Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Το πιο σημαντικό μου μετάλλιο.






                                                                                                          If not smiling you don’t doing it right.


Η σχέση μου με τα διπλώματα και τα μετάλλια έχει περάσει από πολλά στάδια. Τα πρώτα μου διπλώματα τα αντιμετώπιζα ως πιστοποιητικά μιας αξίας που δικαιωματικά μου ανήκαν. Το ίδιο και τα μετάλλια, ιδίως των μαραθωνίων δρόμων. Αφαιρούσα την κορδέλα τους κι όταν απέμεναν σαν μεγάλα νομίσματα κάποιας αρχαίας φυλής τα φύλαγα σε θέση περίοπτη. Πολλές φορές τα αράδιαζα και τα περιεργαζόμουν, όπως τσιφούτης τις λίρες του. Κάποτε τα τοποθέτησα σ’ ένα κουτί από διαφανές πλαστικό, έτσι ώστε να μπορώ να τα παρατηρώ ακόμα κι όταν αυτό ήταν κλειστό.
Με τον καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Τα διπλώματα έγιναν πολλά, κι όχι μόνο για τον τοίχο ενός συνηθισμένου σπιτιού. Τα προσάρμοσα σε διαφάνειες και τα συγκέντρωσα σ’ ένα ντοσιέ. Τα μετάλλια δεν χωρούσαν πια στο κουτί. Πέταξα τα φτηνά, αυτά που δεν ανέγραφαν ημερομηνία ή καν αγώνα, και κράτησα τα υπόλοιπα.
Κάποτε ήρθε η περίοδος που το τρέξιμο έδειχνε οριστικό παρελθόν για μένα. Απόλυτος, όπως πάντα, θέλησα να κόψω κάθε γέφυρα μ’ έναν κόσμο που τον θεώρησα οριστικά πίσω μου. Έπρεπε, βλέπεις, ν’ ανοιχτώ απερίσπαστος στα νέα μου ενδιαφέροντα. Πρέπει να πεθάνει κάτι για να γεννηθεί κάτι άλλο, πίστευα.
Πέταξα όλα μου τα διπλώματα. Δεν αποκατέστησα καλή σχέση μαζί τους, ακόμα και μετά την επάνοδό μου στο τρέξιμο. Δεν έχω πια ούτε ένα για δείγμα. Δεν χρειάζομαι πλέον πιστοποιητικά. Το τι μου ανήκει και τι όχι το αξιολογώ μόνος μου. Μου αρκεί να γνωρίζω εγώ τι πράγμα και σε ποιο βαθμό το έχω καταφέρει.
Χάρισα, τι αφροσύνη, αθλητικά βιβλία, πολύτιμα κι αγορασμένα από το εξωτερικό. Τώρα τα αποζητώ ξανά στις σελίδες του amazon, ή σε φίλους που πιθανόν να τα διάβασαν και να μην τα χρειάζονται πια.
Με τα μετάλλια συνέβη αλλιώς. Όταν επέστρεψα στο τρέξιμο αναζήτησα μετανοημένος το ξεχασμένο κουτί. Φευ. Κάτι φαινόταν να πηγαίνει στραβά μέσα στο πλαστικό. Όταν το άνοιξα βρέθηκα αντιμέτωπος με τις συνέπειες της προδοσίας μου. Πολλά από τα πολύτιμα, τα κερδισμένα με κόπο και ιδρώτα, μετάλλιά μου, κλεισμένα ασφυκτικά σ’ ένα χώρο που κατά κάποιο τρόπο είχε εισχωρήσει η υγρασία, κείτονταν σκουριασμένα και φθαρμένα, σαν μόλις να τα είχε βγάλει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη. Δεν διακρίνονταν τα στοιχεία κι η μυρωδιά της σκουριάς έμενε στα δάχτυλά μου. Αυτή τη φορά τα πέταξα με πόνο. Δεν έχω ούτε ένα μετάλλιο από τους μαραθώνιους μου στην Πάτρα, κι όχι μόνο από αυτούς.
