Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Ημερολόγιο 2013.






Μοιάζει φορτωμένο, κουραστικό, ταλαίπωρο, αλλά δεν είναι. Οι σημειωμένες στάσεις του δεν σηματοδοτούν κόπους και κακουχίες, αν και παροδικά μπορεί να βιώθηκαν έτσι. Είναι οι Κυριακές μας, που κρύβουν όσα πολύτιμα με κόπο διασώσαμε. Αυτά, που διαφυλάξαμε ως κόρη οφθαλμού. Είναι οι σωσμένες από την αλληλουχία των όμοιων στιγμών ημέρες μας. Οι σταθμοί ανεφοδιασμού σ' αυτό που κυλά και μας παρασέρνει αέναα. Η ανάσα που εξοικονομήσαμε βγάζοντας το κεφάλι πάνω από την επιφάνεια της καθημερινότητας. Τα διαλείμματα μιας ατέλειωτης διαδρομής, τόσο εκτεταμένης όσο κι η ζωή μας. Αυτά τα οποία μπορούμε να ψηλαφούμε, γιατί εξέχουν ανάγλυφα στο χαρτί του ημερολογίου μας.
Μαζί κι όλα όσα μεταφέρουν. Χαρές, συγκινήσεις, σχέσεις, φιλίες, γέλια και κουβέντες, αναζωπυρωμένες από βουνίσιο αέρα. Τις δικές μου τις ξαναζώ τώρα που τις γράφω, για να μπορέσω να τις ξαναζήσω αργότερα, ανατρέχοντας σ’ αυτές. Είναι οι στάσεις μου στο χρόνο που φεύγει. Η αναπόληση τον προεκτείνει κι αποτελεί το κέρδος μου. Γι’ αυτό συνηθίζω να καρφιτσώνω αναμνήσεις στο άλμπουμ κάθε χρονιάς. 

Χορτιάτης Trail Run, 3 Μαρτίου. Δεν θέλω να δεχτώ ότι υπάρχει τέτοιο κωλόπαιδο ανάμεσά μας, που να χαλά σήμανση αγώνα. Με θίγει ιδεολογικά. Προτιμώ να πιστέψω πως κάτι άλλο συνέβη. Στα μισά της διαδρομής συγκροτείται συμβούλιο αθλητών, με θέμα την αναζήτηση του χαμένου δρόμου και του χαμένου χρόνου. Η Γεωργία - γεια σου αστέρι - βρίσκει το δρόμο, κι ακολουθούμε, τρεις ντουζίνες νοματαίοι. Λασπούρα πρωτοφανής, τερματίζουμε με ίδιο χρώμα κι ίδιο μοντέλο παπούτσια. Ένα λάστιχο με πίεση αποκαθιστά μάρκες και χρώματα. Δεν έχω δεύτερα παπούτσια, μέχρι να φτάσω στο Πανόραμα τα πόδια μου γίνονται πατσαβούρια. Μεγάλο μπράβο στον Στυλιανό. Τυχεροί όσοι κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους. Όσο το μπορώ θα είμαι παρών στον αγώνα του.

Zigos Race, 6 Απριλίου.  Πρώτη εμφάνιση ενός μικρού αγώνα στα μέρη μου. Καλοδεχούμενος. Σπουδαίο να τρέχεις χωρίς να χρειάζεται να οδηγάς με τις ώρες, χωρίς να ξυπνάς χαράματα, χωρίς να σε περιμένει αυτή η θανατερή επιστροφή.  Απίθανα κέφια, σε καλή μέρα έπεσα. Κρίμα που μου συμβαίνει όλο και σπανιότερα. Χασομερώ στην αρχή, γκαζώνω και φτάνω την παρέα μου στο τέλος. Όλα είναι υπέροχα και δεν αφήνουν περιθώρια για σάτιρα. Έτσι συμβαίνει, όσο πιο χάλια πάνε τα πράγματα σ’ έναν αγώνα τόσο περισσότερο προσφέρεται για χιούμορ αργότερα.

