font-style: italic;">Funoldi</span><span style="mso-bidi-font-style: italic;">,</span> και στους
χάρτες του 14<sup>ου</sup> αιώνα καταγράφεται ως νησί, καθώς η λίμνη ήταν
μεγαλύτερη τότε. (Ευτυχώς για μας, μίκραινε αργότερα). Μετά την τουρκική
εισβολή του 1575, και μέχρι τον 19<sup>ο</sup> αιώνα, έμεινε ακατοίκητη, ενώ η
κατασκευή του σιδηρόδρομου στην <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Balaton</span>,
βοήθησε στην ανάπτυξη και στη σημερινή τουριστική εξέλιξή της. Το άλλοτε
μεσαιωνικό χωριό είναι σήμερα μια πόλη 5.000 κατοίκων, στη νότια όχθη της
λίμνης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η απόσταση των 46.8 χιλιομέτρων
της πρώτης μέρας, από τη <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Siofok</span><span lang="EN-US"> </span>μέχρι τη <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fonyod</span>,
με όριο 6 ώρες, βγήκε σχετικά εύκολα. Ο βροχή που μας συνόδευε από την αρχή,
άλλοτε δυνατή, άλλοτε ως ψιχάλα, σταμάτησε κάποτε. Το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">mp</span>3 μου αποδείχτηκε αδιάβροχο κι οι
μουσικές μελωδίες γλύκαιναν τη διαδρομή, η οποία δεν ακολουθούσε αυστηρά την
περίμετρο της λίμνης, αλλά ενίοτε επιχειρούσε παροδική είσοδο στην ενδοχώρα. Βρεθήκαμε
να τρέχουμε στην παραλία, σε δρόμους οικισμών, σε μονοπάτια ανάμεσα σε δέντρα
και στην άκρη σιδηροδρομικών γραμμών. Η λίμνη εμφανιζόταν κάθε φορά από
διαφορετική γωνία, πράγματι ατέλειωτη. Ήξερα πως δεν θα έχω άλλη ευκαιρία, γι’
αυτό προσπαθούσα να συγκρατώ ό,τι μπορούσα από τις εικόνες που έβλεπα. Το
καταφέρνεις κάπως αυτό, όταν πας αργά. Όταν, αργότερα, φτάνεις να παλεύεις με
την κούραση, όλα όσα διάβηκαν τις αισθήσεις απομένουν τυλιγμένα σε μια αχλή
ονείρου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-wyVW04coB_k/UvUPvPo8III/AAAAAAAAAPw/tFkDgwE4ybc/s1600/DSCN5149.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-wyVW04coB_k/UvUPvPo8III/AAAAAAAAAPw/tFkDgwE4ybc/s1600/DSCN5149.JPG" height="150" width="200" /></a>Στις πρώτες μου φωτογραφίες,
λίγοι δρομείς με χωρίζουν από το ασθενοφόρο που ακολουθεί. Δεν μ’ ενοχλούσε
αυτό. Οι πρώτες ώρες ενός τέτοιου αγώνα είναι τα πρώτα λεπτά ενός μαραθωνίου,
κι όσο για τη θέση μου στη γενική κατάταξη, δεν είχα απαιτήσεις. Στο κάτω κάτω, αν
κατάφερνα να αποφύγω το αποτρόπαιο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">DNF</span><span lang="EN-US"> </span>θα είχα περάσει αρκετούς - πέρα από το φιλοσοφημένο που λέει
ότι και μόνο που στέκεσαι στην αφετηρία ενός αγώνα έχεις περάσει όσους δεν
είναι εκεί. Επιπλέον, αν τερμάτιζα, θα περνούσα όσους δεν κατάφερναν να πιάσουν
το όριο της κάθε μέρας. Όσους έχουν τερματίσει ώρες πριν από μένα στην πρώτη
διαδρομή, αλλά κουτσαίνουν στη δεύτερη. Όσους τα πήγαν καλά την προηγούμενη,
αλλά δεν εμφανίζονται στην αφετηρία την επόμενη. Λέγεται πως το πιο δύσκολο σ’
έναν αγώνα είναι να φτάσεις πρώτος ή τελευταίος, και, πράγματι, παρ’ όλες τις πολυπληθείς
συμμετοχές μου, τίποτα από τα δυο δεν κατάφερα ποτέ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-KSVu4hVu0Rk/UvUPz2uQ_II/AAAAAAAAAQA/UghCamqMHQ4/s1600/DSCN5219.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-KSVu4hVu0Rk/UvUPz2uQ_II/AAAAAAAAAQA/UghCamqMHQ4/s1600/DSCN5219.JPG" height="150" width="200" /></a>Έφτασα στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fonyod</span> σε 5.19΄46΄΄, αρκετά μέσα στο
όριο. Πέρασα το Π και πίεσα στο μηχάνημα του τερματισμού το τσιπ που είχα
περασμένο στο δάκτυλό μου, σαν προτεταμένο νύχι. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο
σύστημα, στην αρχή με ξένισε, αλλά το συνήθισα γρήγορα. Παρέλαβα την επίδοσή
μου εκτυπωμένη σ’ ένα χαρτί σε μέγεθος και είδος απόδειξης. Στο κάτω μέρος
ανέγραφε συγχαρητήρια και σε καλούσε στο ραντεβού της επομένης, υπενθυμίζοντας
τόπο και ώρα. Το αυτοκίνητο της παρέας με περίμενε για να με μεταφέρει στο
καινούργιο κατάλυμα, ένα θαυμάσιο ξενοδοχείο-πύργο, σε μια ακόμα ειδυλλιακή τοποθεσία.
Τώρα που όλα έχουν περάσει, τα δωμάτια και τα καταλύματα τα θυμάμαι με τα
καλύτερα συναισθήματα, ίσως γιατί σ’ αυτά εναπόθετα κάθε μέρα ένα
εξαιρετικά<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>κουρασμένο κορμί. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και τότε, λίγες μόνο ώρες μετά το
τέλος του αγώνα, συνέβη κάτι περίεργο. Είχαμε βγει για δείπνο, είχα
παραγγείλει, τι άλλο; μακαρονάδα, όταν μια ανεξήγητη δυσφορία άρχισε να με καταβάλλει.
Την χαρακτηρίζω ανεξήγητη, γιατί πολλές φορές μου συνέβη να αισθάνομαι άσχημα
σε αγώνες, αλλά πάντα συνερχόμουν σύντομα, όταν τέλειωναν. Το αντίθετο, να
αισθάνομαι καλά στη διάρκεια ενός αγώνα και άσχημα αργότερα, δεν μου είχε
συμβεί ποτέ. Σκέφτηκα μήπως είχα κάνει λάθος, μήπως τα πρόσφατα 80 χιλιόμετρα στην
Ψάθα δεν ήταν το χρήσιμο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">long</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">run</span>,
αλλά μια υπερβολή που σπατάλησε πολύτιμες δυνάμεις. Που έριξε χρήσιμες τιμές
στο αίμα μου, (που την κατάστασή του δεν εξέταζα ποτέ). Που χάλασε την κατανομή
των ερυθρών και των λευκών αιμοσφαιρίων, πολύ πρόσφατα, για να προλάβει αυτή ν’
επανέλθει έγκαιρα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν μια απρόσμενη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>εξέλιξη. Η
ανησυχία πως θα πάει άπατος κι αυτός ο αγώνας, δηλητηρίασε τις όμορφες στιγμές
χαλάρωσης με την παρέα μου. Δεν αποκάλυψα τίποτα, γιατί δεν ήθελα να χαλάσω τη
χαρά τους. Έφαγα ανόρεκτα, πιέζοντας τον εαυτό<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>μου να το κάνει. Ήλπιζα πως το φαινόμενο θα περνούσε έτσι απότομα όπως
ήρθε, όπως γίνεται όταν την μια στιγμή έχεις πυρετό και την άλλη αισθάνεσαι
καλά. Όμως οι ώρες κυλούσαν κι αυτό επέμενε και καθιστούσε επιτακτική την
απόφαση για το πρακτέο της επόμενης μέρας. Έπρεπε ν’ αποφασίσω, αν θα συνέχιζα
ή όχι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν πολύ δύσκολη απόφαση. Αν
επέλεγα να τα παρατήσω, οι δυο απανωτές αποτυχίες σε μεγάλες αποστάσεις θα
σφράγιζαν οριστικά την υπόθεση που λέγεται υπερμαραθώνιος. Στο εξής, 42, και
πολλά είναι. Επιπλέον, δεν εμφάνιζα κάτι συγκεκριμένο, αλλά ένα σύμπτωμα που,
ήλπιζα, μπορεί να εξαφανιζόταν. Θα ήταν εξωφρενικό να μην εμφανιστώ στον αγώνα
και λίγες ώρες μετά, όσο αυτός ακόμα θα διαδραματίζεται, να αισθάνομαι καλά. Δεν
θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου για τη λαθεμένη του απόφαση, ή ακόμα τη δειλία
μου. Από την άλλη μεριά, για να τρέξω θα έπρεπε να αγνοήσω κάθε γνωστή οδηγία
που πρόσταζε πως, αν δεν αισθάνεσαι καλά, μην τυχόν και επιχειρήσεις αγώνα,
πόσο μάλλον τέτοιου είδους. Κι εγώ δεν αισθανόμουν καθόλου καλά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έκείνο το βράδυ έπεσα για ύπνο
προσπαθώντας να καταπολεμήσω τις μαύρες σκέψεις που γύριζαν σαν σφίγγες γύρω
από το κεφάλι μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τώρα, 3 χρόνια μετά, σκέφτομαι
πόσες ασκήσεις ζωής, πόσες εμπειρίες και γεγονότα, πόσες αναμνήσεις και
συμβάντα θα είχα στερηθεί, αν τελικά υπάκουα στη λογική και δεν εμφανιζόμουν
στον αγώνα την επόμενη μέρα. Πόσο πιο φτωχός θα αισθανόμουν σήμερα. Πόσο
πλούτο, πόσα συναισθήματα, αλλά και πόσο πόνο θα είχα στερηθεί. Ξέρω, το να
στερείσαι πόνο ακούγεται οξύμωρο, αλλά το να μην νιώθεις τίποτα, το να κυλά
υπάκουα η ζωή σου σ’ έναν ανούσιο ρυθμό, είναι ακόμη χειρότερο. Απλά, δεν το κατανοούμε.