Τα τωρινά μου μετάλλια τα περιποιούμαι διαφορετικά. Με εύκολο, πρακτικό τρόπο. Δυο καρφιά στον τοίχο είναι ικανά να σηκώσουν άπειρα, κρεμασμένα από την κορδέλα τους. Η νέα μου συλλογή θα διαρκέσει και θα κρατήσει τα σημαντικά και τα καλαίσθητα, όπως άλλωστε τα περισσότερά τους πλέον είναι.
Ξέχασα ν’ αναφέρω - μισό λεπτό να τα μετρήσω, βρίσκονται μόνιμα στο ταβάνι της απέναντι βιβλιοθήκης - τα 9 κύπελλα. Ασήμαντες διακρίσεις, από αγώνες βετεράνων, με μικρό συναγωνισμό κι επιδόσεις μιας άλλης εποχής. Ασήμαντες, είπα; Μα, τότε έμοιαζαν τόσο σημαντικές!
Όλα αλλάζουν, λοιπόν. Αλλάζουμε κι εμείς και βλέπουμε διαφορετικά ακόμα και τα ίδια πράγματα. Ξαναδιαβάζω κι ανακαλύπτω ξανά τα παλιά, αγαπημένα μου βιβλία. Αξιολογώ πάλι, όσα στη μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου συνέλεξα. Κάποια πετώ, κάποια τα τοποθετώ ψηλότερα. Ίσως, κάποτε, προλάβει να γίνει μια εκ νέου αξιολόγηση. Σίγουρα θ’ αλλάξουν πάλι οι θέσεις των πραγμάτων. Αλλά, εδώ και λίγες μέρες, με σιγουριά μπορώ να πω πως υπάρχει κάτι που δεν θ’ αλλάξει, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Ο Δρόμος του Νερού είχε πολύ νερό φέτος. Τόση βροχή, ένα και μοναδικό πρωινό ανάμεσα στα πολλά, που αποθάρρυνε αθλητές κι έστειλε στράφι πολλές παράλληλες εκδηλώσεις, που με τόσο κόπο φρόντισαν οι άνθρωποι του Wood Water Wild. Κρίμα. Μόνο 80 από τους 250 δηλώσαντες δρομείς εμφανίστηκαν στην αφετηρία. Καθώς δεν ήταν απαραίτητες οι προπληρωμές γι’ αυτόν τον ωραίο τοπικό μας αγώνα, φαντάζομαι πως η διοργάνωση στερήθηκε μια πολύτιμη χρηματική συνδρομή για τις πλούσιες εκδηλώσεις της, που οι περισσότερες στήθηκαν άδικα.
Αλλά αυτά είναι πράγματα που σκέφτηκα μετά. Εκείνο το βροχερό πρωινό, κάτω από το προστατευτικό υπόστεγο μιας τράπεζας, στην ουρά, για να παραλάβουμε τα νούμερά μας, θα ανακάλυπτα ποια έκπληξη κρυβόταν πίσω από τα μυστήρια χαμόγελα και τις χαμηλόφωνες κουβέντες των φίλων μου, μέρες τώρα. Επιφυλακτικός κάθε έκπληξης και θεωρητικός της άποψης πως 9 φορές στις 10 είναι για κακό, το κουτί παπουτσιών που με περίμενε φάνταζε ανακουφιστικό. Κάποιο δώρο τους για μένα, προφανώς.
Άνοιξα το κουτί, αλλά δεν υπήρχαν παπούτσια. Κάτι φάκελοι, μ’ ένα γνώριμο όνομα στον καθένα τους. Το περιεχόμενό τους, μαλακό. Μπλουζάκια. Και, πάνω - πάνω, μια επιστολή που προκαλούσε να την διαβάσω πριν απ’ οτιδήποτε.
Πάει καιρός που διάβαζα χωρίς γυαλιά. Δεν κουβαλώ γυαλιά στους αγώνες. Ανέλαβε την ανάγνωση η Φωτεινή. Ένα μικρός κύκλος σχηματίστηκε για ν’ ακούει.
Ήταν σύντομη επιστολή, αλλά στα μισά διέκοψα την ανάγνωσή της. Επιχείρησα ορισμένα ατυχή αστεία, για να διώξω τη συγκίνηση, που δεν την ήθελα ανεξέλεγκτη και δεν ήταν μόνο δική μου, εκείνη τη στιγμή. Μετά, το γράμμα διαβάστηκε από την αρχή. 