Paggaio Trail Run, 12 Μαίου. Δεύτερη χρονιά, η ίδια κατάρρευση, στο ίδιο μέρος, του ίδιου αγώνα. Φταίει το μυστήριο της κούφιας γης ή το γεγονός της κούφιας κεφαλής; Αν το φαινόμενο είναι μεταφυσικό θα χρειαστώ αστρολόγο. Μου είχαν μιλήσει για έναν καλό, όταν ήμουν στο Κάιρο, Σέσωστρις με τ’ όνομα, αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Μ’ άλλη παρέα ξεκινώ, με τον Λαμπρινό που με περιμένει - όχι πολύ αλλά με περιμένει - τερματίζω. Ό,τι δεν έκανα πέρσι στο Πάικο γι’ αυτόν, το κάνει φέτος στο Παγγαίο αυτός για μένα. Το εκτιμώ φίλε, στο τεφτέρι με τα χρέη μου φιγουράρεις. Κι ο αγώνας παραμένει το τοπικό μας καμάρι, με το μπλουζάκι του συμμετέχω σ’ όλους τους υπόλοιπους.

Στα χνάρια της Αρκούδας, 26 Μαΐου. Χνάρια αρκούδας δεν είδα, αλλά το κρύο της αρκούδας το έφαγα. Πάνω από το χιονοδρομικό παραλίγο να με πάρει και να με σηκώσει. Το αντιανεμικό μου έπρεπε να το είχα πάρει εφαρμοστό, φουσκώνει σαν αλεξίπτωτο. Ευτυχώς που διαθέτω κάποια κιλά, ποτέ δεν ξέρεις τι τέλος σου επιφυλάσσει η μοίρα. Λάιβ ανταπόκριση, μέσω κινητού, από τον αγώνα της Καβάλας που γίνεται την ίδια μέρα, (κι εγώ ο προδότης τρέχω σε τόπο ξένο). Οι αθλητές στην πόλη μου καταρρέουν από τη ζέστη. Πόσο απέχει η Καβάλα απ’ το Μέτσοβο; 4 ώρες, κι είναι σαν να βρισκόμαστε σ' άλλο παράλληλο. Γνωρίζω Τσογκαράκη και Τρουπή, τι απίθανοι τύποι είναι αυτοί! Στην επιστροφή κορυφαία παρέα, αυτοκίνητο βούτυρο, ταξίδι φίνο. Τι άλλο να πω σε πέντε σειρές, μια ιδέα πήρατε.

Kerkini Lake run, 16 Ιουνίου.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
εις την πλαγιά ενός βουνού, της κορυφής εκείνης,
εβρήκα  θάνατο φρικτό κι οδυνηρό πολύ
του Ιουνίου ένα πρωί, στην όχθη της Κερκίνης.

Κάτι μου το ‘λεγε μέσα μου κι ετοίμασα καλού κακού το επιτύμβιο. Δεν κράτησε λίγο ακόμα δροσερός ο καιρός, κι έβγαλε την πρώτη κάψα της χρονιάς, ανήμερα αγώνα. Στα τελευταία της ασφάλτου οι δρομείς παραπατάνε. Αλλά όχι κι άσχημος χρόνος για τα κυβικά μου. Κι άλλωστε τι σόι αθλητές είμαστε εμείς, τη μια μας πειράζει το κρύο, την άλλη η ζέστη! Τι να μας κάνει κι ο Αργύρης, τι να μας κάνει κι ο κάθε διοργανωτής; Να μας δώσουν από ένα τηλεκοντρόλ να ρυθμίζουμε το κλίμα μόνοι μας; 

