Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Aπολογισμός 2012.



Για μένα είναι 15. Για εσάς, παραπάνω ή παρακάτω. Αλλά, για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μάλλον υπάρχουν. Για τους αγώνες μιλάω, και τις στιγμές που μέσα τους ζούμε. Που τις σταχυολογούμε κάθε που ο χρόνος αναχωρεί. Τις δικές μας στιγμές, τις ιδιαίτερες. Αυτές που δεν ξεθωριάζουν με τον καιρό. Που τις σκεφτόμαστε χαμογελώντας. Που δεν τις χρωστάμε πουθενά, γιατί τις κερδίσαμε με την αξία μας. Που δεν ενδιαφέρουν κανένα ανταλλακτήριο, δεν θα τις εξαργυρώναμε, έτσι κι αλλιώς.

Ανατρέχοντας σ’ αυτές, τις ξαναζώ. Άλλωστε, είναι τόσο δυνατές, που μπορούν να τινάζουν τα στρώματα των βαριών σκέψεων και να επιστρέφουν από μόνες τους. Σαν ζωντανές εικόνες. Σαν συναισθήματα παντοτινά. Σαν αναμνήσεις και σαν προτροπές. Σαν στηρίγματα στο ταρακούνημα των καιρών που ζούμε.

Δεν ξέρω αν θυμάστε εκείνο το χρυσαφί δέντρο, λίγο πάνω από τη διαδρομή, στο Πάικο. Αν όχι, σίγουρα, θα θυμάστε κάτι άλλο που εμένα μου διέφυγε. Δεν ξέρω αν γνωρίσατε αξιόλογους ανθρώπους, ή αν δέσατε φιλίες, όπως είχα την τύχη εγώ να κάνω. Αλλά θα γνωρίσατε κάποιους άλλους, που εγώ δεν έτυχε. Θα πετύχατε τους στόχους σας, κι αν όχι δεν θα στεναχωρηθήκατε γι’ αυτό, έτσι δεν είναι; Παραμένουν μπροστά σας και σας περιμένουν.

Αλλά, σίγουρα, νιώσατε πλούσιοι, αφού πλούσιος είναι όποιος τη ζωή του γέμισε μ’ εμπειρίες. Όποιος έχει καλή υγεία και κράση μικρού παιδιού. Όποιος έχει γύρω του αγαπημένα πρόσωπα. Αρκετά οικονομικά ζόρια τραβώ τελευταία, ωστόσο δεν θα άλλαζα τη θέση μου με κανέναν από τους γνωστούς μου κατέχοντες.  Κι εσείς το ίδιο, φαντάζομαι.

Αν όχι, αν κάτι από τα παραπάνω δεν ισχύει, αν οι στιγμές σας είχαν περισσότερη απογοήτευση και άγχος απ’ όση χαρά και διασκέδαση, τότε ελαττώστε τις προπονήσεις κι εστιάστε μέσα σας. Δοκιμάστε να δείτε τα πράγματα αλλιώς. Δεν είναι δύσκολο. Μια μικρή μετατόπιση της σκέψης είναι, μια στιγμιαία αναλαμπή. Έτσι κι αστράψει, σταματάμε να χτυπιόμαστε στο τζάμι κι απλωνόμαστε στον ανοιχτό ορίζοντα.

Κι όσο για τη νέα, δύσκολη για όλους μας, χρονιά, ας προσπαθήσουμε να ξαναβρεθούμε. Ας πλημμυρίσουμε τους αγώνες, ας γεμίσουμε με μικρές, σύντομες γιορτές τη ζωή μας. Από κάθε Δευτέρα θα ξεκινά μια δύσκολη εβδομάδα, αλλά τις Κυριακές δεν θα μας νοιάζει αυτό. Δεν θα βρίσκει ανάμεσά μας τόπο η μελαγχολία. Θα χαθεί σε μια στροφή μονοπατιού, θα την παρασύρει κάποιο ατίθασο ρέμα. Θα ξαναβρούμε τους φίλους μας και θα μοιάζουν όλα όπως πριν. Θα ανανεώσουμε τα ραντεβού μας και θα κυνηγήσουμε τους καινούργιους μας στόχους. Θα καταστρώσουμε τα μελλοντικά μας σχέδια, κι ας μην γίνει δυνατόν να πραγματοποιηθούν όλα. Και μόνο που τα ονειρευόμαστε αρκούν.