Ο Βαγγέλης Φάκας.
Αυτό είναι για σένα. Δεν είναι παπούτσια, πίστευα όμως πως είναι η καλύτερη συσκευασία για το δώρο σου. Είναι για σένα, και για τους φίλους σου. Όλους αυτούς που γνώρισα και γνώρισα μαζί τους έναν άλλο κόσμο που δεν ήξερα, αλλά που ήταν ικανός να μου αλλάξει τη ζωή.
Σε κάθε φάκελο θα βρεις γραμμένο το όνομα του καθενός τους. Μοίρασέ τους τα.
Είναι τιμή μου που τρέχω μαζί σας και κυρίως με σένα που με έμαθες να τρέχω και να χαίρομαι στο βουνό. (ή, απλά, ευχαριστώ το runners high).
Σήμερα θα τρέξουμε όλοι μαζί.

                                                                        Σας ευχαριστώ όλους για όλα.

                                                                                          Βαγγέλης.

                                                     ΥΓ. όπως είπε κι ένας φίλος, If not smiling you don’t doing it right.


Μοίρασα τους φακέλους με τα μπλουζάκια. Στην πλάτη, το όνομά μου με λόγια φιλίας, στο πλάι το λογότυπο της Ατέλειωτης Διαδρομής. Τα γέλια αντικατέστησαν την συγκίνηση. Μετρήσαμε αντίστροφα τα δεύτερα της εκκίνησης.
Τρέξαμε τον Δρόμο του Νερού μέσα στη λάσπη και τη βροχή, όλοι μαζί, με το ρυθμό του τελευταίου. Τουλάχιστον οι τρεις κατέβαλλαν μεγάλη προσπάθεια για να πηγαίνουν τόσο αργά. Τερματίσαμε τελευταίοι ή κάπου ανάμεσα στους τελευταίους. Ήμουν τελευταίος, η πιο απίθανη θέση, εκτός από την πρώτη, που μπορείς να βρεθείς σ’ έναν αγώνα. Αλλά ήμουν τελευταίος ανάμεσα στην πιο όμορφη, στην πιο χαρούμενη παρέα ολόκληρου του κόσμου. Τόσο χαρούμενη που στις φωτογραφίες του τερματισμού μοιάζουμε σαν να χορεύουμε. Χορεύουμε το χορό  της χαράς. Της ζωής. Της φιλίας μας. Το χρονόμετρο κάποιου κριτή, που εμφανίζεται στην άκρη μιας φωτογραφίας, δεν απασχολεί κανένα μας.
Τον τρέξαμε σωστά, λοιπόν. Τρέξαμε σωστά και με χαμόγελο τον αγώνα στον οποίο μου είχε απονεμηθεί, από την αφετηρία του κιόλας, η μεγαλύτερη διάκριση. Το πιο σημαντικό μετάλλιο που θα μπορούσε να μου απονεμηθεί ποτέ.
Η ζωή μας είναι απρόβλεπτη. Ακόμα και για τους πιο προγραμματισμένους, τους πιο τακτικούς από εμάς. Η ζωή είναι μια πηγή, που όσο κι αν νομίζεις πως έχεις φέρει το νερό στο αυλάκι της, αυτό θα βρίσκει τρόπους να ξεφεύγει και ν’ ανοίγει δικούς του δρόμους. Ξεκινώντας πριν από 20 χρόνια το τρέξιμο ονειρευόμουν, όπως όλοι, κάποια πρωτιά, κάποιο μετάλλιο νικητή, κάποια μεγάλη διάκριση. Μια φαντασίωση που, μ’ ελάχιστες κι ασήμαντες εξαιρέσεις, παρέμεινε ανεκπλήρωτη. Ποτέ μου δεν κέρδισα κάποια πραγματικά αξιόλογη θέση στο τρέξιμο. Αντίθετα, πάντα βρισκόμουν πολύ, πολύ πολύ, μακριά από αυτήν.
Όχι πια. Γιατί τώρα την έχω κερδίσει. Δεν θα βρω κορδέλα και καρφί στον τοίχο για να κρεμάσω τα διαπιστευτήρια της. Αλλά, αν τα δρομικά μου όνειρα δεν εκπληρώθηκαν ποτέ, στη θέση τους εκπληρώθηκε κάτι που ποτέ δεν είχα φανταστεί. Γιατί ποτέ δεν είχα φανταστεί πως η πιο σημαντική μου διάκριση, το πιο σημαντικό μετάλλιο αυτής της ατέλειωτης διαδρομής, αυτό που δεν πρόκειται να σκουριάσει όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα είναι το μετάλλιο που κέρδισα σ’ έναν αγώνα στον οποίο τερμάτισα τελευταίος. 
...της φιλίας μας.
Ο χορός της χαράς...
...της ζωής...