Haidou Trail Party, 21 Ιουλίου.  Σαββατιάτικο πάρτι με τα όλα του. Κέφι και χαρά. Αν θέλετε αγώνα χωρίς άγχος αγώνα, ελάτε εδώ. Πανηγυρική ατμόσφαιρα, σε δεύτερη μοίρα ο ανταγωνισμός. Από τις καλύτερες η φωτό του τερματισμού. Όρεξη για ντεμαράζ είχε η Μάρθα, το ‘χουν αυτό οι στιβικές. Σε καλή μέρα με πέτυχε, δεν ρεζιλεύτηκα στην κόντρα. Χαρά θεού κι ανθρώπων, και το πριν και το μετά. Όνειρο η διανυκτέρευση στο αντίσκηνο, όμορφη η βόλτα την Κυριακή. Κρίμα που πρέπει να φύγουμε κάποτε. Τι γρήγορα περνούν οι όμορφες στιγμές, αδικία δεν είναι;

Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου, 8 Σεπτεμβρίου. Αυτός δεν είχε καθόλου πλάκα. Με πόνο ξεκινώ, με πόνο συνεχίζω, με πόνο καταλήγω. Ένα μήνα εκτός, συστήνει επί τόπου φυσιοθεραπευτής φίλος. Το διαπραγματεύομαι σκληρά, κρίμα να χάσω τους όμορφους αγώνες που ακολουθούν. Εντάξει, να κάτσω ένα μήνα, αλλά μετά τον Χειμερινό Ενιπέα. Πιθανολογεί πως αφού ο τένοντας  άντεξε τρία χρόνια θ’ αντέξει ακόμα τρεις μήνες, αλλά συμβόλαιο δεν υπογράφει. Δικό μου το ρίσκο. Η Ρούλα, στον τερματισμό, ζητά δήλωση. Σήμερα έχω γενέθλια, λέω. Συμπληρώνω 20 χρόνια τρεξίματος, με αρχή αυτόν, τον ίδιο αγώνα, το 1993. Διοργανωτές και παρόντες φίλοι τραγουδούν το happy birthday. Κι από πέτρα να είσαι, ραγίζεις.

Ορεινός Μαραθώνιος Οίτης, 22 Σεπτεμβρίου. Ό,τι θα μπορούσε να πάει στραβά σ’ έναν αγώνα πάει σ’ αυτόν. Ό,τι θα μπορούσε να πάει καλά, πάλι στραβά πάει. Αναποδιές και παρεξηγήσεις αμέτρητες. Και το έτερον δρομικό μου ήμισυ παρατώ στου δρόμου τα μισά, και την προθεσμία χάνω. Ο χαμένος τα χάνει όλα. Κι εκείνη η ατέλειωτη κορυφή από που ξεφύτρωσε, πάνω που νόμιζα πως το σώζω το πράγμα; Μήπως πρέπει να κοιτάζω και κανένα προφίλ αγώνα, τελικά; Τετράπαχη αγελάδα φράζει το στενό μονοπάτι του τέλους, τα 250 κιλά βοδινού κρέατος συνθλίβουν τις ύστατες ελπίδες. Την πετροβολώ, τρέχει μπροστά μου, τρώω τη σκόνη της. Ποτέ μου δεν έχω βρίσει έτσι ζωντανό. Παράλληλα ανησυχώ μήπως σκάσει κιόλας. Μη φύγω και δολοφόνος από την Οίτη. Παραίτηση και περπάτημα, όταν κλείνει το 10ωρο. Ζητούν δήλωση στον τερματισμό, αλλά αδυνατώ ν’ ανοίξω το στόμα μου. Δεν θα ξανάρθω εδώ, σκέφτομαι, καταραμένο μέρος. Απόφαση μιας μέρας. Θα ξανάρθω του χρόνου, ορίστε, την κάνω καθυστερημένα τη δήλωση, και θα διορθώσω ό, τι στραβό έκανα φέτος. Δεν φταίει το μέρος, δεν φταίει η κτηνοτροφία, δεν μας φταίνε πάντα οι άλλοι. Ο χαρακτήρας κι η επιπολαιότητά μας τα φταίει όλα. Αόριστα μιλώ, αλλά πιο συγκεκριμένος πάνω στο ζήτημα θα πεθάνω. Μόλις βγει η νέα προκήρυξη βάλτε με μέσα παιδιά, χωρίς να με ρωτήσετε καν.