Αν έβγαινα από τον αγώνα εκείνη τη μέρα δεν θα είχα συνείδηση της απώλειας,
γιατί θα αγνοούσα τα όσα θα είχα στερηθεί. Πράγματα που ακόμα και τώρα που
γράφω αυτές τις γραμμές τα ξαναζώ ολοζώντανα. Γιατί μπορώ ν’ αποτραβώ την
κούραση από τις αναμνήσεις μου, να ξαναφέρνω μπροστά μου τις στιγμές και να
ξανατρέχω στη λίμνη, νοητά αυτή τη φορά, αποκομίζοντας την ίδια ευχαρίστηση,
και μάλιστα απαλλαγμένη από τον πόνο, το άγχος και την αγωνία. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-1t7fvjbkuN4/UvUSjUgCl0I/AAAAAAAAAQQ/33orJ2k2ugc/s1600/DSCN5228.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-1t7fvjbkuN4/UvUSjUgCl0I/AAAAAAAAAQQ/33orJ2k2ugc/s1600/DSCN5228.JPG" height="150" width="200" /></a>Μαγικό πράγμα το τρέξιμο. Μαγική γίνεται
και η ζωή μας μέσα σ’ αυτό. Το ραβδί που στρεφόταν πάνω στους ήρωες των
παιδικών μας παραμυθιών στρέφεται πάνω μας και μας μεταμορφώνει, από το πρώτο
μας κιόλας βήμα. Αυτό κάνει και τη ζωή μας να μοιάζει παραμύθι, άξιο να το
διηγηθείς 3 ή 63 χρόνια μετά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-53092604295183335042014-02-05T13:28:00.000+02:002014-02-05T13:47:07.381+02:00 Διεθνείς Μαραθώνιοι. 2. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> Ο αδερφός μου κι εγώ. </b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Αν και με χρόνια θητεία στο τρέξιμο τον πρώτο διεθνή μου μαραθώνιο, (εξαιρώ
την Κλασική), τον μαραθώνιο της Ζυρίχης, τον οφείλω σ’ ένα πρώην καθιστικό
μέλος της οικογένειας. Τον αδερφό μου. Η σχέση του αδερφού μου με το τρέξιμο έχει
χαρακτηριστικό ενδιαφέρον κι αξίζει το δικό της κεφάλαιο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εγκατεστημένος στην Αθήνα μου
προσέφερε στέγη και άνεση, κάθε φορά που κατέβαινα για να τρέξω στην Κλασική
διαδρομή. Ο ίδιος, τρία χρόνια μικρότερος, με εμφανή τα ίχνη του χρόνου που η
σωματική αδράνεια έχει την τάση να μεγεθύνει, δυσκολευόταν ακόμα και να
διανοηθεί αυτό που σκόπευα κάθε φορά να κάνω. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όχι πως υπήρξε απορριπτικός
απέναντι στην επιλογή μου, κάθε άλλο. Φαινόταν να την σέβεται και να την
θαυμάζει. Υπήρξε για χρόνια ο ακάματος αθλητικός μου αρωγός. Φρόντιζε για τις
διατροφικές μου ιδιοτροπίες. Ξυπνούσε μαζί μου, τα χαράματα, τη μέρα του αγώνα,
για να με μεταφέρει με τ’ αυτοκίνητό του στον Μαραθώνα, απαλλάσσοντάς με έτσι
από οποιαδήποτε επιπρόσθετη ταλαιπωρία. Με περίμενε στον τερματισμό, για να με
επιστρέψει ξανά στο σπίτι του. Με κουβαλούσε - αυτό είναι το κατάλληλο ρήμα -
μέχρι το σταθμό του τραίνου ή το αεροδρόμιο, τις φορές που δεν κατέβαινα μ’
αυτοκίνητο στην πρωτεύουσα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η διαδρομή του μαραθωνίου με
αυτοκίνητο φαίνεται πολύ μεγάλη, ακόμα και στους μαραθωνοδρόμους. Καθώς με
οδηγούσε μέχρι την αφετηρία αναρωτιόταν πώς γίνεται να τρέχει κάποιος τόση
απόσταση. Μετά τον αγώνα μου έδινε ενθουσιώδη συγχαρητήρια, επαναλαμβάνοντας
την απορία, στη χρονική αυτήν τη φορά διάστασή της, πως δηλαδή γίνεται να
τρέχει κάποιος για τόσες ώρες. Σ’ όλες τις περιπτώσεις φρόντιζα να του τονίζω
πως δεν είναι τόσο φοβερό όσο φαίνεται. Αφού το έκανα εγώ, και τόσοι ακόμα
άνθρωποι, σίγουρα, θα μπορούσε κι αυτός. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν κατάφερνα να τον πείσω, το
θεωρούσε υπεράνω των δυνάμεών του. Αυτός ήταν όμως που, σε ανύποπτο ακόμα χρόνο,
μου έβαλε την ιδέα ενός διεθνούς μαραθωνίου. Κατά τη διάρκεια μιας σχετικής
συζήτησης, μου ανέφερε πως αν ήταν στη θέση μου, που αποκλείεται δηλαδή, θα
προτιμούσε να τρέχει έξω. Τα ταξίδια ήταν ένα κοινό μας πάθος. Αναρωτιόταν για
ποιο λόγο να ξοδεύομαι για να τρέχω πέρα δώθε, σ’ αδιάφορα μέρη κι επαρχιακά
πανηγύρια, αντί να επιλέγω έναν μόνο και καλό αγώνα το χρόνο. Ένα μαραθώνιο,
στο Παρίσι, στη Ρώμη, στη Μαδρίτη, κάτι που θα συνδύαζε τις δυο αγάπες μου, το
τρέξιμο και το ταξίδι. Αυτός, αν ποτέ, που αποκλείεται δηλαδή, αυτό θα έκανε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σήμερα το κάνει, και μάλιστα
καλά. Ακόμα καλύτερα κι από μένα. Τρέχει σε μαραθώνιους του εξωτερικού, τρέχει
στην κλασική, τρέχει στην Μεσσήνη και στη Θεσσαλονίκη, κυνηγώντας το όριο των 4
ωρών, πολλές φορές αγγίζοντάς το, χωρίς όμως ακόμα να καταφέρει να το σπάσει.
Είναι κοντά, πιστεύω. Το 2011, στην Αθήνα, το έχασε για 2 λεπτά. Σ’ οποιαδήποτε
άλλη μαραθώνια διαδρομή, εκείνη τη μέρα, θα το είχε καταφέρει. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παραδόξως, δεν ήμουν εγώ που
έπεισα τον αδερφό μου να τρέχει. Το έκανε ο γιατρός του, και κάτι αυξημένες
τιμές στις εξετάσεις του. Στην πραγματικότητα η προληπτική αγωγή δεν του
συνιστούσε καν να τρέχει. Το απλό περπάτημα κρίθηκε αρκετό. Το σπίτι του γειτνιάζει
με το πεδίο του Άρεως, κι αυτό καθιστούσε την εκτέλεση της ιατρικής οδηγίας
εύκολη. Το αρχικό περπάτημα άρχισε να πυκνώνει σε συχνότητα. Μετά να μεγαλώνει
σε διάρκεια. Μετά μετατράπηκε σε χαλαρό τζόκινγκ. Σε κάποιο τηλεφώνημα μου
ανακοίνωσε πως άρχισε να τρέχει. Έκανε νέες παρέες. Βρήκε το φετίχ του στα
αθλητικά παπούτσια. Ανακάλυψε το ελληνικό περιοδικό <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Runner</span>, πριν από μένα. Άρχισε να παίρνει
μέρος σε μικρούς αγώνες στην Αθήνα και να μιλά μ’ ενθουσιασμό γι’ αυτούς. Στα
τηλεφωνήματά μας η νέα του δραστηριότητα είχε κατά πολύ το πάνω χέρι έναντι
όλων των άλλων οικογενειακών θεμάτων, εκτός κι αν αυτά πρέκυπταν σοβαρά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κακός συντονισμός. Τώρα ήμουν εγώ
που, για διάφορους λόφους, σπάνια έτρεχα πια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πήγαμε, ωστόσο, για προπόνηση
μαζί, μια από τις φορές που ήρθε στην Καβάλα. Τον οδήγησα, που αλλού; στον
αγαπημένο μου, δασικό δρόμο. Μαθημένος στο Πεδίο του Άρεως, οι ανηφόρες του
φάνηκαν βουνό. Επιπλέον κατάλαβε πως σε τέτοιες διαδρομές δεν μπορείς να
σταματήσεις όποτε κουραστείς. Είχαμε φτάσει μέχρι το 6<sup>ο</sup> χιλιόμετρο,
και θέλαμε, αναγκαστικά, άλλα τόσα για πίσω. Μου είπε πως τώρα καταλαβαίνει το
λόγο για τον οποίο η Καβάλα βγάζει καλούς δρομείς. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποτε έφτασε να τρέχει
μαραθώνιο. Τα πρώιμα σημάδια του χρόνου είχαν εξαφανιστεί και το κέφι του ήταν
ακατάβλητο. Έκανε πράξη το όνειρό του. Έτρεξε σε πρωτεύουσες της Ευρώπης, όσο
εγώ, από αθλητικής σκοπιάς, δεν είχα ακόμα περάσει τα σύνορα. Μου περιέγραφε το
μοναδικό κλίμα των διεθνών μαραθωνίων, τονίζοντας πάντα πως μόνο αν το ζήσω θα
μπορούσα να το καταλάβω. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χάρη σ’ αυτόν το έζησα και το
κατάλαβα, αν και αρκετά οδυνηρά, την πρώτη φορά, στη Ζυρίχη. Αλλά αυτή η πρώτη<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>φορά ήταν το έναυσμα για όλες τις υπόλοιπες. Μιλάνο,
Ντίσελντορφ, Βερολίνο, Βουδαπέστη, Βουκουρέστι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν τρέχω πια μαραθώνιους. Δεν ξέρω
αν θα ξανατρέξω ποτέ. Η άσφαλτος ταλαιπωρεί και πληγώνει πλέον τα πόδια μου με
τρόπο που οι πολύωροι αγώνες στο βουνό δεν το κάνουν. Κάθε τόσο προσπαθώ να
προσθέσω κάποια χιλιόμετρα πάνω της, πάντα όμως με αρκετά οδυνηρά αποτελέσματα.
Ίσως κάνω μια προσπάθεια ακόμα, ίσως όχι. Μπορεί να φταίει και το ότι πλέον μου
φαίνεται μονότονη κι ανιαρή. Όταν κάτι πάψεις να το αγαπάς πολύ, παύει να σε
αγαπάει κι αυτό με τη σειρά του. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-S9g3s8mQEyg/UvIf4pXgPuI/AAAAAAAAAPc/K2dZn8d5ajg/s1600/%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CE%BD%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-S9g3s8mQEyg/UvIf4pXgPuI/AAAAAAAAAPc/K2dZn8d5ajg/s1600/%CE%B2%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B5%CE%BB%CF%8C%CE%BD%CE%B1.jpg" height="240" width="320" /></a>Έστω κι ως παρελθόν, όμως, οι μέρες
των μαραθωνίων δρόμων του εξωτερικού είναι πια εγγεγραμμένες στην νωπογραφία της
ψυχοσύνθεσής μου. Εκεί βρίσκονται όλες οι στιγμές, που είτε με κάποια διαφορά,
είτε παρέα μέχρι τον τερματισμό, έτρεξα μαζί του. Τον εντοπίζω ακόμα και στους διεθνείς
μου μαραθωνίους, όπου αυτός δεν υπήρχε, ως φυσική παρουσία τουλάχιστον. Υπήρχε όμως
ως προτροπή, ως παρότρυνση, ως χαμόγελο επιβεβαίωσης. Ως ένα τηλεφώνημα που έρχεται
τη μια να σου ευχηθεί, την άλλη να ρωτήσει πως τα πήγες, κι εσύ χαίρεσαι που άθελά
του σου υπενθυμίζει πως πρέπει να αποδίδεις όλα τα όμορφα εκεί που τα οφείλεις.