Και, μακάρι, να είμαστε πάλι εδώ, σε δώδεκα μήνες, να αναπολήσουμε όσα κάναμε. Να μετρήσουμε τους καινούργιους φίλους μας, να κλείσουμε σε κόκκινο κύκλο τις ημερομηνίες της χρονιάς που περιμένει, να προοιωνίσουμε τις ωραίες στιγμές που λαχταράμε να ζήσουμε. Θα τα καταφέρουμε, νομίζω. Ας αφήσουμε τον ιδεατό μας εαυτό να δώσει, σε μας πρώτα, το παράδειγμα κι όλα θα πάνε καλά.  


                                                               ------------------------



1) Χορτιάτης Trail Run. 4 Μαρτίου. Ούτε που φανταζόμουν πόσο συναρπαστικός μπορούσε ν’ αποδειχτεί αυτός ο σπαρμένος με κεραίες ορεινός όγκος. Στον πρώτο αγώνα της χρονιάς το ανακαλύπτω. Το τερέν του, χώμα, λάσπη, πέτρες, χιόνι, πάγος, τα πάντα δηλαδή. Κι ο Στυλιανός, εγγύηση. Ο τραυματισμός που με ανησυχούσε σαν να ξεπεράστηκε, κι η τύχη να κερδίσω ένα ζευγάρι παπούτσια, επιπρόσθετη. Ό,τι καλύτερο για ξεκίνημα χρονιάς, αναμφιβόλως. Πάντα τέτοια, μου εύχομαι, λησμονώντας πως οι ευχές μόνο όταν τις απευθύνεις στους άλλους αξίζει να ευοδωθούν.

2) Άεθλος. 18 Μαρτίου. Το Σειχ Σου το τρέχεις και χαίρεσαι που υπάρχει. Αλλά και το φαντασιώνεσαι πριν τη φωτιά. Ιδίως όταν η εμπροσθοφυλακή των ζεστών ημερών έχει φτάσει απρόσμενα νωρίς. Διάολε, δυο βδομάδες πριν, πάγωνες στον Χορτιάτη και τώρα δεν σου φτάνει το νερό. Πάλι κάτω από το μέσο όρο της κατάταξης βρέθηκα. Όλο λέω πως δεν με νοιάζει, αλλά πάντα χαίρομαι κάτι παραπάνω όταν δεν συμβαίνει αυτό. Δεν πειράζει, θα μεγαλώσω και θα ωριμάσω κάποτε. Άλλωστε, και μόνο που μπορείς να υποκρίνεσαι αποτελεσματικά τον ώριμο, σημαίνει πως κοντεύεις να το καταφέρεις.

3) 7ος Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος. 1 Απριλίου. Άλλος ένας παρέα με τον αδερφό μου. Πάλι δεν κατάφερε τις 4 ώρες, αλλά δεν τον στεναχωρεί πια. Μας αρκεί που τερματίσαμε χαρούμενοι. Λίγο πριν την εκκίνηση συναντώ την Γεωργία. Καιρό είχαμε να τα πούμε. Την Γεωργία, την αθλήτρια των Πυρηναίων, του UMTB, του Mythical, του Rout, κι ένα σωρό ακόμα, που μόνο προσωπικός βιογράφος θα μπορούσε να της τα συμμαζέψει. Μου εξιστορεί μια θύελλα στο Mont Blanc και κάνει τον ευθυτενή μαραθώνιο να μοιάζει πιο φιλικός απ’ το σαλόνι μου. Το κουράγιο κάποιων ανθρώπων μεταγγίζεται, αρκεί να ξέρεις τον τρόπο.

4) Sfendami Mountain Festival. 21 Απριλίου. Φεστιβάλ, κυριολεκτικό. Ατέλειωτο πλήθος δρομέων και ποδηλατών, που βρέθηκαν όλοι αυτοί; Και ποιος από εμάς ήξερε την Σφενδάμη πριν από κάποια χρόνια; Η άλλη διάσταση των αγώνων, αυτή, της γνωριμίας ενός τόπου. Η διαδρομή πρόσφορη για μειδίαμα σκληροπυρηνικών, αλλά η εκδρομή μια χαρά συνταιριάζει το πράσινο της εξοχής, το γαλάζιο της θάλασσας και την άνοιξη, που, ναι, ήρθε και φέτος, μια ματιά ολόγυρα αρκεί για να καταλάβεις πως βρέθηκες στην καρδιά της.