Υψάριον Μονοπάτι, 29 Σεπτεμβρίου. Χάρη σ’ αυτόν τον αγώνα ξαναεπισκέπτομαι το κοντινό μου νησί, μετά από πολλά χρόνια. Με τη νέα γλυκιά μου συμμορία, 5 στο αυτοκίνητο, αυθημερόν, αφού τα οικονομικά όλων μας έχουν σφίξει. Κακοτράχαλο μονοπάτι, κατάλληλο για νεότερες κλειδώσεις κι αρθρώσεις από τις δικές μου. Ο πόνος στον αχίλλειο άφαντος, ξεγελιέμαι πως πέρασε οριστικά. Σιγά μην κάτσω ένα μήνα, σκέφτομαι και προσβάλλω μονομερώς το μνημόνιο με τον φυσιοθεραπευτή, αλλά κοντά στην ώρα ο πόνος τζα. Εντάξει, μια κουβέντα είπαμε, βγάλε μου κι αυτόν τον αγώνα σε παρακαλώ και θα σε ξεκουράσω τις γιορτές, τότε, με τις παγωνιές και τα κρύα. Τώρα η φύση είναι παράδεισος, πώς να κλειστείς μέσα, θα σκάσεις. Βουνό εδώ και θάλασσα στο βάθος, περίεργο κάπως να τρέχεις σε νησί. Με Νίκο και Αθηνά περνάμε τη γραμμή, καταπληκτικό ζευγάρι, εσείς μου κάνετε τιμή παιδιά. Στο φέρυ της επιστροφής γαλήνη φυσικών και ψυχικών στοιχείων. Με λιγότερο πόνο του χρόνου μου εύχομαι.

Paranesti Rath 26 Οκτωβρίου.  Αρχική ευδαιμονία που σβήνει με την πάροδο ωρών και χιλιομέτρων. Η σάρξ υπήρξε πρόθυμος, αλλά το πνεύμα παρεδόθη. Με σώζει ο Βαγγέλης, που τον στέλνω στο ποτάμι να μου φέρει νερό, μπας και συνεφερθώ κι αθλητικά φερθώ. Αυτό ήταν. Δεν θα το ξανακάνω ποτέ. Μεγάλωσα πια. Σκούπα την Παρασκευή το βράδυ, ελάχιστος κι άθλιος ύπνος κατόπιν. (Τι κρύο είναι αυτό στο Παρανέστι, ρε παιδιά;) Το πρωί το αντίσκηνο παγωμένο. 46 χιλιόμετρα αγώνας το Σάββατο. 7,5 ώρες, με δυο ενδιάμεσες καταρρεύσεις. Ξανά μανά ταλαίπωρος ύπνος στο αντίσκηνο. (Τι κρύο είναι αυτό στο Παρανέστι, ρε παιδιά;) Αγώνας 10χίλιαρος την Κυριακή. Φινίτο. Τέρμα ο γουρμασμένος σούπερμαν. Του χρόνου, ή αγώνας ή εθελοντισμός. Όταν κάνεις πολλά πράγματα μοιάζει σαν να ζεις πολλές ζωές ταυτόχρονα, αυτό επιδιώκω ο άπληστος, αλλά ανησυχώ σοβαρά πια μήπως χάσω και τη μια που έχω.

Ημιμαραθώνιος Πάικου. 3 Νοεμβρίου. Τρέχουμε μέσα σ’ έναν πίνακα ζωγραφικής. Κινούμενα σχέδια τα σχέδιά μας, σε χρώματα βουνίσια φθινοπωρινά. Χρυσάφι στα δέντρα, γάργαρα νερά, γεφύρια για ρομάντζο. Η χαρά του τρεξίματος σ’ έναν σχετικά εύκολο αγώνα. Αν είστε αρχάριοι ξεκινήστε από εδώ κι αμέσως γίναμε ομοϊδεάτες. Ο Δημήτρης μας χωρά όλους στο φιλμάκι του, το ντύνει και με την παραγγελιά μας. Μαζί με τις νότες του Skyfall θα τρέχουμε αέναα σ’ αυτόν τον πίνακα, σκέφτομαι, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Οι εναλλακτικές μορφές αθανασίας έχουν λίγο θλιβερή, αλλά ακαταμάχητη γοητεία. Ας μην το βαρύνω, όμως, θα το χαλάσω.