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-33664979922166194602014-01-27T20:34:00.000+02:002014-01-27T20:49:21.977+02:00 BSI Lake Balaton Supermarathon. Εισαγωγή. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if !mso]>
<style>
v\:* {behavior:url(#default#VML);}
o\:* {behavior:url(#default#VML);}
w\:* {behavior:url(#default#VML);}
.shape {behavior:url(#default#VML);}
</style>
<![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">BSI</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Lake</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Balaton</span><span lang="EN-GB"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Supermarathon</span>.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>194,5 χιλιόμετρα
σε 4 μέρες. </b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>17-20
Μαρτίου 2011.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Εισαγωγή. </b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την τελευταία φορά που εγκατέλειψα το
τρέξιμο νόμιζα πως θα ήταν…η τελευταία. Έκανα τα πάντα για να είναι. Αποκόπηκα
από οτιδήποτε με συνέδεε με το άλλοτε αγαπημένο μου άθλημα. Αποποιήθηκα όλα τα
στοιχεία που συνδέονταν μαζί του. Λίγο επειδή τα θεωρούσα περιττά, λίγο για να
μην υπάρχει πια η γέφυρα που με πέρασε απέναντι. Πέταξα όλα τα ειδικά περιοδικά,
χάρισα τα αποκτημένα από το εξωτερικό βιβλία μου, αραίωσα από τις σχετικές
παρέες. Συγκάλυπτα επιμελώς και για λόγους ευγένειας την αδιαφορία μου στις
κουβέντες περί τρεξίματος, όσων φίλων θεωρούσαν πως ακόμα με αφορούν. Είχα
ανακαλύψει ξανά τη λογοτεχνία, διάβαζα κι έγραφα, κι ήθελα να μείνω σ’ αυτήν
απερίσπαστος. </div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
Μολονότι το
διάστημα δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο, εν τούτοις, όταν επέστρεψα στο τρέξιμο, όλα
είχαν αλλάξει. Οι δρομείς ήταν εκατοντάδες, οι ακριβοθώρητοι κάποτε αγώνες,
δεκάδες. Οι νέοι αθλητές είχαν πρόβλημα όχι που θα βρουν, αλλά ποιον αγώνα να
επιλέξουν. Κυκλοφορούσε το πρώτο ελληνικό περιοδικό για το τρέξιμο. Στις
βιτρίνες υπήρχαν φίρμες αθλητικών ειδών που δεν τις γνώριζα, εγώ, που ήξερα
κάποτε πιο πολλά από τους πωλητές των καταστημάτων.</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
Τα ανακάλυψα
όλα ξανά. Φόρεσα τις νέες φίρμες, ξαναγράφτηκα συνδρομητής σε περιοδικά,
παρήγγειλα τα πρόσφατα αγγλόφωνα βιβλία, γνώρισα αρκετά από τα νέα πρόσωπα του
χώρου. Ωστόσο, το σημαντικότερο που ξανακέρδισα ήταν κάτι άλλο. </div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
Ήταν η
ελευθερία του να μπορείς να καλύπτεις αποστάσεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
Ο δρομέας
μεγάλων αποστάσεων έχει μια ιδιαίτερη σχέση με το χώρο και το περιβάλλον του. Στα
ταξίδια με το αυτοκίνητο μ’ άρεζε να φαντάζομαι πως τρέχω, ή πως μπορώ να τρέξω, τις
αποστάσεις που έβλεπα πέρα από το τζάμι. Τους δρόμους που χώριζαν χωριά, τους
δασικούς χωματόδρομους που διαγράφονταν στο βάθος, τον περίγυρο μιας λίμνης, το
μονοπάτι ενός βουνού. Ό,τι έβλεπα είχα την πεποίθηση πως θα μπορούσα να το διανύσω
με τα πόδια. </div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
Στη διάρκεια
της αποχής μου αυτό άλλαξε. Ο χωματόδρομος που διέτρεχε το λόφο ήταν πια πέρα
από τις δυνατότητές μου. Δεν γινόταν να ‘πεταχτώ’ για μια βόλτα 10 χιλιομέτρων. Δεν
διέθετα την αντοχή να ανακαλύψω τι κρύβεται στην πίσω πλευρά ενός τοπίου. Η απώλεια
της ικανότητας που είχα κάποτε με έθλιβε. Ήταν κυρίως ψυχολογικό, κι όχι πως θα
σταματούσα ποτέ το αυτοκίνητο, με την οικογένειά μου να περιμένει μέσα, για να
δω τι υπάρχει πίσω από κάποιο ύψωμα. Πολλές είναι οι φορές που αποφασίζουμε να
μείνουμε στο σπίτι, είναι όμως διαφορετικό να ξέρεις πως δεν επιτρέπεται να
βγεις από το σπίτι. </div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
Αυτό ήταν που
ξανακέρδισα με τις μεγάλες αποστάσεις. Την αίσθηση της ελευθερίας πως μπορώ να
πηγαίνω οπουδήποτε, χωρίς να χρειάζομαι κανένα μέσον. Αν όχι στο διάστημα μιας
μέρας, θα μπορούσα σε δυο, ή παραπάνω. Αυτή τη στιγμή νιώθω πως μπορώ να κατεβώ
από την Καβάλα μέχρι την Αθήνα τρέχοντας, όσες μέρες κι αν χρειαστεί. Δεν
πρόκειται να το επιχειρήσω, αλλά μ’ αρέσει να ξέρω ότι μπορώ. Ένα ευχάριστο
παιχνίδι για τους δρομείς μεγάλων αποστάσεων θα μπορούσε να είναι το σημάδι
μιας γραμμής τραβηγμένης σ’ έναν χάρτη, ανάλογο της απόστασης που διανύουν
κάθε φορά που βγαίνουν για τρέξιμο. Θα ξεκινά από την πόλη τους και θα
εκτείνεται σε κάθε τους προπόνηση. Είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς την εξέλιξη
της γραμμής στο τέλος μιας εβδομάδας, ενός μήνα, ενός χρόνου. </div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
Με το τρέξιμο
λοιπόν μπορούσα πάλι, δυνητικά, να τρέχω σε χάρτες και τοπία. Έτρεχα με τη
φαντασία μου κάθε διαδρομή που έβλεπα στο καλεντάρι των δρομέων, ή αν ήταν
υπερβολικά μεγάλη, όπως το Σπάρταθλο, έτρεχα ένα τμήμα του. Έτρεχα στις Άλπεις,
στα Πυρηναία, στο Εθνικό Πάρκο της Γιούτα, στις πρωτεύουσες του κόσμου. </div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
Αλλά προτιμούσα
τα όμορφα τοπία. Έτσι, όταν είδα στο διαδίκτυο έναν αγώνα να διοργανώνεται στη
μεγαλύτερη λίμνη της κεντρικής Ευρώπης, άρχισα τους υπολογισμούς. Η Ουγγαρία
βρισκόταν, ακόμα, στην γεωγραφική και οικονομική μου εμβέλεια. Την πρώτη χρονιά
που το σκέφτηκα, για διάφορους λόγους, δεν έγινε δυνατόν. Έγινε, όμως, την
επόμενη.</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
Ο Νίκος Δήμου
ορίζει την ευτυχία ως την απόσταση που χωρίζει τις επιθυμίες μας από την
πραγματοποίησή τους. Εγώ, για να μικραίνω αυτήν την απόσταση, θα έπρεπε να την
τρέξω. Θα έτρεχα λοιπόν, κι όχι σε μια αδιάφορη διαδρομή, αλλά δίπλα σ’ ένα
από τα ομορφότερα φυσικά τοπία. Και σκεφτόμουν πως όσα περισσότερα χιλιόμετρα
άντεχαν τα πόδια μου, τόσο πιο κοντά θα με έφερναν στη δική μου ευτυχία.</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ονομάζεται και Ουγγρική θάλασσα. Το μήκος της είναι 77 χιλιόμετρα, το
πλάτος της 14, η έκτασή της 592 τετραγωνικά χιλιόμετρα και το μέγιστο βάθος της
12,2 μέτρα.
Αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της Ουγγαρίας. Την περιβάλλουν χωριά,
κωμοπόλεις, οικισμοί και παραθεριστικά. Ξεπρόβαλε μπροστά μου, μέσα στη
συννεφιά, και κάλυπτε μια έκταση που θα μπορούσε, πράγματι, να ανήκει σε
θάλασσα. Μου φάνηκε απίστευτο πως σκόπευα να την τρέξω ολόκληρη, αλλά μετά
έμαθα πως αυτό που βλέπω δεν είναι παρά μόνο ένα μέρος της. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-NL6IoV69YyA/Uuakho6hjnI/AAAAAAAAAO4/kySzU8-oCxo/s1600/%25CF%2587%25CE%25B1%25CF%2581.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-NL6IoV69YyA/Uuakho6hjnI/AAAAAAAAAO4/kySzU8-oCxo/s1600/%25CF%2587%25CE%25B1%25CF%2581.jpg" /></a>Η ηρεμία της λίμνης δεν φανερώνει
τίποτα από το πολυτάραχο παρελθόν της πρόσφατης ιστορίας της. Κι όμως, την άνοιξη
του 1945, στην περιοχή αυτού του επίγειου παραδείσου, αφανίστηκαν περί τους
20.000 χιλιάδες στρατιώτες. Ήταν η τελευταία μεγάλη επίθεση που επεχείρησε η
ναζιστική Γερμανία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σταματήσει και να
ανακαταλάβει πολύτιμα εδάφη από τους προελαύνοντες Ρώσους. Ήταν αργά. Οι
τελευταίες υπολογίσιμες δυνάμεις της είχαν εξολοθρευτεί λίγους μήνες πριν, στην
αντεπίθεση των Αρδεννών, απέναντι στους δυτικούς συμμάχους. Ο Χίτλερ υποτίμησε
τον κύρια απειλή, που κατέφθανε ακάθεκτη από το ανατολικό μέτωπο. Ανόητος,
υπερφίαλος και αλαζόνας, αγνόησε μέχρι το τέλος τις παραινέσεις των ικανών
στρατηγών του. Το ‘Ξύπνημα της Άνοιξης’, ρομαντική ονομασία μιας καταδικασμένης
επιχείρησης, στοίχισε ανθρώπινες και υλικές απώλειες κι από τις δυο πλευρές,
μόνο που για την Γερμανία αποδείχτηκαν αναντικατάστατες. Το τέλος ήταν κοντά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-GaqyzG6LoN4/UuajzDzk6jI/AAAAAAAAAOw/ntQPCdL4FH8/s1600/%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2584.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-GaqyzG6LoN4/UuajzDzk6jI/AAAAAAAAAOw/ntQPCdL4FH8/s1600/%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2584.jpg" height="150" width="200" /></a>Φτάσαμε στην έρημη και σκοτεινή <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Siofok</span>, ένα μελαγχολικό
απόγευμα, παραμονή του αγώνα. Τίποτα δεν φανέρωνε πως η πρωτεύουσα, όπως
αποκαλείται, της <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Balaton</span>
είναι ο πιο δημοφιλής τουριστικός προορισμός της Ουγγαρίας. Φημίζεται για τη
νυχτερινή ζωή της, αλλά τώρα τα μόνα ίχνη ζωής τα έβρισκες στο εσωτερικό του
ξενοδοχείου της διοργάνωσης. Λίγους μήνες μετά ο κόσμος θα συνέρεε στις ακτές
της, αφού τα ρηχά, σ’ εκείνο το σημείο, νερά της λίμνης κρατιούνται ασφαλή και
ζεστά. Το πλήθος των εξοχικών που περίμεναν σφραγισμένα θα άνοιγαν τις αυλές
και τα παράθυρά τους, οι δρόμοι και τα αναψυκτήρια θα γέμιζαν από την
πολυκοσμία. Τότε το να διακόψεις την κυκλοφορία θα ήταν δύσκολο, ενώ οι τώρα προσιτές,
ακόμα και για τα δοκιμαζόμενα βαλάντιά μας, τιμές θ’ αυξάνονταν απαγορευτικά. Η
χρονική επιλογή του αγώνα είχε λογική. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-NBEmRqOBz2w/UuamDU_yIiI/AAAAAAAAAPM/UtGd7d9glK4/s1600/Balaton.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-NBEmRqOBz2w/UuamDU_yIiI/AAAAAAAAAPM/UtGd7d9glK4/s1600/Balaton.gif" height="242" width="400" /></a><span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο <span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">BSI</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Lake</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Balaton</span><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB" style="mso-ansi-language: EN-GB;">Supermarathon</span>,
είναι ένα <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">multi</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">running</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">event</span>.