5) Paggaio Trail Run Race. 13 Μαΐου.  Εδώ και χρόνια αυτό το μονοπάτι μ’ ανεβάζει στο αγαπημένο μου βουνό. Τώρα με συναντά με νέα αμφίεση κι άλλους σκοπούς. Η μοναξιά του σπάει για σήμερα, οι γαλήνιες πλαγιές αντιλαλούν πρωτοφανή ζωντάνια. Αύριο θα επιστρέψει στη μοναξιά. Λίγο πριν το τέλος, το μαγγάνιο που καταπίνω για να μην προσβάλλω ευγενικό συναθλητή, μου σφοντυλιάζει τον ουρανό. Ζωγραφίζω οχτάρια. Καιρό είχα να φοβηθώ πως θα πεθάνω. Πίνω από ευλογημένο ρυάκι και σώζομαι. Ευτυχώς, γιατί τερματίζοντας μου ζητούν δήλωση στο μικρόφωνο. Βάζω τα δυνατά μου και ξεγελιούνται πως είμαι ζωντανός. Ο ήλιος προβολέας, διαλαλεί τις χάρες του βουνού, αλλά μια αναπάντεχη καταιγίδα δεν περιμένει όλους τους δρομείς να τερματίσουν. Η αναστάτωση είναι στο πρόγραμμα τέτοιων πραγμάτων. Στεγνοί και βρεγμένοι εύχονται και του χρόνου.    

6) 20 χλμ. στα βήματα του Αποστόλου Παύλου. 27 Μαΐου. Τον εμπνευστήκαμε, τον δουλέψαμε, του δώσαμε ζωή. Πασχίζουμε να τον διατηρήσουμε, παρά την αδιαφορία όσων δεν θα έπρεπε ν’ αδιαφορούν. Τον συντηρεί η ψυχική ευρυχωρία κάποιων λίγων, που δουλεύουν και τον πληρώνουν απ’ την τσέπη τους, σεμνά κι αθόρυβα, ούτε τ’ όνομά τους δεν μας επιτρέπουν ν’ αναφέρουμε. Δεν ξέρω πως θα τον μπορέσουμε δωρεάν και του χρόνου. Ούτε καταφέραμε κάτι ανάλογο της επιτυχίας της λίμνης των Ιωαννίνων. Δεν πειράζει. Τρέχουμε τόσοι πολλοί στην πόλη μας, που μόνο για μας θα άξιζε να γίνεται. Όχι πως είμαστε μόνοι, δηλαδή. Και ιδιαίτερα εγώ, δεν ήμουν καθόλου μόνος στη διαδρομή. Δεν βάλαμε γλώσσα μέσα. Τερμάτισα με την πρώτη και παντοτινή δρομική μου συντροφιά, εγκαινίασα μια καινούργια. Θα γελάμε για πολύ καιρό με τα απρόοπτά του.
 
7) 3ος Αγώνας Δρόμου Νερού. 3 Ιουνίου. Το μονοπάτι που εξερεύνησες με τον ορειβατικό σου σύλλογο, που άνοιξες και καθάρισες με τους φίλους σου, που περπατάς πάνω του ή καμαρώνεις από απέναντι. Τρέχεις όπως παιδί στην αυλή του σπιτιού του. Δεύτερος τερματισμός αγώνα με τον Χρήστο. Το πανηγύρι συντηρεί τη χαρά ανέπαφη κι η κούραση ασήμαντο στοιχείο. Δυο χρονιές, στο τέλος του, επέστρεψα στην Καβάλα με τα πόδια, στα πλαίσια κάποιου προπονητικού καθήκοντος, αλλά σήμερα θα χαρώ τη γιορτή. Αγώνες που ξεκινούν λίγο έξω από την πόρτα σου, ποιος θα το φανταζόταν κάποτε;

8) Δρόμος του Σειχ Σου. 10 Ιουνίου. Απρόσμενος, καλοκαιρινός, απλά, με πέτυχε στην Θεσσαλονίκη και μου έμαθε πως οι δασικοί δρόμοι και τα μονοπάτια του εκτείνονται πολύ περισσότερο απ’ όσο πίστευα. Κι η πόλη μου αποκαλύπτεται από νέες γωνιές. Να που θα ήμουν κάθε μέρα, αν ζούσα εδώ.