http://vimeo.com/78708297#

Ημιμαραθώνιος Οχυρού Νυμφαίας 24 Νοεμβρίου. Πέτρες, χώμα, λάσπη. Ντουζιέρα ο ουρανός, αλλά άπαντες παρόντες. Η τρέλα μας πήγε στα βουνά και δεν φεύγει με τίποτα. Τσαλαβουτάμε ευτυχισμένα, οι παιδικές μας μορφές αναδύονται ξανά από το τωρινό μας σχήμα. Τι όμορφα που ήταν εκείνα τα παιδικά προβλήματα, ποιος θα περάσει ποιον! Τι όμορφα που είναι και τα προβλήματα που θέτουν οι σημερινοί αγώνες! Από την επομένη με περιμένει μια πολύ δύσκολη βδομάδα, γι’ αυτό θα χαρώ κάθε λεπτό της σημερινής μέρας, κάθε στάλα της σημερινής βροχής. Στην εκκίνηση χανόμαστε πάλι με την Άννα. (Τι θα γίνει ρε, με μας τα απροσάρμοστα, θα τα καταφέρουμε να συνεννοηθούμε ποτέ;) Τρέχω μπρος πίσω, την φτάνω στα μισά, τερματίζουμε αντάμα, δυο χαρούμενα μουσκίδια. Τέλος καλό όλα καλά. Η άλλη Άννα φωτογραφίζει και γι’ άλλη μια φορά τσιμεντάρει το χρόνο στην καλή του στιγμή. Μακάρι έτσι να έμενε πάντα, μακάρι.

Κίσσαβος, Φαέθων, Ζαγόρι, Rodopi Challenge. Έγιναν ξέχωρα άρθρα, όποιος θέλει τα διαβάζει. Ό,τι παραπάνω θα χαλάσει το ύφος τους. Άεθλος, Σκοτούσα, Ψάθα, κι ό,τι άλλο ξεχνώ. Όμορφες στιγμές, και γλυκές απογοητεύσεις. Γιατί στο τρέξιμο κι οι απογοητεύσεις είναι γλυκές. Αυτές τις στενοχώριες να είχαμε μόνο κι η ζωή μας θα ήταν ωραία.

Χειμερινός Ενιπέας. 8 Δεκεμβρίου. Κλείνει αριστερόστροφα το χρόνο φέτος. Τον κλείνει όμορφα, όπως πάντα, αν και μας αγχώνει κάπως με την αυστηρότητα των ορίων του. Πρόκληση όμως, να ψάχνουμε να βρούμε που βρίσκονται αυτά, και πόσο μακριά μπορούν να μας ταξιδέψουν. Με ταξίδεψαν φέτος όπως ποτέ άλλοτε, δύσκολα να ξανάρθει τέτοια χρονιά. Αλλά τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα, έλεγε ο ποιητής, κι όσο κι αν το ξέρω πως δεν θα ισχύει για πάντα αυτό, θέλω να το πιστεύω ακόμα. Νάτο, το βάρυνα. Ίσως φταίει η μουσική που ακούγεται στο βάθος, ίσως το ό,τι κάθε τέλος εμπεριέχει κάτι μελαγχολικό.

Καλή χρονιά, λοιπόν, παιδιά, και καλή αντάμωση στους νέους αγώνες. Ένα νέο έτος γεμάτο όμορφες εικόνες, όπως αυτές στο φιλμάκι που ακολουθεί, σας εύχομαι. Ας κάνουμε πράξη τις παραινέσεις του, ωφελημένοι  θα βγούμε, θα δείτε.

 http://www.youtube.com/watch?v=sMmTkKz60W8