Το κύριο αγώνισμα περιλαμβάνει τον ατομικό δρόμο των 195.4 χιλιομέτρων
σε 4 συνεχόμενες μέρες, μοιρασμένες ως ακολούθως: Από την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Siofok</span><span lang="EN-US"> </span>μέχρι την
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fonyod</span>, απόσταση 46.7 χιλιόμετρα, με
όριο 6 ώρες. Από την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fonyod</span>
μέχρι την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Szigliget</span>,
απόσταση 52.9
χιλιόμετρα, με όριο 7 ώρες. Από την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Badascony</span><span lang="EN-US"> </span>μέχρι
την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Balatonfured</span>, 43.6 χιλιόμετρα, με
όριο 5.45 ώρες. Και από την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Balatonfured</span><span lang="EN-US"> </span>ξανά στην <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Siofok</span>,
52.2 χιλιόμετρα
σε 7 ώρες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα χιλιόμετρα της κάθε μέρας ήταν
παραπάνω του ενός μαραθωνίου. Αν έστω και σε μία απ’ αυτές αποτύγχανες στο
χρονικό όριο, θα μπορούσες να παραμείνεις στον αγώνα, αλλά εκτός συναγωνισμού.
Επίσης υπήρχαν δυο ‘κόφτες’ στη διάρκεια κάθε διαδρομής, στους οποίους όφειλες
να φτάσεις πριν από κάποιον καθορισμένο χρόνο. Ήταν καλά μελετημένοι, αν δεν το
κατάφερνες δύσκολα θα μπορούσες να τερματίσεις έγκαιρα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παράλληλα με το κύριο, διεξάγονταν
κι άλλα αγωνίσματα. Θα μπορούσε κάποιος να τρέξει μόνο τη μία από τις 4 μέρες.
Προβλεπόταν αγώνας για ομάδα σκυταλοδρομίας των τεσσάρων αθλητών, ένας για κάθε
μέρα. Υπήρχε αγώνισμα ομάδας σκυταλοδρομίας, μόνο για την τελευταία μέρα. Κι
ίσως κι άλλα, που δεν ενδιαφέρθηκα να συγκρατήσω. Δεν παραγνώριζα την αξία
κανενός, απλά, δεν υπήρχαν για μένα. Ήμουν εδώ για το κύριο αγώνισμα, αυτό του
οποίου οι αθλητές είχαν κόκκινα νούμερα, για να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πολλά ήταν τα υπέρ μου σ’ αυτό το
ταξίδι. Καταρχήν, το ίδιο το ταξίδι. Έγινε οδικώς και περιείχε όλα τα στοιχεία
του ψυχαγωγικού τουρισμού. Είχα σπουδαία ομάδα υποστήριξης. Η γυναίκα μου,
εξπέρ στις διαδικτυακές κρατήσεις, μας απάλλαξε από κάθε έγνοια κόστους και
τόπου διαμονής. Ο ακούραστος, και με σπάνια αίσθηση προσανατολισμού, οδηγός μας,
ήταν κάτοχος ενός μικρού λειτουργικού λάπτοπ, που μας πρόσφερε τη σύνδεση και
την επικοινωνία με την πατρίδα. Ο τρίτος της παρέας ταξίδευε με την κρίσιμη ιδιότητα
του αθλητικού συνοδού. Ούτε βαλίτσα δεν χρειάστηκε να κουβαλήσω, μην και
στερηθώ πολύτιμες δυνάμεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υπήρχε ένα ακόμα, καθαρόαιμα
αθλητικό, υπέρ. Αν και σε καμιά περίπτωση δεν ήμουν αθλητής επιδόσεων, είχα
παρατηρήσει πως με χαλαρό ρυθμό μπορούσα να τρέχω ασταμάτητα, για άγνωστο
αριθμό ωρών. Ακόμα και στα 100 χιλιόμετρα της Ψάθας, παρόλα τα αντίξοα που
αντιμετώπισα, αυτό που με σταμάτησε τελικά ήταν το χρονικό όριο της διοργάνωσης
κι όχι πως δεν μπορούσα, πλέον, να πάρω τα πόδια μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στην <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Balaton</span><span lang="EN-US"> </span>έκρινα,
θεωρητικά βέβαια, πως το χρονικό περιθώριο κάθε μέρας έδινε ευκαιρίες στο
χαλαρό ρυθμό. Επίσης θα μεσολαβούσε η βραδινή ξεκούραση, που θα ήταν αρκετή,
αρκεί να κατάφερνα να τελειώνω την εκάστοτε μέρα χωρίς να εξαντλούμαι απόλυτα.
Το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πηγαίνω σταθερά και, ακόμα κι αν οι δυνάμεις
μου το επέτρεπαν, να μην αυξήσω το ρυθμό μου. Κάποια μαθήματα τα είχα διδαχτεί
με πολύ σκληρό τρόπο για να τα ξεχάσω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Υπήρχε ένα κατά, ο καιρός. Οι
καλοσυνάτες μέρες του ταξιδιού είχαν τελειώσει και στο εξής προέκυπτε άστατος
κι απρόβλεπτος. Διέθετα εξοπλισμό για να τρέξω από Σαχάρα μέχρι Αλάσκα, αλλά
ήταν δύσκολο να προβλέψω τι θα μου χρειαστεί και τι θα με βαρύνει για τόσες
ώρες. Ευτυχώς, η ομάδα συμπαράστασης θα αποδεικνυόταν χρήσιμη σ’ αυτό. </div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-87671793485862307282014-01-21T13:03:00.001+02:002014-01-21T13:07:21.746+02:00Διεθνείς Μαραθώνιοι. 1.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Τι συνδέει την Νέα Υόρκη, την Βοστώνη, το Σικάγο και το Χιούστον, με το Άμστερνταμ, την Γλασκώβη, την Φλωρεντία και την Βαρκελώνη; Τι συνδέει την Μπανγκόκ, την Καζαμπλάνκα, το Βελιγράδι και την Χονολουλού, με το Μπουένος Άιρες, την Κωνσταντινούπολη, το Δελχί και την Ιερουσαλήμ; Και, τέλος, τι συνδέει όλες αυτές με 500 ακόμα πόλεις, σ’ ολόκληρο τον κόσμο; </div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα σχεδόν κάθε μεγάλη πόλη που σέβεται τον εαυτό της φιλοξενεί κι έναν μαραθώνιο. Πολλές ακόμα ετοιμάζονται να μπουν στην ατέλειωτη αυτή παγκόσμια αλυσίδα. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν στους μαραθωνίους είναι χιλιάδες. Όσοι μετακινούνται, αθλητές, οικογένειες και συνοδοί, εκατομμύρια. Ένα γεγονός που ήταν κάποτε υπόθεση λίγων αθλητών κλάσης, σήμερα είναι παράδοση που αφορά πολλούς. Ένα στενά αθλητικό συμβάν εξελίχθηκε σε κοινωνικό φαινόμενο, συνδεδεμένο με την αίγλη, την τουριστική προβολή ακόμη και την πηγή εσόδων ενός τόπου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Η απόσταση είναι συγκεκριμένη, 42.195μ, ωστόσο υπάρχουν μαραθώνιοι που φημίζονται για διαφορετικά πράγματα. Για τη γρήγορη διαδρομή, για την ομορφιά του τοπίου τους, για την ιστορία που τους συνοδεύει. Αν επιθυμείς ένα μαραθώνιο προσκύνημα έρχεσαι στην Αθήνα. Για επιδόσεις, Βερολίνο και Άμστερνταμ. Αν θέλεις να διευρύνεις τις δυνατότητές σου πας στη Βοστόνη - είναι ο πιο ιστορικός μαραθώνιος κι ο μόνος που απαιτεί αθλητικές προδιαγραφές, ανάλογες της ηλικίας - για να σε δεχτεί. </div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορείς να συμμετέχεις σε κάποιον από τους διεθνείς μαραθωνίους και για άλλους λόγους. Για να συνδυάσεις το αγαπημένο σου άθλημα μ’ έναν τόπο που θα σ’ ενδιέφερε να επισκεφτείς. Μ’ ένα ταξίδι που θα ‘θελε η οικογένειά σου. Μ’ ένα συναρπαστικό διάλλειμα που επιτρέπει η εργασιακή άδεια και τα οικονομικά σου. Μπορείς να συμμετέχεις για να αισθανθείς μέρος μιας παγκόσμιας κοινότητας, και να γνωρίσεις τα ευρύτερα πλαίσια της ιδιαίτερης οικογένειας στην οποία ανήκεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι διεθνείς μαραθώνιοι αντανακλούν κάτι από το κλίμα των Ολυμπιακών αγώνων, καθώς άνθρωποι απ’ όλους τους λαούς συνυπάρχουν σε μια πανηγυρική ατμόσφαιρα, όπου οι όποιες διαφορές, απλώς, δεν υφίστανται. Είναι μια κοινή γιορτή με τους πρωταγωνιστές, τους στενούς συμπαραστάτες, τους ένθερμους θεατές της. Οι μαραθωνοδρόμοι κατατάσσονται βάσει μιας αξιολόγησης που δεν ξεχωρίζει τον πλούσιο από το φτωχό, το νεαρό από το μεσήλικα, την γυναίκα από τον άντρα. Ο καθένας τρέχει μόνος του, αλλά όλοι μαζί αποτελούν ένα αξεδιάλυτο πολυεθνικό σύνολο, που ξεκινά και τερματίζει σαν ένα σώμα. Χιλιάδες άτομα δεν συνιστούν απαραίτητα κάτι συλλογικό, αλλά νομίζω πως στο μαραθώνιο αυτό δεν ισχύει. Αν μπορούσαμε να δούμε από ψηλά έναν διεθνή μαραθώνιο, θα βλέπαμε μια πολύχρωμη ακολουθία ανθρώπων που ρέει σαν ποτάμι προς τον προορισμό του. Και παρ' όλο που θα ξέραμε πως δεν φτάνουν όλοι στον ίδιο χρόνο, εν τούτοις θα αντιλαμβανόμασταν πως μια κλωστή συνδέει τον πρώτο από τον τελευταίο, κι όλους συνάμα. Χιλιάδες ατομικές μάχες διαδραματίζονται μέσα στις έξη ώρες, σε συνολικό, όμως, επίπεδο ο χρόνος του καθενός δεν έχει νόημα, όπως δεν έχει νόημα ν’ αναλογιζόμαστε ποιο μέρος του ποταμού θα καταφέρει να εκβάλλει πρώτο στη θάλασσα. </div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-91350427119800954472013-12-26T19:16:00.001+02:002014-01-03T21:49:29.032+02:00Ημερολόγιο 2013.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μοιάζει φορτωμένο, κουραστικό,
ταλαίπωρο, αλλά δεν είναι. Οι σημειωμένες στάσεις του δεν σηματοδοτούν κόπους
και κακουχίες, αν και παροδικά μπορεί να βιώθηκαν έτσι. Είναι οι Κυριακές μας,
που κρύβουν όσα πολύτιμα με κόπο διασώσαμε. Αυτά, που διαφυλάξαμε ως κόρη
οφθαλμού. Είναι οι σωσμένες από την αλληλουχία των όμοιων στιγμών ημέρες μας.