9) 10ος  Δρόμος Αυγερινού. 8 Ιουλίου. Πολλές φορές πέρασα από κοντά, αλλά αν δεν υπήρχε ο αγώνας δεν θα ήξερα τον Αυγερινό. Τώρα που τον γνώρισα θα ήθελα να μην απείχε τόσο από την πόλη μου. Δύσκολο ν’ αποσυνδέσω τον αγώνα από το όμορφο Σαββατοκύριακο που πέρασα εκεί. Η διαδρομή ελαφρά αλλαγμένη μου φάνηκε, αλλά η ασφάλτινη ανηφόρα του τέλους σταθερή κι ατέλειωτη. Καλά που υπήρχε πάντως, αλλιώς θα ήμουν πιο κάτω στην κατάταξη. Να το πάλι. Εκείνο το απρόσμενο μοναστήρι, κάπου στα μισά του αγώνα, υπάρχει ή είναι παιχνίδι φαντασίας; Αν  το ξαναδώ για τρίτη φορά θα βεβαιωθώ.

10) Haidou trail party. 21 Ιουλίου. Χάσαμε που δεν πήγαμε κάποιες μέρες νωρίτερα. Δροσιά μέσα στον καύσωνα, αντίσκηνο στη σκιά, ποδηλατάδα για αύριο και πανέμορφος απογευματινός αγώνας για σήμερα. Ο Χρήστος στην υποδοχή. Όταν σε υποδέχεται τέτοιο χαμόγελο ξέρεις πως όλα θα πάνε καλά. Στη διαδρομή γνωριμία με Γρηγόρη, Δήμητρα, Βασιλική. Απορούν που βρίσκω την ενέργεια ενώ κουβαλούν την απάντηση. Οι επόμενοι αγώνες θα μας δέσουν περισσότερο. Όλες οι τελευταίες μου γνωριμίες γίνονται σε μονοπάτια, αναλογίζομαι και βρίσκω έναν ακόμα λόγο για να τ’ αγαπώ. Στην επιστροφή κάνουμε να μετανιώσουν όσους δίστασαν να έρθουν.

11) Paranesti Path. 13 Οκτωβρίου. Ο πρώτος, μετά από ένα ατέλειωτο καλοκαίρι. Αλλά η ζέστη καλοκαιρινή κι ο καιρός ξεγελά. Τέτοια δίψα καιρό είχα να νιώσω. Στον τελευταίο σταθμό θα πιω όσο μπορώ κι ας σκάσω. Πίνω όσο μπορώ, αλλά δεν σκάω, ευτυχώς. Του χρόνου τον σχεδιάζουν μεγαλύτερο, κάπου στα 50. Αν δειλιάσω πάλι για το VFT, θα τον τρέξω. Καλύτερα ενυδατωμένος.

12) 2ος ημιμαραθώνιος Πάικου. 4 Νοεμβρίου. Όμορφα φθινοπωρινός. Μ’ ένα χρυσαφί δέντρο, σηματωρό, στο πλάι. Τα πρώτα χρώματα της τρίτης εποχής, που πολύ σκέφτηκε να έρθει. Η κρίση δεν άγγιξε τις συμμετοχές, ούτε τις καλές προαιρέσεις των διοργανωτών του. Όλη η ντόπια κοινωνία στο πόδι. Υποχρεωτικοί άνθρωποι. Στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας, ακόμα περισσεύουν μέσα μου πολλά ευχαριστώ. Η σαλαμάνδρα, σε πανό, διπλώματα και μετάλλια, τρισχαριτωμένη.

