Οι ορεινοί αγώνες. 2.

Olympus Marathon 2009, 2010, 2011.

   Ο Olympus Marathon εμφανίστηκε στη σκηνή των αγώνων το 2004 και μ’ έκανε να νιώθω παρωχημένος. Ήταν μεγαλύτερος κατά 9 χιλιόμετρα από τον ‘μικρό’ Όλυμπο του Σεπτεμβρίου κι είχε μια επιβλητική υψομετρική διαφορά 1500 περίπου μέτρων παραπάνω απ’ αυτόν. Μου φαινόταν πολύ δυσκολότερος απ’ όσο νόμιζα πως θα μπορούσα να τρέξω, πόσο μάλλον που βρισκόμουν καταχωνιασμένος σε μια νεκρή, και χωρίς βεβαιότητα για μελλοντική ανάσταση, περίοδο.

Όμως, παρ’ όλο που τότε το τρέξιμο υπήρχε για μένα σ’ έναν παράλληλο κόσμο, ο Olympus Marathon δεν ήταν κάτι που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Το μεγαλύτερο μέρος του διεξαγόταν στο φυσικό πεδίο του πιο αγαπημένου μου αγώνα. Έθετε νέες προδιαγραφές και πρωτόγνωρες δυσκολίες. Διέθετε αίγλη που τον ξεχώριζε από κάθε άλλη ερασιτεχνική διοργάνωση. Κατάφερε να γίνει επιθυμία των καλύτερων Ελλήνων αθλητών και να προσελκύσει πολλούς ξένους. Ο Όλυμπος είναι ο Παρθενώνας της ελληνικής φύσης, κι ένας αγώνας που ξεκινά από τον αρχαιολογικό χώρο του Δίου και φτάνει να περνά κάτω από τον ‘Θρόνο του Δία’ έχει μαγνητικές ιδιότητες.

Η συμμετοχή τηλεοπτικού καναλιού στην πρώτη του διοργάνωση έφερε στις οθόνες μας την εικόνα ενός γεγονότος χωρίς προηγούμενο. 115 αθλητές τόλμησαν και 101 πέτυχαν να ξεκινήσουν από το επίπεδο της θάλασσας, ν’ ανεβούν μέχρι τα 2700 μέτρα και να ξανακατεβούν στο Λιτόχωρο. Εντυπωσιακός ήταν και ο χρόνος στον οποίο τα κατάφεραν. Οι αθλητές εκείνης της χρονιάς απέδειξαν ότι ήταν δυνατόν να γίνει, κι όταν κάτι αποδεικνύεται δυνατόν, ενθαρρύνει κι άλλους. Αρκούσε να πατηθεί μια φορά η κορυφή του Έβερεστ, αρκούσε να πέσει για πρώτη φορά το μίλι κάτω από τα τέσσερα λεπτά. Σύντομα ακολούθησαν πολλοί.

Ο αριθμός των αθλητών μεγάλωνε με τα χρόνια, για να φτάσει στο ανώτατο επιτρεπτό όριο και να θέσει νέες προδιαγραφές. Οι επίδοξοι, στο εξής, θα κέρδιζαν τη δυνατότητα συμμετοχής τους μέσα από ένα αξιολογικό σύστημα βαθμών, που θα συγκέντρωναν από άλλους αγώνες. Το χρονικό περιθώριο τερματισμού στένεψε και οριστικοποιήθηκε στις 10 ώρες, ωστόσο πάνω από 400 αθλητές, αριθμός αδιανόητος μια δεκαετία πριν, καταφέρνουν κάθε χρονιά να τερματίζουν με επιτυχία. Μπορεί στο εξωτερικό αυτά να είναι κοινός τόπος, αλλά στον τόπο μας ήταν πρωτόγνωρα.

Η νέα εποχή είχε φτάσει για τα καλά.

  Ο αγώνας ξεκίνησε από την τηλεοπτική οθόνη, εισχώρησε στις προοπτικές και στις προσδοκίες γνωστών, εισέβαλε στις σκέψεις και στις πολύωρες προπονήσεις φίλων, ξεδιπλώθηκε στις αφηγήσεις συμμετεχόντων. Αυτοί μετέφεραν τα στοιχεία ενός γεγονότος που φαινόταν να ξεπερνά τα όρια ενός μέσου ανθρώπου. Απ’ όποια πλευρά κι αν τον κοίταζα, έβλεπα έναν αγώνα φτιαγμένο για νέους και ταλαντούχους αθλητές που διέθεταν, εκτός από τα φυσικά προσόντα, μια ισχυρή θέληση να υποβληθούν σε πολύμηνες σκληρές προπονήσεις. Κι όλοι τους, ακόμα κι αυτοί που είχαν πετύχει το στόχο τους, το περιέγραφαν ως κάτι εξαιρετικά δύσκολο.

Τον αγώνα θα τον έβγαζα τελικά, 3 συνεχόμενες χρονιές, μέσα στο χαμηλωμένο όριο των 10 ωρών, έστω και χωρίς ιδιαίτερη άνεση χρόνου. Ωστόσο εξακολουθώ να διατηρώ αρκετές από τις εντυπώσεις της εποχής, όπου για μένα παρέμενε κάτι άφταστο. Επιμένω πως παραμένει σκληρός αγώνας, ακόμα κι αν έχεις την τύχη των ευνοϊκών καιρικών συνθηκών. Απαιτεί ισχυρή θέληση και πολύμηνη προπονητική αφοσίωση. Εφόσον όμως τα κατάφερα εγώ, μπορώ να βεβαιώσω πως αν ο στόχος είναι, απλώς, να τον τερματίσεις έγκαιρα, δεν είναι απαραίτητο να είσαι ούτε ιδιαίτερα νέος, ούτε ιδιαίτερα ταλαντούχος αθλητής.