Οι σταθμοί ανεφοδιασμού σ' αυτό που κυλά και μας παρασέρνει αέναα. Η ανάσα που
εξοικονομήσαμε βγάζοντας το κεφάλι πάνω από την επιφάνεια της καθημερινότητας.
Τα διαλείμματα μιας ατέλειωτης διαδρομής, τόσο εκτεταμένης όσο κι η ζωή μας.
Αυτά τα οποία μπορούμε να ψηλαφούμε, γιατί εξέχουν ανάγλυφα στο χαρτί του
ημερολογίου μας. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μαζί κι όλα όσα μεταφέρουν.
Χαρές, συγκινήσεις, σχέσεις, φιλίες, γέλια και κουβέντες, αναζωπυρωμένες από
βουνίσιο αέρα. Τις δικές μου τις ξαναζώ τώρα που τις γράφω, για να μπορέσω να
τις ξαναζήσω αργότερα, ανατρέχοντας σ’ αυτές. Είναι οι στάσεις μου στο χρόνο
που φεύγει. Η αναπόληση τον προεκτείνει κι αποτελεί το κέρδος μου. Γι’ αυτό συνηθίζω
να καρφιτσώνω αναμνήσεις στο άλμπουμ κάθε χρονιάς.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Χορτιάτης </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Trail</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Run</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">, 3 Μαρτίου.</span>
</b>Δεν θέλω να δεχτώ ότι υπάρχει τέτοιο κωλόπαιδο ανάμεσά μας, που να χαλά
σήμανση αγώνα. Με θίγει ιδεολογικά. Προτιμώ να πιστέψω πως κάτι άλλο συνέβη.
Στα μισά της διαδρομής συγκροτείται συμβούλιο αθλητών, με θέμα την αναζήτηση
του χαμένου δρόμου και του χαμένου χρόνου. Η Γεωργία - γεια σου αστέρι -
βρίσκει το δρόμο, κι ακολουθούμε, τρεις ντουζίνες νοματαίοι. Λασπούρα
πρωτοφανής, τερματίζουμε με ίδιο χρώμα κι ίδιο μοντέλο παπούτσια. Ένα λάστιχο
με πίεση αποκαθιστά μάρκες και χρώματα. Δεν έχω δεύτερα παπούτσια, μέχρι να
φτάσω στο Πανόραμα τα πόδια μου γίνονται πατσαβούρια. Μεγάλο μπράβο στον
Στυλιανό. Τυχεροί όσοι κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους. Όσο το μπορώ θα είμαι
παρών στον αγώνα του. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-jyq4IinJ8jg/Urxks-2ZTDI/AAAAAAAAAOA/HA5H2oXAudE/s1600/58048_10151487612468666_619079810_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="144" src="http://3.bp.blogspot.com/-jyq4IinJ8jg/Urxks-2ZTDI/AAAAAAAAAOA/HA5H2oXAudE/s200/58048_10151487612468666_619079810_n.jpg" width="200" /></a><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Zigos</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Race</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">, 6 Απριλίου.</span></b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πρώτη εμφάνιση ενός μικρού αγώνα στα μέρη
μου. Καλοδεχούμενος. Σπουδαίο να τρέχεις χωρίς να χρειάζεται να οδηγάς με τις
ώρες, χωρίς να ξυπνάς χαράματα, χωρίς να σε περιμένει αυτή η θανατερή
επιστροφή.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Απίθανα κέφια, σε καλή μέρα
έπεσα. Κρίμα που μου συμβαίνει όλο και σπανιότερα. Χασομερώ στην αρχή, γκαζώνω
και φτάνω την παρέα μου στο τέλος. Όλα είναι υπέροχα και δεν αφήνουν περιθώρια
για σάτιρα. Έτσι συμβαίνει, όσο πιο χάλια πάνε τα πράγματα σ’ έναν αγώνα τόσο
περισσότερο προσφέρεται για χιούμορ αργότερα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Paggaio</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Trail</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Run</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">, 12 Μαίου.</span></b>
Δεύτερη χρονιά, η ίδια κατάρρευση, στο ίδιο μέρος, του ίδιου αγώνα. Φταίει το
μυστήριο της κούφιας γης ή το γεγονός της κούφιας κεφαλής; Αν το φαινόμενο
είναι μεταφυσικό θα χρειαστώ αστρολόγο. Μου είχαν μιλήσει για έναν καλό, όταν
ήμουν στο Κάιρο, Σέσωστρις με τ’ όνομα, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Μ’ άλλη
παρέα ξεκινώ, με τον Λαμπρινό που με περιμένει - όχι πολύ αλλά με περιμένει -
τερματίζω. Ό,τι δεν έκανα πέρσι στο Πάικο γι’ αυτόν, το κάνει φέτος στο Παγγαίο
αυτός για μένα. Το εκτιμώ φίλε, στο τεφτέρι με τα χρέη μου φιγουράρεις. Κι ο
αγώνας παραμένει το τοπικό μας καμάρι, με το μπλουζάκι του συμμετέχω σ’ όλους
τους υπόλοιπους. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Στα χνάρια της Αρκούδας, 26 Μαΐου.</span></b>
Χνάρια αρκούδας δεν είδα, αλλά το κρύο της αρκούδας το έφαγα. Πάνω από το
χιονοδρομικό παραλίγο να με πάρει και να με σηκώσει. Το αντιανεμικό μου έπρεπε
να το είχα πάρει εφαρμοστό, φουσκώνει σαν αλεξίπτωτο. Ευτυχώς που διαθέτω
κάποια κιλά, ποτέ δεν ξέρεις τι τέλος σου επιφυλάσσει η μοίρα. Λάιβ
ανταπόκριση, μέσω κινητού, από τον αγώνα της Καβάλας που γίνεται την ίδια μέρα,
(κι εγώ ο προδότης τρέχω σε τόπο ξένο). Οι αθλητές στην πόλη μου καταρρέουν από
τη ζέστη. Πόσο απέχει η Καβάλα απ’ το Μέτσοβο; 4 ώρες, κι είναι σαν να
βρισκόμαστε σ' άλλο παράλληλο. Γνωρίζω Τσογκαράκη και Τρουπή, τι απίθανοι τύποι
είναι αυτοί! Στην επιστροφή κορυφαία παρέα, αυτοκίνητο βούτυρο, ταξίδι φίνο. Τι
άλλο να πω σε πέντε σειρές, μια ιδέα πήρατε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Kerkini</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Lake</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">run</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">, 16
Ιουνίου. </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">εις την πλαγιά ενός βουνού, της κορυφής εκείνης,</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">εβρήκα<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θάνατο φρικτό κι οδυνηρό
πολύ</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">του Ιουνίου ένα πρωί, στην όχθη της Κερκίνης. </i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάτι μου το ‘λεγε μέσα μου κι
ετοίμασα καλού κακού το επιτύμβιο. Δεν κράτησε λίγο ακόμα δροσερός ο καιρός, κι
έβγαλε την πρώτη κάψα της χρονιάς, ανήμερα αγώνα. Στα τελευταία της ασφάλτου οι
δρομείς παραπατάνε. Αλλά όχι κι άσχημος χρόνος για τα κυβικά μου. Κι άλλωστε τι
σόι αθλητές είμαστε εμείς, τη μια μας πειράζει το κρύο, την άλλη η ζέστη! Τι να
μας κάνει κι ο Αργύρης, τι να μας κάνει κι ο κάθε διοργανωτής; Να μας δώσουν
από ένα τηλεκοντρόλ να ρυθμίζουμε το κλίμα μόνοι μας;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-siX01fAb8a4/UrxktwL0d5I/AAAAAAAAAOI/EkK46dIInhI/s1600/1074669_652034274808840_937607078_o.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="98" src="http://2.bp.blogspot.com/-siX01fAb8a4/UrxktwL0d5I/AAAAAAAAAOI/EkK46dIInhI/s200/1074669_652034274808840_937607078_o.jpg" width="200" /></a><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Haidou</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Trail</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Party</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">, 21
Ιουλίου.</span></b><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σαββατιάτικο πάρτι
με τα όλα του. Κέφι και χαρά. Αν θέλετε αγώνα χωρίς άγχος αγώνα, ελάτε εδώ.
Πανηγυρική ατμόσφαιρα, σε δεύτερη μοίρα ο ανταγωνισμός. Από τις καλύτερες η
φωτό του τερματισμού. Όρεξη για ντεμαράζ είχε η Μάρθα, το ‘χουν αυτό οι
στιβικές. Σε καλή μέρα με πέτυχε, δεν ρεζιλεύτηκα στην κόντρα. Χαρά θεού κι
ανθρώπων, και το πριν και το μετά. Όνειρο η διανυκτέρευση στο αντίσκηνο, όμορφη
η βόλτα την Κυριακή. Κρίμα που πρέπει να φύγουμε κάποτε. Τι γρήγορα περνούν οι
όμορφες στιγμές, αδικία δεν είναι; </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου, 8
Σεπτεμβρίου. </span></b>Αυτός δεν είχε καθόλου πλάκα. Με πόνο ξεκινώ, με πόνο
συνεχίζω, με πόνο καταλήγω. Ένα μήνα εκτός, συστήνει επί τόπου φυσιοθεραπευτής
φίλος. Το διαπραγματεύομαι σκληρά, κρίμα να χάσω τους όμορφους αγώνες που
ακολουθούν. Εντάξει, να κάτσω ένα μήνα, αλλά μετά τον Χειμερινό Ενιπέα.
Πιθανολογεί πως αφού ο τένοντας<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>άντεξε
τρία χρόνια θ’ αντέξει ακόμα τρεις μήνες, αλλά συμβόλαιο δεν υπογράφει. Δικό
μου το ρίσκο. Η Ρούλα, στον τερματισμό, ζητά δήλωση. Σήμερα έχω γενέθλια, λέω.