13) 3ος ημιμαραθώνιος Οχυρού Νυμφαίας.  25 Νοεμβρίου. Πέρσι δεν εμφανίστηκα, λόγω τραυματισμού. Έτρεξε φίλος με το νούμερο και τ’ όνομά μου και μου κατέφερε ατομική επίδοση. Φέτος, διάθεση πρωτοφανής, μακάρι να ήμουν έτσι κάθε μέρα. Τα πόδια μου σαν καινούργια, τα κοιτάζω για να βεβαιωθώ πως είναι δικά μου. Πισωγυρίζω τακτικά, με πρόσχημα πως συνοδεύω Θανάση και Βαγγέλη. Θα τα κατάφερναν μια χαρά και χωρίς εμένα. Ο κοινός μας τερματισμός, ανταμοιβή. Κι ο Λαμπρινός για την Νυμφαία, ό,τι ο Χρήστος για τη Χαιντού. Και μόνο που γνώρισα τέτοιους ανθρώπους θα άξιζε το τρέξιμο, επιβεβαιώνω πάλι.

14) Αγώνας δρόμου Εμ. Παππά. 2 Δεκεμβρίου. Καιρό είχε να με δει η άσφαλτος. Χρειάζεται κι αυτή. Ξεκαπνίζεις. Συναντάς τους ασφάλτινους φίλους σου. Ξαναβάζεις τ’ ακουστικά και χάρη στον Rory κάνεις τα δυο γρηγορότερα χιλιάρια της χρονιάς. Το θαύμα της τέχνης. Παραδίδω νούμερο κι επιστρέφω με τζόκινγκ, να συναντήσω τον Γιώργο. Προσπαθεί να επανέλθει από τραυματισμό. Τον εντοπίζω 3 χιλιόμετρα μακριά. Μαζί του έρχεται κι ο χειμώνας. Κάθεται πάνω σ’ ένα γκρίζο σύννεφο και ρίχνει την πρώτη παγωμένη βροχή. Μετά τον δεύτερο τερματισμό αναζητώ αγωνιωδώς τα στεγνά μου ρούχα. Τα φορώ και δεν τα αισθάνομαι αρκετά.

15) Χειμωνιάτικος Ενιπέας. 9 Δεκεμβρίου. Την τελευταία φορά που γύρισα έτσι στο σπίτι η μαμά μου τραβούσε τα μαλλιά της. Παρέα με τον Γρηγόρη, της Χαιντού, τάμα το είχαμε. Βιάζεται όταν δεν βιάζομαι, βιάζομαι όταν δεν βιάζεται, τερματίζουμε μαζί. 4 ώρες επιθυμούσαμε, 4.14΄44΄΄μας κοκκίνισε ο φωτεινός. (Βαρήκοος άγιος ανέλαβε την ευχή και μας φλόμωσε στα τεσσάρια). Δυο χρόνια πριν, με την Παρασκευή, στο 4 και 6΄ μου βγήκε και χωρίς να ζοριστώ τόσο. Προβληματίζομαι πρόχειρα και το αποδίδω στις δυσμενείς καιρικές. Η άλλη εξήγηση είναι η ηλικία, δεν με συμφέρει. Στην εθνική το σιντί ροκάρει στη διαπασών. Στην πλάτη το Λιτόχωρο και μπροστά η χειμερία αγωνιστική μου νάρκη.

 
Ευτυχισμένο, για όλους, το 2013. 





Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Τα πρώτα σκαλιά.