Η εκρηκτικότητα, η ευλυγισία, η μυϊκή μάζα είναι χαρακτηριστικά συνδεδεμένα με τη νεότητα. Ωστόσο, αν προσέξουμε τον εαυτό μας, μπορούμε να καθυστερήσουμε αρκετά την απώλειά τους και να ζήσουμε μ’ ένα υγιές σώμα, ακόμα και δεκαετίες παραπάνω από όσους το παραμελούν. Στο θέμα της αντοχής τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Σ’ έναν απλό μαραθώνιο, κάθε έτος ηλικίας δεν προσθέτει παρά μόνο ένα λεπτό στην τελική επίδοση. Δεν είναι κι άσχημα να κάνεις στα πενήντα σου μόνο δέκα λεπτά παραπάνω απ’ ότι στα σαράντα, πόσο μάλλον που με μια καλύτερη προπόνηση ή τακτική μπορεί να περιορίσεις περισσότερο τη διαφορά. Μένει αυτό που λέγεται ταλέντο.

Όλα τα σώματα δεν είναι ίδια. Ο Γούντι Άλλεν θα δυσκολευόταν να γίνει αρσιβαρίστας. Προσωπικά, δεν νομίζω πως το τρέξιμο είναι το καταλληλότερο άθλημα για το σωματότυπό μου. Έχω την εντύπωση πως θα μου ταίριαζε καλύτερα το κολύμπι. Αλλά μ’ αρέσει πιο πολύ να τρέχω παρά να κολυμπώ. Το να σου αρέσει κάτι αντισταθμίζει σε μεγάλο βαθμό τις όποιες σωματικές προδιαγραφές, γιατί σε στέλνει με προθυμία στην προσπάθεια. Και η προσπάθεια αντισταθμίζει σε μεγάλο βαθμό το ταλέντο. Δεν αρκεί για να σε κάνει πρωταθλητή, αλλά αρκεί για σου αποφέρει αυτό που αγαπάς.

Όσο κι αν είναι δύσκολος, ο Olympus Marathon, είναι ένας αγώνας που μπορεί να τον τερματίσει ο καθένας. Γιατί στηρίζεται στην αντοχή, που δεν φθίνει εύκολα με τα χρόνια, και στη σκληρή δουλειά, στην οποία μπορεί να υποβάλει τον εαυτό του όποιος το επιθυμεί πολύ. Με επίπονες ώρες στις ανηφοριές, ανεβοκατεβάσματα στις αντιπυρικές ζώνες, σύνολο εβδομαδιαίων χιλιομέτρων, προσαρμογή προγραμμάτων, στέρηση μικροχαρών της καθημερινής ζωής. Όλα αυτά για έναν σκοπό, που μπορεί να φαντάζει αναίτιος, ή πως δεν αξίζει τις θυσίες του. Αν όμως σταθείτε στο τέρμα του αγώνα και δείτε τους αθλητές να περνούν κάτω από το Π, ακόμα κι αυτούς που πασχίζουν στην τελική ευθεία, ενώ το ανελέητο ηλεκτρονικό ρολόι μετρά τα έσχατα δευτερόλεπτα των 10 ωρών, θα νιώσετε κάτι από αυτό που νιώθουν. Και παρ’ όλη την κούραση, την ταλαιπωρία, την αγωνία και την εξάντληση που χαράσσονται στα πρόσωπά τους, δεν θα βρείτε ούτε έναν να σας πει πως ο αγώνας αυτός δεν άξιζε τις θυσίες του.

Όσο για μένα, δεν ξέρω αν θα τον ξανατρέξω. Τρεις φορές, και μάλιστα συνεχόμενες, τις θεωρώ παραπάνω από αρκετές. Υπάρχουν άλλοι αγώνες που ξεφυτρώνουν ολόγυρα καλώντας με σε νέες εμπειρίες, και είναι προτιμότερες από κάτι ήδη βιωμένο. Εξ άλλου, με τις επιδόσεις μου σε φθίνουσα πορεία, είναι θέμα χρόνου να διακινδυνέψω να είμαι εγώ αυτός που θα αγωνιά στην τελική ευθεία, την ώρα που η κλεψύδρα των δευτερολέπτων θα μετρά τους τελευταίους της κόκκους.

Βέβαια, για το δεύτερο, κάτι μπορώ να κάνω. Λίγη παραπάνω ώρα προσεκτικής προπόνησης, λίγη εστίαση σ’ έναν και μόνο σκοπό, λίγο λιγότερες αυθόρμητες συμμετοχές σ’ ό,τι αναρτάται στο αθλητικό καλεντάρι. Για το πρώτο, δεν ξέρω. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις το αύριο τι φέρνει. Ο αγώνας μπορεί να μην είναι πια μοναδικός, αλλά ένα απλό δέντρο του δάσους που οι νέες εποχές έφεραν. Οι αναμνήσεις μου όμως, όπως και τα κείμενα που γράφονται εξ αιτίας τους, είναι μηνύματα σφραγισμένα και ριγμένα στον ωκεανό, που ευελπιστώ κάποιον να συγκινήσουν, κάποιον να παροτρύνουν, αλλά να συνεχίσουν αέναα το ταξίδι τους. Έτσι, δεν είναι απίθανο κάποια ιδιοτροπία των ρευμάτων να τα επιστρέψει πάλι σε μένα, για να με πάρουν από το χέρι και να με οδηγήσουν κάποιο χάραμα, μαζί με δεκάδες ακόμα συναθλητές μου, στον αρχαιολογικό χώρο του Δίου.