Συμπληρώνω 20 χρόνια τρεξίματος, με αρχή αυτόν, τον ίδιο αγώνα, το 1993. Διοργανωτές
και παρόντες φίλοι τραγουδούν το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">happy</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">birthday</span>. Κι από πέτρα να είσαι, ραγίζεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Ορεινός Μαραθώνιος Οίτης, 22
Σεπτεμβρίου.</span></b> Ό,τι θα μπορούσε να πάει στραβά σ’ έναν αγώνα πάει σ’
αυτόν. Ό,τι θα μπορούσε να πάει καλά, πάλι στραβά πάει. Αναποδιές και
παρεξηγήσεις αμέτρητες. Και το έτερον δρομικό μου ήμισυ παρατώ στου δρόμου τα
μισά, και την προθεσμία χάνω. Ο χαμένος τα χάνει όλα. Κι εκείνη η ατέλειωτη
κορυφή από που ξεφύτρωσε, πάνω που νόμιζα πως το σώζω το πράγμα; Μήπως πρέπει
να κοιτάζω και κανένα προφίλ αγώνα, τελικά; Τετράπαχη αγελάδα φράζει το στενό
μονοπάτι του τέλους, τα 250
κιλά βοδινού κρέατος συνθλίβουν τις ύστατες ελπίδες. Την
πετροβολώ, τρέχει μπροστά μου, τρώω τη σκόνη της. Ποτέ μου δεν έχω βρίσει έτσι
ζωντανό. Παράλληλα ανησυχώ μήπως σκάσει κιόλας. Μη φύγω και δολοφόνος από την
Οίτη. Παραίτηση και περπάτημα, όταν κλείνει το 10ωρο. Ζητούν δήλωση στον
τερματισμό, αλλά αδυνατώ ν’ ανοίξω το στόμα μου. Δεν θα ξανάρθω εδώ, σκέφτομαι,
καταραμένο μέρος. Απόφαση μιας μέρας. Θα ξανάρθω του χρόνου, ορίστε, την κάνω
καθυστερημένα τη δήλωση, και θα διορθώσω ό, τι στραβό έκανα φέτος. Δεν φταίει
το μέρος, δεν φταίει η κτηνοτροφία, δεν μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Ο χαρακτήρας
κι η επιπολαιότητά μας τα φταίει όλα. Αόριστα μιλώ, αλλά πιο συγκεκριμένος πάνω
στο ζήτημα θα πεθάνω. Μόλις βγει η νέα προκήρυξη βάλτε με μέσα παιδιά, χωρίς να
με ρωτήσετε καν. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Υψάριον Μονοπάτι, 29 Σεπτεμβρίου.</span></b>
Χάρη σ’ αυτόν τον αγώνα ξαναεπισκέπτομαι το κοντινό μου νησί, μετά από πολλά
χρόνια.<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> </b>Με τη νέα γλυκιά μου
συμμορία, 5 στο αυτοκίνητο, αυθημερόν, αφού τα οικονομικά όλων μας έχουν
σφίξει. Κακοτράχαλο μονοπάτι, κατάλληλο για νεότερες κλειδώσεις κι αρθρώσεις
από τις δικές μου. Ο πόνος στον αχίλλειο άφαντος, ξεγελιέμαι πως πέρασε
οριστικά. Σιγά μην κάτσω ένα μήνα, σκέφτομαι και προσβάλλω μονομερώς το
μνημόνιο με τον φυσιοθεραπευτή, αλλά κοντά στην ώρα ο πόνος τζα. Εντάξει, μια
κουβέντα είπαμε, βγάλε μου κι αυτόν τον αγώνα σε παρακαλώ και θα σε ξεκουράσω
τις γιορτές, τότε, με τις παγωνιές και τα κρύα. Τώρα η φύση είναι παράδεισος, πώς
να κλειστείς μέσα, θα σκάσεις. Βουνό εδώ και θάλασσα στο βάθος, περίεργο κάπως
να τρέχεις σε νησί. Με Νίκο και Αθηνά περνάμε τη γραμμή, καταπληκτικό ζευγάρι,
εσείς μου κάνετε τιμή παιδιά. Στο φέρυ της επιστροφής γαλήνη φυσικών και
ψυχικών στοιχείων. Με λιγότερο πόνο του χρόνου μου εύχομαι. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u><span style="font-size: 10.0pt;"></span></u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Paranesti</span></u></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;">
</span></u></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Rath</span></u></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u><span style="font-size: 10.0pt;"> 26
Οκτωβρίου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></u></b>Αρχική
ευδαιμονία που σβήνει με την πάροδο ωρών και χιλιομέτρων. Η σάρξ υπήρξε
πρόθυμος, αλλά το πνεύμα παρεδόθη. Με σώζει ο Βαγγέλης, που τον στέλνω στο
ποτάμι να μου φέρει νερό, μπας και συνεφερθώ κι αθλητικά φερθώ. Αυτό ήταν. Δεν
θα το ξανακάνω ποτέ. Μεγάλωσα πια. Σκούπα την Παρασκευή το βράδυ, ελάχιστος κι
άθλιος ύπνος κατόπιν. (Τι κρύο είναι αυτό στο Παρανέστι, ρε παιδιά;) Το πρωί το
αντίσκηνο παγωμένο. 46
χιλιόμετρα αγώνας το Σάββατο. 7,5 ώρες, με δυο
ενδιάμεσες καταρρεύσεις. Ξανά μανά ταλαίπωρος ύπνος στο αντίσκηνο. (Τι κρύο
είναι αυτό στο Παρανέστι, ρε παιδιά;) Αγώνας 10χίλιαρος την Κυριακή. Φινίτο.
Τέρμα ο γουρμασμένος σούπερμαν. Του χρόνου, ή αγώνας ή εθελοντισμός. Όταν
κάνεις πολλά πράγματα μοιάζει σαν να ζεις πολλές ζωές ταυτόχρονα, αυτό επιδιώκω
ο άπληστος, αλλά ανησυχώ σοβαρά πια μήπως χάσω και τη μια που έχω. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Ημιμαραθώνιος Πάικου. 3 Νοεμβρίου.</span></b>
Τρέχουμε μέσα σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής. Κινούμενα σχέδια τα σχέδιά μας, σε
χρώματα βουνίσια φθινοπωρινά. Χρυσάφι στα δέντρα, γάργαρα νερά, γεφύρια για
ρομάντζο. Η χαρά του τρεξίματος σ’ έναν σχετικά εύκολο αγώνα. Αν είστε αρχάριοι
ξεκινήστε από εδώ κι αμέσως γίναμε ομοϊδεάτες. Ο Δημήτρης μας χωρά όλους στο
φιλμάκι του, το ντύνει και με την παραγγελιά μας. Μαζί με τις νότες του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Skyfall</span> θα τρέχουμε αέναα σ’
αυτόν τον πίνακα, σκέφτομαι, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Οι εναλλακτικές μορφές
αθανασίας έχουν λίγο θλιβερή, αλλά ακαταμάχητη γοητεία. Ας μην το βαρύνω, όμως,
θα το χαλάσω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
http://vimeo.com/78708297#</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-p4Mvgxmp9XY/UrxkxJ2W6jI/AAAAAAAAAOQ/YzyjJZsFryQ/s1600/DSC_0167.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="133" src="http://1.bp.blogspot.com/-p4Mvgxmp9XY/UrxkxJ2W6jI/AAAAAAAAAOQ/YzyjJZsFryQ/s200/DSC_0167.JPG" width="200" /></a><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Ημιμαραθώνιος Οχυρού Νυμφαίας 24
Νοεμβρίου.</span> </b>Πέτρες, χώμα, λάσπη. Ντουζιέρα ο ουρανός, αλλά άπαντες
παρόντες. Η τρέλα μας πήγε στα βουνά και δεν φεύγει με τίποτα. Τσαλαβουτάμε
ευτυχισμένα, οι παιδικές μας μορφές αναδύονται ξανά από το τωρινό μας σχήμα. Τι
όμορφα που ήταν εκείνα τα παιδικά προβλήματα, ποιος θα περάσει ποιον! Τι όμορφα
που είναι και τα προβλήματα που θέτουν οι σημερινοί αγώνες! Από την επομένη με
περιμένει μια πολύ δύσκολη βδομάδα, γι’ αυτό θα χαρώ κάθε λεπτό της σημερινής μέρας,
κάθε στάλα της σημερινής βροχής. Στην εκκίνηση χανόμαστε πάλι με την Άννα. (Τι
θα γίνει ρε, με μας τα απροσάρμοστα, θα τα καταφέρουμε να συνεννοηθούμε ποτέ;)
Τρέχω μπρος πίσω, την φτάνω στα μισά, τερματίζουμε αντάμα, δυο χαρούμενα
μουσκίδια. Τέλος καλό όλα καλά. Η άλλη Άννα φωτογραφίζει και γι’ άλλη μια φορά
τσιμεντάρει το χρόνο στην καλή του στιγμή. Μακάρι έτσι να έμενε πάντα, μακάρι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Κίσσαβος, Φαέθων, Ζαγόρι, </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Rodopi</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Challenge</span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">.</span></b>
Έγιναν ξέχωρα άρθρα, όποιος θέλει τα διαβάζει. Ό,τι παραπάνω θα χαλάσει το ύφος
τους. <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Άεθλος,
Σκοτούσα, Ψάθα, κι ό,τι άλλο ξεχνώ. </span></b>Όμορφες στιγμές, και γλυκές
απογοητεύσεις.<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> </b>Γιατί στο τρέξιμο κι
οι απογοητεύσεις είναι γλυκές. Αυτές τις στενοχώριες να είχαμε μόνο κι η ζωή
μας θα ήταν ωραία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 10.0pt;">Χειμερινός Ενιπέας. 8 Δεκεμβρίου.</span></b>
Κλείνει αριστερόστροφα το χρόνο φέτος. Τον κλείνει όμορφα, όπως πάντα, αν και
μας αγχώνει κάπως με την αυστηρότητα των ορίων του. Πρόκληση όμως, να ψάχνουμε
να βρούμε που βρίσκονται αυτά, και πόσο μακριά μπορούν να μας ταξιδέψουν. Με
ταξίδεψαν φέτος όπως ποτέ άλλοτε, δύσκολα να ξανάρθει τέτοια χρονιά. Αλλά τις
πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα, έλεγε ο ποιητής, κι όσο κι αν
το ξέρω πως δεν θα ισχύει για πάντα αυτό, θέλω να το πιστεύω ακόμα. Νάτο, το
βάρυνα. Ίσως φταίει η μουσική που ακούγεται στο βάθος, ίσως το ό,τι κάθε τέλος
εμπεριέχει κάτι μελαγχολικό. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καλή χρονιά, λοιπόν, παιδιά, και
καλή αντάμωση στους νέους αγώνες. Ένα νέο έτος γεμάτο όμορφες εικόνες, όπως
αυτές στο φιλμάκι που ακολουθεί, σας εύχομαι. Ας κάνουμε πράξη τις παραινέσεις
του, ωφελημένοι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>θα βγούμε, θα δείτε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>http://www.youtube.com/watch?v=sMmTkKz60W8</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-80675901772856961182013-11-15T18:32:00.001+02:002013-11-15T18:49:24.145+02:00 Φιλίες.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></b><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Ο Κούντερα θεωρεί πως τον θάνατο μπορείς να τον διακρίνεις μόνο όταν
βρίσκεσαι στην κατάλληλη από αυτόν απόσταση. Όσο είσαι νέος είναι αρκετά μακριά
για να τον δεις. Όταν είσαι γέρος η εικόνα του έρχεται κοντά και θολώνει.
Ευτυχώς, θα έλεγα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η μέση ηλικία είναι η σωστή, κατά
Κούντερα, απόσταση. <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">A</span>υτή
που σου επιτρέπει να<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βλέπεις το τέλος
καθαρά. Οι περιβόητες ηλικιακές κρίσεις των 30, 40, 50 μοιάζουν απόρροια αυτού
του φαινομένου. Προσωπικά τις πέρασα όλες. Λόγω ιδιοσυγκρασίας, ακόμα
περισσότερες απ’ όσες τα στρογγυλεμένα νούμερα υποδεικνύουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η χειρότερη όλων, μέχρι στιγμής
τουλάχιστον, ήταν η κρίση των 50. Εκδηλώθηκε με βαριά μορφή και κορυφώθηκε την
μέρα των γενεθλίων του μισού μου αιώνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω αν οφείλεται σ’
ανεμελιά, σε μια διαρκώς κινούμενη ζωή, ή σε ένα είδος αυτοσυντήρησης, αλλά για
χρόνια ζούσα σε μια ευδαιμονική κατάσταση που αγνοούσε τον παράγοντα χρόνο.
Θεωρούσα πως ο χρόνος είναι κάτι που αφορά τους άλλους, όχι εμένα. Η καλή
φυσική μου κατάσταση δεν μου επέτρεπε να παρατηρώ διαφορές στις δραστηριότητές μου, κι όσο για τον
καθρέφτη μόνο τώρα τελευταία θα’ θελα να δείχνει κάτι καλύτερο. Δεν μετανιώνω
γι’ αυτήν την ψευδαίσθηση, αφού με προστάτεψε από ανώφελες στεναχώριες για πολύ
καιρό. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η συνειδητοποίηση ήρθε απότομα.