   Ένα πρώτο ζητούμενο για κάποιον που ξεκινά το τρέξιμο, είναι να καταφέρει να καλύψει πέντε χιλιόμετρα, χωρίς ν’ αναγκαστεί να περπατήσει. Είναι και το χρονικό σημείο της αερόβιας άσκησης, καθώς απαιτείται τουλάχιστον ένα εικοσάλεπτο τέτοιας, για να τύχεις των απολαβών της. Δεν είναι καθόλου δύσκολο, αν και μπορεί να φαντάζει έτσι σε κάποιον αγύμναστο. Το καταφέρνει ο καθένας, αρκεί ν’ αφιερώσει τον ελάχιστο χρόνο που απαιτεί η φυσική του υγεία.
Τα 10 χιλιόμετρα - ή μια περίπου συνεχόμενη ώρα τρεξίματος - έρχονται κατόπιν, κι είναι το σημείο απ’ όπου θα ξεκινούσε κάποιος να θεωρεί τον εαυτό του συστηματικό δρομέα. Ούτε κι αυτό είναι δύσκολο, αλλά απαιτεί μια σταθερότητα. Περίπου δυο μήνες είναι το διάστημα που χρειάζεται για να καταλήξει συνήθεια κάτι που κάνουμε τακτικά. Η βελτίωση που παρατηρείται σ’ όσους ξεκινούν την άθληση είναι εντυπωσιακή κι αυτό τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν. Προοδεύουν εύκολα, αντίθετα με τους φτασμένους αθλητές, οι οποίοι χρειάζεται ν’ αυξήσουν στο πολλαπλάσιο τον όγκο της προπόνησής τους, για να δουν το όφελος ελάχιστων λεπτών, ή ακόμα και δευτερολέπτων, στις επιδόσεις τους.
Ο αρχάριος δεν πρέπει να παρασυρθεί απ’ αυτόν τον ενθουσιασμό. Είναι ακόμα πολύ ευάλωτος στους τραυματισμούς. Ακόμα περισσότερο αν προέρχεται από άλλο άθλημα, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο. Αν υπάρχει κάτι κακό στο τρέξιμο, είναι πως, σε αντίθεση με το κολύμπι ή το ποδήλατο, καταπονεί με υψηλούς και συνεχόμενους κραδασμούς τις αρθρώσεις. Ο αγύμναστος θα ξεκινήσει, εξ ανάγκης, προσεκτικά, με περπάτημα και με ολιγόλεπτο τρέξιμο, κι αυτό θα δώσει ευκαιρία στους μύες και στους τένοντες να προσαρμοστούν. Αντίθετα, αυτός που διαθέτει ικανό καρδιοαναπνευστικό σύστημα, μπορεί να ξεπεράσει εύκολα το όριο της επιβαλλόμενης σταδιακής προσαρμογής και να εκτεθεί στις επιπτώσεις της βιασύνης.
Με την συνέπεια και με τον καιρό, κάποτε φτάνεις να τρέχεις άνετα τα δέκα χιλιόμετρα. Άνετα σημαίνει να κινείσαι μέσα στο αερόβιο σου κατώφλι, ώστε το σώμα να χρησιμοποιεί ως μορφή ενέργειας τα λίπη, που είναι πάντα διαθέσιμα ακόμα κι αν θεωρείστε αδύνατοι. Αεροβική άσκηση είναι αυτή που ανεβάζει και κρατά τους παλμούς της καρδιάς γύρω στο 60 με 80 % του μέγιστου ορίου. Ο μέγιστος καρδιακός παλμός βρίσκεται αν αφαιρέσεις την ηλικία σου από τον αριθμό 220. Αλλά δεν χρειάζεται να σκοτίζεται κανείς μ’ όλα αυτά, εγώ προσωπικά δεν σκοτίστηκα ποτέ. Υπάρχει ένας ευχάριστος κι εμπειρικός τρόπος για να καταλαβαίνεις πότε βρίσκεσαι μέσα στο αερόβιο όριο, χωρίς να χρησιμοποιείς άβολες συσκευές. Αν καταφέρνεις, ενώ τρέχεις, να ολοκληρώνεις άνετα μια πρόταση, είσαι εντάξει. Αν η κουβέντα σου διακόπτεται από απότομα κι ακανόνιστα λαχανιάσματα, τότε βρίσκεσαι στο αναερόβιο στάδιο. Σ’ αυτήν την περίπτωση μάλλον δεν έχεις και όρεξη για πολλές κουβέντες.