Σε μια και μόνο μέρα βρέθηκα αντιμέτωπος με μια σκληρή πραγματικότητα. Σαν να
ξυπνούσα από βαθύ ύπνο, κατάλαβα ξαφνικά πως ο κόσμος γύρω μου είχε αλλάξει.
Αγαπημένα μου συγκροτήματα δεν έβγαζαν πια δίσκους. Αγαπημένοι μου ηθοποιοί
είχαν πεθάνει. Οι γονείς μου είχαν γεράσει πολύ. Και τα κορίτσια που είχα
ερωτευτεί ήταν πλέον μαμάδες κι είχαν παιδιά στην ηλικία που ήταν οι ίδιες
όταν τις ερωτεύτηκα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αισθάνομαι άσχημα για τον τρόπο
που συμπεριφέρθηκα την μέρα των γενεθλίων μου. Σχεδόν αποπήρα τους φίλους που με
θυμήθηκαν. Η καλή τους διάθεση μεταφράστηκε ως προσβολή προσωπικών δεδομένων.
Εξαγριώθηκα με την ιδέα μιας γιορτής με την καθιερωμένη τούρτα γενεθλίων. Με
πενήντα αναμμένα κεριά μια τούρτα παγωτού λιώνει, ενώ η ιδέα μόνο δυο, 5 και 0,
θα έσωζε την τούρτα αλλά όχι εμένα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τέσσερα χρόνια μετά, στα γενέθλια
μου, παρ’ όλο που η γενικότερη κατάσταση ήταν κατά πολύ χειρότερη, έσβησα ένα
κερί στην τούρτα και δέχτηκα με χαρά τις ευχές από φίλους, που δεν χρειάστηκε
να παραβιάσουν απόρρητα δεδομένα, αφού η πληροφορία διαδόθηκε ελεύθερα μέσω <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">fb</span>. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που
μου συνέβη στα 50 μου το είχα ξεπεράσει και ξέρω πως αυτό το οφείλω σε συγκεκριμένα
πράγματα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αναθεωρώ τις ειρωνείες προς όσους
αφιερώνουν την όποια επιτυχία στην οικογένειά τους. Δεν θα υπήρχαν αυτά τα
κείμενα, αν η οικογένειά μου δεν ήταν αυτή που είναι. Δεν υπάρχει δρομέας που να μην οφείλει στην οικογένειά του, είτε το
αναγνωρίζει, είτε όχι. Ελπίζω πως ως αντάλλαγμα η οικογένεια εισπράττει έναν
καλύτερο σύζυγο ή πατέρα. Μόνο ένας ικανοποιημένος άνθρωπος μπορεί να είναι
καλός σ’ αυτά τα δυο. Και, μετά από κάθε τρέξιμο, στο σπίτι επιστρέφει ένας
ικανοποιημένος άνθρωπος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα υπόλοιπα στα οποία χρωστώ
οφειλές είναι οι φίλοι, οι παρέες μου και το ίδιο το τρέξιμο. Η συνεργασία
τους, όλα αυτά τα χρόνια, έχει αποφέρει θαυμάσια αποτελέσματα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-----------</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι φίλοι και οι παρέες ήρθαν ως
αποζημίωση για ένα μεγάλο διάστημα αρχικής μοναξιάς. Το να είσαι μόνος όταν τρέχεις
δεν είναι απαραίτητα κακό, αντίθετα, πολλές φορές είναι ζητούμενο. Τα τρέξιμο
είναι μια μορφή αυτοσυγκέντρωσης και διαλογισμού. Είναι ένας τρόπος να
προσθέτεις την ατομική σου ύπαρξη στο σύμπαν. Να ερευνάς τον εσωτερικό σου
κόσμο και ν’ αποκρυσταλλώνεις σκέψεις και ιδέες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλά χρειάζεται παρέα για να
γεφυρώνει τις μακριές σιωπές. Για να σε κάνει να ξεχνάς τα χιλιόμετρα και την
ώρα που περνά. Για τους μακριούς δρόμους και τις ατέλειωτες διαδρομές. Για να
μοιράζεσαι κοινά αισθήματα. Για να σχεδιάζεις το αύριο και το μακρινό μέλλον.
Για να σηκώνεις το χέρι και να δείχνεις κάτι όμορφο στο βάθος. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χρειάζεται παρέα για τα ταξίδια
και τα δρομολόγια. Απορώ με τον άνθρωπο που ήμουν κάποτε, αυτόν που έπαιρνε το
λεωφορείο για να κατεβεί μόνος του σε μια μακρινή πόλη, να διανυκτερεύει μόνος
σ’ ένα ξενοδοχείο, να παίρνει μόνος το βραδινό και το πρωινό του. Και να
επιστρέφει μόνος, σ’ έναν κόσμο με τον οποίο δεν μπορούσε να μοιραστεί καμιά κοινή
ανάμνηση, πάνω σε κάτι τόσο σημαντικό γι’ αυτόν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σήμερα είναι εύκολο να βρεις
παρέα. Εύκολο να συνταξιδέψεις, ν’ ανταλλάξεις εντυπώσεις, να ταυτιστείς. Στις
μαζώξεις που, τώρα, ως δρομείς οργανώνουμε, γεμίζουμε ολόκληρη ταβέρνα. Τότε,
ήταν αλλιώς.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι παρέες μου μεγάλωσαν, όταν το
στάδιο της πόλης αντικατέστησε τον αγαπημένο μου δασικό δρόμο ως πεδίο
τρεξίματος. Ιδίως τον χειμώνα, που οι μέρες ήταν μικρές και το σκοτάδι δεν άφηνε
πολλά περιθώρια για τρέξιμο στο βουνό. Στο στάδιο συνάντησα τους αθλητές, τους
μετρημένους διαδρόμους, τα προπονητικά προγράμματα, τους τοπικούς συλλόγους, τα
χρονόμετρα και τους προπονητές. Εκεί με περίμεναν και οι πρώτες μου καθαρά
αγωνιστικές παρέες. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν κάτι παραπάνω από απλές
συντροφιές. Ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για κάποιον που ήθελε να τρέχει κάθε
μέρα. Απαραίτητη για τα γρήγορα κομμάτια, για τα τέμπο, για τις διαλειμματικές.
Για την αλληλοβοήθεια στις εξουθενωτικές προπονήσεις, για το πάλεμα της
μονοτονίας, για τα σχέδια, για τα κοινά ταξίδια και τις κοινές αναμνήσεις. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποιοι από εκείνες τις παρέες
δεν είναι πια παρέα μου. Κάποιοι σταμάτησαν να τρέχουν, ή<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>έφυγαν από την πόλη. Με κάποιους, απλώς, δεν
ταιριάζουν οι ώρες, τα μέρη, οι ρυθμοί και οι βηματισμοί μας. Εδώ και καιρό έχω
επιστρέψει στους αγαπημένους μου δασικούς δρόμους. Επιλέγοντας να εγκαταλείψω δια
παντός το στάδιο και το χρονόμετρο, εγκατέλειψα κάποιους φίλους. Ανακάλυψα όμως
καινούργιους. Πρόσωπα αντικατέστησαν άλλα πρόσωπα, φιλίες αντικατέστησαν άλλες
φιλίες. Γνωριμίες από τους πολυπληθείς πια αγώνες κατέκτησαν μια θέση στη ζωή
μου μ’ έναν τρόπο που μόνο πολύχρονες σχέσεις καταφέρνουν. Κι όμως το κατάφεραν
σύντομα, απλά, όμορφα κι αβίαστα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλά, συμβαίνει κάποιες φορές, να
λείπουν όλοι από κοντά μου. Να βρίσκομαι ξανά, όπως παλιά, στην μοναξιά μιας
ατέλειωτης ορεινής διαδρομής. Έστω κι έτσι, όμως, είναι λίγες οι φορές που
νιώθω μόνος. Συχνά, μέσα στη μοναξιά του βουνού, ακούω τα βήματα και τις ανάσες
όλων όσων κατά καιρούς τρέξαμε μαζί. Πρόσωπα γνωστά και προσφιλή, ή άλλα που
για λίγες μόνο στιγμές με συντρόφευσαν, και που απέμειναν σκιές χωρίς ονόματα, είναι
κοντά μου. Ξεχασμένες φυσιογνωμίες χτυπούν απρόσμενα την πόρτα της μνήμης μου.
Τους ανοίγω, και είμαστε πάλι όπως παλιά. Συνεχίζουμε το τρέξιμο μαζί και
πιάνουμε ξανά εκείνη την κουβέντα που είχαμε αφήσει στη μέση.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>----------------------</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-68S251po8P4/UoZJyisDwCI/AAAAAAAAANw/ypnEuEjSsh4/s1600/DSC_4989.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="424" src="http://1.bp.blogspot.com/-68S251po8P4/UoZJyisDwCI/AAAAAAAAANw/ypnEuEjSsh4/s640/DSC_4989.JPG" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><br /></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 36.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span>ΥΓ.<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-size: 36.0pt;"> </span></b>Μια από τις ωραιότερες σκηνές στην ιστορία
του παγκόσμιου κινηματογράφου<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>βρίσκεται
στην ταινία <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Toy</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Story</span>
3, την τελευταία της σειράς. Σε κάποια στιγμή αγωνίας, τα περιβόητα παιχνίδια
εγκλωβίζονται σε μια χοάνη, που τα στροβιλίζει και τα παρασέρνει στο κέντρο
ενός τεράστιου καμινιού. Τα περιθώρια αντίδρασής τους μοιάζουν ανύπαρκτα. Η
χαριτωμένη σενιορίτα κοιτά απελπισμένα τον ήρωα της, τον <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Buzz</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Lightyear</span>, και ρωτά για
το τι θα μπορούσαν να κάνουν. Ο ήρωας, που συνήθως έδινε τη λύση σ’ όλες τις
δύσκολες καταστάσεις, απομένει για λίγο σκεφτικός. Μετά στρέφεται προς το μέρος
της και της απλώνει το χέρι. Αυτή καταλαβαίνει. Νεύει θλιμμένα και του προσφέρει το
δικό της. Όλα τα παιχνίδια ενώνουν τα χέρια τους κι αφήνονται να παρασυρθούν
προς τον χαμό. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φυσικά, λίγο πριν το μοιραίο,
κάτι γίνεται και τα παιχνίδια γλιτώνουν, αφού δεν είναι δυνατόν μια ταινία που
απευθύνεται σε παιδιά να μην λαμβάνει υπ’ όψη τις ψυχικές τους ευαισθησίες.
Εμείς όμως δεν είμαστε παιδιά, ούτε παιχνίδια. Η ζωή δεν είναι παιχνίδι, γι’
αυτό άλλωστε και μας αρέσει να παίζουμε. Κι αν δεν υπήρχε ο θάνατος, τότε ίσως
δεν θα υπήρχε το τρέξιμο, η τέχνη, ούτε ακόμα κι ο έρωτας φαντάζομαι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γι’ αυτό ακριβώς δημιουργούμε και
συντηρούμε τις φιλίες μας. Επειδή είμαστε προνοητικοί. Επειδή δεν θέλουμε την
ύστατη στιγμή να ψάχνουμε ανθρώπους που να μας αγαπάνε, για ν’ απλώσουμε το
χέρι μας. Θέλουμε να βαδίζουμε, ή να τρέχουμε στη ζωή, με τη σιγουριά πως τους
έχουμε ήδη. </div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6781922870609047141.post-57622689035685406972013-10-08T18:41:00.001+03:002013-10-08T18:43:16.916+03:00Μαραθώνιοι στην Ελλάδα. 4. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> <b> </b></span><b>Η κλασική διαδρομή. 5. </b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
Τον επετειακό Μαραθώνιο της Αθήνας τον έτρεξα με τη διάθεση που του
άξιζε. Μετείχα στη γιορτή του με κέφι και χαρά. Ευχαριστώντας όσους μπόρεσα,
από τους εκατοντάδες εθελοντές του. Ο κόσμος ήταν ο περισσότερος που είχα δει
ποτέ σ’ αυτήν τη διαδρομή. Ξεχώρισα μια παρέα νέων που μας χειροκροτούσαν
ένθερμα, τους πλησίασα και τους πρότεινα του χρόνου ν’ αλλάξουμε ρόλους, αυτοί
να τρέχουν κι εγώ να χειροκροτώ. Γέλασαν χαρούμενα. Ξέρω πως δεν θα το κάνω,
ήταν ένα αθώο ψέμα, αλλά ελπίζω να πιάσει και να φανούν αυτοί συνεπείς ως προς
το δικό τους σκέλος.<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-big1gxeps2g/UlQmWWLffrI/AAAAAAAAANU/019cY6vPffY/s1600/%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE+31+-10-2+(3).JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="150" src="http://3.bp.blogspot.com/-big1gxeps2g/UlQmWWLffrI/AAAAAAAAANU/019cY6vPffY/s200/%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE+31+-10-2+(3).JPG" width="200" /></a>Συνάντησα έναν απ’ τους
καλύτερούς μου φίλους, κάπου μετά τα μισά, και το πήγαμε μαζί, περίπου 12 χιλιόμετρα. Άλλαξα
τον τουριστικό μου ρυθμό κι έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα τα τελευταία πέντε.
Όταν κάνεις μαραθώνιο στις τεσσεράμισι ώρες και στο τέλος φτάνεις να τρέχεις με
κάτω από πέντε λεπτά το χιλιόμετρο ο κόσμος φαίνεται σταματημένος. Πέρασα
περίπου 1000 αθλητές σ’ αυτά τα τελευταία χιλιόμετρα, και δεν ήταν ή δύναμη,
αλλά η χαρά που μου έδινε φτερά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο 40<sup>ο</sup><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>είδα μια γυναίκα να προχωρά αργά, σχεδόν
παραπαίοντας. Πρόλαβα καθώς περνούσα ορμητικά να διαβάσω τ’ όνομα της στη
φανέλα. Δέκα μέτρα μπροστά της, ξεπέρασα τον δισταγμό μου. Ανέκοψα, στράφηκα
προς το μέρος της και δείχνοντας προς την πόλη που μας περίμενε φώναξα δυνατά: <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Go</span>, <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gloria</span>, <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Athens</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">is</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">waiting</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">for</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">you</span>. Δεν μιλώ άνετα αγγλικά,
αλλά ίσα για δυο κουβέντες τα καταφέρνω. Πριν πάρω τη στροφή γύρισα και την κοίταξα.
Πήγαινε πολύ καλύτερα. Είχε ζωντανέψει από μια απλή φράση. Αργότερα, στα
επίσημα αποτελέσματα, έψαξα το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Gloria</span>
στο χρόνο που υπολόγιζα πως θα το βρω και, πράγματι, το βρήκα. Ήταν λίγα λεπτά
μετά από το δικό μου όνομα. Τα είχε καταφέρει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Επίσης τερμάτισα με διαφορά μόλις
ενός δευτερολέπτου από τον αδερφό μου. 4.24΄40΄΄ εγώ, 4.24.39΄΄αυτός. Μόνο που
δεν είχαμε συναντηθεί ούτε μια στιγμή στη διάρκεια του αγώνα. Από αμέλεια στην
συμπλήρωση της αίτησης εγγραφής βρέθηκα στο 7<sup>ο</sup> και τελευταίο μπλοκ,
εγκλωβισμένος ανάμεσα στους πλέον αργούς δρομείς, πράγμα που με ανάγκαζε να
τρέχω ζικ ζακ γι’ αρκετά χιλιόμετρα μετά την πιστολιά. Αυτός ήταν στο πέμπτο
μπλοκ και πήρε εκκίνηση αρκετά λεπτά πριν από μένα. Ο πραγματικός μας χρόνος
βγήκε ηλεκτρονικά κι απέδειξε, πως, κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο, είχαμε
συντονιστεί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μπήκα φουριόζος στο Καλλιμάρμαρο,
σπρωγμένος από τον ενθουσιασμό, την κατηφορική κλίση μπροστά από τον κήπο και
τον κόσμο που, επιτέλους, μετά από τόσα χρόνια, ήταν αυτός που έπρεπε. Μια
τελική ευθεία, ένα μετάλλιο και μια μίνι κατάρρευση, ευτυχώς ολιγόλεπτη, στο
τέλος. Είχα ανεβάσει αρκετούς σφυγμούς και το αδιαχώρητο που υπήρχε μετά την
γραμμή του τερματισμού δεν μου επέτρεψε ένα απαλό σβήσιμο. Το απότομο σταμάτημα
μου έκανε κακό, μικρό όμως, αφού έσβησε γρήγορα μέσα στην ικανοποίηση πως, στον
σημαντικότερο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας, ήμουν κι εγώ εκεί. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"> Μετά.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Υπάρχουν στιγμές που αντιμετωπίζεις το δίλημμα, αν είναι καλύτερα να
δώσεις εσύ το τέλος των πραγμάτων που δεν μπορούν να συνεχίζονται εσαεί, ή αν
πρέπει ν’ αφήσεις το χρόνο ν’ αποφασίσει γι’ αυτό. Δεν θα μπορώ αιώνια να τρέχω
μαραθώνιους, ούτε θα μπορώ να κατεβαίνω για πάντα στην κλασική. Το ερώτημα
είναι, αν θα είμαι εγώ ή ο χρόνος που θα πάρει την απόφαση της
τελευταίας φοράς.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατεβαίνοντας στον κλασσικό
μαραθώνιο της Αθήνας του 2010, σκέφτηκα πως θα ήθελα να ήμουν εγώ αυτός που θα
έπαιρνε την απόφαση. Η συγκυρία τα είχε φέρει, ώστε να ξεκινήσω την περιπέτεια
του μαραθωνίου το επετειακό 1996, οπότε θα θεωρούσα αρμονικό αν το τέλος
δινόταν μια επίσης επετειακή χρονιά, και μάλιστα την λαμπρότερη που συνέπιπτε
στη διάρκεια της ζωής μου. Επιπλέον ήξερα πως η κλασική ποτέ δεν θα μπορούσε να
ξαναφτάσει σε τέτοιες δόξες. Είχε αγγίξει τον κολοφώνα της κι είχε προσφέρει
ό,τι καλύτερο μπορούσε. Η επόμενη χρονιά που πιθανόν να κατάφερνε κάτι ανάλογο,
θα ήταν η χρονιά που θα άνοιγε η κάψουλα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λίγα είναι αυτά που αντέχουν σε
συνεχείς επαναλήψεις. Η επανάληψη κάνει τα πράγματα να μοιάζουν ίδια, ενώ στη
φύση μας είναι να επιζητάμε το διαφορετικό. Και το διαφορετικό πολλές φορές
κρύβεται στο μοίρασμα των εμπειριών μας με τους άλλους. Στην κλασική θα άξιζε
να κατεβαίνω, κάθε φορά που θα το επιθυμούσαν και νέοι φίλοι μου. Δεν έχω το
ζήλο του θρησκευόμενου που θεωρεί πως πρέπει να σε σώσει θες δεν θες, και πως
χάνεται η ψυχή που δεν ακολουθεί τον ένα και μοναδικό δρόμο σωτηρίας. Ο καθένας
είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του και να βρει τη χαρά στους δικούς του
δρόμους και με τους δικούς του τρόπους. Πολλές φορές, όμως, δεν χρειάζονται
κηρύγματα και ρητορείες. Σε κάποιους αρκεί μια παρότρυνση, μια απλή ενθάρρυνση,
ένα μικρό σπρώξιμο στην ψυχολογία ή ένα ερέθισμα στο νου, για να περάσουν στην
απέναντι όχθη ενός ποταμού, που μέχρι τότε θεωρούσαν αδιάβατο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Περιέγραψα πολλές φορές, συνήθως
τρέχοντας, τα συναισθήματά μου από εκείνον τον αγώνα, του 2010. Μια από αυτές,
σε δυο φίλες μου, που είχαν τις δυνατότητες να τον τρέξουν, αλλά για διάφορους
λόγους δεν το αποφάσιζαν. Πολύ καιρό προσπαθώ να τις πείσω, μιας και διαθέτουν
αυτό το αξιοζήλευτο χάρισμα, τη φυσική προδιαγραφή η οποία, με πολύ λιγότερο
από μένα κόπο, θα τις έφερνε να ολοκληρώσουν τη διαδρομή ενός μαραθωνίου. Δεν
ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα ίσχυε αυτό, τα χρόνια περνούν γρήγορα και οι καιροί
δεν σηκώνουν πολλές αναβολές. Αυτό που μ’ έκανε να ξαναπροσπαθήσω, όμως, ήταν
το πραγματικό ενδιαφέρον που έδειχναν για τον επετειακό αγώνα, στον οποίο τόσοι
φίλοι τους είχαν συμμετάσχει και μιλούσαν γι’ αυτόν μ’ ενθουσιασμό. Τις μίλησα
κι εγώ, για τις δυσκολίες, αλλά και για το δώρο ζωής που σε περιμένει μέσα στο
Καλλιμάρμαρο. Για την εμπειρία που απαιτεί κόπο, αλλά χαράζεται ανεξίτηλα στο
είναι σου και σε συνοδεύει μέχρι το τέλος της διαδρομής σου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τρέξτε αυτόν τον μαραθώνιο, τις
είπα. Τρέξτε τον, έστω για μια και μόνη φορά. Κι όταν θα έχετε γίνει 120 χρονών,
τότε που ο χρόνος θα έχει καταστρέψει όλα τα εγκεφαλικά σας κύτταρα, τότε που
δεν θα θυμάστε ούτε εμένα, ούτε κανέναν απ’ όσους αγαπήσατε και σας αγάπησαν,
που δεν θα θυμάστε η μία την άλλη, κι ίσως ούτε ο ίδιος σας ο εαυτός θα σας
λέει πολλά πράγματα, τότε, λίγο πριν διαβείτε οριστικά το κατώφλι, ένα μόνο θα
θυμάστε και θ’ αναρωτιέστε. Τι να σημαίνει άραγε η εικόνα που, μόνο αυτή από
τις τόσες που ζήσατε στη ζωή, έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό σας: Μια πύλη
που σας περιμένει να τη διαβείτε, ένα χαρούμενο πλήθος κόσμου που ενθαρρύνει τα
τελευταία κουρασμένα βήματά σας, κι ένα όμορφο, κατάλευκο στάδιο, ποιο αλήθεια;
που ανοίγει την ευρύχωρη αγκαλιά του, για να σας υποδεχτεί. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους
τους δρομείς που θα τρέξουν φέτος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Βασίλης Κυριλλίδηςhttp://www.blogger.com/profile/01658691225492580849noreply@blogger.com1