Σταθείτε στο πρώτο στάδιο για καιρό. Δώστε ευκαιρίες στο σώμα και στην ψυχή σας να δουν ως απόλαυση, αυτό που πρέπει να είναι απόλαυση. Αν θέλετε, ή αν οι υποχρεώσεις της ζωής σας δεν σας επιτρέπουν, μείνετε εδώ, για πάντα. Δέκα χιλιόμετρα, ή μια ώρα τρεξίματος, 3 με 4 φορές την εβδομάδα είναι ιδεατό. Πολλοί το κάνουν, σταθερά, για χρόνια. Είναι οι περισσότερο ωφελημένοι. Έχουν εντάξει το τρέξιμο στη ζωή τους κι αποκομίζουν μακροχρόνια τα οφέλη του. Άλλοι εμφανίζονται δυναμικά, καταρρίπτουν ατομικά ρεκόρ, συλλέγουν δόξες και εξαφανίζονται. Κάποιους από αυτούς τους συναντάς αδρανείς και υπέρβαρους, μετά από καιρό.
Τίποτα βασανιστικό δεν μπορεί να διαρκέσει. Πολλοί έχουν την εντύπωση πως βασανιζόμαστε, αλλά αυτό συμβαίνει γιατί αγνοούν τις δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος. Αρκετοί γνωστοί μου δυσκολεύονταν να καταλάβουν πως ο κόπος που κατέβαλλαν για να τρέξουν 3 χιλιόμετρα, δεν ήταν μεγαλύτερος απ’ αυτόν που κατέβαλλα εγώ για να τρέξω 10. Το διαπίστωσαν όταν έφτασαν να το κάνουν. Αυτοί που λαχανιάζουν στα δέκα μέτρα είναι δύσκολο να κατανοήσουν ότι μπορεί να είναι απολαυστικό να τρέχεις δέκα χιλιόμετρα. Το αποδίδουν σε γονίδια και σε ασκητική θέληση, όμως δεν είναι. Όχι μέχρι εδώ, τουλάχιστον.
Για τους υπόλοιπους που συνεχίζουν: Όταν φτάσεις να τρέχεις τακτικά δέκα, και ενίοτε 15 χιλιόμετρα, τότε έχεις βελτιώσει τις επιδόσεις σου, ακόμα κι αν δεν ήταν αυτός ο σκοπός σου. Τότε, μπορείς να δοκιμάσεις έναν αγώνα 5 ή 10 χιλιομέτρων. Στην Αθήνα, παράλληλα με τον κλασικό μαραθώνιο, χιλιάδες άνθρωποι το επιχειρούν, με καλά αποτελέσματα. Η αδρεναλίνη του αγώνα βοηθά να πετυχαίνουν χρόνους που δεν τους βλέπουν στην προπόνηση.
Και μετά προχωράς κι άλλο. Μ’ ένα καλό δεκάρι στα πόδια σου, ξεκινάς να σκέφτεσαι τον ημιμαραθώνιο. Στο βάθος της ατέλειωτης διαδρομής υπάρχει πάντα ένας ορίζοντας, που ολοένα απομακρύνεται καθώς τον πλησιάσεις. Δεν πρόκειται για μυθικό μαρτύριο, αλλά για τη γοητεία του αθλήματος. 
Αγώνες από 5 έως 21 χιλιόμετρα θεωρούνται μικροί έως μεσαίοι, εντούτοις δεν είναι καθόλου εύκολοι. Ακόμα κι ένα κατοστάρι θα σε ρίξει ξέπνοο, αν βάλεις τα δυνατά σου. Τα 5 και τα 10 χιλιόμετρα συνδυάζουν ταχύτητα κι αντοχή. Στους μύες σου συγκεντρώνεται το γαλακτικό οξύ και νιώθεις τα πνευμόνια σου να καίγονται. Οι μικροί αγώνες είναι προσφορότεροι για τους μικρότερους σε ηλικία αθλητές, αν και πολλοί άνω των 50, εκεί έξω, καταφέρνουν και διαψεύδουν αυτόν τον αφορισμό. Ωστόσο, η αντοχή είναι αυτή που διατηρείται περισσότερο με τα χρόνια κι οι μικρές αποστάσεις είναι τα θεμέλια στα οποία βασίζεται το υπόλοιπο οικοδόμημα. Είναι η ζώνη των αστεροειδών, που παρεμβάλλεται ανάμεσα στον πλανήτη της απραξίας και στο ατέρμονο σύμπαν. Ακόμα είναι νωρίς, αλλά με τον καιρό θα τις βλέπεις σαν τους πρόποδες ενός βουνού, από τους οποίους ξεκίνησες για να φτάσεις ψηλότερα. Διαθέτουν ομορφιές και συγκινήσεις, όμως κάποτε ξεκινάς για την κορυφή που διακρίνεται παραπάνω.



                                           --------------------------------



   Είναι τόσοι πολλοί αυτοί οι μικροί μου αγώνες, όλα αυτά τα χρόνια, που δυσκολεύομαι να τους συμμαζέψω στη μνήμη μου. Η μνήμη είναι περίεργη, αποφασίζει αυτή τι θεωρεί σημαντικό να διατηρήσει και τι να ξεφορτωθεί. Κι εφόσον οι αναμνήσεις αποτελούν βασικό συντελεστή της προσωπικότητάς μας, σκέφτομαι πως οι σημειώσεις και οι φωτογραφίες εκείνης της εποχής βοηθούν στη σωστή της διαμόρφωση.
Οι πρώτες μικρές αποστάσεις είχαν τη μαγεία του πρωτόγνωρου και της παρθενικής ματιάς με την οποία αντικρίζεις το θαυμαστό καινούργιο κόσμο. Είναι οι πρώτες δοκιμές και οι πρώτες προκλήσεις. Η θεωρία της σχετικότητας εφαρμόζει στο σύμπαν των δρομέων, κι όχι μόνο από την άποψη πως τους κρατά νεότερους, όπως το γνωστό παράδειγμα των δίδυμων αδερφών. Όταν, για πρώτη φορά, έτρεξα σε προπόνηση 10 χιλιόμετρα αισθάνθηκα πως κατάφερα έναν άθλο, καθώς μάλιστα δεν υπήρχαν τα συγκριτικά μέτρα της σημερινής εποχής. Για μένα ήταν το, μέχρι τότε, πιο πολύ. Όταν δοκίμασα τα 15 και τα 20 χιλιόμετρα, ένιωσα το ίδιο. Ένας ακόμα άθλος, μεγαλύτερος από τον προηγούμενο. Το μετά ήταν συνεχώς άγνωστο και μακρινό, αν και καταλάβαινα πια πως μπορούσα να διαμορφώνω τους όρους. Ο ορίζοντας υποχωρούσε και κάθε που κοίταζα στο πέρα αχνόφεγγε μια πρόκληση που με καλούσε να την ακολουθήσω. Και η αγαπημένη μου δασική διαδρομή, ακόμα και σήμερα, μοιάζει πολύ με τη διαδρομή που ακολούθησα, για να φτάσω από το τότε στο τώρα. Θα έλεγα πως ήταν μια προσομοίωση της. Έκρυβε συγκινήσεις το ίδιο άγνωστες μ’ αυτές που με περίμεναν στα χρόνια που κύλησαν. Δεν φαινόταν το τέλος της, όπως ακόμα δεν βλέπω το τέλος ολόκληρης της διαδρομής μου, παρόλο που δεν το φαντάζομαι πια και πολύ μακριά.
Ωστόσο, πίσω μου απομένουν πολλά από τα πρώτα στάδια, ταπεινά, από τη σημερινή μου σκοπιά, πάντα όμως προσφιλή κι αγαπημένα. Μια νοσταλγία συνοδεύει τις πρώτες μου εξερευνήσεις, τις πρώτες μου συγκινήσεις, τις πρώτες μου περιπέτειες κι απογοητεύσεις. Κάπου εκεί, στο παρελθόν, βρίσκονται και οι πρώτοι μου αγώνες. Κάποιοι σημαντικοί, κάποιοι ασήμαντοι, κάποιοι παράπλευρες εκδηλώσεις επαρχιακών γιορτών. Ουρανούπολη, Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Καρδίτσα, Τρίκαλα, Κατερίνη, Δράμα. Κούπτιος, Καραισκάκιος, Δίος, Αλεξάνδρειος. Ονόματα πόλεων και αγώνων, που κάποιοι υπάρχουν ακόμα, κάποιοι όχι. Μαζί τους ονόματα φίλων και συναθλητών, που, επίσης, κάποιοι υπάρχουν ακόμα, κάποιοι όχι. Όχι στη δικιά μου διαδρομή, τουλάχιστον. Παραμένουν ωστόσο σε κάποιες στάσεις της και μου χαμογελούν μέσα από τις παλιές μας φωτογραφίες. Ίσως διασκεδάζουν που με βλέπουν να προσπαθώ να θυμηθώ και ν’ αντιστοιχίσω το σωστό σε κάθε πρόσωπο, όνομα κάθε φορά.